ΔΥΤΙΚΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ

Δυτικός εσωτερισμός.

Μυητικά τάγματα, Εσωτερικές Σχολές, και Μυστικές Εταιρείες...

Η Αληθινή Μύηση και το θέατρο των αμαθών

1. Ο Αληθινός Εσωτερισμός

2. Τα Πραγματικά Δεδομένα

3. Η Μύηση

4. Προϋποθέσεις της Αληθινής Μύησης

5. Η Αρχαία Καταγωγή του Δυτικού Εσωτερισμού

6. Η Αρχή και το Τέλος

7. 1980. Οι «Αρχαίοι». Το «Τάγμα των Αρχαίων».

«Η Μεγαλύτερη Μύηση είναι η Ζωή».

«Κάθε πράξη που γίνεται προέρχεται από μια Διάθεση… ανοίγει ή κλείνει ένα δρόμο».

«Κάθε ψυχή είναι αιχμάλωτη των πράξεών της».

« Η Μύηση είναι Αληθινή μονάχα όταν ο Μυούμενος εξέρχεται Φωτισμένος από τον Ιερό Χώρο, κι όχι εν δυνάμει φωτισμένος».

«Η Αληθινή Μύηση Είναι Μία, Διαπερνά Όλα τα Υπαρξιακά Επίπεδα, κι είναι Τελειωτική… δεν υπάρχουν βαθμοί κι εξελίξεις κι όλα αυτά που φαντάζονται οι άνθρωποι».

1. Ο Αληθινός Εσωτερισμός

Ο Αληθινός Εσωτερισμός είναι Βίωση μιας Ανώτερης Χωρίς Περιορισμούς Συνείδησης, Είσοδος σε ένα Βιωματικό Χώρο Χωρίς Ιδιότητες, που δεν μπορεί να κατανοηθεί, να περιγραφεί, να μεταδοθεί… γιατί απλά το ζεις, δεν το σκέφτεσαι. Η Αληθινή Ζωή που μας Αποκαλύπτεται (και την Ζούμε) δεν αφήνει ίχνη. Δεν μπορεί να γίνει Διδασκαλία, Θεωρία, λόγος.

Όσοι επιχειρούν να προσδιορίσουν το Ζωντανό Ακατανόητο, να περιγράψουν το Χωρίς Όρια, να μιλήσουν για το Πέραν της σκέψης και του λόγου, απλά φτιάχνουν σχήματα στον αέρα, φαντασίες που θέλουν να θεωρούν πραγματικότητες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία κι απάτη από την «ιστορία του εσωτερισμού». Μπορούν να εξιστορήσουν τις φανταστικές θεωρίες των ανθρώπων, την δράση τους, τα έργα τους, κείμενα ή πράξεις, κλπ… Αλλά όλα αυτά δεν είναι εσωτερισμός. Είναι όσα θεωρούν οι άνθρωποι εσωτερισμό, ή έχουν πει για τον εσωτερισμό. Ο Εσωτερισμός είναι πάνω από όλα, πέρα από όλα, Ζωντανή Εμπειρία του Αιώνιου.

Έτσι φαντάζει, το λιγότερο, ανοησία η ακαδημαϊκή σπουδή του εσωτερισμού, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια του «πολιτισμένου κόσμου». Αλήθεια! Την βεβαίωση σπουδών ποιος την υπογράφει; Ο Θεός; Ή ο ανόητος που παριστάνει τον δάσκαλο και θεωρεί την αμάθειά του «γνώση», άξια να την μεταδώσει, σε εξίσου ανόητους;… κι όλα αυτά υπό την προστασία του «κράτους» που χειραγωγεί την πανεπιστημιακή αμάθεια.

Αν θέλεις (ο καθένας) πραγματικά να δεις τι είναι Εσωτερισμός πρέπει να «μπεις»  σε ένα πραγματικό Μυητικό Τάγμα και να αναζητήσεις μέσα από την Βιωματική Προσέγγιση την Ανέκφραστη Αλήθεια, την Ζωή (την Αληθινή Ζωή).

Εισερχόμενος όμως κάποιος σε κάποιο πραγματικό παραδοσιακό τάγμα  κι όχι στις διάφορες ψευτοεσωτερικές ενώσεις των ανθρώπων (που δηλώνουν παραδοσιακά τάγματα και) που αποτελούν μια «παρωδία» εσωτερισμού… βρίσκεται, εφόσον ήδη είναι «ενήμερος» ( δηλαδή έχει ήδη κάποια «εμπειρία» και δεν είναι τελείως αμαθής), μπροστά σε κάποιες Βασικές Διαπιστώσεις.

Καταρχήν, η αντίληψη, η εικόνα που σχηματίζουμε από έξω (και βασίζεται σε εξωτερικές πληροφορίες) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συναντάμε μέσα, με αυτό που αρχίζουμε να ζούμε. Από τον χώρο της εξωτερικής διανοητικής σύλληψης (των πληροφοριών) περνάμε στον Εσωτερικό Χώρο της Εμπειρίας. Κι είναι ακριβώς εδώ, που αναδύονται οι Διαπιστώσεις.

1. Αυτό που ζούμε είναι δική μας, προσωπική, εμπειρία, όχι κάτι που έρχεται από άλλους, από πληροφορίες, ή εξωτερική καθοδήγηση.

2. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν Χώρο Ύπαρξης, πέρα από τον «εαυτό», είναι Αυτό, η Ίδια Πραγματικότητα, για την Οποία μιλούν όλες οι Παραδόσεις, σε Ανατολή και Δύση, Αυτό που Υπάρχει (όχι «αυτό» που φαντάζονται οι άνθρωποι μέσα στα διανοήματά τους).

3, Υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να ψηλαφίσουμε, να Αγγίξουμε Αυτό που Υπάρχει, εγκαταλείποντας κάθε διαδικασία σύλληψης του Πραγματικού… μόνο τότε Ανατέλλει η Γνώση.

Έτσι, αυτό που μεταδίδονταν, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στις διάφορες Μυητικές Ομάδες, ήταν ακριβώς η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, πέραν της σκέψης, των θεωριών, του λόγου. Η Ζωή δεν έχει μέθοδο να μεταδοθεί. Όλοι οι δρόμοι, οι προσπάθειες εγκαταλείπονται όταν αρχίσουμε να ζούμε. Η Ζωή μεταδίδεται μόνο από την Ζωή, σαν Ζωή, όχι σαν διδασκαλία, ή πράξη…

Αν στα Μυστήρια επέβαλαν την «σιωπή» είναι γιατί την Ζωή την Ζούμε, δεν την περιγράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί… κάθε λέξη είναι πλεονασμός. Ο μόνος τρόπος να μιλήσεις για τα Μυστήρα της Ζωής είναι να τα υποδείξεις, ή καλύτερα να υποδείξεις τα εμπόδια που σε εμποδίζουν να δεις (τις λειτουργίες μέσα σου που σε εμποδίζουν να δεις)… η να μιλήσεις συμβολικά για όλα αυτά (στοχεύοντας στην ταυτόχρονη εμπειρία, στην ταυτόχρονη κατανόηση αυτού που ακούει… αλλιώς το σύμβολο είναι άδειο από περιεχόμενο)… Και στις δυο περιπτώσεις ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί την  συνηθισμένη κατάσταση και να ζήσει με άλλο τρόπο, να γνωρίσει με ένα άλλο τρόπο, διαφορετικό από αυτόν της σκέψης.

Αν θες να ακούσεις πρέπει να σωπάσεις.

Αν δεν γνωρίζεις δεν πρέπει να «μιλάς»

Όταν γνωρίσεις θα κατανοήσεις ότι Μπορείς να Ζεις αλλά δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί η Ζωή είναι Βίωμα κι όχι φαινόμενο να το περιγράφεις σαν «παρατηρητής».

Πρέπει να Διασχίσεις αυτές τις Τρεις Σιωπές για να Αγγίξεις το Αιώνιο, που Αποτελεί την Ουσία όλων των Παραδόσεων.

Ο Εσωτερισμός είναι πέρα από όλες τις θρησκείες, αλλά ταυτόχρονα είναι η ουσία όλων των θρησκειών. Ο Εσωτερισμός σε Οδηγεί Πέραν. Στις θρησκείες μόνο η εσωτερική ουσία τους (κι όχι τα εξωτερικά δόγματα κι οι εξωτερικές δραστηριότητες και τελετουργίες) οδηγούν πέραν… η ίδια η θρησκεία αποτελεί μια θεώρηση, μια διδασκαλία, εξωτερικές δραστηριότητες και πράξεις.

Το Ακλόνητο Θεμέλιο του Εσωτερισμού είναι ότι ο Άνθρωπος, από την Φύση του, Έχει Κάτι Αιώνιο, κι είναι ακριβώς Αυτό το Αιώνιο, που Αποκαλύπτεται μέσω της Δράσης, του Διαλογισμού, της Μύησης.

2. Τα Πραγματικά Δεδομένα

Όταν, κατά την Πραγματική Μύηση, (κι όχι σε απομιμήσεις μύησης που δίνονται σε ψευτοτάγματα, όπως θα εξηγήσουμε και θα τεκμηριώσουμε, πιο κάτω) Εισέρχεσαι στον Χώρο του Ιερού Βιώματος, νοιώθεις ότι υπάρχεις και δραστηριοποιείσαι Ταυτόχρονα σε Τρία Κοσμικά (Πεδία ή) Επίπεδα Ύπαρξης.

1. Σε ένα Κοσμικό Επίπεδο (Όλο το Σύμπαν, Αόρατο και Ορατό, είναι ο Ιερός Χώρος του Θεού) Όπου Είσαι Μέσα.

2. Στον Ιερό Χώρο του Ναού όπου Τελείται η Μύηση.

3. Στο Σώμα σου, μέσα στο σώμα σου.

Υπάρχει Συσχετισμός κι Αλληλεξάρτηση σε αυτά τα Τρία Επίπεδα και Κάθε «Δράση» Τελείται και στα Τρία Επίπεδα Ταυτόχρονα.

Όταν Προχωράς στην Μυητική Πράξη, ταυτόχρονα, «Υψώνεσαι» μέσα στο σώμα σου (στα διάφορα κέντρα ενέργειας και συνειδητότητας, επίγνωσης), «Βαδίζεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού (που είναι κατάλληλα διαμορφωμένος σε επίπεδα και σε αντιστοιχία με το Σύμπαν και το Σώμα), και Αφυπνίζεσαι στα Ανώτερα Πεδία (στις Ανώτερες Κοσμικές Περιοχές Επίγνωσης, στου Ανώτερους Κόσμους).

Το Υλικό Σώμα είναι η Συγκεκριμένη (Απτή) Ύπαρξη στην οποία εκδηλώνεσαι αυτή την στιγμή.

