ΑΠΟΔΟΧΗ

Αποδοχή, δεν σημαίνει δεχόμαστε κάτι που μας πονά, μας καταπιέζει, μας ταπεινώνει, μας βασανίζει με οποιονδήποτε τρόπο.

Αποδοχή, σημαίνει ότι διαπιστώνουμε πως για να φτάσουμε να νιώθουμε πόνο εξωτερικά από το οτιδήποτε, (και οποιονδήποτε), ταπείνωση, βασανισμό κλπ, μέσα μας, σε κάποιο βαθμό, πρωταρχικά προκαλούμε τον πόνο, την καταπίεση, την ταπείνωση και τον βασανισμό σε εμάς τους ίδιους,  στον εαυτό μας, όπως και στο περιβάλλον γύρω μας, και εξαιτίας αυτής μας της στάσης, γνωρίζουμε πως αυτό που ζούμε είναι δικό μας δημιούργημα, και γι’ αυτό το ψάχνουμε μέσα μας, μη ρίπτοντας ευθύνες σε κανέναν.

Αυτή είναι η αποδοχή, ως ανάληψη της ευθύνης που μας αναλογεί, για όλα τα τέρατα του κόσμου μας, και του περίγυρου μας ξεκινώντας από το ατομικό, και διευρύνοντας μέχρι να καλύψουμε, όλη την ανθρωπότητα, που είμαστε κομμάτι της.

Όμως, για να φτάσουμε σε αυτήν την αποδοχή, που σηματοδοτεί και την αρχή της γιατρειάς των πληγών μας, χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την κατανόηση.

Να κατανοήσουμε λοιπόν, δηλαδή να δούμε, να αντιληφθούμε, και να διαπιστώσουμε, πως οτιδήποτε κατηγορούμε πως μας συμβαίνει από έξω, είναι επειδή το έχουμε ο ίδιοι, και το προκαλούμε στον εαυτό μας ήδη. Αν δεν το είχαμε ήδη μέσα μας, δεν θα μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε από έξω, ακόμα κι αν προσπαθούσαν να μας πονέσουν, να μας καταπιέσουν, να μας ταπεινώσουν, να μας βασανίσουν. Δεν θα είχαμε δηλαδή μέσα μας το ίχνος ταύτισης, για να «δέσει» αυτό που πάνε να μας προκαλέσουν, με κάτι σε εμάς,  ώστε να είναι εφικτό το να το νιώσουμε.

Κατανοούμε λοιπόν, πως η αιτία της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι όπως, και ότι τα πάντα στη ζωή μας, ξεκινούν πρώτιστα από εμάς. Δεν έχει καμία σημασία το τι κάνει ο οποιοσδήποτε έξω από εμάς, αν δεν δημιουργηθεί κάποια «δέσμη» (κοινό σημείο) ανάμεσα σε αυτόν, και σε κάτι μέσα μας.

Κατανοούμε έτσι την πραγματικότητα αυτού που μας συμβαίνει, δηλαδή την πηγή που το προκαλεί, και δεν μένουμε μονάχα στο αποτέλεσμα (στο εξωτερικό συμβάν που απλά μας το εμφανίζει για να το δούμε). Εδώ είναι που άπαξ και δούμε το τι κάνουμε, και τον τρόπο που προκαλούμε κάτι, ήδη αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει εξωτερικά, γιατί αφού παύει το μπλοκάρισμα του μέσα μας, δεν θα μπορέσει να εμφανιστεί ξανά με τον ίδιο τρόπο έξω, εφόσον  η τροφοδοσία που του παρείχαμε έχει (έστω και αμυδρά) αλλάξει.

Δεν συναντάμε τίποτα έξω στον κόσμο, αν δεν υπάρχει λοιπόν μέσα μας. Υπό αυτό το πρίσμα οτιδήποτε συναντάμε μπρος μας, το έχουμε εμείς, οπότε ότι γενικότερα υπάρχει στη ζωή μας, αντικατοπτρίζει την τωρινή μας ψυχολογική εσωτερική κατάσταση και άρα, τη θέση που η συνείδηση μας αυτή τη στιγμή κατέχει.

Άρα αναγνωρίζοντας τις διαστρεβλώσεις, τις καταχωρήσεις, τις ελλείψεις που θαρρούμε πως έχουμε, την γνώμη που έχουμε ως προς το άτομο μας, σκιαγραφείται καθαρά, τι δεν θέλουμε να δούμε για μας, όπως, και ποιες είναι οι ψευδαισθήσεις – αυταπάτες που συντηρούμε.

Κατανοούμε λοιπόν, σημαίνει αναγνωρίζουμε. Τι; Εμάς τους ίδιους. Τις βαθιές μας προσδοκίες, τα εγωιστικά μας θέλω, τα καταπιεσμένα μας αλαζονικά πρέπει, τον έλεγχο, που απεγνωσμένα προσπαθούμε να κρατάμε απέναντι στους ανθρώπους, τις καταστάσεις, και τα πάντα γύρω μας. Τις κτήσεις που μας παρέχουν (νομίζουμε) την ασφάλεια που μας λείπει. Το πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση έχουμε, που αφορά την αιτία που μας ωθεί στο να ψάχνουμε σε υποκατάστατα (αντί να βιώνουμε τι Είμαστε ήδη), μέσω καριέρας, χρημάτων, θετικών πράξεων για να νιώθουμε αγαπητοί και αποδεκτοί…

Και θα μου πείτε μετά τι; (Όπως πράγματι το έχουμε ακούσει…)

Η κατανόηση η ίδια, το «αληθινό» κοίταγμα δηλαδή χωρίς υπεκφυγές και ψέματα για το πώς λειτουργούμε, και για το πως βλέπουμε τα πάντα γύρω μας κατ’ αρχήν, μας κάνει να μην κρυβόμαστε. Να μην πλάθουμε αυταπάτες. Ούτε για το ποιοι είμαστε, ούτε για το πώς έχουν τα πράγματα. (Στον κόσμο που ζούμε).

