Τάο Τε Κινγκ

Το Τάο, η Πραγματικότητα, χωρίς «όνομα» (χωρίς αντίληψη).

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Υπάρχει, Αυτό που Συμβαίνει, Με τον Τρόπο που Συμβαίνει, «Όλα» όσα συμβαίνουν. Μπορούμε να το Βιώσουμε, να το Ακολουθήσουμε, να Αφεθούμε (και να Αναπαυθούμε) σε Αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το «αντιληφθούμε, να το «κατανοήσουμε», να το «αναλύσουμε», να το περιγράψουμε», να το «μεταδώσουμε», γιατί κάθε προσπάθεια να το «αντιληφθούμε» είναι μια κατασκευή της αντίληψης, όχι η Πραγματικότητα (που Βιώνουμε) αλλά μια «Αντίληψη της Πραγματικότητας» (που είναι κάτι διαφορετικό).

Το Τάο, η Πραγματικότητα, με «όνομα» (με αντίληψη).

Όταν η αντίληψη προσπαθεί να «προσεγγίσει» το Τάο, την Πραγματικότητα,, τότε «Αυτό» που συλλαμβάνει (όταν βρίσκει «κάτι» να πιαστεί από «αυτό», για να πει «αυτό είναι το Τάο», «έτσι είναι το Τάο»), δεν είναι το Αληθινό Τάο (Τσ’ ανγκ Τάο… Ταό Τε Κινγκ, I), αλλά μόνο η «Αντίληψη για το Τάο», το Τάο της αντίληψης, ή η αντίληψη που σχηματίζουμε για το Τάο. Αυτό είναι μια «κατασκευή» της αντίληψης, Όχι η Πραγματικότητα, αλλά μια κατασκευασμένη πραγματικότητα.

Πάνω σε αυτή την αντίληψη του Τάο (σαν μιας Μεταφυσικής Αρχής) χτίζεται όλη η μεταφυσική (που είναι μια ψεύτικη μεταφυσική) του Ταοϊσμού όπως τον αντιλαμβάνονται διανοητικά οι άνθρωποι που δεν βιώνουν πραγματικά το Τάο, αλλά έχουν απλά μια φιλοσοφική αντίληψη για το Τάο.

Από το Τάο, την Αρχική Ενότητα, προκύπτει (τελείως φυσικά, σαν μια «ανάπτυξη») ο «διαχωρισμός» σε Γιανγκ και γιν, κι από την «συνεργασία» των δύο «συμπληρωματικών» (και συνεργαζόμενων) δυνάμεων προκύπτει ο κόσμος των φαινομένων, ο κόσμος των 10.000 πραγμάτων.

Αναζητώντας το Τάο

Όλη αυτή η θαυμάσια μεταφυσική που περιγράφει το Τάο, την Ανάπτυξή του και την Επιστροφή του, του Δρόμους που Ακολουθεί, την Δραστηριότητά του, που από την φύση της εμπεριέχει μια Ηθική και μια Δράση, μια «θρησκεία» σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει σε τελευταία-τελευταία ανάλυση καμία σχέση με το Τάο, την Πραγματικότητα. Οι άνθρωποι έχουν κατασκευάσει αυτή την θαυμάσια θεωρία και νομίζουν όταν μιλούν για το Τάο  ότι το προσεγγίζουν πραγματικά, ή όταν ακολουθούν διάφορες ηθικές (που έχει κατασκευάσει η αντίληψη) ότι ακολουθούν το Τάο. Στην πραγματικότητα ακολουθούν μόνο τις δικές τους νοητικές κατασκευές, τις δικές τους αυταπάτες. Δεν είναι Αυτό το Τάο, Δεν είναι Αυτός ο «Δρόμος» του Τάο.

Η «οποιαδήποτε» προσπάθεια (να προσεγγίσουμε το Τάο) που γίνεται στα πλαίσια της (ανθρώπινης) αντίληψης, παραμένει στα όρια αυτής της αντίληψης. Κι η οποιαδήποτε «πειθαρχημένη ηθική» ακολουθούμε δεν είναι η Αυθόρμητη Ηθική του Τάο. Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος.

Ο «Δρόμος» του Τάο (η Αλήθεια, η Δράση, η Τέλεια Αρετή του Τάο) είναι η Μη-Δράση (το Γου-Γουέι). Τι σημαίνει πραγματικά Μη-Δράση; Σημαίνει πραγματικά Μη-Δράση. Σημαίνει να Ζούμε να Ανταποκρινόμαστε με την Βαθύτερη Αληθινή Φύση και να Αφηνόμαστε σε Αυτή την Βαθύτερη Φύση να μας «Καθοδηγεί» και να μην παρεμβαίνουμε στην «Δράση» του Ταό, να Πορευόμαστε με το Τάο. Σημαίνει, με άλλα λόγια, να μην χρησιμοποιούμε επιφανειακές δράσεις όπως η αντίληψη, η σκέψη, η ανάλυση, οι ιδέες, για να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε, να αναλύσουμε, να περιγράψουμε, ή να διαμορφώσουμε την Πραγματικότητα.

Εννοείται πως η Μη-Δράση δεν είναι να «μην κάνουμε τίποτα». Ήδη, όλα τα όντα είναι σε δραστηριότητα, έτσι κι αλλιώς. Το να «μην κάνουν τίποτα» σημαίνει να συνεχίσουν την αυτοτροφοδοτούμενη δραστηριότητά τους. Η λύση δεν βρίσκεται στην επιφανειακή δραστηριότητα, αλλά στην Βαθύτερη Φύση (στην Συμπεριφορά της Βαθύτερης Φύσης). Με άλλα λόγια η πραγματική δράση δεν μπορεί να μείνει στο επιφανειακό επίπεδο της αντίληψης (εδώ όποια προσπάθεια κι αν κάνουμε θα είναι αδιέξοδη και μάταιη). Πρέπει να μεταφερθούμε στο επίπεδο της Αληθινής Φύσης. Άλλωστε το μόνο Πραγματικό που υπάρχει είναι η Αληθινή Φύση κι όχι οι ονειροφαντασίες των ανθρώπων, (που χτίζουν με την αντίληψη οι άνθρωποι).

Η Αληθινή Μη-Δράση

Πρέπει να είναι κατανοητό ότι Μόνος «Τρόπος» να Βιώσουμε την Πραγματικότητα, να «Γίνουμε Ένα» με το Τάο είναι Απλά να Δούμε την Πραγματικότητα Όπως Είναι, Όπως Συμβαίνει. Αυτό πρέπει να «αφήσουμε» την Φύση να το Κάνει (να «αφήσουμε» να Ενεργοποιηθεί η Βαθύτερη Φύση), παραιτούμενοι ουσιαστικά από οποιαδήποτε προσωπική προσπάθεια. Κι αυτό είναι η Φυσική Όραση, η Αυθόρμητη Αντίληψη, Η Ζωντανή Επαφή με την Πραγματικότητα. Οποιαδήποτε «ανθρώπινη» παρέμβαση (στο Έργο της Φύσης) χαλάει την επαφή με την Πραγματικότητα. Τότε δεν έχουμε Επαφή με την Πραγματικότητα αλλά μια διαστρεβλωμένη (από την αντίληψη και τις προσωπικές προσπάθειες) εικόνα της Πραγματικότητας.

Επειδή αυτό (που λέμε) είναι κάτι που Πρέπει να Κάνουμε, Απλά να Κάνουμε, κι όχι κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε διανοητικά, ίσως φαίνεται δυσνόητο στους ανθρώπους. Γιατί φαίνεται δυσνόητο; Επειδή προσπαθούμε να το κατανοήσουμε διανοητικά. Απλά πρέπει να το Κάνουμε. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο για τον καθένα να το κάνει. Γιατί δεν είναι εύκολο; Επειδή είμαστε απορροφημένοι  στην εξωτερική δραστηριότητα, επειδή είμαστε προσκολλημένοι σε εξωτερικές πράξεις και αντικείμενα.

Περπατώντας τον «Δρόμο» του Τάο

Πρέπει να είναι ολοφάνερο ότι εδώ δεν υπάρχει καμία διδασκαλία. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το Τάο, να περιγράψουμε το Τάο, να μιλήσουμε για το Τάο… Όποιος μιλά για το Τάο είναι ανόητος.

