Το ζήτημα της αυτογνωσίας για
να κατανοήσω, και να αποδεχτώ στον εαυτό μου πράγματα που αδυνατώ να παραδεχθώ
ότι έχω ενώ λειτουργούν ερήμην μου, και γι’ αυτό το λόγο πληγώνομαι, ή πονάω,
και δεν μπορώ να τα ξεπεράσω, δεν έχει να κάνει (ή δεν πρέπει να έχει να κάνει)
με μια ξερή πληροφορία για μένα, δηλαδή το να γνωρίζω απλά ότι σε κάποιες
περιπτώσεις πχ θυμώνω πολύ εύκολα.
Το ζήτημα είναι, ως κάτι που
πρέπει να κάνω για οτιδήποτε που δεν με κάνει να νιώθω καλά ή με ενοχλεί, το να
μπορώ να το διαπιστώνω εμπειρικά. Δηλαδή να αντιλαμβάνομαι και να βλέπω πχ στην
περίπτωση του θυμού «τι άσχημα αποτελέσματα μου φέρνει» στο σώμα, πόσο «βαριά» με κάνει να νιώθω, τι
τον ενισχύει μέσα μου ως τις αρνητικές σκέψεις που μου επιβάλει να συλλαμβάνω. Όλο αυτό, σαφώς με «ρίχνει». Και ακριβώς το
πόσο με ρίχνει, είναι αρχικά που πρέπει να «κατανοήσω» και να αποδεχτώ. «Ναι, ο
θυμός, μόνο κακό μου κάνει».
Και ποιο είναι το θέμα εδώ; Καταρχήν,
ότι παίρνω την προσοχή μου από έξω, δηλαδή από «αυτόν που με θύμωσε», και κατά
δεύτερο εξίσου σημαντικό, παύω να «προκαλώ» στον θυμό μου αντίσταση. Δεν τον
πολεμάω πια. Αντίθετα τον καλωσορίζω για να τον δω, να τον εξετάσω, να αναγνωρίσω
πως το να θυμώνω, δεν μου προσφέρει τίποτα απολύτως αντίθετα, με αποσυντονίζει,
με ταράζει, με χαλάει.
Γιατί όμως θυμώνω; Γιατί έχω για
παράδειγμα δίκιο σε κάποια περίπτωση, οπότε αναγκαστικά «πρέπει» να θυμώνω;
Υπάρχουν κι άλλοι, πολύ πιο υγιείς, λογικοί, και συμφέροντες τρόποι να δηλώσω
την άποψη μου στο περιβάλλον για πράγματα που ας πούμε διαφωνώ. Γιατί πρέπει να
χαλάσω τη ζαχαρένια μου;
Τι προτιμώ να κάνω λοιπόν; Να εξετάζω
το θυμό στην ουσία του, και από τρία μάλιστα διαφορετικά σημεία εστίασης μέσα
μου. Από το πως εισπράττεται, συλλαμβάνεται από μένα σωματικά, συναισθηματικά,
αλλά και διανοητικά.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα
να παρατηρεί τον εαυτό του. Είναι το μόνο πλάσμα που μπορεί να το κάνει. Κι
αυτό ακριβώς μπορώ, και κάνω με το θυμό. Παρατήρηση, και εξέταση του σε βάθος.
Τι είναι αυτή η δυνατότητα στο
δια ταύτα; Είναι το να καταλάβω στην ουσία, πως αυτός που παρατηρεί, (δηλαδή εγώ)
και το αντικείμενο της παρατήρησης, (στην προκειμένη ο θυμός), είναι δύο
διαφορετικά πράγματα. Έλα όμως που όταν θυμώνω, έχω ταυτιστεί με το θυμό
γινόμενος ο ίδιος ένας θυμός, ενώ, είμαι μονάχα «αυτός» που θυμώνει. Εν τέλη
ότι κι αν παρατηρήσω είμαι εγώ, αφού έχω ταυτιστεί με αυτό που παρατηρώ άρα:
Είμαι καί αυτός που παρατηρεί τελικά, (εγώ, αυτός που το κάνει όλο αυτό) αλλά
καί το αντικείμενο της παρατήρησης μου (δηλαδή ο θυμός). Όμως όταν παρατηρώ το
θυμό, διαπιστώνω πως είμαι, γίνομαι, δύο διαφορικά πράγματα. Οπότε τι γίνεται;
Η ίδια η παρατήρηση, με διαχωρίζει από αυτό που παρατηρώ, και γι’ αυτό και το
έχω «απέναντι» μου και μπορώ να το «βλέπω».
Αυτό με κάνει να βλέπω, πως άλλο
είμαι εγώ, και άλλο τελικά ο θυμός, (όταν αυτό το παρατηρήσω και το κατανοήσω όπως
είπαμε) οπότε, εκεί ακριβώς διαπιστώνω πως «ΔΕΝ» είμαι στην ουσία ο θυμός.
Ταυτίστηκα απλά μαζί του, και πείστηκα, και πίστεψα πως είμαι… Αυτό όμως, τι
άλλο σημαίνει; Πως τελικά, έχω την επιλογή, να επιλέξω και το να μην είμαι
θυμωμένος, γιατί όπως είπαμε, εγώ είμαι μονάχα αυτός που τον παρατηρεί. Έτσι
μπορώ να διαχωρίζω εμένα, από αυτά που βλέπω, που νιώθω, που σκέφτομαι. Η
λειτουργία είναι η ίδια και για τα τρία. Να μπορώ να βλέπω τι κοιτάζω, τι
νιώθω, και τι σκέψεις συλλαμβάνω. Είμαι, έξω από αυτά όμως, γι’ αυτό και τα
βλέπω. Εδώ είναι το μυστικό, κι αυτός είναι ο παρατηρητής!
Με αυτόν τον τρόπο, και είναι
και ο μοναδικός, μου δίνεται η δυνατότητα να συλλάβω, πως επιλέγω, αν και
υποσυνείδητα τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές να θυμώνω. Επιλέγω! Που
σημαίνει πως αν αναγνωρίσω πότε το κάνω, και γιατί, κοιτάζοντας τον θυμό σε
βάθος, και εξετάζοντες τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που εμπλέκονται σε αυτό
μόνο ως σημεία όμως αναφοράς που απλά μου τον διεγείρουν για να τον εκφράσω,
έχω τη δυνατότητα ως επιλογή, και να μην θυμώνω.
Αποκόβοντας τον εαυτό μου από
το θυμό (αφού δεν είμαι αυτός), επόμενη φορά στις ίδιες συνθήκες, χρειάζεται «να
προλάβω» να δω τη στιγμή που γεννάται, και να επιλέξω, όχι μόνο να μην
εκδηλωθεί έξω στο περιβάλλον, αλλά πρώτιστα, να μην εστιαστώ σε αυτόν. Γιατί
τελικά «συνήθισα» να θυμώνω κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, και καθαρά ενεργειακά,
μόνος του πλέον εμφανίζεται μηχανικά, ακριβώς επειδή τον έχω δυναμώσει σε όλες τις
προηγούμενες φάσεις που μου βγήκε. Τώρα, χρειάζεται να τον αφήσω να πεθάνει…
Χρειάζεται δουλειά από μένα λοιπόν ώστε σιγά σιγά παύοντας να τον «ταΐζω», να
αρχίσει να εμφανίζεται όλο και πιο σπάνια μέσα μου... Αυτή είναι η διαδικασία….