Ο Ιερός Ναός όπου Τελείται η Μύηση είναι ταυτόχρονα ο ψυχολογικός χώρος (ο μεταφυσικός ενδιάμεσος χώρος) μέσα στον οποίο αναπτύσσεται η συνειδητότητα.

Το Κοσμικό είναι ο Πνευματικός Χώρος μέσα στον Οποίο Επεκτείνεται Χωρίς Όρια η Αντίληψη για να Βιώσει το Απόλυτο.

Η Μύηση, που Συμβαίνει Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, πέρα από τον χρόνο, στην Αιώνια Στιγμή που Ρέει, είναι η Αληθινή Μετάβαση προς το Υπερβατικό Όλον, πέρα από το Σώμα, πέρα από την Ψυχολογική Ύπαρξη, στο Άχρονο Πνεύμα. Είναι Κάτι που Συμβαίνει, Εδώ, Τώρα, με την βοήθεια της Τελετουργίας… αλλιώς η Μύηση δεν είναι πραγματική, αυθεντική, αλλά ένα θέατρο, μια «παράσταση».

3. Η Μύηση

Η Τελετουργική Μύηση δεν είναι μια συνηθισμένη πράξη.

Η Συμβολική Πράξη (να «Βαδίσεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού, στα διάφορα «επίπεδα» του Ναού) αυστηρά καθορισμένη, είναι έξω από τον χρόνο, απογυμνωμένη από τον χρόνο, ίδια πάντα. Τελείται πάντα Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, κι οδηγεί, με την Εκτέλεσή της, έξω από τον χρόνο, έξω από την ίδια την δράση, στην Αληθινή Συνειδησιακή Μετατόπιση Μέσα μας που είναι ταυτόχρονα Βίωση των Ανώτερων Κοσμικών Πεδίων Ύπαρξης… είναι η Αληθινή Μετάβαση στην Απεραντοσύνη της Αρχικής Φυσικής Κατάστασης της Ύπαρξης.

Η Μύηση έχει Σκοπό να μας Οδηγήσει, την Ώρα που Εκτελείται (Εδώ, Τώρα) σε μια Εσωτερική Πραγματοποίηση, σε μια Μετατόπιση της Συνείδησης, από την συνηθισμένη κατάσταση (του συνηθισμένου ανθρώπου) σε Ευρύτερα Πεδία Επίγνωσης.

Έτσι η Μύηση, ούτε δίνεται από κάποιον, ούτε πραγματοποιείται μαγικά από την Τελετουργία, αλλά Κατακτάται σαν Κατανόηση (σαν Διεύρυνση της Συνείδησης) σαν προσωπική επίτευξη από τον Μυούμενο.

Ούτε ο Μυητής, που ασφαλώς παίζει «ρόλο», ούτε η Μύηση, που ασφαλώς έχει την χρησιμότητά της, είναι το Ουσιαστικό, αλλά το Έργο της Μετάβασης που Συντελείται κατά την Μύηση, του Μυούμενου σε μια Ευρύτερη Συνειδητότητα, η Προσωπική Βίωση του Απεριόριστου, του Απολύτου.

Στην πραγματικότητα, ο Μυητής (εφόσον είναι πραγματικός Μυητής και δεν έχει τυπικά το αξίωμα του «δασκάλου») μεταδίδει την Αρχική Ώθηση, που χάνεται στα Βάθη της Αρχαιότητας, και περνά από Μυητή σε Μυούμενο… για την πραγματοποίηση της Μετάβασης σε μια Ευρύτερη Συνείδηση (από τον Μυούμενο).

Το ίδιο το Τελετουργικό Τυπικό είναι Δράσεις που Φωτίζουν και Ωθούν την Συνείδηση σε Κατανόηση (που είναι Ουσιαστική Δράση), Εδώ, Τώρα, σε μια Συνειδησιακή Μετατόπιση.

.

4. Προϋποθέσεις της  Αληθινής Μύησης

(ο Χώρος, ο Χρόνος, η Ιερή Πράξη)

Η Μύηση Πραγματοποιείται Μέσα στον Ίδιο τον Άνθρωπο, όταν η Συνειδητότητα Συντονίζεται με τον Ιερό Χώρο του Ναού, κι «Ανυψώνεται» (στα διάφορα συνειδησιακά-ενεργειακά κέντρα μέσα στο Σώμα καθώς «Βαδίζουμε» στα επίπεδα του Ναού κι Αντίληψη Βιώνει τις Ανώτερες Πνευματικές Καταστάσεις κι Επεκτείνεται στον Απεριόριστο Χώρο του Πνεύματος.

Η Μύηση Συμβαίνει Πάντα στο Παρόν (Εδώ, Τώρα). Αν δεν συμβεί, αν δεν πραγματοποιηθεί η Μετατόπιση της Συνείδησης, στα ανώτερα κέντρα μέσα στο Σώμα, την ώρα που βρισκόμαστε στα αντίστοιχα επίπεδα μέσα στον Ιερό Χώρο του Ναού και δεν Βιωθούν οι Πνευματικές Καταστάσεις στον Ευρύτερο Χώρο του Πνεύματος… απλά δεν υπάρχει Μύηση αλλά μια αποτυχημένη πράξη.

Ο Μυούμενος, εφόσον αυτός ο ίδιος καλείται να Πραγματοποιήσει το Έργο της Μετάβασης, πρέπει να είναι Έτοιμος, Ενεργός και Δραστήριος και να Τελέσει την Μετάβαση… Εννοείται ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένος για αυτό, να μην έχει εξωτερικές προσκολλήσεις, να έχει απαλλαγεί από επιθυμίες και πάθη, να έχει καθαρό νου (από όλα τα «διανοητικά σκουπίδια» του εξωτερικού ανθρώπινου πολιτισμού) για να μπορέσει, μέσα στον Ιερό Χώρο του Άμεσου Βιώματος στο Οποίο Συμμετέχει, Εδώ, Τώρα… να Συγκεντρωθεί στην Τελετουργική Πράξη (που Συντελείται Ταυτόχρονα, στο Σώμα, στον Ιερό Χώρο του Ναού Και στον Ευρύτερο Χώρο της Κοσμικής Ύπαρξης)… και να Πραγματοποιήσει, την Στιγμή που Τελείται η Ιερουργία, Εδώ, Τώρα, την Μετατόπιση της Συνείδησης.

Η Πραγματική Μύηση, εφόσον έχει Στόχο να μας Οδηγήσει στο Απεριόριστο, δεν έχει Θεωρητική Διδασκαλία. Κι εφόσον μας Οδηγεί Άμεσα δεν έχει «διαδικασία»… Πραγματοποιείται Εδώ, Τώρα, πέρα από τον χρόνο… Μια τέτοια όμως «Μετάδοση» (από τον Μυητή στον Μυούμενο… όπως ένα αναμμένο κερί ανάβει ένα άλλο κερί) είναι ουσιαστικά πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, ακόμα και για ανθρώπους που ασχολούνται χρόνια με τον Εσωτερισμό. Έτσι Προτιμάται ο Δρόμος της Τελετουργικής Πράξης… Μέσα στους Τρεις Αλληλεξαρτώμενους Υπαρξιακούς Χώρους (Κοσμικός Χώρος, Ιερός Ναός, Σώμα), υπάρχουν Αλληλεξαρτώμενες Δράσεις («Ανύψωση» στο Σώμα, «Βάδισμα» στον Ιερό Χώρο, «Επίγνωση» στον Πνευματικό Χώρο), που Οδηγούν κατά την Πρόοδό τους στην «Μεγάλη Έξοδο» στο Αιώνιο… Υπαρξιακά Σύμβολα, Συγκεκριμένες Δράσεις, και Μετατόπιση της Συνείδησης, όλα λειτουργούν ταυτόχρονα για να Βιώσουμε το Απόλυτο… Κι όλα οδηγούν πέρα από κάθε διαδικασία στην Αιώνια Αναλλοίωτη Πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει πλέον «εξωτερική κίνηση»… Όλα Είναι Ένα.

5. Η Αρχαία Καταγωγή του Δυτικού Εσωτερισμού

Μιλώντας για την ιστορία πρέπει να αναρωτηθούμε για «ποια ιστορία» μιλάμε… Αυτή που προσπαθεί να ανιχνεύσει τι συνέβη πραγματικά στο παρελθόν, ή την επίσημη «κατασκευασμένη ιστορία» που διδάσκουν στους ανθρώπους… Μέσα στην Ελληνική Θρησκευτικότητα ο Ορφέας υπήρξε το Αληθινό Πρόσωπο του Διονύσου, Αυτός που Αποκάλυψε το Άγνωστο Θείο στους Έλληνες. Τα Ορφικά Μυστήρια (που μεταμόρφωσαν βαθιά τα Ελευσίνια Μυστήρια και διαμόρφωσαν την Δελφική Λατρεία), όπως τα βίωναν στους Ορφικούς Θιάσους (καθώς και τους Διονυσιακούς Θιάσους) οδηγούσαν τον άνθρωπο στη Βίωση του Θείου… Μέσα στην Κοσμική Αντίληψη του Ορφέα (του Ανθρώπου, του μύστη) και μέσω της Ιερής Πράξης αποκάλυπταν μέσα στον άνθρωπο (που συμμετείχε) το Θείο, την Θεία Φύση του, την Πραγματικότητα, την Λύτρωση… Έτσι η Μύηση μέσα στα Μυστήρια είχε μια Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη του Κοσμικού Θείου Χώρου, Ιερή Πράξη (θρησκευτική τελετουργία), και Προσωπική Βίωση (προσωπική συμμετοχή στη θεία πραγματικότητα)… Αυτά είναι, από τότε τα τρία στοιχεία κάθε Μύησης.

Από την Καρδιά του Ορφισμού προερχόμενος ο Πυθαγόρας μετατόπισε την Αντίληψη της Πραγματικότητας από την Θρησκευτική Σύλληψη στην Φιλοσοφική Κατανόηση κι Έκφραση, διδάσκοντας στον Πυθαγόρειο Σύλλογο (και στους μετέπειτα πυθαγόρειους συλλόγους) την Μύηση μέσω «πειθαρχίας», την Βίωση του Όντος… Στην γραμμή αυτή κινήθηκαν όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτωνας… μέχρι τους Νεοπλατωνικούς… Έτσι η Μύηση μέσα στην Φιλοσοφία είχε μια αντίστοιχη (αλλά διαφοροποιημένη από την θρησκευτική) Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, Φιλοσοφική «Πειθαρχία» (όπως την ορίζει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα, 67,d», «λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος»), και Βίωση του Αληθινού Όντος.