Εδώ δεν υπάρχει, επίσης, κάποια πρακτική, τεχνική, συμπεριφορά, ή δραστηριότητα, για να «ακολουθήσουμε» το Τάο.

Οι Αρχαίοι Σοφοί που Βάδισαν τον «Δρόμο» του Τάο Ακολούθησαν Πάντα την Οδό της Μη-Δράσης. Κι αυτό που «μετέδιδαν» πάντα σε αυτούς που ακολουθούσαν είναι να βαδίζουν την Οδό της Μη-Δράσης. Το μόνο έργο που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν σε ανθρώπινο επίπεδο ήταν ακριβώς να υποδείξουν ευγενικά την «παρεκτροπή», την «λαθεμένη δράση», που εμπλέκει τους ανθρώπους στον εικονικό κόσμο της αντίληψης, στους λαβύρινθους της διανοητικής αναζήτησης και στις ερήμους των αποκρυσταλλωμένων ιδεών.

Ο «Δρόμος» του Τάο είναι ο «Δρόμος της Ζωής». Το Μόνο Πραγματικό Είναι Αυτό που Συμβαίνει, Αυτό που Ζούμε, η Ζωή που Μας Οδηγεί… όχι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι φανταζόμαστε, ό,τι ονειρευόμαστε.

Μη-νους

Ο Λάο-Τσε ήταν ένας κινέζος Σοφός (ή ηλίθιος, κατά τα λεγόμενά του: Ταό Τε Κινγκ, 20), που δεν «έκανε» τίποτα, κι «άφηνε» τα πράγματα να τραβούν το δρόμο τους... Αν νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο, δοκιμάστε! Δοκιμάστε να καθίστε ήσυχα και να μην κάνετε τίποτα, και να αφήσετε το νου να «ρέει» ελεύθερα, χωρίς να αρπάζεστε από πουθενά, χωρίς να καθυστερείτε πουθενά. Θα δείτε ότι είναι αδύνατο!

Κατ’ αρχήν ο νους είναι όχι απλά αρπαγμένος, αλλά «φρεναρισμένος», σε μία ηλίθια αντίληψη περί εαυτού, γύρω από την οποία συγκεντρώνεται ένα πλήθος από ψυχολογικά συμπλέγματα, αντιλήψεις, δραστηριότητες, συνήθειες. Μετά ο νους αρπάζεται και καθυστερεί σε διάφορες αντιλήψεις, σε ανθρώπους, σε σχέδια, σε δραστηριότητες, στο παρελθόν, στο μέλλον...

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, τελικά, είναι να αφήσουμε το νου να ρέει ελεύθερα, να ανυψωθεί, χωρίς τα φορτία της έγνοιας, της μνήμης, των δεσμεύσεων, στον Eλεύθερο Ουρανό του Τώρα, που δεν γνωρίζει προέλευση, δεν γνωρίζει προορισμό, όπου είσαι Ελεύθερος να πας όπου θες, όπου όλοι οι ορίζοντες είναι δικοί σου...

Κι όμως Εδώ βρίσκεται η Αλήθεια, Εδώ Αποκαλύπτεται η Πραγματικότητα... Όταν ο νους σκαλώνει η Πραγματικότητα παραμορφώνεται και δημιουργούνται επιπλοκές... όλο το σύμπαν πηγαίνει κουτρουβαλώντας.

Το να είσαι Ελεύθερος δεν είναι απλά το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, φαίνεται να είναι και τρομερά δύσκολο! Και που είναι η δυσκολία; Μόνο στην εμμονή μας στον «εαυτό», στην φαντασία μας... Περίεργο πράγμα ο νους... Οι ανόητοι νομίζουν ότι με την σκέψη θα πετύχουν κάτι, και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μπλέκονται όλο και πιο πολύ στα δίχτυα της σκέψης...

***

Το Αληθινό Τάο

Όσο κι αν αναζητάς το Τάο 
δεν μπορείς να το βρεις. 
Είναι Ακατάληπτο.

Όσο κι αν προσεγγίζεις το Τάο 
δεν μπορείς να το νοιώσεις. 
Είναι Σιωπή.

Όσο κι αν ψηλαφίζεις το Τάο 
δεν μπορείς να το συλλάβεις. 
Είναι Χωρίς Ιδιότητες.

Αυτά τα τρία Χαρακτηριστικά 
δείχνουν ότι το Τάο είναι Ανεξιχνίαστο.

Κι έτσι όλα μαζί διαλύονται στο τίποτα.
(Κι έτσι) Δεν υπάρχει 
ανώτερη φωτεινή αντίληψη.
Ούτε κατώτερες σκοτεινές καταστάσεις.

Ασταμάτητα το Χωρίς Όνομα Τάο 
επιστρέφει στην Κενότητα.
Είναι Άμορφο,
Είναι Χωρίς Χαρακτηριστικά.
Είναι Ακαθόριστο και Σκοτεινό.
Όσο κι αν προσεγγίζεις το Τάο
δεν συναντάς τίποτα,
Όσο κι αν το ακολουθείς
δεν υπάρχουν ίχνη.
Ωστόσο, όταν ακολουθήσεις
το Αρχαίο Τάο
Θα βιώσεις το Αιώνιο Παρόν, Εδώ, Τώρα.
Γνωρίζοντας την Πηγή
Ακολουθείς το Μονοπάτι του Τάο.

Τάο Τε Κινγκ, 14


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ο Θεός, βρίσκεται μέσα σε όλους μας.
Όλοι μας όμως, δεν τον έχουμε μέσα μας…

ΜΟΝΟΣ

Είσαι μόνος. Πάντα ήσουν μόνος.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος.

ΓΝΩΣΗ - ΒΙΩΜΑ

Η Γνώση, είναι η «Φωνή» του βιώματος 

Μπάρντο Τοντόλ

Η Μόνη  Αλήθεια που Δίδαξε ο Βούδας είναι ότι:

« Η Πραγματικότητα Είναι Μία,
ο Χώρος Εμπειρίας Είναι Ενοποιημένος, και δεν υφίσταται καμία διαφορά ανάμεσα στο Απόλυτο Νιρβάνα και την Κοσμική Ύπαρξη του Σαμσάρα.

Η Βίωση, Κατανόηση, Αντίληψη, Αυτής της Μιας Πραγματικότητας, είναι η Κατάσταση της Αφύπνισης.

Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη είναι Άγνοια.

Τα «Φαινόμενα» (σαν Δραστηριότητα της «Ουσίας») υφίστανται πραγματικά.

Η Άγνοια δεν σημαίνει την «ανυπαρξία»

των φαινομένων, αλλά την λανθασμένη, από το υποκείμενο, ερμηνεία των φαινομένων.

Η ίδια η «ανάδυση» του υποκειμένου είναι προϊόν άγνοιας, κι οτιδήποτε αντιλαμβάνεται το υποκείμενο είναι στα πλαίσια της άγνοιας.

Αν όλα αυτά είναι αληθινά, αυτό σημαίνει ότι η Πραγματικότητα Υφίσταται Πάντα και δεν Αλλοιώνεται, και δεν υπάρχει, σε απόλυτο επίπεδο, ούτε «ξεχωριστή δημιουργία», ούτε πτώση στους κόσμους, ούτε λύτρωση ή «αφύπνιση». Υπάρχουν μόνον φαινόμενα, εμπειρίες, που (λόγω άγνοιας) ερμηνεύονται από τα «υποκείμενα» λανθασμένα. Άρα όλη αυτή η εξελικτική πορεία από το Απόλυτο, στους κόσμους, και πάλι πίσω «συμβαίνει» μόνο μέσα στην αντίληψη του υποκειμένου.

Συνεπώς δεν υπάρχει καμία πραγματική αφύπνιση του υποκειμένου. Υπάρχει μόνον η απομάκρυνση της άγνοιας. Αυτό, η απομάκρυνση της άγνοιας είναι ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν Αληθινή Αφύπνιση… Αυτό όμως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από κάποιο υποκείμενο, και στα πλαίσια της υποκειμενικής αντίληψης, και με προσωπικές προσπάθειες του υποκειμένου. Όλα αυτά βρίσκονται στο χώρο της φαντασίας. Είναι ακριβώς η άγνοια, που δημιουργεί το υποκείμενο, που πρέπει να απομακρυνθεί. Και μόνο με την «διάλυση» της υποκειμενικής ύπαρξης Αποκαθίσταται η Φύση, η Αλήθεια, η Αντίληψη της Πραγματικότητας, Υπάρχει δηλαδή Αφύπνιση, Φώτιση.

