Τι είμαστε;
Άλλοι, λεν τα αποκτήματα μας
Άλλοι, οι πράξεις μας.
Άλλοι, τα επιτεύγματα μας.
Άλλοι, η μόρφωση μας.
Άλλοι, οι εκδηλώσεις μας.
Κι άλλοι, αυτό που αισθανόμαστε για μας.
Το τι είμαστε λοιπόν, έχει να κάνει με το τι έχουμε
ταυτιστεί ως εαυτό μας!
Μπέρδεμα όμως ε;;
Τι είμαστε τελικά;
Μήπως όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο ένα από αυτά,
αλλά ταυτόχρονα,
και τίποτα από αυτά;
Μήπως είναι άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο το τι κάνουμε;
Μήπως άλλο αυτό που είμαστε, και άλλο αυτό που νομίζουμε;
Ή μήπως το τι κάνουμε, εκδηλώνει απλά πάντα λιγότερα από αυτό
που είμαστε;
Μήπως δηλαδή ότι και να κάνουμε, όπως και να δράσουμε, ποτέ
δεν θα εκφράσει αυτό που είμαστε γιατί πάντα μα πάντα θα είναι ευρύτερο των αποκτημάτων
μας, των πράξεων μας, των επιτευγμάτων μας, της μόρφωσης μας, και όλων των
εκδηλώσεων μας;;;
Τότε, όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο, παρά για να
καταλάβουμε, πως αποφασίζοντας για το οτιδήποτε και εκδηλώνοντας το, απλά το αναγνωρίζουμε
κάθε φορά ως κομμάτι δικό μας που μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε, ότι
είμαστε, οπότε η εκδήλωση του με πράξεις που βλέπουμε εμείς, αλλά και οι άλλοι
γύρω μας γίνεται η απόδειξη του και σε μας και στους άλλους ως δικών μας χαρακτηριστικών!
Τι σημαίνουν λοιπόν όλα τα παραπάνω;
Σημαίνουν αγαπητοί μου, πως όλη μας η ζωή, έχει να κάνει με
το να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, και πόσο αξίζουμε, (κρίνοντας από τα
αποτελέσματα και τις κατακτήσεις μας), για να νιώθουμε υπερήφανοι με μας εξαιτίας
των επιτευγμάτων μας σε περιουσία, γνώση, δεξιότητες, μόρφωση, πράξεις αλλά
εδώ, δημιουργείται μία μεγάλη παγίδα: Αν μας τα στερήσουν, που πάει η δύναμη
και αυτοεκτίμηση μας;
Που το πάω; Ότι πρέπει να κατανοήσουμε, πως είμαστε τα πάντα
έτσι κι αλλιώς, και πως ότι εκδηλώνουμε, είναι για να εκφράσουμε αυτό που «αποφασίζουμε»
να εκδηλώσουμε, και όχι ότι εκδηλώσουμε, δηλώνει πως είμαστε μόνο αυτό και αφορά
κατ’ επέκταση τη γνώμη μας για τον εαυτό μας και την αξία μας! Γιατί αυτό
ισχύει τελικά όταν είμαστε ταυτισμένοι με την προσωπικότητα μας…
Αν όμως η ταύτιση μας είναι με αυτό που είμαστε βαθύτερα, η
αξία μας, δεν χρειάζεται να μας υποδεικνύεται… Έτσι, ότι κι αν μας στερηθεί από
τη ζωή εξωτερικά, δεν θα την αλλοιώσει στο ελάχιστο. Έτσι δεν είναι;
Αναγνωρίζοντας αυτό που είμαστε, όλα, γίνονται από μέσα προς
τα έξω και όχι το αντίθετο. Έτσι, ότι κι αν εκδηλώσουμε θα ξέρουμε, πως παίρνει
μία ανώτερη χροιά, και πως απλά εκδηλώνουμε την τελειότητα σε ότι μα ότι κι αν
κάνουμε… Την εκδηλώνουμε, αλλά χωρίς να σημαίνει πως θα φέρει και τελειότητα στις
πράξεις μας, μια και εκ φύσεως ο κόσμος αυτός είναι ατελής, οπότε πάντα μα
πάντα, ότι κι αν κάνουμε, θα είναι λιγότερο και μικρότερο αυτού που είμαστε… Η
τελειότητα λοιπόν, είναι στο τι Είμαστε, και όχι στο τι κάνουμε…
Άρα, ότι κι αν κατέχουμε, ότι κι αν «φαίνεται» πως πετυχαίνουμε,
ότι κι αν μαθαίνουμε, ότι κι αν βγάζουμε προς τα έξω, δεν είναι τίποτε άλλο,
από «ξεδίπλωμα» αυτών, που ήδη είμαστε… Εξάλλου, αυτό ήρθαμε να κάνουμε εδώ: Να
εκδηλώσουμε ότι φέρουμε, και όχι ανάλογα με το τι κάνουμε, να μας «στριμώξουμε»
μονάχα σε αυτό…
Πολύ μεγάλη μας λοιπόν παρανόηση το ένα, και πολύ μεγάλη
ελευθερία το δεύτερο, αν κατανοήσουμε πως λειτουργεί όλο αυτό τελικά, ανάποδα….