Ήδη από τις αρχές του 1^ου π.Χ. αιώνα, την ιστορική περίοδο που κατέρρεαν οι Ελληνιστικές Μοναρχίες (που είχαν δημιουργηθεί από την Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου) κι Αναδυόταν η Κοσμοκρατορία της Ρώμης είχε διαδοθεί παντού στον Ελληνιστικό Κόσμο μια Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας, η «Γνώσις». Πηγάζοντας μέσα από τα Ελληνικά Μυστήρια, Έχοντας αφομοιώσει Ολόκληρη την Ελληνική Φιλοσοφία των προηγούμενων αιώνων, η «Γνώσις» δίδασκε τα Εσωτερικά Μυστήρια, μια Ολοκληρωμένη Σύλληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, μια «Συμβολική Τελετουργία» (τα Μυστήρια), που Οδηγούσε στην Αληθινή Γνώση, δηλαδή στην Άμεση Υπερδιανοητική Επαφή με την Πραγματικότητα, στο Θεό… Θα μιλήσουμε αλλού για την «Γνώση», για να αποκαταστήσουμε την Αλήθεια… Δυστυχώς όσα λέγονται για την «Γνώση» δεν αναφέρονται στο Γνήσιο Γνωστικό Ρεύμα, που αναπτύχθηκε κατά κύριο λόγο στην Αλεξάνδρεια, και που δημιούργησε τον 2^ο , 3^ο αιώνα μ.Χ. τον Ερμητισμό… Ο «Ποιμάνδρης» ή «ο της αυθεντίας νους», περιέχει όλη την Κοσμική Αντίληψη των Γνωστικών (Πρώτος Νους - Δεύτερος Νους Δημιουργός «διακεχυμένος εν πάσει τη φύσει», ή Λόγος,  ή «Τόπος»,  ή Ήλιος Νοητός, ή Ουράνιος Άνθρωπος - Φωτιά ή νους - Ύδωρ ή ψυχή - Πνεύμα ή ενέργεια -  Ύλη ή σώμα… κλπ.)… Από τον 4^ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός διαδόθηκε σε όλη την Δύση μέσω των Μυστικών Μυητικών Ταγμάτων… Όσα όμως λέγονται «επίσημα» για τον Γνωστικισμό αναφέρονται στο τμήμα εκείνο του Γνωστικισμού που ανέμιξε χριστιανικές αντιλήψεις (δηλαδή στον γνωστικό χριστιανισμό που εκλήφθηκε από τους χριστιανούς σαν χριστιανικός γνωστικισμός) και καταδιώχθηκε και κατασυκοφαντήθηκε σαν χριστιανική αίρεση κι απομονώθηκε τελικά από την επίσημη χριστιανική εκκλησία… έτσι η αντίληψη που επικρατεί για τον Γνωστικισμό είναι τελείως εσφαλμένη.

Από αυτόν τον Αρχαίο Γνωστικισμό προήλθαν όλα τα Εσωτερικά μυητικά Τάγματα της Δύσης, είτε μένοντας μέσα στο Αρχαίο Ρεύμα, είτε αναμιγνύοντας καμπαλιστικές, ή χριστιανικές αντιλήψεις… Οι Αρχαίοι, οι Ερμητιστές του Μεσαίωνα,  οι Καθαροί, οι Ροδόσταυροι, οι Τέκτονες…

Οι Αρχαίοι Γνωστικοί είχαν την πιο Ολοκληρωμένη ίσως Αντίληψη της Πραγματικότητας στον Αρχαίο Κόσμο, κι είχαν μια Απλή Καθαρή Μύηση μέσα από συμβολικά βαπτίσματα, στο πνεύμα (την λεπτή ενέργεια που υποστηρίζει την ύλη), στο ψυχικό ύδωρ, στη νοητική φωτιά, στον Νοητικό Αιθέρα (του Δεύτερου Νου),  και που Οδηγούσαν στην Γνώση του Πρώτου Νου.

Ο Μυούμενος, αφού είχε προετοιμαστεί επαρκώς οδηγούνταν στον Συμβολικό Γνωστικό Ναό και περνούσε μέσα από τις δοκιμασίες (βαπτίσματα… βάπτισμα του «πνεύματος, βάπτισμα του ύδατος, βάπτισμα της φωτιάς) για να φτάσει στο Άδυτο όπου λάμβανε την Τελική Μύηση (το Βάπτισμα του Αιθέρα,του Δεύτερου Νου) που θα τον Οδηγούσε στην Έξοδο στο Θεό (στην Είσοδο στη Θεία Πραγματικότητα)… Στην Διάρκεια την Μυητικής Διαδικασίας Βίωνε Πραγματικά την Μετατόπιση από τα κατώτερα εσωτερικά κέντρα λειτουργίας προς το Ανώτερο Νοητικό και Πραγματοποιούσε την Απελευθέρωση στην Απεραντοσύνη του Πρώτου Νου.

Ο Χώρος, ο Ναός, η Πράξη, η Ιερή λέξη, μετέδιδαν την Αρχέγονη Ώθηση που Οδηγούσε Πίσω στην Πηγή, στο Απεριόριστο Ένα, στο Χωρίς Ιδιότητες.

(«Αρχή των όντων ο Θεός, και νου και φύσεως και ύλης».

«Πάντα δε μόρια του Θεού έστιν. Ει δε πάντα μόρια, πάντα άρα Θεός».

«Και ούτω πάντα τε και πάντες από του Θεού είσιν ηρτημένοι».

 «Και ο μεν Θεός περί πάντα και δια πάντων, ο δε νους περί την ψυχήν, η δε ψυχή περί τον αέρα, ο δε αήρ περί την ύλην».

«Ο μεν Θεός εν τω νω, ο δε νους εν τη ψυχή, η δε ψυχή εν τη ύλη».

«Η Γνώσις βαθεία σιωπή έστι και καταργία των αισθήσεων».

«Τούτο το τέλος τοις Γνώσιν εσχηκόσι θεωθήναι».

«Περιλάμψαν δε τον νουν, την όλην ψυχήν αναλαμβάνει και ανέλκει δια του σώματος και όλον αυτός εις ουσίαν μεταβάλλει. Αδύνατον γαρ ψυχήν αποθεωθήναι εν σώματι ανθρώπου μένουσαν».

«Εάν μη σεαυτόν εξισάσης τω Θεώ, τον Θεόν νοήσαι ου δύνασαι· το γαρ όμοιον τω ομοίω νοητόν. Παντός σώματος εκπηδήσας συναύξησον σεαυτόν τω αμετρήτω μεγέθει και πάντα χρόνον υπεράρας αιώνιος γενού, και νοήσεις τον Θεόν».

«Πάτερ, το παν ορώ εμαυτόν όντα, εν τω νοΐ ορών. Εν ουρανώ ειμί, εν γη, εν ύδατι· εν αέρι· εν ζώοις ειμί, εν φυτοίς· εν γαστρί, προ γαστρός· μετά γαστέρα· πανταχού πάρειμι».

«Έγνωκας, ω τέκνον, της παλιγγενεσίας τον τρόπον».

Ερμητικά, Βιβλία I, X, XVI)

.

Αυτό το Κύμα Εσωτερισμού επηρέασε και τον Δυτικό Χριστιανισμό… όχι τόσο την επίσημη εκκλησία όσου αυτούς που στους κόλπους της εκκλησίας αναζητούσαν το Βαθύτερο Νόημα της Παράδοσης… Ο Δυτικός Εσωτερικός Χριστιανισμός απέκτησε έτσι ένα καθαρά Μυητικό Χαρακτήρα, που πραγματοποιούνταν σε Μυστικούς Ναούς… Ενώ ο Ανατολικός Εσωτερικός Χριστιανισμός… πηγάζοντας από τον Ιωάννη και επεκτεινόμενος από τον Ωριγένη, τον Ευάγριο, τον Διονύσιο, τον Μάξιμο, και τους άλλους μυστικούς πατέρες βρήκε καταφύγιο (και τον αληθινό χώρο του) στην «Έρημο» (είτε πραγματική είτε συμβολική).

.

Σιγά σιγά όμως τα Αρχαία Πραγματικά Μυητικά Τάγματα τείνουν να εκλείψουν. Οι Αναβιώσεις, συνήθως είναι «πλαστές», γιατί δεν Παρέχουν Αληθινή Μύηση, που να Οδηγεί στην Τελείωση μέσα στο Θεό (κατά την Διάρκεια της Μύησης), αλλά απομιμήσεις μύησης που δίνουν το χρίσμα, χρίουν «εν δυνάμει» φωτισμένους, που θα πρέπει μετά, εκ των υστέρων, με προσπάθειες, να πραγματοποιήσουν το Έργο της Μετάβασης της Συνείδησης από το περιορισμένο στο Απεριόριστο… πράγμα που δεν πετυχαίνει σχεδόν κανείς… Έτσι είναι τυπικά μυημένοι, τυπικά κατέχουν βαθμούς κι αξιώματα, και όλη η ζωή τους είναι μια διαρκής προσπάθεια να πραγματοποιήσουν «Αυτό που θα έπρεπε να Είχαν Λάβει κατά την Διάρκεια της Μύησής τους».

Η μύηση (οι μυήσεις, μυήσεις βαθμών, κλπ.) που παρουσιάζουν σαν «ιστορικά αυθεντική» όλα αυτά τα μυητικά τάγματα, δεν είναι παρά μια συμβολική αναπαράσταση μιας Αληθινής Μύησης που δεν Γνωρίζουν (ούτε τι είναι, ούτε πως γίνεται), φορτωμένη με άσχετα σύμβολα, με χωρίς πραγματικό νόημα, πράξεις, μέσα σε ένα αυθαίρετο σκηνικό… μια θεατρική παράσταση, μια κακή θεατρική παράσταση… Κι επιμένουμε να το λέμε αυτό για τον απλούστατο λόγο, ότι σε αυτές τις «μυήσεις» δεν πραγματοποιείται Αληθινή Μετάβαση του μυούμενου Πέραν… Το «δικαιολογούν» (τελείως ανόητα για όποιον Γνωρίζει) ότι η μύηση είναι «εν δυνάμει»… το δυστύχημα είναι ότι μένει «εν δυνάμει» μέχρι την μέρα που φεύγουν από την ζωή…

Η Αληθινή Μύηση σου Αποκαλύπτει Αυτό που Είσαι, Εδώ που Είσαι, Τώρα, Πέρα από τον χρόνο… Η ψευτομύηση σε «καλεί» να πραγματοποιήσεις ένα φανταστικό έργο τελειοποίησης… Αλλά δεν μπορείς να γίνεις «αυτό που Είσαι», ούτε μπορείς να πας «στην θέση που Είσαι»… πρόκειται απλά για παρεξήγηση, για μη κατανόηση της Πραγματικότητας.