Άρα η Αλήθεια Είναι Μια Χώρα, όπου δεν υπάρχουν μονοπάτια. Δεν υπάρχει τρόπος να Φτάσεις Εδώ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να «εγκαταλείψεις» την άγνοια (που μεταφράζεται σε εγωισμό, αντιλήψεις, επιθυμίες, προσκολλήσεις σε αντικείμενα…). Δεν υπάρχει Διδασκαλία, δεν υπάρχουν τεχνικές. Πρέπει να βουτήξουμε ολάκαιροι στην ζωή, να ζήσουμε εδώ, τώρα, σε πραγματικό χρόνο την ζωή όπως συμβαίνει (κι όχι όπως την φανταζόμαστε)… αυτή είναι η μόνη πρακτική, βιωματική, αφύπνιση».

Αυτή ήταν εξαρχής και για πάντα η «Διδασκαλία» του Βούδα. Όλοι οι Μεγάλοι Βουδιστές Φιλόσοφοι, που ακολούθησαν τους επόμενους 25 αιώνες, είπαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, ακόμα κι όταν τα διατύπωναν, μέσα σε διαφορετικές συνθήκες, με διάφορες περιγραφές, και με διαφορετικούς φιλοσοφικούς όρους. Ασβαγκόσα, Ναγκαρζούνα, Ασάνγκα, Βασουμπάντου, Μποντιντάρμα, Χούι-Νέγκ, Παντμασαμπάβα, Τιλόπα, Ντόγκεν… όλοι τους ακολούθησαν πιστά το «Μονοπάτι» του Βούδα (που δεν είναι το μονοπάτι του υποκειμένου).


Το Μπάρντο Τοντόλ, αν γνωρίζει κάποιος «ανάγνωση», και «διαβάσει» σωστά, επιβεβαιώνει στο ακέραιο την «Διδασκαλία» του Βούδα, όπως σύντομα την εκθέσαμε πιο πάνω.

Τι «διδάσκει» το Μπάρντο Τοντόλ;

Υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα, που Ταυτίζεται με το Αδημιούργητο Νταρμακάγια, το Καθαρό Φως, την Κατάσταση της Φώτισης, και τα Περιλαμβάνει Όλα, και τον κόσμο των φαινομένων.
Τα φαινόμενα, οι εμπειρίες, επειδή ακριβώς έχουν Μια Αντικειμενική Βάση, υφίστανται σαν δραστηριότητες, σαν παροδικά φαινόμενα.

Όλα αυτά όμως (λόγω άγνοιας) γίνονται αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο.

Τα φαινόμενα της δημιουργίας ούτε ανύπαρκτα είναι, ούτε προϊόν κάποιας νοσηρής υποκειμενικής φαντασίας… υφίστανται κυριολεκτικά, αλλά, από τα υποκείμενα, γίνονται, αντιληπτά με λανθασμένο, οδυνηρό, τρόπο.

Όλα τα φαινόμενα, όλες οι εμπειρίες, σε όλη την δημιουργία, και στα έξη μπάρντο, και στην μεταθανάτια κατάσταση είναι αντικειμενικές καταστάσεις, που αντιμετωπίζονται λανθασμένα από το υποκείμενο, δεν είναι όνειρο, όπως όταν σκέφτεται, αναπολεί ή ονειρεύεται στον ύπνο του ο άνθρωπος… Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, γιατί κυκλοφορεί μια τέτοια λανθασμένη αντίληψη των διδασκαλιών του Μπάρντο Τοντόλ.

Χρειάζεται λοιπόν, Κάποιος, να Δει, να Αντικρύσει Άμεσα την Πραγματικότητα, κι όχι μέσα από την λανθασμένη υποκειμενική δραστηριότητα. Χρειάζεται ακριβώς, Αυτός, ο Κάποιος, να «διαλύσει» το προϊόν της άγνοιας υποκείμενο, και να Βιώσει την Αληθινή Βουδική Φύση του. Χρειάζεται να αντιμετωπίσει τον λειτουργούντα παρόντα «εαυτό» του, και πρακτικά, να απαλλαγεί, από την άγνοια, από τις λανθασμένες δραστηριότητες. Δεν χρειάζεται καμιά Διδασκαλία, καμιά τεχνική, ή πρακτική. Η ζωή είναι εδώ, αυτό που ζούμε. Κι αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Αυτό λοιπόν που προτείνει το Μπάρντο Τοντόλ είναι να Δούμε Άμεσα την Πραγματικότητα, απομακρύνοντας τις λανθασμένες δραστηριότητες. Αν δεν το Κάνουμε, θα βυθιστούμε ξανά στο υποκειμενικό μας όνειρο, που όμως, επειδή έχει αντικειμενική βάση, είναι απόλυτα ρεαλιστικό (άσχετα από το αν πρόκειται για μια λανθασμένη ερμηνεία από το υποκείμενο).

Το Μπάρντο Τοντόλ είναι ένα Μυητικό Ιερό Κείμενο, που απευθύνεται στους Νοήμονες Ζωντανούς, καλώντας τους να βιώσουν εν ζωή την εμπειρία του θανάτου (μέσα στον Διαλογισμό), να πεθάνουν εν ζωή, να πεθάνουν σε σχέση με όλη την άγνοια, όλες τις κοσμικές εμπειρίες, για να Αφυπνισθούν έτσι στην Πραγματικότητα… Πρέπει, Κάποιος, να το Βιώσει εν ζωή. Δεν έχει σημασία που το Ιερό Κείμενο χρησιμοποιείται, με τον όποιο τρόπο χρησιμοποιείται, στις νεκρώσιμες τελετές στο Θιβέτ. Είναι ένα Κείμενο των ζωντανών κι όχι των νεκρών… Τώρα, πως και γιατί, γίνονται όλα αυτά δεν είναι δικό μας θέμα, ούτε καν των θρησκειολόγων, ή των ιστορικών της θρησκείας… θα μπορούσε ίσως να είναι θέμα των ανθρωπολόγων, ή των κοινωνιολόγων…

***

«Ω, ευγενικέ  άκουσε. Τώρα δοκιμάζεις την Εμπειρία της Ακτινοβολίας του Καθαρού Φωτός της Καθαρής Πραγματικότητας. Αναγνώρισέ την. Ω ευγενικέ, η τωρινή διάνοιά σου, στην πραγματική της φύση άδεια, μην έχοντας, κανένα μορφικό χαρακτηριστικό χρώμα, φυσικά κενή, είναι η Ίδια Πραγματικότητα, το Παν-Αγαθό  .

Η δική σου διάνοια, που είναι τώρα κενότητα χωρίς όμως να θεωρείται σαν η κενότητα του τίποτα αλλά σαν η ίδια η διάνοια, ανεμπόδιστη, λαμπερή, συναρπαστική και μακάρια είναι αυτή τούτη η Συνείδηση, ο Πανάγαθος Βούδας.
Η δική σου συνείδηση, άμορφη στην πραγματικότητα, άδεια και η διάνοια, λαμπερή και μακάρια - αυτά τα δύο - είναι αχώριστα. Η Ένωσή τους είναι η Κατάσταση της Τέλειας Φώτισης, του Ντάρμα-Κάγια.

Η δική σου συνείδηση, λάμποντας, κενή και αδιαχώριστη από το Μέγα Σώμα της Ακτινοβολίας, δεν έχει γέννηση ούτε θάνατο και είναι το Αμετάβλητο Φως - ο Βούδας Αμιτάμπα .

Αρκεί να το γνωρίζεις αυτό. Το να αναγνωρίζεις ότι η κε­νότητα της δικής σου διάνοιας είναι η Κατάσταση του Βούδα και το να την θεωρείς σαν να είναι η ίδια η δική σου η συνείδηση, σημαίνει να κρατάς τον εαυτό σου στην Κατάσταση του Θείου Νου του Βούδα».

Μπάρντο Τοντόλ. 