Η κατανόηση, μας κάνει να βλέπουμε καθαρά. Το ίδιο αυτό το καθαρό κοίταγμα από μόνο του, μας κάνει να αισθανόμαστε τελείως διαφορετικά σε σχέση με τα πάντα. (Ναι πονάω, να νιώθω μικρός, ναι αισθάνομαι λίγος, ναι δεν τα βγάζω πέρα στα πάντα, να είμαι άσχημος, ναι έχω ανάγκη από αγάπη, ναι κρέμομαι από τα πάντα γιατί δεν μου αρέσω καθόλου και θέλω να πάρω έτσι αξία κλπ).

Με την κατανόηση αυτού που μας συμβαίνει, παύουμε πρώτα απ’ όλα να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε ως θετικό ή αρνητικό, ή ότι μας αρέσει, ή δεν μας αρέσει. (Κι αφού παύουμε να κρίνουμε εμάς, παύει και η κρίση – κατάκριση και προς τους άλλους). Αυτό, σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία, να είμαστε, ακριβώς αυτό που μας βγαίνει να είμαστε, χωρίς την ανάγκη που μέχρι τώρα είχαμε, να απολογούμαστε για τα πάντα, για να μην παρεξηγηθούμε (απέναντι στον εαυτό μας πρώτιστα κρίνοντας τον συνεχώς).

Καταλύονται τα «βάθρα» για το ποιοι θα έπρεπε να είμαστε (που δεν είμαστε, και αγωνιζόμαστε μια ζωή να φτάσουμε) ώστε να γινόμαστε αποδεκτοί για να μας αγαπούν, και για να μας θαυμάζουν.

Όταν υπάρχει η ελευθερία της κατανόησης, το πρώτο πράγμα που αμέσως μετά γεννάται μέσα μας, είναι η αποδοχή. Εδώ είναι η αποδοχή! Αφού πρώτα δούμε (τα κατά τα άλλα κρινόμενα άσχημα, τρωτά μας σημεία).

Αποδεχόμαστε οπότε τι; Το πώς έχουν τα πράγματα. Το ποια είναι η αλήθεια μας. Όχι η ωραιοποιημένη αλήθεια μας. Αναγνωρίζουμε, μη κρινόμενα τα πράγματα, πως είναι απλά αυτά που είναι. Πως είμαστε αυτοί που είμαστε.

Και βλέπουμε, πως μας βασανίζει τελικά πολύ περισσότερο το να πρέπει να είμαστε κάτι ή κάποιος που δεν είμαστε, από το να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε. (Κι ας μην μας αρέσει). Γιατί κάτι άλλο, ποτέ δεν μπορούμε να γίνουμε, μια και από γεννησιμιού μας, αυτό που μέχρι τώρα δε δεχόμασταν, είναι που ήρθαμε να εκφράσουμε. Μα και τα καλά του στοιχεία (κι όχι μόνο τα άσχημα που απορρίπτουμε), δεν αφήσαμε ποτέ να βγουν στην επιφάνεια ώστε να τα αναγνωρίσουμε και να τα ζήσουμε, επειδή ακριβώς  κυνηγούσαμε μόνιμα χίμαιρες.

Αν παλεύουμε λοιπόν να είμαστε μια ολόκληρη ζωή κάτι άλλο, ποτέ δεν θα είμαστε (και γι’ αυτό δεν είμαστε) ελεύθεροι στη ζωή μας. Γιατί κυνηγάμε, κάτι που δεν ήρθαμε να εκφράσουμε άρα, δεν θα εκφράσουμε ποτέ αυτό που κυνηγάμε, όσο κι αν αγωνιστούμε, βασανιστούμε, καταπιεστούμε οραματιζόμενοι να το καταφέρουμε. Θα πεθάνουμε αγωνιζόμενοι…

Όμως αποδεχόμενοι αυτό που (τι να κάνουμε, ακόμα και να μην αρέσει σε κανέναν αυτό είναι και), είμαστε, κάτι άλλο, ανακαλύπτεται εντός μας. Αυτό το κάτι άλλο, είναι βαθύτερα, όμως δεν μπορούσαμε μέχρι τώρα να το δούμε, ακριβώς γιατί αγωνιζόμασταν σε «ξένους» για μας δρόμους άλλων...

Τώρα, ανακαλύπτοντας αυτό που «κρυβόταν» από τις διαστρεβλώσεις μας, νιώθουμε, πως απλά, μπορεί να εκφράζεται, μέσα από την αλήθεια μας προς τα έξω, μη προσπαθώντας να αποδείξουμε το οτιδήποτε. Και εκφράζεται, ακριβώς με τα χαρακτηριστικά που «φαίνονται» ως ο χαρακτήρας μας, χωρίς όμως τελικά, να είναι πια ένας χαρακτήρας για εμάς...

Έχουμε δηλαδή πάει μία θέση, πίσω από τον χαρακτήρα της αλήθειας (και ελευθερίας) μας και βλέπουμε, πως απλά από μέσα του, διοχετεύεται αυτό το βαθύτερο γιατί το ίδιο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνει εμφάνιση εδώ στην ύλη ώστε να εκφραστεί.