Η Αληθινή Μύηση είναι Γνώση, Μετάδοση Γνώσης… Η ψευτομύηση είναι διαδικασία τελείωσης (μόνο που εξελίσσεται στην φαντασία των ανθρώπων).

 Η Αληθινή Μύηση Αποκαλύπτει το Αναλλοίωτο  Της Φύσης και την αυταπάτη κάθε προσωπικής εξέλιξης… Η ψευτομύηση εκλαμβάνει το μη αληθινό σαν αληθινό κι οδηγείται σε ένα αδιέξοδο ταξίδι.

Μέσα  στα πλαστά μυητικά τάγματα δεν έφτασε ποτέ κανείς στην Αλήθεια… εκτός, ίσως, με την φαντασία του.

Είναι γραμμένο: «Ό,τι είναι Εδώ είναι κι εκεί κι ό,τι δεν είναι Εδώ δεν είναι πουθενά».

.

6. Η Αρχή και το Τέλος

Ο Άνθρωπος, σαν Ύπαρξη, σαν Συνείδηση μέσα στο Σώμα, είναι « ο Θεός Μέσα στο Σώμα».

Το Ανθρώπινο Σώμα είναι ο Αληθινός Ναός του Θεού.

Ο Ιερός Χώρος (του Ναού)  μας μεταφέρει, όταν Εισερχόμαστε Σωστά, στα Ανώτερα Επίπεδα (τα ψυχολογικά, μεταφυσικά) της Ύπαρξης.

Ο Ελεύθερος Χώρος, ο Χωρίς Όρια Χώρος, μας Ενώνει με το Απεριόριστο, το Άχρονο, το Αληθινό.

Το Απεριόριστο, το Ακοσμικό, το Πέρα από τον χρόνο, είναι ο Αληθινός Παράδεισος του Ανθρώπου… από την Επίγνωση του Οποίου «έπεσε» μέσα στο περιορισμένο εγώ και στο υλικό σώμα.

Αναπαράσταση του Απεριόριστου είναι Κάθε Ιερός Χώρος, Εντός του Οποίου Συναντάται το Άχρονο με τον Τόπο και τον Χρόνο.

Κατ’ Εικόνα του Αληθινού είναι ο Άνθρωπος, μέσα στο Σώμα του οποίου «γίνονται» όλα.

Το Απεριόριστο, είναι το Μυθικό Βασίλειο του Ουρανού, η Άνω Γη, η Αληθινή Κατοικία των Όντων, η Πνευματική Ιθάκη μέσα στην θάλασσα της αυταπάτης.

Η Βίωση, Μέσα μας, του Απεριόριστου, είναι στην πραγματικότητα η Επιστροφή Πίσω στην Αρχική Κατάσταση, Εκεί Όπου Όλα Ενοποιούνται Μέσα στην Αναλλοίωτη Αιωνιότητα.

.

7. 1980. Οι «Αρχαίοι». Το «Τάγμα των Αρχαίων».

«Την Αληθινή Μύηση την Πραγματοποιεί ο Μυούμενος… ενώ την ψευτομύηση την υφίσταται (ο μυούμενος) παθητικά, σαν θεατής».

Το 1980, σε ηλικία 25 χρόνων, και με την «μεσολάβηση» κάποιων πολύ Αγαπημένων Διδασκάλων και Φίλων και Αδελφών (όπως συνειδητοποίησα αργότερα) ήρθα σε «επαφή με μια Ομάδα Ανθρώπων που ήταν γνωστοί (στους κύκλους της εσωτερικής κοινωνίας) κι «άγνωστοι» (στην ευρύτερη κοινωνία) σαν  «οι Αρχαίοι», «το Τάγμα των Αρχαίων».

Ομολογώ πως έγινα «δεκτός» λόγω γνωριμιών κι είχα προνομιακή μεταχείριση… αλλά το άξιζα, όπως νόμιζα τότε, μέσα στον «πνευματικό εγωισμό» μου, την ανοησία μου… Αργότερα κατάλαβα πως μου γινόταν «χάρη»… και προσγειώθηκα στην πλήρη ανθρώπινη ταπεινότητα… για να ακούσω τι είχαν να μου «πουν» οι άνθρωποι… Ακόμα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, νοιώθω ντροπή για την ανοησία μου… Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα… υποκλίθηκα… και περίμενα πολύ καιρό, μέχρι να «αποφασίσουν» να με κοιτάξουν… όμως δεν παραπονιέμαι, διδάχτηκα… διδασκόμουν κάθε στιγμή… νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους… όπως και για τους Αγαπημένους μου στο Παλιό Φάληρο, οι πιο πολλοί από τους οποίους έχουν «φύγει» πια από τον κόσμο.

Ήταν ένα «Αγρόκτημα», έξω από την Πόλη, στην Νοτιοανατολική Αττική, κάμποσα στρέμματα, περιφραγμένο. Στο Βορεινό μέρος υπήρχε ένα διώροφο σπίτι και κάποια μικρότερα σπιτάκια σκόρπια στο χώρο… υπήρχαν αίθρια σε διάφορα σημεία… Κινιόσουν σε χαραγμένα μονοπάτια ανάμεσα σε λιγοστά δένδρα και λουλούδια… Στο κέντρο της περιοχής ήταν κτισμένος ο «Ναός», λίγο πιο ψηλά από το έδαφος, με ένα ευρύχωρο περίβολο γύρω-γύρω. Είχε προσανατολισμό (όπως μου εξήγησαν τότε) από την Δύση στην Ανατολή ακριβώς πάνω στον άξονα, στην τροχιά, που ακολουθούσε ο Ήλιος στις 21 Μαρτίου, που είναι η Εαρινή Ισημερία. Ήταν μια Απλή Γυμνή Αίθουσα, χωρίς τίποτα μέσα (όπως διαπίστωσα όταν μπήκα), αλλά χωρισμένη σε «περιοχές».

Έμπαινες μέσα στο Ναό από την Δύση, περνώντας από ένα στεγασμένο ευρύχωρο διάδρομο, αρκετά μέτρα μακρύ. Στην μέση του διαδρόμου υπήρχε μια Πύλη. Αν έμπαινες Εκεί (όπως μου εξήγησαν) δεν είχε «επιστροφή» γιατί η Πύλη Κλείδωνε πίσω σου. Στο τέλος του Διαδρόμου υπήρχε μια άλλη Πύλη. Βόρεια και Νότια του Διαδρόμου υπήρχαν επίσης δυο πόρτες, πολύ χαμηλές, μέχρι ένα μέτρο ύψος, ανοιχτές, κρυμμένες πίσω από παραπετάσματα, κι έπρεπε να «σκύψεις» για να βρεθείς έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Δεύτερη Πύλη  (αφού λάβαινες την προειδοποίηση ότι «υπάρχει μόνον ένας τρόπος να μπεις, αλλά δύο τρόποι να φτάσεις στην έξοδο»), βρισκόσουν σε μια μεγάλη περιοχή του Ναού, ένα Πρόναο. Απέναντι Ανατολική υπήρχε μια Τρίτη Πύλη, ενώ Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης χαμηλές πόρτες, όπως και στον Διάδρομο, που οδηγούσαν έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Τρίτη Πύλη βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, που είχε επίσης Βόρεια και Νότια δυο χαμηλές πόρτες. Ο Κυρίως Ναός ήταν αρκετά μεγάλος και σκοτεινός, ακόμα και στην διάρκεια της Ημέρας… ήταν μια τελείως γυμνή αίθουσα. Απέναντι Ανατολικά Υπήρχε μια Τέταρτη Πύλη, που δεν φαινόταν (από τον Κυρίως Ναό) που Οδηγεί.

Περνώντας την Τέταρτη Πύλη βρισκόσουν σε μια Πολύ Καλά Φωτισμένη Αίθουσα, ακόμα και στην διάρκεια της Νύχτας από το φως του περιβάλλοντος. Κι εδώ υπήρχε Ανατολικά μια Πέμπτη Πύλη, που οδηγούσε Έξω, στην Ανατολή, και Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης δυο χαμηλές πόρτες.

Αν αποφάσιζες να Μπεις στο Ναό, να Μυηθείς, (και βεβαίως αν «κρινόσουν» κατάλληλος), έπρεπε να «μπεις»  από την Δυτική Πύλη, με την Δύση του Ήλιου και να «βγεις» από την Ανατολική Πύλη, με την Ανατολή του Ήλιου… εκτός κι αν αποφάσιζες να βγεις νωρίτερα από κάποια Βόρεια ή Νότια χαμηλή πόρτα… εξαρτιόταν από σένα.

Όταν «Έμπαινες» στον Ναό για να Μυηθείς, σε κάθε περιοχή, σου ανοιγόταν η Πύλη (για να μπεις στην επόμενη περιοχή) από τον Μυητή που σου Έδινε την «Αντίστοιχη Οδηγία» και μετά αποσυρόταν. Έπρεπε μόνος σου να βρεις τον τρόπο να προχωρήσεις.

Για παράδειγμα, όταν ήσουν στον Διάδρομο Εισόδου για να μπεις στον Πρόναο σου έλεγε ο Μυητής ότι «Αν έχεις προσκολλήσεις δεν μπορείς να προχωρήσεις, αν δεν έχεις καμία προσκόλληση, πάλι δεν μπορείς να προχωρήσεις». Έπρεπε, μόνος σου, μέσα σε απόλυτη ειλικρίνεια να αποφασίσεις αν θα Προχωρήσεις Ανατολικά ή αν θα αποχωρήσεις από την Βόρεια ή Νότια πόρτα….

Όταν βρισκόσουν στον Πρόναο ο Μυητής σε προειδοποιούσε να «εγκαταλείψεις όλες τις επιθυμίες, εκτός από την τελευταία επιθυμία σου»… Και πάλι έπρεπε μόνος σου να αποφασίσεις τι θα κάνεις… Αν δεν ήσουν ειλικρινής, θα έβρισκες, αργότερα, μπροστά σου Κλειστές Πόρτες (γιατί θα «ελεγχόσουν» και δεν θα μπορούσες να «κρυφτείς»)…

Όταν βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, τελείως σκοτεινό μέσα στην Νύχτα, ο Μυητής σε καλούσε να «δεις με τα μάτια σου τις σκέψεις σου»… Κι έπρεπε να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτό και να δώσεις (όταν θα σε «έλεγχαν») την σωστή απάντηση… Μόνο τότε μπορούσες να περάσεις την Τέταρτη Πύλη.