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT





6. Ο Έρωτας στην Ελληνική Φιλοσοφία

Η Πραγματικότητα Είναι Μία (τουλάχιστον για την Φωτισμένη Ψυχή που το Βιώνει). Κι η Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι «Επίγνωση Αυτής της Μιας Πραγματικότητας», σαν Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Αυτή ακριβώς η Πρωταρχική κι Αρχέγονη Αντίληψη που περιγράψαμε σαν Έρωτα (τον Πρώτο Θεό, την Πρώτη Όψη του Θεού) είναι η Αρχαία Ψυχή, η Μία και Μοναδική Ψυχή, το Αληθινό Υποκείμενο, η Παγκόσμια Συνείδηση.

Υπάρχει λοιπόν Μία και Μοναδική Ψυχή κι η Πολλαπλότητα δεν είναι παρά μια Αντιληπτική Δραστηριότητα, ένα Αντιληπτικό Φαινόμενο, που Στηρίζει και Στηρίζεται στην Εμπειρία ιδιαίτερων καταστάσεων, σε διάφορα πεδία ή επίπεδα. Είναι ακριβώς η «απορρόφηση» σε αυτές τις καταστάσεις, η ενδυνάμωσή τους, που τους δίνει την αίσθηση της πραγματικότητας. Εκεί που Υπάρχει μόνο Μια Ουσία με ιδιαίτερους σχηματισμούς και σχέσεις, βλέπουμε ξεχωριστά όντα κι αντικείμενα, όντα με δική τους υπόσταση. Αγνοούμε (από άγνοια ή πρόθεση) τόσο την Βάση της ύπαρξης, όσο και την σχέση της με το υπαρξιακό περιβάλλον και την θεωρούμε μεμονωμένη. Ασφαλώς πρόκειται για μια «αντίληψη» και για ένα αντιληπτικό σφάλμα, το οποίο όμως βιώνουμε σαν πραγματικότητα. Με αυτή την έννοια, Μέσα στην Μία Ουσία, σαν Δραστηριότητες, Σχηματισμοί, Αντιληπτικά Φαινόμενα «Δημιουργούνται» οι κόσμοι στους οποίους ενοικούν τα όντα, ανάλογα τον βαθμό επίγνωσής τους και την εξέλιξή τους. Ο Νοητικός Κόσμος, η Ψυχική Σφαίρα και το κλειστό αλλά απέραντο υλικό σύμπαν.

Η διαφοροποίηση από την Μία Ψυχή δεν είναι λοιπόν, εκ των πραγμάτων, Διαφοροποίηση Ουσίας, πραγματικός χωρισμός αλλά μόνο επιφανειακή αντιληπτική δραστηριότητα. Έτσι, Όλες οι Ψυχές είναι στο Βάθος τους η Μία Ψυχή, η Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Κι όλες οι ψυχές, κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος (που είναι απλά ψυχή ενσωματωμένη) μπορεί να Νοιώσει στο Βάθος της Ύπαρξής του Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης.

Η Αληθινή Ουσία της Ψυχής λοιπόν που Πηγάζει από την Ουσιαστική Ενότητα της Ύπαρξης είναι η Βαθιά Συναίσθηση της Ενότητας, η «Παγκόσμια Συνείδηση». Η Ψυχή λοιπόν είναι όχι μόνο Δραστηριότητα (Επιφανειακή) της Μιας Μοναδικής Ψυχής, αλλά είναι στην Αληθινή Καθαρή Ύπαρξή της, Εκδήλωσή της, Έκφρασή της, «Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης», η Βαθιά Αίσθηση ότι «Όλα Είναι Ένα». Μια «Αίσθηση» που ξεπερνά όλες τις εξωτερικές διαφοροποιήσεις για να αποκαλύψει την Μια Μοναδική Πραγματικότητα. Εξ’ αντικειμένου λοιπόν η Ψυχή δεν είναι παρά Μια Δυναμική Εκδήλωση της Ουσίας προς την Επίγνωση της Ενότητας, μια Ορμή προς την Πραγματική Βίωση της Ενότητας. Η Ψυχή Είναι Έρωτας… Αγάπη στην χριστιανική θεολογική γλώσσα.

Αυτό το Αρχαίο Μυστικό για την Ουσία της Πραγματικότητας και την Αληθινή Φύση της Ψυχής, το επεξεργάστηκε θεολογικά ο Ορφέας και πάνω σε αυτή την Βάση Καθιερώθηκαν τα Ιερά Μυστήρια. Κι Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης διερεύνησαν, επηρεασμένοι από την Ορφική Αντίληψη, όλοι οι μετέπειτα Φιλόσοφοι, ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, οι Στωικοί, οι Νεοπλατωνικοί.

Ο Σωκράτης, αφομοιώνοντας όλη την ανθρώπινη μυστική εμπειρία, κατανοώντας την Αληθινή Φύση της Ψυχής, Βιώνοντας την Μια Πραγματικότητα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να Ζήσει την Ενότητα, να Γίνει Ζωντανό Υπόδειγμα της Ενότητας, ο Αληθινός Άνθρωπος, ένας Θεϊκός Άνθρωπος. Ο Σωκράτης, η Ψυχή που ήταν ο Σωκράτης, δεν ήταν (στα χρόνια της ωριμότητάς του) μια περιορισμένη ψυχή, αλλά μια Απελευθερωμένη Ψυχή, η Ίδια η Παγκόσμια Ψυχή. Ήταν Φωτιά που Λιώνει τα Πάντα Μέσα στην Ενότητα. Καμιά περιορισμένη αντίληψη, καμία σχετική γνώση, παρά μονάχα η Απεραντοσύνη, η Ενότητα, που εξωτερικά (για τους αμύητους) μοιάζει με Κενό, με Τίποτα (το Ιερό Χάος). Το τίποτα των περιορισμών. Η Αληθινή Φύση, η Μία Ύπαρξη, η Πραγματικότητα.

Ο Σωκράτης Απλά Υπήρχε, Ανέπνεε, Δραστηριοποιούνταν, αλλά δεν φυλακιζόταν ποτέ σε περιορισμούς. Και στην ζωή του και στην αντίληψή του και στις συζητήσεις του πάντα ξέφευγε προς το Άπειρο Θείο, όπου Όλα Σωπαίνουν, όλα Μένουν «Ακίνητα», για να Νοιώσουν το Βάθος της Ύπαρξης. Και τον έβλεπαν συχνά, ακόμα και στην μέση του δρόμου να «εγκαταλείπει» το σώμα, να αφαιρείται στις αισθήσεις και στον νου, και να Υπάρχει «αλλού». Ο Σωκράτης, εξέφραζε την Αληθινή Φύση της Ψυχής, τον Έρωτα για Ενότητα, την Ενότητα. Ήταν Έρωτας.

Ο Σωκράτης ήταν σαν την Υπέρτατη Απάτητη Κορυφή, κι Ακατανόητος για τους ανθρώπους. Άλλωστε ελάχιστοι τον κατανόησαν. Ο Πλάτωνας ήταν αυτός που προσπάθησε να φέρει τον Έρωτα στους ανθρώπους, να αποκαλύψει δηλαδή την Αληθινή Φύση της Ψυχής που είναι Έρωτας για Ενότητα, Έρωτας, Ενότητα. Προσπάθησε να φέρει την Αλήθεια στις φυλακισμένες ψυχές του Σπηλαίου. Και οι δυο, κι ο Σωκράτης, κι ο Πλάτωνας ήταν Ακέραιοι και Σωστοί σε αυτό που έκαναν.

Ο Σωκράτης Μύησε Πραγματικά τον Πλάτωνα στην Αλήθεια, στην Αληθινή Φύση της Ψυχής, στην Μοναδική Πραγματικότητα. Και το έκανε με Πρακτικό Τρόπο, έφερε τον Πλάτωνα σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, κι όχι με θεωρητικό τρόπο, με θεωρίες, διδασκαλίες, και νοητικές εξηγήσεις. Και δεν του έκρυψε τίποτα.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, κι όπως ο ίδιος εξηγεί στα Έργα του (που είναι μόνο ένα μικρό μέρος της Πραγματικής Διδασκαλίας που γινόταν στην Ακαδημία), η Ψυχή, η κάθε ψυχή, ο καθένας μολονότι είναι η Μία Ψυχή στο Βάθος της, στην επιφάνεια της αντίληψής της (της προσωπικής αντίληψης μιας ατομικής ύπαρξης) βιώνει μια «ιδιαίτερη ζωή» μέσα στους κόσμους.