Από πάνω προς τα κάτω φίλοι μου, και όχι από κάτω προς τα πάνω. Δεν πρέπει ποτέ
να ξεχνάμε, πως είμαστε Πνεύμα που εκδηλώνεται στην ύλη, και όχι ύλη, που πάει προς
ένα Πνεύμα που του είναι ξένο…
Όταν εκδηλώνουμε κάτι, ασχολούμενοι μαζί του, γνωρίζοντας
την άνωθεν καταγωγή μας, η χροιά που θα πάρει, δεν θα φέρει τον έλεγχο μας,
αλλά κάτι μαγικό μέσα του που απλά θα εκδηλωθεί από εμάς, μη γνωρίζοντας ούτε
οι ίδιοι την κατάληξη του. Συμπορευόμενοι με τη ζωή δημιουργούνται θαύματα, ενώ
νομίζοντες πως εμείς φέρνουμε τα πράγματα εις πέρας, εγκλωβιζόμαστε σε
ικανότητες που επειδή δεν τις έχουμε εκδηλώσει στο παρελθόν, νομίζουμε πως δεν
είμαστε ικανοί να τις κατέχουμε. Έτσι, πιστέψτε με! Τίποτα δεν καταφέρνουμε
εμείς. Απλά τα πράγματα συμβαίνουν, όταν αφήνουμε την ίδια τη ζωή να εκδηλωθεί
μέσα από εμάς… Γιατί η ζωή, δεν είναι δική μας. Είναι ενέργεια εκδήλωσης, που
φέρουμε μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα είμαστε.
Μην εγκλωβίζουμε λοιπόν τον εαυτό μας μονάχα σε αυτά που
βλέπουμε, έχουμε κάνει, ή πιστεύουν οι άλλοι για μας. Δεν είμαστε ξεκομμένοι.
Είμαστε μέρος μια ενέργειας με αέναη κίνηση. Γνωρίζοντας το, όλα απλοποιούνται.
Όλα, γίνονται πιο εύκολα, και πιο αβίαστα. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο
σοβαρά τον εαυτό μας ως αυτό που «νομίζουμε» ότι είμαστε, γιατί ποτέ δεν
είμαστε «μόνο» αυτό….
Και τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;
Να μην εκδηλώνουμε μονάχα αυτά που έχουμε ήδη εκδηλώσει στο
παρελθόν επειδή τα κατέχουμε, αλλά να είμαστε ανοιχτοί να εκδηλώσουμε και οτιδήποτε
άλλο παρουσιαστεί μπρος μας, μη κρίνοντας εκ των προτέρων για ποια πράγματα είμαστε
ικανοί και για ποια όχι γιατί η ζωή, μπορεί πράγματι να μας εκπλήξει στην
εκδήλωση μας, για πράγματα που μέχρι χθες μας ήταν άγνωστα. Εξάλλου, τίποτα δεν
είναι δικό μας ούτε ως επίτευγμα, ούτε ως χάρισμα. Αρκεί, το άνοιγμα μας προς το
άγνωστο μέσα μας, να αφήνει όλες τις ικανότητες απλώς να κάνουν εμφάνιση, απολαμβάνοντας
το τεράστιο εύρος του αγνώστου μέσα μας. Γιατί εκεί, εδώ, είναι η πραγματική μας
ταυτότητα, και όχι στα εκδηλωμένα κομμάτια έξω από εμάς…
Ξέρετε τι ελευθερία έχει όλο αυτό; Αφήνουμε κάτι ανώτερο να
περάσει από μέσα μας. Αφήνουμε την ίδια μας τη φύση να δράσει στην ύλη, χωρίς
να της προτάσσουμε τα εμπόδια του μυαλού μας περί ικανοτήτων μας. Κι ερχόμαστε και
πάλι στην Αξία του Εαυτού μας…
Η Αξία μας, είναι στο ότι Είμαστε ….ήδη… η φύση μας.
Πιστεύοντας το, έχουμε κατανοήσει πως δεν είμαστε κάτι χωριστό από τη φύση,
αλλά εκδήλωση της, και αναπόσπαστο μέρος της… Το ότι δεν το νιώθουμε αυτό, δεν μειώνει
στο ελάχιστο την Αξία μας. Μειώνει, τη γνώμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι γι’
αυτήν…
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, και όλη η ιστορία του σκηνικού της
ζωής μας, είναι αυτή η αναγνώριση, η κατανόηση, το βίωμα της. Όλα, τα πάντα, γι’
αυτό γίνονται. Είμαστε….ήδη. Δρούμε, ήδη μέσα από αυτό που Είμαστε, γιατί δεν μπορεί
να γίνει διαφορετικά. Η κατανόηση ως προς αυτό είναι όλος ο αγώνας μας, και η
αναγνώριση των παρανοήσεων μας που την εμποδίζουν… Και να γιατί η ύπαρξη της ψυχολογίας,
της ψυχανάλυσης, της αυτογνωσίας κλπ.
Είμαστε τόσο μα τόσο μπλεγμένοι μέσα μας, που αυτό που δεν
μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: Ότι είμαστε ήδη
ελεύθεροι… Ότι είμαστε ήδη Άξιοι, ήδη Τέλειοι, ήδη ευτυχής…
Άρα, η κατανόηση της μη τελειότητας της ύλης, και η
αναγνώριση της, είναι για να μας δείξει πως η τελειότητα αγαπητοί μου, δεν
είναι εντός της ύλης γιατί η τελειότητα, δεν υπόκειται σε τάξεις μαθητείας... Η
τελειότητα, Είναι, κι αυτό που εκδηλώνεται, είναι η σκιά της… ως ύλη… συμπεριλαμβανομένης
των σωμάτων μας, και όλα όσα μαθαίνουμε, κάνουμε, καταφέρνουμε, φτιάχνουμε,
έχουμε, ή γινόμαστε στο «φαίνεσθαι» εντός της κοινωνίας που ζούμε …