Όταν έμπαινες στον Ιερό Χώρο Περνώντας την Τέταρτη Πύλη σου δινόταν επίσης μια «Μυστική Οδηγία» κι έπρεπε, μέχρι την Ανατολή του Ήλιου να έχεις Βρει την Απάντηση, να έχεις Δώσει την Λύση… Αν Έδινες την Λύση η Ανατολική Πύλη Άνοιγε Ακριβώς στην Ανατολή του Ήλιου κι Έβγαινες στον κόσμο, ο Ίδιος και Τελείως Διαφορετικός ταυτόχρονα… διαφορετικά με ευγενικό τρόπο σου υπεδείκνυαν να βγεις από την Βόρεια ή την Νότια πόρτα.

Η Μύηση στην πραγματικότητα γινόταν στην διάρκεια της Νύχτας. Διέσχιζες Μέσα σου και στο Ναό και στην Ύπαρξη όλες τις Κοσμικές Περιοχές για να Φτάσεις στο Αληθινό Φως, που μόνο ένα φτωχό σύμβολό του είναι η Ανατολή του Ηλίου. Σε αυτή την Μύηση πραγματοποιούνταν, μια δια παντός, η Μύηση, όλοι οι βαθμοί της Μύησης, Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά.

Έπρεπε, Μπαίνοντας από την Δυτική Πύλη, και μέχρι να Βγεις από την Ανατολική, να έχεις Ανυψωθεί Μέσα σου, να Βαδίσεις τις Περιοχές του Ναού και να Κατακτήσεις τις Αντίστοιχες Πνευματικές Καταστάσεις… διαφορετικά έπρεπε να αποσυρθείς… κι αν δεν το έκανες μόνος σου, θα σου το υπεδείκνυαν.

Αν όμως κατάφερνες να Βγεις από την Ανατολική Πύλη Ήσουν Πλέον Ένας από τους «Αρχαίους Αδελφούς», ένας Φωτισμένος, που είχε Δει την Αληθινή Πνευματική Ανατολή, το Φως το Αληθινό.

Μυητικά Τάγματα υπάρχουν πολλά… Τα πραγματικά δεν τα γνωρίζει ο κόσμος… Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την Αληθινή Μύηση, πρέπει να βρει ένα πραγματικό μυητικό τάγμα, και να μην «παραμυθιάζεται» από θεατρίνους, ούτε να ξεγελιέται από «θεατρικές παραστάσεις».

Βέβαια, δεν μπορούμε εδώ, να αναπαραστήσουμε  με ακρίβεια όλη την Δράση, τα Συμβαίνοντα, τους Συμβολισμούς, ούτε τις Εσωτερικές Καταστάσεις που Βίωνε ο Μυούμενος, ή το Βάθος της Κατανόησής του που Χανόταν στο Απεριόριστο… Να σημειώσουμε μόνο ότι η «ύπαρξη» κι η «χρήση» του Ναού, δεν έχει καμιά σχέση με τους Ναούς των θρησκειών… Υπάρχουν ακόμα και αρχιτεκτονικές διαφορές… Οι Ναοί των θρησκειών είναι ελλιπείς κι η χρήση τους, συνήθως, εξωτερική και μη αποτελεσματική.

Δεν έχω καμιά πρόθεση, ούτε και «υποχρέωση» άλλωστε, να απολογηθώ για την αλήθεια των λεγομένων μου… λόγο έχω να δώσω μόνο στον Θεό και στην συνείδησή μου, ότι μίλησα για την Αληθινή Μύηση, όπως (με εύνοια) μου «δόθηκε» από κάποιος ανθρώπους. Ούτε μπορώ να πω σε κάποιον που θα «βρει» τους «Αρχαίους», το «Τάγμα των Αρχαίων»… άλλωστε κι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο… Όταν κάποιος έχει ανάγκη και πρέπει να τους «βρει», θα τους «βρει».

Η αλήθεια των λόγων μου αποδεικνύεται από αυτό που υποδεικνύον, δηλαδή την Αληθινή Μετάβαση σε μια Ενοποιημένη Αντίληψη της Ύπαρξης, την Βίωση του Αιώνιου. Αν κάποιοι το θεωρούν ψεύδος ή αδύνατο, απλά αποκλείουν τον εαυτό τους από την Εμπειρία, τίποτα άλλο… Το Σύμπαν Κυλάει Ειρηνικά, άσχετα από τις αντιλήψεις και τις δραστηριότητες των ανθρώπων.

Όποιος Αγαπά το Φως, Βαδίζει στο Φως, Ανυψώνεται στο Φως και Περνά Πέραν, στην Αληθινή Ζωή, πέρα από τον χρόνο… Οι άνθρωποι της Σκιάς, ασχολούνται παλεύουν και νικούν μόνο σκιές… χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα αυτά δεν είναι αληθινά.

Πάντως, πρέπει να το πούμε ότι η Μύηση, τελικά, είναι Μια, σε Ανατολή και Δύση… Και η Πραγματοποίηση του Έργου της Μετάβασης από την συνηθισμένη συνείδηση (του συνηθισμένου ανθρώπου) στην Παγκόσμια Συνείδηση, και στο Απόλυτο, είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε εμείς οι ίδιοι, είτε ακολουθούμε τον Ανατολικό Δρόμο του Διαλογισμού (ή Μη-Διαλογισμού, πιο σωστά) είτε ακολουθούμε τον Δυτικό Δρόμο της Τελετουργικής Μύησης (σε ένα αληθινό Μυητικό Τάγμα, κι όχι στις απομιμήσεις του Αληθινού, που είναι προσβολή και προς την Παράδοση, και προς τον άνθρωπο, προς την ανθρωπότητα.

Κωνσταντίνος Προκοπίου

Ο ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η Διαθρησκευτική ουσία του Διαλογισμού

και η Υπερθρησκευτική πραγματικότητά του

Κάθε θρησκεία, ή θρησκευτική αντίληψη, όταν εκφράζεται στο επίπεδο του λόγου, αναγκαστικά χρησιμοποιεί αντιλήψεις κι όρους του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Εξαρτάται ασφαλώς, από το βάθος της Κατανόησης από το οποίο πηγάζει ο λόγος, από το πλάτος της εκφραστικότητας, και τις ιδιαίτερες ικανότητες αυτού που μεταφέρει το Μήνυμα, να το κωδικοποιήσει απλά, κατανοητά και προπάντων «λειτουργικά»… Μονάχα σε αυτό το επίπεδο διαφέρουν οι θρησκείες.

Το ουσιαστικό μήνυμα όμως όλων των θρησκειών είναι ακριβώς η Άμεση Εμπειρία της Απόλυτης Πραγματικότητας η Βιωματική Ένωση με Αυτό που Υπάρχει, όπως κι αν γίνεται Αυτό Αντιληπτό.

Πέρα λοιπόν από τις εξωτερικές περιγραφές, σε όλες τις θρησκείες, σε κάθε θρησκεία, έρχεται μια στιγμή, που ο άνθρωπος, εφόσον θέλει πραγματικά να προχωρήσει στην βίωση της ουσίας της θρησκείας του, επανέρχεται στον εαυτό του, για να βιώσει, αυτός ο ίδιος, προσωπικά, την Υπέρτατη Πραγματικότητα.

Ακριβώς αυτή την στιγμή ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει όλες τις αντιλήψεις του για την Πραγματικότητα, μέσα στις οποίες λειτουργούσε και στις οποίες στηρίζονταν για να αντιμετωπίσει, όχι αυτό που «φαντάζεται», αλλά Αυτό που Πραγματικά Υπάρχει και το Οποίο σαν Ζωντανή Πραγματικότητα αφενός του Εμφανίζεται Απεριόριστο, Άπειρο, και αφετέρου Παντελώς Άγνωστο. Ενώπιον της Πραγματικότητας ανακαλύπτουμε πως Αυτό Είναι Εδώ, Ολοζώντανη Πραγματικότητα, Άγνωστη στην Ουσία της, και δεν είναι απλά μια αντίληψη, μια εικόνα που είχαμε συλλάβει με την αντίληψη, την σκέψη, τις γνώσεις μας… Η Πραγματικότητα βρίσκεται Τελείως Έξω από την αντίληψή μας Είναι Κάτι που υπάρχει και μας Υπερβαίνει κι  όχι κάτι που «χωράει» σαν αντίληψη, ιδέα, μέσα στον μικρό νου, στον περιορισμένο χώρο της σκέψης μας. Ακριβώς αυτή την στιγμή, Εδώ, Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το Πραγματικό, με την Πηγή μας, με την Αλήθεια.

Όλη η νόηση έχει καταρρεύσει, αντιλήψεις, γνώσεις, θρησκείες, ο ανθρώπινος πολιτισμός της δήθεν γνώσης που είχαμε, όλα έχουν γίνει σκόνη… και γνωστική διαδικασία έχει παραλύσει, με τι τρόπο θα «συλλάβουμε» Αυτό που Υπάρχει;… Επικρατεί απόλυτη σιωπή μέσα μας. Αυτή ακριβώς η υπαρξιακή στάση πάνω στο απόλυτο χάος, στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη σιωπή, είναι η βασική προϋπόθεση για να Ανατείλει το Πραγματικό και να μας Φωτίσει, να μας Φανερώσει την Ουσία του (στο μέτρο που μπορούμε να την δεχτούμε), να μας μεταγγίσει την Γνώση της Πραγματικότητας, με τρόπο Άμεσο, Υπερβατικό, να Μετέχουμε της Πραγματικότητας και της Αυτογνωσίας του, να Γίνουμε Ένα με Αυτό που Υπάρχει.

Περνώντας την Πύλη, περνώντας πέρα από την λειτουργία της σκέψης, στον Ιερό Χώρο του Πραγματικού, έχουμε αφήσει πίσω όλα τα διανοητικά σκουπίδια… Χιλιάδες βιβλία, χρόνια αναζητήσεων και μάταιων προσπαθειών, δεν μπορούν να μας δώσουν όσα μπορεί να μας δώσει μια στιγμή, μια σταγόνα εμπειρίας του Ζωντανού Πραγματικού. Ο Αληθινός Δρόμος που μας Οδηγεί στο Κατώφλι της Πραγματικότητας είναι το Εσωτερικό Βίωμα κι όχι οι προσπάθειες κι οι εξωτερικές δραστηριότητες.

Ο Ιερός Χώρος του Πραγματικού είναι Αληθινός γιατί τον Ζούμε, είναι Απεριόριστος γιατί δεν υπάρχουν εμπόδια, είναι Αιώνιος γιατί είναι πέρα από τον χρόνο.

.