Η Ψυχή «Κατέρχεται» από τον Κόσμο του Είναι, τον Κόσμο της Ενότητας (το «πως» και το «γιατί’ είναι ένα άλλο θέμα) στον Κατώτερο Νοητικό Κόσμο της πολλαπλότητας, «δημιουργώντας» ένα ατομικό νοητικό πυρήνα. Γίνεται Ζωντανή Προσωπική Αντίληψη σε ένα κόσμο νοητών «πραγμάτων», όντων και σχέσεων, στον αιώνιο κόσμο των ιδεών.

Κι από Εδώ (από τον κόσμο των νοητών) πέφτει στον Κόσμο της Ψυχής, των επιθυμιών, των δυναμισμών και των εξωτερικών εκφράσεων των ιδεών.

Τέλος η Ψυχή ωθούμενη από την ίδια την ορμή της, που μόνη της καλλιέργησε, «πέφτει» κυριολεκτικά στον κόσμο της ύλης, κι ενσωματώνεται μέσα σε ένα σώμα. Ο υλικός κόσμος είναι ο κατώτερος κόσμος ο «Αληθινός Άδης», των Μυημένων και των Φιλοσόφων, ο «Κάτω Κόσμος». Οι «κόσμοι της ψυχής» όπου κατευθύνονται όσοι εγκαταλείπουν την γήινη ζωή είναι «ανώτεροι κόσμοι». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα Ηλύσια Πεδία, που είναι το πιο Φωτεινό Μέρος του Άλλου Κόσμου, αλλά και για τον «κοινό τόπο» όπου «πηγαίνουν» οι συνηθισμένοι άνθρωποι.

Η Ψυχή, πάντα κατά τον Πλάτωνα, σαν Ανώτερη Άυλη Ενέργεια, διαπερνά και διαχέεται μέσα σε ολόκληρο το σώμα. Κάποιες φορές μπορεί να νοιώθει την Αληθινή Φύση της και να «υπερβαίνει» το σώμα, ακόμα και να «εγκαταλείπει» το σώμα, όπως έκανε συχνά ο Σωκράτης, ή όπως κάνουν οι αληθινά φιλοσοφούντες, που στρέφονται Έσω, αποσύροντας την «ψυχή» από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες. Άλλοτε η Ψυχή υποδουλώνεται στις νοητικές διεργασίες του εγκεφάλου και στις δραστηριότητες του νευρικού συστήματος και στις σωματικές πράξεις, στις επαφές με τα εξωτερικά πράγματα.

Η Ψυχή δεν είναι μια σταθερή ουσία-πραγματικότητα-ζωή και συμπεριφορά, αλλά μια Δυναμική Έκφραση της Ύπαρξης που εξελίσσεται συνεχώς και βιώνει την Ύπαρξη σε διάφορα Πεδία κι επίπεδα. Κάθε ψυχή λοιπόν, κάθε στιγμή, βρίσκεται σε κάποιο σημείο της κυκλικής εξέλιξής της. Γιατί κάθε ψυχή ξεκινά από την Αρχική Ενότητα κι αφού διασχίσει των κύκλο των ζωών στους κόσμους, επιστρέφει στην Αρχική Ενότητα. Έτσι η Επίγνωση κάθε ψυχής δεν είναι μια σταθερή κατάσταση γνώσης και σχέσεων με τον κόσμο αλλά εξελίσσεται κάθε στιγμή, περιορίζεται ή απελευθερώνεται, βαθαίνει κι ολοκληρώνεται. Ανάλογα λοιπόν με την Επίγνωση που έχει κάθε ψυχή είναι και η Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης που κατακτά και κατανοεί. Άλλοτε ασαφής ή λανθάνουσα, κι άλλοτε σαν Φλόγα που Κατακαίει τα πάντα για να Αποκαλύψει την Απεραντοσύνη της Ουσίας.

Αν λοιπόν η Ψυχή, η κάθε ψυχή, είναι μια Εξελισσόμενη Επίγνωση τότε υπάρχουν διάφορες εμπειρίες ζωής, κι υπάρχουν πολλές βαθμίδες του Έρωτα (ή τρόποι που εκδηλώνεται η Ενότητα της Ύπαρξης)…



Στο επόμενο Άρθρο στη σειρά Πλάτωνας, «Η μεταφυσική του Έρωτα».

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT


Λανκαβατάρα Σούτρα

Αυτό που δίδαξε πραγματικά ο Βούδας, στο πιο στενό κύκλο των έμπιστων μαθητών του, αιώνες λεγόταν δημόσια έμμεσα, με μισόλογα. Η Αληθινή Εμπειρία όμως μεταδίδονταν, με βιωματικό τρόπο, από Δάσκαλο σε Μαθητή… Αιώνες μετά άρχισε να δίνεται δημόσια η Διδασκαλία Καθαρά, με ολοκληρωμένο λόγο (όσο μπορεί ο λόγος να υποδείξει την Αλήθεια)… αλλά και πάλι ήταν ελάχιστοι αυτοί που μπορούσαν να Κατανοήσουν Άμεσα… Τελικά τι Δίδαξε ο Βούδας;

Ο Βούδας Δίδαξε ότι:

Η Πραγματικότητα Είναι Μία.

Η μεταφυσική του αφώτιστου νου
δεν έχει καμία αξία.

Η Αλήθεια δεν υποδεικνύεται, 
υποδεικνύεται μόνο η άγνοια, το λάθος.

Η Ορθή Διδασκαλία
γίνεται χωρίς διδασκαλία, άμεσα.

Όλα είναι Φως.

*

Υπάρχει Μια Μοναδική Πραγματικότητα. Μπορεί να της Αποδοθεί «Οντολογικός» Χαρακτήρας, ή και όχι.

Στην πρώτη περίπτωση χρησιμοποιείται ο όρος Cittamatra, (Τhe One and Only Αbsolute Mind,  The Absolute Consciousness, Consciousness-Only ), και Ταυτίζεται με το Νταρμακάγια. Τσιτταμάτρα σημαίνει Απόλυτος Νους, Μόνον Νους. Αυτός ο Ένας Νους δεν είναι κάτι διαφορετικό από τον νου των όντων (το Ταθαγκαταγκάρμπα). Αυτός ο Ένας Νους, αν και έχει οντολογικό χαρακτήρα, στην Ουσία του είναι Ταθάτα (Ως Έχει), Σουνυάτα (Κενότητα, Χωρίς Ιδιότητες). Μέσα σε Αυτόν τον Υπαρκτό και Ανύπαρκτο Ταυτόχρονα Νου, που Είναι η Μόνη Πραγματικότητα,  ό,τι εμφανίζεται είναι μόνο φαινόμενο, φαινόμενα.

Από την άλλη μεριά δεν υπάρχει Κανένας Νους, (Κάτι που μπορούμε να ανιχνεύσουμε). Αυτό αποδίδεται με τον όρο Vijnaptimatra (Representation-Only). Υπάρχουν μόνο τα απατηλά φαινόμενα. Κι όλα αυτά πρέπει να απορριφθούν. Τότε; Τότε τίποτα. Υπάρχει Αυτό που Βιώνουμε, που ούτε μπορούμε να ανιχνεύσουμε, ούτε να κοινοποιήσουμε.

Πέρα από Αυτή την Μοναδική Πραγματικότητα, είτε την Προσεγγίσουμε Οντολογικά, είτε επιστημολογικά, κάθε άλλη αντίληψη, κατάσταση, εμπειρία, είναι απατηλή. Δεν υπάρχει τίποτα να φανερωθεί, τίποτα να πραγματοποιηθεί, (όλα αυτά ανήκουν στον χώρο της φαντασίας).

*

Οτιδήποτε έξω από την Μια Πραγματικότητα, την Κατανόησή Της, το Φως Της, είναι απατηλό. Είναι απατηλός ο τρόπος που το «αντιλαμβανόμαστε», όχι αυτό καθεαυτό το φαινόμενο, το οποίο υφίσταται σύμφωνα με τους όρους του. Όλη η μεταφυσική που δημιουργεί ο αφώτιστος νους, είναι απλά η παραχώρηση προς την ανθρώπινη αδυναμία. Ο Δρόμος των Αληθινών Βουδιστών δεν είναι αυτός… Στα πλαίσια αυτής της μεταφυσικής γίνεται λόγος για το Ταθάτα (το Απόλυτο Ως Έχει), το Αλάγια Βιτζνάνα (με την Απόλυτη και την Σχετική του Όψη) το Μάνας, το μάνοβιτζνάνα και τα υπόλοιπα βιτζνάνας που σχετίζονται με τις πέντε αισθήσεις.

