Πρώτα
(από πάνω προς τα κάτω) είναι αυτό που Είναι! Το Αδιαφοροποίητο.
Κατόπιν,
η Αντίληψη. Που έχει να κάνει απλώς με «εντυπώσεις» που αφορούν το Είναι, αλλά
δεν είναι το Είναι! (Γιατί ήδη έχουμε «πέσει» από Αυτό).
Εκ
των υστέρων, έρχεται σε εμφάνιση η σκέψη, (ως Νους). Με σαφώς ακόμα μεγαλύτερο
περιορισμό, (από αυτό της Αντίληψης, ως αλλοίωσης του Είναι).
Πιο
χαμηλά ακόμα η σκέψη, που «χρωματίζεται» (κατά το δοκούν από την ατομική
οντότητα που φτάσαμε να γίνουμε, πιστεύοντας πως αυτή είμαστε), και αναγνωρίζονται
πλέον τα συναισθήματα.
Και
τέλος, η αποκρυστάλλωση της ενέργειας, με παρατεταμένο εμποτισμό με συναίσθημα
και θέληση, «εμφανίζει» την συμπυκνωμένη όψη των υλικών αντικειμένων, τα οποία
αναγνωρίζονται από τις πέντε αισθήσεις μας ως πραγματικά...
Όλα
τα παραπάνω λοιπόν, είναι το πώς (από ποια θέση) τα λειτουργούμε, και άρα τι
είναι αυτό που δυναμώνουμε (δίνοντας του έμφαση, άρα και την ενέργεια μας μέσω
της επικεντρωμένης μας προσοχή).
Ως
περιορισμένες εκφάνσεις (εμφανίσεις) του Είναι, τηρώντας τον περιορισμό που ναι
μεν υπέστησαν, αλλά απόλυτα κατευθυνόμενοι από το ίδιο το Είναι,
ή
ως την πραγματικότητα μας, αγνοώντας την προέλευση και το έργο τους;
Ουσιαστικά
το Είναι, και το μη Είναι, (από το Είναι και κάτω, μια και αλλοιώθηκε το
ίδιο από εκεί και πέρα εξαιτίας του
περιορισμού Του,) αφορούν Ένα και το Αυτό!
Να
ο Δρόμος, και να η Απελευθέρωση.