Κατανοώντας ότι Υπέρτατη Ουσία της Θρησκείας, κι Υπέρτατος Στόχος του Ανθρώπου είναι να Ενωθεί Βιωματικά με Αυτό που Υπάρχει, γίνεται αντιληπτό ότι αυτό που έχει σημασία είναι το Αληθινό, το Ζωντανό, που Υπάρχει κι αυτό που είμαστε εμείς, αυτό που μπορούμε να ζήσουμε, να βιώσουμε… δεν έχουν σημασία ούτε οι θρησκευτικές θεωρίες, ούτε οι εξωτερικές δραστηριότητες της σκέψης ή του σώματος… Έτσι είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ακριβώς τα άμεσα πραγματικά που είναι εδώ, τώρα, μπροστά μας… δηλαδή η δική μας συνειδησιακή υπαρξιακή και φυσική παρουσία, μέσα στον Άγνωστο Χώρο της Πραγματικότητας… Αν θέλουμε με αυτή την στοιχειώδη αυτογνωσία (της «παρουσίας» μας) να Βαδίσουμε στον Ιερό Χώρο, να Πλησιάσουμε, να Αγγίξουμε να Ενωθούμε με Αυτό που μας Περιβάλλει, πρέπει να το κάνουμε με απόλυτη ταπεινότητα, να βαδίσουμε με γυμνά πόδια και με άδεια χέρια, και χωρίς νου.

Αν θέλουμε να μπούμε στον Ιερό Χώρο, Μέσα μας, να Υπερβούμε τον κόσμο και να Ζήσουμε στο Χώρο της Αιωνιότητας, δεν μπορούμε να το κάνουμε σαν «κάποιο εγώ», ούτε μεταφέροντας παλιούς τρόπους ζωής, ούτε με τον νου γεμάτο αντιλήψεις… πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με τον «εαυτό» και τις αντιλήψεις του αν θέλουμε να Ατενίσουμε με Καθάρια Όραση Αυτό που Υπάρχει Τώρα Εδώ.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η Βίωση της Αρχέγονης Ενότητας του Όντος είναι πέρα από αντιλήψεις, θρησκείες, πολιτισμούς, ιστορικό χρόνο, κλπ… Είναι ένα καθαρά Ανθρώπινο, Ανθρωπολογικό Φαινόμενο, πέρα από τον χρόνο… Μέσα στην Ανθρώπινη Φύση Βρίσκεται Εγγενής η Εμπειρία του Απολύτου, σαν Δυνατότητα… Εξαρτάται από τον καθένα να το ζήσει.

Η Αληθινή Θρησκεία είναι η Θρησκεία του Βιώματος, κι αυτή η Αληθινή Θρησκεία αποτελεί την ύστατη ουσία όλων των θρησκειών, πέρα από διδασκαλίες, θεωρίες, θεολογίες, θρησκευτικές αντιλήψεις και λατρευτικές δραστηριότητες… Ολόκληρο το Σύμπαν (κι όχι απλά το υλικό σύμπαν) Δείχνει στο Αληθινό, ο Ναός των ανθρώπων είναι ο χώρος γύρω από το «Ιερό»… και στον Άνθρωπο, Βαθιά Μέσα του (μέσα στο Ανθρώπινο Σώμα), η Ουσία του, είναι η Άμεση Εμπειρία του Αληθινού… Βιώνοντας το Απόλυτο Μέσα μας, Εισερχόμαστε στον Αληθινό Ναό κι Ενωνόμαστε με Αυτό που Υπάρχει Πάντα.

Έτσι, Κατανοώντας Ορθά, πως από την εδώ πραγματικότητα της δικής μας «παρουσίας» (μέσα στην Ύπαρξη) μπορούμε να Ανυψωθούμε, εγκαταλείποντας το «εγώ», στην Πανταχού Παρουσία Αυτού που Υπάρχει, και Βιώνοντάς το, Εδώ, Τώρα, Πέρα από τον Χρόνο ανακαλύπτουμε ότι η Νέα Αντίληψη Αγκαλιάζει τα Πάντα σε μια Ενότητα, όπου δεν υπάρχουν διαχωρισμοί κι «αποστάσεις» ανάμεσα σε όλα… Συνεπώς το Μυστικιστικό Βίωμα, η Πραγματική Ένωση με Αυτό που Υπάρχει, δεν μας μεταφέρει σε «άλλους κόσμους»… αυτά τα δημιουργεί η «φαντασία» των ανθρώπων… απλά μας βγάζει έξω από τον χρόνο ενώ ταυτόχρονα λειτουργούμε και μέσα στο χρόνο, και μέσα στο σώμα, και μέσα στοκ κόσμο… Είμαστε όμως τελείως «αλλοιωμένοι» «θεϊκοί», «φωτεινοί»…  Είναι το Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας.

Η Άμεση Εμπειρία της Απόλυτης Πραγματικότητας είναι κάτι που ζούμε, ένας Απέραντος Χώρος Επίγνωσης, που Βιώνουμε στην Στιγμή που Ρέει, και που είναι πέρα από τον χρόνο… Είναι κάτι που ζούμε, όχι κάτι που βλέπουμε, που μπορούμε να σχηματίσουμε μια αντίληψη, να περιγράψουμε… Είναι Ένας Χώρος Επίγνωσης, χωρίς εξωτερικά σημάδια, χωρίς μονοπάτια, χωρίς ίχνη… Κι ο Καθένας το Ζει αυτός ο ίδιος, όταν εγκαταλείπει το «εγώ» για να Βυθιστεί στο Απεριόριστο… Όπου Ανακαλύπτει ότι εξακολουθεί να είναι αυτός ο ίδιος αλλά χωρίς περιορισμούς, και χωρίς διαχωρισμούς, Ενωμένος με το Παν, και με το κάθε τι…

Αν Τέτοιος είναι ο Χώρος της Πραγματικότητας, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς περιγραφές, Χωρίς Μονοπάτια, Χωρίς Δραστηριότητες, αλλά μόνο με μια Δράση, την Ζωή… να το Ζούμε… τότε πως «Φτάνουμε» Εδώ; Μπορεί Αυτό που είναι Ζωή, χωρίς ιδιότητες, δραστηριότητες, να επιτευχθεί με εξωτερικές προσπάθειες; Μονάχα ο νους «φαντάζεται» μονάχα ο νους «προσπαθεί» μονάχα ο νους «πραγματοποιεί» (αλλά ό,τι «πραγματοποιεί» είναι στο επίπεδο του νου).

Δεν υπάρχει Πύλη να Περάσουμε, δεν υπάρχει διαδικασία ή δραστηριότητα, ή πράξη, να μας βοηθήσει… Το Κατανοούμε αυτό;… Μπορούμε να το αφήσουμε όλο αυτό κι απλά, ήσυχα, μέσα στην ταπεινή «παρουσία» μας να Νοιώσουμε Αυτό που Υπάρχει Γύρω μας, που μας Αγκαλιάζει από την Αρχή της δημιουργίας, που μας Ουσιώνει, μας διαπερνά, μας κάνει να ζούμε, να κινούμαστε, να ανασαίνουμε; Μονάχα μέσα στην Σιωπή θα το νοιώσουμε… Η Σιωπή είναι η Υπέρτατη Δράση, η Υπέρτατη Κατανόηση, η Υπέρτατη Επίτευξη… Να τα «αφήσεις όλα» για να Αφουγκραστείς Αυτό που Υπάρχει, το Αληθινό.

 Κωνσταντίνος Προκοπίου

ΑΓΝΟΙΑ. 1ο Μέρος (Από 7)

ΑΓΝΟΙΑ

Πιστεύω κάθε Σκέψη και Συναίσθημα που συλλαμβάνω, και θεωρώντας τα Αληθινά, γίνονται για μένα τα Δεδομένα, που αποτελούν τη βάση από την οποίο λειτουργώ. Αυτή λοιπόν η λειτουργία, είναι και η ανταπόκριση μου προς τα έξω, προς το περιβάλλον. Κι αυτό, γιατί βάση αυτών των δεδομένων, με τον ανάλογο τρόπο πράττω εξωτερικά.

Ζω όμως τελικά κατ’ ουσίαν στη Φαντασία μου. Κι αυτό, γιατί ότι σκέφτομαι (και αισθάνομαι), είναι η ερμηνεία μόνο που δίνω σε σχέση με τις εξωτερικές καταστάσεις που εμφανίζονται, και όχι καθαρή κατανόηση αυτών που πραγματικά διεξάγεται μπροστά μου. Ερμηνεία, εξαιτίας των (μη συνειδητοποιημένων εσωτερικών) φόβων, ανασφαλειών, και οριοθετημένων περιοριστικών Αντιλήψεων που κουβαλάω, και έχουν να κάνουν με την Πίστη, την Ηθική, τη Δικαιοσύνη και Ισότητα, που ακριβώς επειδή προϋπάρχουν μέσα μου ως οριοθετημένα δεδομένα κάνουν την «εμφάνιση» τους, με ότι κι αν συλλαμβάνω ότι πραγματώνεται έξω από μένα, το οποίο είναι η αφορμή ερεθισμού και ενεργοποίησης τους. Που στην τελική ότι συμβαίνει, είναι καθαρά τυχαία περιστατικά του περιβάλλοντος, που όμως (επιλέγω ασυνείδητα να) ερμηνεύω πως αφορούν άμεσα και προσωπικά το Άτομο μου. Κι αυτό ακριβώς γίνεται σε κάθε άνθρωπο. Έχει οπότε ως αποτέλεσμα, ο καθένας μας να είναι χαμένος. Ουσιαστικά χωρίς καμία Εσωτερική βάση, ακριβώς επειδή επηρεαζόμαστε  από τον οποιοδήποτε, σε πράγματα τελικά όμως που είναι δικά μας, τα οποία  δεν είμαστε σε θέση να δούμε. Αυτό, γιατί είμαστε απόλυτα εστιασμένοι μόνο έξω από τον εαυτό μας, σ’ έναν φαύλο κύκλο δίχως καμία διαφυγή.

Αντιδρώ όμως τελικά ζώντας κατά αυτόν τον τρόπο. Έτσι, ποτέ οπότε δεν δρω. Ποτέ. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω πως Ζω σαν Άνθρωπος με Άλφα Κεφαλαίο... Το μόνο που κάνω, είναι ότι απλά επιβιώνω…

Θεωρώ, (γιατί αυτό έχω πιστέψει), πως είμαι η Προσωπικότητα μου, τα Επιτεύγματα μου, η Εμφάνιση μου, το (Καλό μου) Όνομα, η Περιουσία μου. Πολύ απλά, γιατί αυτές είναι οι Αξίες μου.

Ζω λοιπόν καθαρά εγωκεντρικά. Έχω με λίγα λόγια αναπτύξει ένα «εγώ», (όπως και όλοι οι άνθρωποι), το οποίο και είναι διαχωρισμένο και ξεχωριστό από τα άλλα «εγώ» των  ανθρώπων, (μια και ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σώμα, άρα και το δικό του «εγώ»,) και ο καθένας μας προσπαθεί ανταποκρινόμενος στο περιβάλλον, (που υπάρχουν όλα τα άλλα «εγώ»), να επιβιώσει, μη γνωρίζοντας από πού θα προέλθει η επόμενη «επίθεση» που θα δεχτεί.