*

Η Φώτιση, το Περιεχόμενο της Φώτισης, είναι κάτι ασύλληπτο. Μπορείς μόνο να το Βιώσεις, τίποτα περισσότερο. Έτσι ουσιαστικά, πρακτικά, από ανθρώπινη άποψη, υπάρχει μονάχα η άγνοια που πρέπει να παραμεριστεί. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Βούδα όλοι οι Μεγάλοι Δάσκαλοι αποφεύγουν να θεωρητικολογήσουν περί του Απολύτου κι απλά αρκούνται να υποδείξουν την λανθασμένη αντιμετώπιση της Πραγματικότητας… Αυτό που επαναλαμβάνεται στο Λανκαβατάρα Σούτρα είναι ο λόγος του Βούδα: «Μαχαμάτι, εσύ και άλλοι Μποντισάττβα-Μαχασάττβας πρέπει να αποφύγετε τους λανθασμένους συλλογισμούς των φιλοσόφων και να αναζητήσετε αυτήν την αυτοπραγμάτωση της Ευγενούς Σοφίας»…

Εκ των πραγμάτων ο Δρόμος Είναι Μόνο Πρακτικός κι έχει να κάνει με αυτό που ζούμε στην Στιγμή που Ρέει, στον Μόνο Πραγματικό Χρόνο.

*

Πάνω σε αυτή την Μη-μεταφυσική Μεταφυσική Βάση αναπτύσσεται όλη η Εμπειρία του Βουδισμού, κι αργότερα του Ζεν. Μη Διδασκαλία, Μη Πρακτική, Μη Βουδισμός ακόμα… Όλα καταλύονται μέσα Κατανόηση της Πραγματικότητας. Η Βίωση της Πραγματικότητας χαρακτηρίζεται σαν Αρυαζνάνα, Υπερβατική Σοφία, Υπέρτατη Γνώση, που είναι συνώνυμο και με το Νιρβικάλπα, το πέραν της χωριστικότητας.

*

Η Πραγματικότητα Είναι Μια, Πλήρης, Ολοκληρωμένη στον Εαυτό Της, για αυτό χαρακτηρίζεται σαν Βιβικταντάρμα, Μοναχικότητα, με την έννοια Αυτού που Στέκει Από Μόνο Του, κι Είναι Επαρκές για τον Εαυτό Του. Η Ουσία Αυτής της Πραγματικότητας Είναι Φως… Φως Ουσίας, Φως Κατανόησης, Φως Αντίληψης, Φως Ενέργειας, Φως Μορφής… Κι Όλα Συγχωνεύονται στο Αγέννητο Πρωταρχικό κι Αιώνιο Φως.

***

«Κύριε της Λάνκα, οδηγώντας τον εαυτό σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξαγνίσου περαιτέρω στον δρόμο που έχεις επιτύχει. Πειθαρχώντας καλά τον εαυτό σου στο Σαμάντι και το Σαμαπάττι, αποφεύγοντας την κατάσταση που πραγματοποιείται και απολαμβάνεται από τους Σραβάκας, τους Πρατυεκαβούδδας και τους φιλοσόφους, η οποία προκύπτει από τη φαντασίωση εκείνων που πειθαρχούν τον εαυτόν τους σύμφωνα με τις πρακτικές των παιδαριωδών φιλοσόφων. Αυτοί προσκολλώνται στις υποκειμενικές μορφές του κόσμου του δημιουργημένου από τις εγωιστικές τους ιδέες. Υποστηρίζουν τέτοιες έννοιες όπως στοιχείο, ποιότης και ουσία. Προσκολλώνται πεισματικά σε απόψεις προερχόμενες από την άγνοια. Συγχίζονται από την προσκόλληση στην ιδέα της γέννησης που υπερισχύει της κενότητας, εμμένουν στη χωριστικότητα σαν να είναι αληθινή. Συνταυτίζονται με τον τρόπο της σκέψης όπου αποκτούν τη διττότητα, του να δίδουν ιδιότητες και να αποκτούν ιδιότητες.

Κύριε της Λάνκα, αυτό είναι εκείνο που οδηγεί σε διάφορες θαυμάσιες επιτεύξεις, αυτό είναι που καθιστά κάποιον ικανό να αποκτά την επίγνωση της εσώτατης επίτευξης, αυτό είναι η πραγμάτωση της Μαχαγιάνα. Αυτό θα προκύψει με την απόκτηση μίας θαυμάσιας προϋπόθεσης της ύπαρξης.

Κύριε της Λάνκα, εισερχόμενος στην πειθάρχηση της Μαχαγιάνα, τα πέπλα της άγνοιας καταστρέφονται και αποστρέφεται κανείς τα πολλαπλά κύματα της Βιζνάνα και δεν συνταυτίζεται με την καταφυγή και τις πρακτικές των φιλοσόφων.

Κύριε της Λάνκα, η πρακτική των φιλοσόφων ξεκινάει από τις εγωιστικές τους προσκολλήσεις. Η άσχημη πρακτική τους προκύπτει από την προσχώρησή τους σε δυαδιστικές απόψεις όσον αφορά την καθεαυτό φύση της βιζνάνα».

Λανκαβατάρα Σούτρα, Κεφάλαιο I


Πηγή: CIRCLE OF LIGHT 

ΖΩΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ

Αυτό που είναι Ζωή για την Ύπαρξη,
είναι θάνατος για το «εγώ», (ή θάνατος του «εγώ»,)
& τανάπαλιν.

ΒΙΩΝΩ…

Βιώνω σημαίνει συγκλονίζομαι,
αντιλαμβάνομαι βαθιά,
κατανοώ, Ζω ουσιαστικά,
εμπειριώνομαι, μαθητεύω, κλπ,
με όλα αυτά, (& πολλά άλλα),
να εμφανίζονται – παρουσιάζονται 
(στην Αντίληψη) ταυτόχρονα.

ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ…

Υπάρχουμε, (ενίοτε),
(& μπορούμε να είμαστε),
μονάχα ως Καθοδηγητές.
Όχι Δάσκαλοι.
Ποτέ Δάσκαλοι.

ΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ, ΤΟΥ ΚΟΥΤΙΟΥ ΤΗΣ «ΠΑΝΔΩΡΑΣ»…

Όταν «μιλά» ο Εαυτός,

- είτε ζούμε ολοκληρωτικά,
βιώνοντας με αισθήσεις, που είναι πολύ μακριά
από την ανθρώπινη κατανόηση,
και την (ευτυχώς), ανθρώπινη ανοησία…,

- είτε βιώνουμε, ζούμε αυτό που Είναι,
γνωρίζοντας πως η κάθε εξωτερική πράξη
δεν έχει την παραμικρή βαρύτητα ή σημασία,
κάνοντας όμως (συνειδητά) πράξη μόνο αυτά που πρέπει,
ώστε να γίνουν μάθημα,
ή κατεύθυνση για τους άλλους, (γνωρίζοντας το),

- είτε εκφράζουμε με εξωτερικές πράξεις
αυτά που βιώνουμε,
διότι είναι ο μόνος τρόπος
για να μας γίνει ξεκάθαρα γνωστό αυτό που Είμαστε,
(γιατί συλλαμβάνεται από τη συνείδηση θολά),
ώστε να αντιλαμβανόμαστε (και να βιώνουμε βαθιά),
καί τον ορθό, καθαρό τρόπο ζωής
που ήρθαμε να ζήσουμε (και να εκφράσουμε)εδώ,
καί για να γίνουν αυτές οι πράξεις
αφορμή για μία συνέχεια
στην εσωτερική εμπειρία και βίωση του Εαυτού μας,
μια και η κάθε πράξη,
«εμφανίζει»
νέα Εσωτερικά Μονοπάτια προς εξερεύνηση,

- είτε, κάνουμε πράξεις,
(μη γνωρίζοντας πως αποτελούν
την έκφραση κάτι βαθύτερου),
ώστε μέσω των αποτελεσμάτων των πράξεων
που ωθηθήκαμε να πραγματώσουμε,
να εισχωρήσουμε στην ανακάλυψη – αποκάλυψη,
αυτού που ανέκαθεν είμαστε,

-είτε, ζούμε ανταποκρινόμενοι,
(ωθώντας μας κάθε φορά
και διαφορετικό εξωτερικό ερέθισμα),
και ανάλογα πράττουμε, μέχρι,
να «γεμίσει» το απαραίτητο «σακούλι» εμπειριών,
ώστε να υπάρχει παρακαταθήκη μέσα μας
για εργασία αργότερα,
που θα αποφασίσουμε να εμβαθύνουμε σε μας,
παύοντας να είναι αποκλειστικά η προσοχή μας
έξω από τον εαυτό μας
(δηλαδή στους άλλους, και στα πάντα γύρω μας)


Όταν όμως μπαίνουν τα «πρέπει» μας,
τα «μη», τα «γιατί», τα «επειδή»,
η ζωή μας χάνεται άσκοπα και μαζί,
κάθε άμεση επαφή με αυτό που Πραγματικά Είμαστε.

