Άλλο Ασυνείδητο, και άλλο Υποσυνείδητο. Καλά. Το Συνειδητό
είναι φανερό…
Ασυνείδητο μέσα μας, είναι αυτό που πάντα θα έχει και κάτι
άλλο για να δούμε από αυτό που αφορά βεβαίως κάθε φορά το μέλλον της εξελικτικής
μας πορείας, το οποίο και «περιμένει» προς ανακάλυψη-αποκάλυψη από το συνειδητό
μέρος της ύπαρξης μας.
Το ασυνείδητο είναι αυτό που ώρες ώρες λειτουργεί ακαριαία
μέσα μας ως η άμεση γνώση στη στιγμή, που ακούγοντας την φωνή του, δεν
λανθάνουμε ποτέ από το προσωπικό μονοπάτι της πορείας και ευτυχίας μας.
Φωτίζοντας το, σε κάθε φάση της ζωής μας, είμαστε πάντα πιο
πέρα, από το κάθε άλλο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης της συνειδητότητας μας.
Ως συνειδητότητα λαμβάνεται το «ασανσέρ» που μας μετατοπίζει σε όλο και ευρύτερες,
όπως και ευκρινέστερες βιωματικές ζώνες οι οποίες εντοπίζονται ως οι μικρές ή
μεγάλες ριζικές «αλλαγές» μέσα μας για μας, για το πως βλέπουμε τα πράγματα, πως
νιώθουμε γι’ αυτά, και πως πραγματώνεται η ανάλογη έκφραση-δράση μας και προς τα
έξω εξαιτίας τους, στο κάθε περιβάλλον του κόσμου στον οποίο ζούμε ο καθένας μας.
Υποσυνείδητο από την άλλη, είναι το «παραγκωνισμένο» κομμάτι
του είναι μας, που αναγνωρίζεται ως «σκοτεινό» και συνήθως από το νου μας χαρακτηρίζεται
μάλιστα και ως κακό, διότι μας προκαλεί σύγχυση, δέος και φόβο όλη αυτή η
σκοτεινιά του... Δεν είναι όμως τίποτε άλλο, από το σύνολο των δικών μας παρανοήσεων,
όπως και των διαστρεβλωμένων μας πεποιθήσεων, που έχουν προέλθει από την
ταύτιση της ύπαρξης μας μόνο με την υλική, γήινη φύση μας ως τη μοναδική μας ύπαρξη.
Αυτός είναι και ο λόγος της απώθησης μας, όπως και του φόβου
μας να αγγιχθεί από εμάς, και να θεωρείται μάλιστα και ως «απαγορευμένη ζώνη», ή
μη επιτρεπτό να γνωσθεί και να φανερωθεί, εξαιτίας του ηθικοθρησκευτικονοητικού
μας συνειδητού συστήματος αξιών. Ακόμα χειρότερα δε, έχει φτάσει να θεωρείται ξένο
στα μάτια μας, αποποιούμενοι βεβαίως κατά αυτόν τον τρόπο την οιανδήποτε ευθύνη
θα μπορούσε να μας αναλογεί όσον αφορά την δημιουργία και συντήρηση του. Έλα όμως
που πρόκειται τελικά για μια «αποθήκη» αχρήστων, (παραγκωνισμένων όπως γράφτηκε
και παραπάνω), μη επιτρεπτών καταστάσεων και πραγμάτων, που «δεν κολλάνε» στην
εικόνα που έχουμε πιστέψει για τον εαυτό μας, και που απεγνωσμένα μάλιστα προσπαθούμε
να πείσουμε και τους άλλους πως είμαστε… Έτσι, διαχωριζόμενο εντελώς από εμάς, αποτελεί
τελικά κάτι ξένο και τι άλλο; Κάτι Άκρως απειλητικό!
Αφού όμως όπως είπαμε δεν είναι τίποτε άλλο από δικές μας δημιουργίες,
τις μη αποδεκτές, που «δεν ταιριάζουν» με την εικόνα που πιστεύουμε για τον
εαυτό μας, σημαίνει πως τελικά, φτάνουμε να φερόμαστε με οποιονδήποτε άλλο
τρόπο, αρκεί να παραμένουμε αρνούμενοι αυτή τη σκοτεινή μας πλευρά, αδιαφορώντας
βεβαίως (νομίζουμε) για την ύπαρξη της….
Τώρα. Αν από το συνειδητό, δεν εισχωρήσουμε όμως στο
υποσυνείδητο, δεν το «φωτίσουμε» δηλαδή με τη λάμψη (το φως) της κατανόησης μας,
ποτέ δεν θα αντιληφθούμε αληθινά πως η αληθινή μας ύπαρξη είναι πέραν των διανοητικών
διαχωρισμών περί κακού-καλού, και πάντα θα θεωρούμε πως εμείς ζούμε στο θετικό,
ενώ όλοι «οι άλλοι» ή, «οι άλλοι» είναι το αρνητικό, το «κακό», «έξω από εμάς»,
ενώ αυτό ακριβώς το αρνητικό μέρος που απωθούμε, ζει, εδρεύει, και μεγαλώνει
μέσα μας, ακριβώς εξαιτίας της καταστολής του…
Έτσι από φόβο, θα έχουμε την αίσθηση πως το περιβάλλον είναι
μόνιμα απειλητικό και κακό για μας, ενώ, απειλούμαστε ανά πάσα στιγμή, μονάχα
από τις δικές μας δημιουργημένες ψευδαισθήσεις.
Κατόπιν, αναγνωρίζοντας το υποσυνείδητο μέρος του εαυτού μας
και κατανοώντας το, μόνο τότε είμαστε πλέον σε θέση να ανακαλύψουμε,
αναγνωρίζουμε, τις πτυχές του ασυνειδήτου που είναι ικανές να μας διευρύνουν...
Αλλιώς νωρίτερα, σε κάθε μας προσπάθεια, θα «ξοδεύουμε» την ενέργεια μας μονάχα
για να «πείσουμε» τον εαυτό μας (και τους άλλους) για την καθαρότητα των
προθέσεων μας αλλά μέσα μας, πάντα θα υπάρχει μία, ή και περισσότερες πληγές, των
οποίων αρνούμαστε την ύπαρξη, ενώ είναι εκεί, και περιμένουν την κατανόηση μας…
Αυτό είναι το όλο θέμα…