Έτσι, ζω συνεχώς αμυνόμενος. (Γι’ αυτό ακριβώς δεν ζω, και γι’ αυτό Αντιδρώ αντί να Δρω). Ακόμα κι αν κάποιες φορές νομίζω ότι Δρω επειδή εμφανίζω μία συμπεριφορά πιο Δυναμική. Μέσα μου, τρέμει το φυλλοκάρδι μου γιατί ακόμα και η Δυναμική συμπεριφορά, είναι κι αυτή πάλι μία Άμυνα. Από αυτό βγήκε πως «η καλύτερη Άμυνα είναι η Επίθεση». Βλέπετε;

Βρίσκομαι οπότε μόνιμα σε σύγκρουση. Εξαιτίας βέβαια του αρχικού μου Δεδομένου, που αφορά το διαχωρισμό μου από τους άλλους και από το περιβάλλον γενικότερα, και από αυτό διακρίνεται και η συνεχής σύγκρουση τελικά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια και δεν έχω την παραμικρή ιδέα της όλης αυτής λειτουργίας, κι ας είναι κάτι που με αφορά άμεσα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πόσο επιτακτική ανάγκη είναι η κατανόηση της.

Το σίγουρο είναι (όπως είπαμε,) πως αυτή η κατάσταση είναι μία Δεδομένη Κατάσταση για μένα. Παγιωμένη. Άρα, δεν τίθεται καν θέμα του να ψάξω να βρω κάποια λύση, ακριβώς γιατί δεν αντιλαμβάνομαι καν ότι υπάρχει πρόβλημα. Δεν αντιλαμβάνομαι πως είμαι δέσμιος σε έναν φαύλο κύκλο που δεν βγάζει πουθενά. Κι αυτό συμβαίνει βέβαια, με κάθε τι που παίρνουμε όλοι μας γενικότερα ως Δεδομένο. Γιατί αυτό που μας περιορίζει, δεν είναι τι γίνεται γύρω μας, αλλά το ίδιο το Δεδομένο που έχουμε μέσα μας από το οποίο κοιτάμε. Έτσι, δεν ανοίγουμε την οπτική μας για οτιδήποτε άλλο «έρχεται μαγικά μπροστά μας» για να δούμε τι κάνουμε, αλλά παραμένουμε πεισματικά στα Δεδομένα μας, κι ας είναι τελικά αυτά που μας κάνουν όλο το κακό...

Μόνιμα οπότε τι κάνω; Προσπαθώ όλη μου τη ζωή αγωνιζόμενος να επιτύχω κάτι, να κερδίσω διάφορα, να φτάσω κάπου, (εν ανάγκη να αρπάξω με δόλο και τεχνάσματα στερώντας από άλλους), και γενικώς να «αποκτήσω». Να καταφέρω να «έχω στην κατοχή μου». Κι αυτό, γιατί μόνο έτσι έχω πιστεί πως θα καλυτερέψει η Ατομική μου ζωή, (μια και οι άλλοι είναι «ξένοι», οπότε τι μ’ ενδιαφέρει γι’ αυτούς,) γιατί μόνο έτσι θα νιώσω την ασφάλεια, (πιστεύω), που τώρα μου λείπει. Κι όλο αυτό, χωρίς να έχω τελικά συνειδητοποιήσει πως πάντα η ζωή μου έτσι κι αλλιώς από κάπου θα μπάζει, μη καταλαβαίνοντας πόσο τεράστια δέσμευση και σκλαβιά είναι η κατοχή... 

Έτσι, το θέμα είναι είτε Οικονομικής φύσης, είτε Συναισθηματικής, είτε θέμα Εξουσίας, κλπ, (που μακάρι να ήταν και ένα το θέμα μου), οπότε προστίθεται (εννοείται,) τελικά, επάνω σε αυτό που με απασχολεί και αναμενόμενα θέματα Υγείας. (Έτσι όπως τα κατάφερα…) Αυτά όλα είναι που διεξάγονται λοιπόν όσο η προσοχή μου εξακολουθεί να βρίσκεται έξω από εμένα, οπότε όποιο κι αν είναι τελικά το περιβάλλον, (δηλαδή ακόμα και να αλλάξει, ή να πάω ο ίδιος κάπου αλλού), δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν οι μέσα μου καταγραφές, ακριβώς γιατί τις κουβαλάω πάντα μαζί μου… Όπως λέει και ο λαός: «Αλλάζει ο Μανολιός, και βάζει απλά τα ρούχα του αλλιώς….»…

Τέλος 1^ου Μέρους …

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. 2ο Μέρος (Από 7)

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Κάπως, κάτι γίνεται λοιπόν στη συνέχεια μέσα μου, (και είναι ένα άλλο θέμα που ίσως κάποια στιγμή να αναπτυχθεί), που με κάνει και Αντιλαμβάνομαι, πως Βαθιά μου, «δεν μπορώ να δεχτώ» όλο αυτό που (όπως περιγράφηκε παραπάνω) συμβαίνει.

Συνειδητοποιώ, πως δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς όμως, (μια και όλοι γύρω μου απλά υπομένουν την κατάσταση «όπως έχει», και δείχνει το πράγμα πως είμαι ο μόνος τελικά από το στενό περιβάλλον μου που προβληματίζεται για ποιο λόγο, και «γιατί» να λειτουργεί έτσι ο καθένας μας, και κατ’ επέκταση ολόκληρος ο πλανήτης. «Υποτίθεται», πως οι άνθρωποι είναι Νοήμονα όντα. Που γίνεται το λάθος; Εμείς δεν αποτελούμε τον Πλανήτη; Από εμάς δεν λειτουργεί το όλο σύστημα;

Φυσικά από εμάς λοιπόν, (τον καθένα μας) ξεκινάει όλη αυτή η κατάσταση. Άρα, κατανοώ πως χρειάζεται, (για να αντιληφθώ όλο το ανθρώπινο είδος, και το λάθος, ή την παρανόηση σε ευρεία κλίμακα), πρώτα να κατανοήσω τη δική μου Ατομική Λειτουργία. Γιατί ότι ακριβώς μου παρέχει η Φύση ως «εργαλεία», είναι αυτά τα ίδια εργαλεία που έχει και ο κάθε άνθρωπος. Δυο χέρια, δυο πόδια, κλπ, Στοιχειώδη Λογική, Ικανότητα Συναισθήσεως, Συνείδηση... Και μόνο που είμαι άνθρωπος λοιπόν, σημαίνει πως έχω τη δυνατότητα να ψάξω, εξετάζοντας πρώτα εμένα. Κατ’ αρχήν, το «πως» λειτουργώ. Τι κάνω.

Γιατί αυτό στο οποίο δίνουμε σημασία (όπως είπαμε), είναι το ψάξιμο και η ανάγκη συσσώρευσης γι’ ασφάλεια, και όχι το να βλέπουμε το πως λειτουργούμε. Που στην τελική, (κι εδώ είναι το όλο θέμα), δεν μας έχει κάνει καμία μας προσπάθεια να είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Πόσο μάλλον να ζούμε αρμονικές ανθρώπινες σχέσεις, ή να είμαστε ήρεμοι. Πόσο μάλλον ευτυχισμένοι… Ψηλά γράμματα…

Αμφισβητήσω λοιπόν, κάθε λειτουργία που την θεωρούσα σωστή, και απλά την εξετάζω. Αμφισβητήσω επίσης, όλα τα δεδομένα μου (όποια κι αν είναι). Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Ξεκινώ οπότε από «Μηδενική Βάση». Παρ’ όλο που δεν γνωρίζω ούτε τι ψάχνω, ούτε τι θα βρω, (γιατί αν το έκανα θα είχα οριοθετήσει δεδομένα, που ακριβώς αυτά θα με εμπόδιζαν στην αναζήτηση μου), εντούτοις παίρνω απόφαση πως θα ψάξω να βρω, και θα βρω! Άσχετα που είμαι εντελώς ΜΟΝΟΣ λοιπόν, ξεκινάω!

Βέβαια κατέληξα στο γεγονός ότι το όλο μου ψάξιμο είναι καθαρά Ατομική υπόθεση, αφού πρώτα πέρασα κατά την αναζήτηση μου από «Δασκάλους», «Γνώστες» και «Καλοθελητές», (που αρχικά φάνηκαν να είναι σαν εμένα,) και θεώρησαν πως μπορούν «να με βοηθήσουν». Τι αστείο! Είτε χρήματα ζήτησαν όμως, είτε ως «Αντάλλαγμα» την Ελευθερία μου…

Με ποιον τρόπο; Ήθελαν να τους ακούω και να τους ακολουθώ τυφλά. Να τους επευφημώ σε κάθε ευκαιρία, να ακολουθώ κατά γράμμα τα λεγόμενα τους, ποτέ μα ποτέ να μην υιοθετώ Αντιλήψεις που είναι πέρα από την «καταγεγραμμένη ύλη» των μαθημάτων, και φυσικά, να τους έχω ψηλότερα από μένα, μια και είναι Ανώτεροι... (Θεωρούν). Με αυτό το τελευταίο ειδικά, συνοδευόμενο από λόγια και κινήσεις, ως κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάω ποτέ… Φυσικά ζητούσαν αυτά (ως αντάλλαγμα), «για να μου δείξουν (λέει) το Δρόμο». Και δεν είναι πως «Δρόμος» δεν υπάρχει, απλά ένιωσα, πως τον Δρόμο που προσωπικά έψαχνα, όχι. Δεν τον ακολουθούν οι ίδιοι. Απορώ πως ισχυρίστηκαν πως θα τον δείξουν σε μένα. Αυτό όμως γίνεται όταν «ο τυφλός, κάνει απόπειρα να οδηγήσει τυφλούς…». Όταν δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε καθαρά Νοητικά για Εσωτερικά Ζητήματα, που απλά διάβασαν από κάποιο βιβλίο, ή «που τους τα είπαν άλλοι», κι αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να τα μεταφέρουν έτσι στεγνά, χωρίς κανένα Ατομικό τους βίωμα.