Οι πράξεις,
είναι ο καλύτερος τρόπος να «δοκιμαστούμε»,
βλέποντας τι προκαλούμε,
και ποιοι επιλέγουμε να είμαστε.

Όσο πιο ξεκάθαρες οι πράξεις μας,
σε συνηγορία με την Εσωτερική μας Φωνή,
τόσο πιο γεμάτη, και ευτυχισμένη η ζωή μας.

Από την άλλη,
όσο πιο «μαγειρεμένες»
εκ των προτέρων οι στάσεις και πράξεις μας,
τόσο μεγαλύτερη η απόσταση
από τον Πραγματικό Εαυτό μας.

Οι κινήσεις μας,
πρέπει να είναι «αέρινες».
Στη στιγμή.

Χωρίς προμελέτες και σενάρια.
Απόλυτα αντανακλαστικές,
με την έννοια της στιγμιαίας ανταπόκρισης.

Πριν μπει η σκέψη, και δηλητηριάσει τα πάντα…

Έτσι,
όταν το «κουτί της Πανδώρας» ανοιχτεί
και το αντιληφθούμε,
μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά,
να υπακούσουμε σε ωθήσεις,
που δεν συνάγουν
με την Εσωτερική τάση της Πραγματικής μας Δόνησης!



Ο ΠΟΛΛΑΠΛΟΣ, ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ. Η ΕΝΩΣΗ. Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

Όταν θέλουμε, να βιώσουμε Αλήθεια, δεν το κάνουμε με κάποια δεδομένα. Δεν το κάνουμε δηλαδή, παίρνοντας ως σημείο εκκίνησης μας, τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις, καταβολές, οριοθετήσεις  μας. Δεν ξεκινάμε λοιπόν από την ήδη υπάρχουσα καταχωρημένη γνώση  μας για μας, και για τον κόσμο.

Ξεκινάμε,  από το δεδομένο πως τα πάντα μας είναι άγνωστα, κι αυτό που μένει, (για όποιο έχουμε επιλέξει να είναι το θέμα που θέλουμε να διερευνήσουμε), να βρούμε οι ίδιοι, μέσα μας απαντήσεις. Τι ισχύει δηλαδή, όχι ως αυτά που μας μάθανε, αλλά τι ισχύει για μας Ατομικά.

Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος για την διερεύνηση μας, είναι οι απορίες μας. Που τίθενται, με κάποιες ερωτήσεις; Γιατί στο διαλεγμένο μας θέμα, (ας πούμε), να επικρατεί, (και να φαίνεται), η παρούσα λειτουργία του; Αν δεν ήταν έτσι τι θα συνέβαινε, ή τι θα σήμαναι. Ή, πως θα επηρέαζε εμάς, και την γενικότερη (εις βάθος) ψυχολογία μας;

Τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν είναι άπειρα. Αλλά, θα παρατηρήσουμε, (αν επικεντρωθούμε αποκλειστικά, και «συνδεθούμε» αισθαντικά με τις ερωτήσεις μας), πως η κάθε επόμενη ερώτηση, «αναδύεται», (ή έχει προκύψει) από την άμεσα προηγούμενη. Υπάρχει δηλαδή μία σύνδεση, ή ένα ξεδίπλωμα σε όλο μας αυτό το «σκάψιμο».

Τι είναι αυτό όμως «μέσα μας», που του «έρχεται», η γνώση της κάθε επόμενης ερώτησης; Γιατί αν παρατηρήσουμε, (ειδικά μετατρέποντας τις ερωτήσεις μας σε καταφάσεις,) θα δούμε, πως υπάρχει ένα ειρμός. Μία συνέχεια. Που αυτή η συνέχεια, περιλαμβάνει περιγραφές, αυτών ακριβώς που προκλήθηκαν από την κάθε προηγούμενη ερώτηση μας. Περιλαμβάνουν λοιπόν, μία νέα γνώση. Νέα, γιατί δεν στηρίχτηκε σε τίποτα εξωτερικό, κι όμως, γεννήθηκε μέσα μας, ακριβώς τη στιγμή της διερεύνησης μας.

Υπάρχει λοιπόν, (αγαπητοί μου), «κάτι» μέσα μας, που παρόλο που δεν βασίζεται στο παρελθόν, στους άλλους, ή στην μέχρι τώρα αποδεκτή νοητική γνώση που είναι ευρέως αποδεκτή,  μία άλλη γνώση, από μια πηγή, που δεν είναι αλλού, αλλά μέσα μας.

Αυτή η πηγή, είναι η «φωνή του εαυτού μας». Που επειδή ακριβώς είναι τόσο αυτονόητη, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως βρίσκεται τόσο μα τόσο κοντά μας. Είμαστε εμείς.

Εμείς, αλλά σε ένα ευρύτερο συνειδησιακό επίπεδο, με το οποίο όμως, δεν είμαστε ενωμένοι, και επειδή ακριβώς τα επίπεδα είναι διαφορετικά, (και δεν τα έχουμε ενσωματώσει), αντιλαμβανόμαστε το διτό διάλογο που γίνεται, δηλαδή ότι εμείς ρωτάμε, και κάτι άλλο, ή κάποιος άλλος απαντά.

Συμβαίνει όμως αυτό, γιατί ακριβώς δεν είμαστε ενωμένοι μεσα μας, με όλα τα κομμάτια της ύπαρξης μας.

Αυτό σημαίνει πως σε κάθε πεδίο, υπάρχει και ένας εμείς;
Ακριβώς αυτό!
Υπάρχουμε, σε πολλά πολλά πεδία, ως ξεχωριστές όμως (διαχωρισμένες οντότητες) στο καθένα από αυτά. Έτσι, άλλα θέλει το σώμα μας, άλλα αισθανόμαστε, άλλα σκεφτόμαστε, και άλλα (τις περισσότερες φορές) μας λέει αυτή η «φωνούλα», την οποία βέβαια δεν ακούμε ποτέ, μια και «δεν στηρίζεται σε λογικά, ήδη δουλεμένα δεδομένα», ώστε να είμαστε εκ των προτέρων σίγουροι, πως μας καθοδηγεί σωστά.

Κατά «το ψάξιμο μας όμως», (με τον τρόπο των ερωτήσεων όπως ήδη ειπώθηκε), παρατηρούμε ακόμα, πως αυτή η φωνή, δεν εμφανίζεται μόνη της. Ή, ακόμα κι όταν εμφανίζεται, δεν κάνει θόρυβο, και δεν προτείνει τα δεδομένα της με καταναγκαστικές τάσεις. Αντίθετα, είναι σαν ψίθυρος.

Ερχόμαστε λοιπόν τώρα στο εξής ερώτημα: Αν όπως γράφτηκε, υπάρχουμε σε κάθε πεδίο από μία οντότητα, που κάθε οντότητα είμαστε εμείς, ποιος αποφασίζει; Γιατί ακόμα και να αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε μόνο αυτήν την εσωτερική φωνή, κάποιος, θα πάρει αυτήν την απόφαση. Κι εδώ, αρχίζουν τα ωραία:

Αρχικά, είμαστε ένας κατακερματισμένος εαυτός. Ένας εαυτός, δημιουργημένος εντός ύλης, με υλικό σώμα, που πρωταρχικό και βασικό του μέλημα είναι η προστασία του. Αυτός λοιπόν, το επονομαζόμενο «εγώ» μας, (νομίζει ότι) καί σκέφτεται, καί αισθάνεται, καί πράττει. Λάθος!

Γιατί αυτό το εγώ, δεν είναι μία οντότητα. (Γι’ αυτό και είπαμε πριν πως είναι κατακερματισμένος ο εαυτός μας). Γιατί υπάρχουμε καί ως σώμα, (που έχει κάποιες ορέξεις, και ανάγκες για να επιβιώσει), καί ως συναίσθημα, (με όλη τη γκαμα των συναισθημάτων από το μίσος μέχρι την μεγαλύτερη χαρά, όπως την νομίζουμε), καί ως σκέψη, (που αναλύει, ανακυκλώνει, θυμάται, οργανώνει κλπ), καί  ως αυτό που όπως είπαμε αφορά την φωνούλα «ψίθυρο», μα καί, αυτό που αποφασίζει, «ποιον εαυτό απ’ όλους  θα ακολουθήσει», και ταυτόχρονα, όλα μαζί...

Και τι γίνεται; Όσο, δεν ακολουθούμε καθόλου τη «φωνούλα», ή δεν προσπαθούμε να αναπτύξουμε το να μάθουμε να την ακούμε, έχουμε επιλέξει (ασυνείδητα), να υπάρχουμε, μόνο ως σώμα, συναίσθημα και σκέψη. Αυτό σημαίνει, πως παραδεχόμαστε μόνο όσα οι πέντε αισθήσεις μας, μας αποκαλύπτουν, (γιατί αυτά είναι κοινά αποδεκτά από όλους), και τελικά, το σώμα μας, το συναίσθημα μας, και η σκέψη μας, είναι αυτά που αποφασίζουν για μας.

Που σημαίνει, πως έχει τότε σημασία, ποιο από τα τρία είναι πιο δυνατό μέσα μας. Όποιο είναι το πιο δυνατό, αυτό και ακολουθούμε. Εμείς όμως, (ως τη «φωνούλα», την οποία και δεν φωτίζουμε), δεν είμαστε πουθενά. Παρ’ όλα αυτά, η φωνούλα μόνο είναι ικανή, να «συνενώσει» την πολλαπλότητα μέσα μας, και να μας συνθέσει, σε ένα ενιαίο, και ολοκληρωμένο σύνολο. Μία ανεξάρτητη, αυτάρκη, και ευτυχισμένη οντότητα, ταυτισμένη απόλυτα με την εργασία την οποία και επιτέλεσε άριστα στην ύλη, που γι’ αυτό και ήρθε εξαρχής. Για να εκφράσει, (τιθασεύοντας όλες τις χαμηλότερες εκφράσεις της), την ίδια τη φωνούλα, ή οποία και «αναλαμβάνει τον έλεγχο».

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε Τρεις κατώτερες οντότητες (αυτού που είμαστε), (το υλικό σώμα, το συναίσθημα, και η σκέψη), ένα ανώτερο, (τη φωνούλα), και αυτόν, που (συνειδητά ή ασυνείδητα), επιλέγει κάθε φορά τι θα ακολουθήσει, και αποτελεί το «ασανσέρ», που μεταφέρεται στα επίπεδα…

Όλα όμως, είμαστε εμείς. Ως πολλαπλότητα σε όλα αυτά τα επίπεδα, και ως Μονάδα, όταν καταφέρουμε όλα μαζί (τα κατακερματισμένα κομμάτια μας), να τα συνθέσουμε σε ένα «ενιαίο σύνολο», που θα δρουν, με τις «αποφάσεις, «της φωνούλας»… (Αναπτύσσοντας τη βέβαια πρώτα, και μαθαίνοντας να επικοινωνούμε μαζί της). Αργότερα, (όταν το σώμα, το συναίσθημα, και η σκέψη, θα έχουν γίνει πιστοί «υπηρέτες» της φωνούλας), θα υπάρχει μόνο μία ενιαία αλληλεπίδραση με τα πάντα γύρω, που θα είναι ο Εαυτός μας.

Όμως το πράγμα δεν σταματά εκεί. Γιατί, ενώ τιθασεύσαμε, και ενώσαμε τα κομμάτια μας όλα, αυτό που ουσιαστικά κάναμε, είναι να καταφέρουμε να ζούμε πλέον από «επάνω προς τα κάτω», δηλαδή, φωτίζοντας όλους τους κατώτερους μας φορείς, με τις κατευθύνσεις της «φωνούλας». Που τώρα πια, δεν αποτελεί «φωνούλα», άλλα την μόνη καθαρή «φωνή» που ακούγεται μέσα μας.

Η πολλαπλότητα, έγινε λοιπόν ενότητα. Και η ενότητα, Ένα. Κι αυτό το ένα «γνωρίζει», πως το ταξίδι δεν σταματά εδώ. Ένας ακόμα δρόμος ανοίγεται μπρος μας, (τώρα που συνθέσαμε όλα τα χαμηλότερα) ο οποίος αφορά, τη σίγαση, ακόμα και αυτής τώρα πια της φωνής…

Αυτός ο δρόμος που ανοίγεται λοιπόν, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με ότι γνωρίσαμε ως τώρα, ακόμα και από την ίδια την εμπειρίας μας, για να φτάσουμε στην σημερινή ένωση μας. Όλο το παρελθόν μας, ξαναχάνεται. Αυτή τη φορά, όχι ως τις προτροπές του υλικού σώματος, του συναισθήματος και της σκέψης, αλλά ως «ωθήσεις», του να κάνουμε κάτι εδώ… Ολοκληρώσαμε αυτήν τη τάξη, αλλά για να προχωρήσουμε παραπέρα, οποιαδήποτε φωνή, ακόμα και αυτή που τόσο καιρό μας καθοδηγούσε, πρέπει να σωπάσει…

Με αυτήν τη Φωνή βέβαια κατευθυνόμαστε ακόμα στην εξωτερική μας ζωή, (για όσο παραμένουμε σε ένα υλικό σώμα), όμως αν θέλουμε να προχωρήσουμε παραπέρα, (πέραν της τρισδιάστατης ύλης), και αυτή η φωνή, νιώθουμε πια, πως «για εδώ» δεν έχει να μας πει τίποτα, όσων αφορά τη συνέχιση της εσωτερικής μας πορείας. Εδώ, μόνο η απόλυτη σιωπή, (ακόμα και αυτής της φωνής της καθοδήγησης μας), πρέπει να σωπάσει…

Έτσι, στη συνέχεια, (στην κυριολεξία) διαλυόμαστε…
Μέσα από αυτή τη διάλυση, (και σε αυτή τη διάλυση), είναι που βιώνουμε, και ζούμε από εδώ και πέρα…  Και τα λόγια εδώ, σταματούν…

Διότι τελειώνοντας, και ολοκληρώνοντας το σκοπό μας στην ύλη, υπάρχει συνέχεια, σε καταστάσεις και κόσμους (αόρατους για το τρισδιάστατο πεδίο) για τους οποίους, καί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα, (αν δεν τα περάσουμε οι ίδιοι, και δεν τα γνωρίσουμε βιωματικά,) καί δεν μπορούμε να μεταφέρουμε τίποτα από τα εδώ, με τους γνωστούς, δυνάμενους να καταγραφούν, συνήθεις τρόπους επικοινωνίας, μεταξύ, (των περισσοτέρων ανθρώπων)…

Όμως, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνέχειας μας, που δεν υπάρχει πια τίποτα δυνατότερο μέσα μας από αυτό!

Γιατί η ουσία, δεν είναι το να «γίνουμε συνειδητοί». Η ουσία, είναι να απελευθερωθούμε, απ’ όλο το ψέμα του εαυτού μας, (ως κατακερματισμένης οντότητας), ή σύνθεση του εαυτού μας, και η απελευθέρωση, απ’ όλο αυτό που συμβαίνει….

Προχωράμε λοιπόν. Κι όποιος αντέξει…
Κι όποιος τολμήσει…
Κι όποιος αποφασίσει…
Κι όποιος επιμείνει…
Κι όποιος παραμείνει…


Αυτός θα φτάσει….