Γιατί η Γνήσια Ατομική Γνώση, είναι μόνο η Βιωμένη Γνώση του καθενός από μας. Τέτοιοι λοιπόν άνθρωποι που Βιώνουν τη Γνώση, ενώ όλοι τους μιλούν για το ίδιο πράγμα, «χρωματίζεται» από μια μοναδική Ατομικότητα στον καθένα, και Ζουν ως Αλήθεια. Είναι η Αλήθεια. Μια Αλήθεια που Αναπνέουν. Που Διαχέεται στο περιβάλλον τους όπου κι αν βρεθούν. Που βρίσκονται σε μια Εσωτερική Θέση και από αυτή τελικά μιλούν… Είναι όλη τους η ζωή. Και όχι μια ξερή, νεκρή αποστήθιση κανόνων και πρέπει. Μια τέτοια Γνώση, δεν είναι καν ζωντανή…

Διαπίστωσα πως οι ίδιοι λοιπόν, (οι Έμποροι και Τσαρλατάνοι της Γνώσης), απλά ακολουθούν «παρακλάδια» του Δρόμου, που δεν είναι άλλο από μία ακόμα Σκλαβιά. Κι αυτό, γιατί και τα «παρακλάδια», αποτελούν απλά ένα μεγαλύτερο κελί, σε σχέση με το κλουβί που βρίσκονται όλοι οι υπόλοιποι Άνθρωποι (που ζούνε στην άγνοια). Μόνο που και αυτά τα παρακλάδια, δεν παύουν να είναι ένα ακόμα κελί... Μεγαλύτερο μεν, αλλά κελί. Αυτό, ….. «των εξελιγμένων»…

Ακόμα όμως και από το γεγονός ότι συνάντησα και «ίδιους» με μένα, (που αμφισβήτησαν όπως εγώ, έψαξαν στη συνέχεια, βρήκαν, και Απελευθερώθηκαν, Γνωρίζοντας Απόλυτα το ποια είναι η Πραγματικότητα), επίσης διαπίστωσα πως ούτε και αυτοί «ήταν σε θέση να με βοηθήσουν». Αυτό, γιατί μόνος χρειαζόταν να Εργαστώ. Να ταχθώ. Να το θέλει όλο μου το Είναι, ώστε να μπορέσω να αναπτύξω τη «Διάκριση» του τι «κάθεται καλά μέσα μου». Γιατί Αυτό είναι που πρέπει να ακολουθώ, ώστε να βαδίζω ορθά την Οδό. Ακόμα κι αν κάποιοι ήταν (είναι), Πραγματικά Άγιοι Άνθρωποι, μόνος μου (το ξαναλέω), χρειαζόταν να «Εργαστώ Πραγματικά Σκληρά», για να καταφέρω να ξεφύγω….

Από τι; Από τη Σκλαβιά στην οποία βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος, αν δεν γνωρίσει το Δρόμο…

Μακρηγόρησα όμως πολύ, (αλλά θεωρώ πως χρειαζόταν) για να επισημάνω και να τονίσω πόσο απαραίτητη, όπως και σπουδαία είναι η Ατομική Εργασία.

Έτσι, (για να συνεχίσουμε), συνειδητοποιώντας την Άγνοια μου, (και όλων των ανθρώπων), «κατέληξα», πως μόνο Διερευνώντας μέσα μου, μπορώ να αρχίσω ώστε να βγάλω κάποια Άκρη, (και να δώσω Λύση), στον Παραλογισμό με τον οποίο ζω.

Βασικά θέλω λοιπόν να «καταλάβω». Και θέλω να βρω, ποιος Είμαι. Ποιος «Πραγματικά Είμαι». Άρα, (ενδόμυχα), γνωρίζω πάρα πολύ καλά, πως δεν είμαι όσα μέχρι τώρα πιστεύω… (Το ίδιο βέβαια που συμβαίνει σε κάθε έναν που αρχίζει να αναζητά…)

Βασικότατο επόμενο βήμα μετά την Άγνοια λοιπόν που διαπιστώνω, είναι η Παρατήρηση. Κι αυτό, γιατί κάτι μέσα μου, μου επιβεβαιώνει «πολύ δυνατά», πως έτσι πρέπει να συνεχίσω, μια και αυτή η Δύναμη είναι τέτοια, που με κάνει να μην μπορώ να αρνηθώ ότι κι αν μου βγάζει ως ωθήσεις προς ακολουθία, άσχετα να δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς είναι αυτές οι ωθήσεις, γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μυαλό, ή τη λογική… (Έτσι δεν κατανοούμε οι άνθρωποι;) 

Παρατήρηση όμως ποιου πράγματος; Παρατήρηση κατ’ αρχήν του μόνου δεδομένου που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: Ότι είμαι εδώ, και υπάρχει ένας δημιουργημένος (από μένα) εαυτός. Ε, αυτόν θα παρατηρήσω. Δηλαδή, τον (μέχρι τώρα θεωρούμενο) εαυτό μου. Βασικά για να δω πρώτα πρώτα ξεκάθαρα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Τώρα. Αυτή τη στιγμή.

Αρχίζω λοιπόν να παρατηρώ «τι σκέφτομαι». Και να παρατηρώ επίσης «τι αισθάνομαι». Και αρχίζω ακόμα, να παρατηρώ και όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Και διαπιστώνω, πως όλοι οι άνθρωποι, έχουμε τους ίδιους προσανατολισμούς, το ίδιο παραμύθι έχουμε «χάψει», τον ίδιο πόνο περνάμε, τους ίδιους αγώνες δίνουμε…

Δεν έχουμε λοιπόν μόνο τα «εργαλεία» κοινά, (Εμφανιζόμενο Υλικό Σώμα, Στοιχειώδη Λογική, ικανότητα Συναισθήσεως, Συνείδηση...), αλλά και οι αποτυπώσεις μέσα μας, είναι επίσης πανομοιότυπες. Ποια η διαφορά οπότε μεταξύ μας; Καμία…

Συνειδητοποιώ οπότε, πως ξεκινώντας με την παρατήρηση, ήδη, έχω μία πιο βαθιά κατανόηση του πως έχει η κατάσταση στον κόσμο σήμερα. Και κρυφογελώ, γιατί επιβεβαιώνομαι μέσα μου: Πράγματι μέσω της Ατομικής μου παρατήρησης έρχονται διαπιστώσεις μίας πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από αυτή της Ατομικής θεώρησης, που είναι η θέση από την οποία και εξετάζω. Ενώ διερευνώ εμένα, συνειδητοποιώ τι γίνεται σε όλο τον κόσμο… Μαγικό…

Συνεχίζοντας να παρατηρώ λοιπόν μέσα μου, νιώθω κάποια στιγμή βάρος. Γιατί όταν βλέπω πως φέρομαι άσχημα, εγωιστικά, απαιτητικά, διπρόσωπα, διαπιστώνω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα (αρχικά) για να σταματήσω το να φέρομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Όμως, εδώ υπάρχει κάτι πάρα μα πάρα πολύ βασικό που Συνειδητοποιώ: «Επιλέγει, κάτι άλλο μέσα μου να φέρομαι κατά αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν νιώθω άσχημα για τέτοιου είδους  φερσίματα». Κάτι (που θεωρώ αρχικά), πέρα από τον έλεγχο μου. Κι αυτό είναι που «με ωθεί» να αντιδρώ, (τις περισσότερες φορές άσχημα, μα κυρίως,) εγωκεντρικά. Κάτι ξένο…

Θυμάστε το «εγώ» που προαναφέρθηκε; Όλα όσα πίστεψα ως εαυτός μου, (δηλαδή η «χτισμένη» από μένα προσωπικότητα), είναι που φέρεται πρώτιστα κατά κάποιον τρόπο μόνη της, και κατόπιν βλέπω εκ των υστέρων ο ίδιος το πως φέρθηκα και το αξιολογώ. Σαν…., να μην ήμουν εγώ. (Κάτι ξένο όπως είπαμε). Ήμουν εγώ; Άλλος αυτός που φέρεται άσχημα, και άλλος ο «εγώ»; Και πως είναι άλλος, όταν βλέπω ότι εγώ είναι που φέρθηκα έτσι; Σκέτος πονοκέφαλος...

Παραμένω όμως. Παραμένω να το ψάξω. Διερωτώμαι. Κοιτάζω. Επιμένω. Εμβαθύνω. Τέλος, (εξαιτίας της συγκεντρωμένης επιμονής μου), κάτι σαν «έκλαμψη» με πλημμυρίζει, και αυτό που καταλαβαίνω βαθιά, είναι πως ότι έχτισα ως προσωπικότητα, το έχτισα ακριβώς επειδή ο κόσμος αυτός είναι εχθρικός, και με κάποιον τρόπο έπρεπε να αντιδράσω σε «όλη αυτή τη σκληρότητα» για να μπορέσω να επιβιώσω. Σήμαινε λοιπόν πως για μένα, ήταν επιτακτικής ανάγκης να γίνω κι εγώ «σκληρός», ώστε να αντεπεξέλθω αλώβητος... Αλλιώς, ένιωθα (τότε) πως αν δεν το κάνω, θα χαθώ. Θα έμενα μόνος. Δεν θα με αγαπούν… (Λες και τώρα με αγαπούν… Τέλος πάντων).

Γιατί σε αυτόν τον κόσμο, μόνο ένας Σκληρός Πραγματιστής είναι αυτός που επιβιώνει. Τι κάνουμε λοιπόν όλοι μας; «Πετρώνουμε» (από φόβο), ότι καλό υπάρχει μέσα μας, και γινόμαστε ένα με ότι αρχικά καταδικάζουμε. Τελικά, γινόμαστε αυτό που απεχθανόμαστε. Επειδή όμως το να το βλέπαμε, και να το συνειδητοποιούσαμε όλο αυτό θα μας συνέτριβε, (μια και υποσυνείδητα δεν βλέπαμε άλλον τρόπο δράσης), ρίχνουμε ευθύνες. Που; Σε όλους τους άλλους. Όμως όλοι οι άλλοι, φέρονται και είναι ακριβώς ότι είμαστε κι εμείς. Να γιατί ο πόλεμος. Να γιατί ο αγώνας, να γιατί όλη η αγωνία κάτι να πραγματώσω, κάπου να φτάσω, (με τα δεδομένα του κόσμου μας), ώστε να γίνω «κάποιος», ή, να καταφέρω να «χτίσω κάτι». Λες, και όταν τελειώσουν όλα, θα τα πάρω μαζί μου… Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που ενώ είμαστε άδικοι, την άλλη στιγμή δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι, αλλά τελικά, εμείς είμαστε και τα δύο αυτά κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία επιλέγουμε (ασυνείδητα) να βλέπουμε ξεχωριστά. Ενώ και τα δύο αποτελούν αυτό που είμαστε. Επειδή όλο αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν λοιπόν να το δουν, γι’ αυτό λέγεται πως βρίσκονται στην Άγνοια.

Τώρα όμως προσωπικά, είδα αυτό που συμβαίνει. Πως μπορώ αφού το παρατήρησα να το χειριστώ; Να ξεχάσω την Ώθηση που με «σπρώχνει», και να βρω τι Είμαι; Χρειάζεται να ψάξω. Αυτό κι αν δεν είναι κάτι το οποίο δεν είμαι σε θέση να ελέγξω... Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… Ένα γνωρίζω: «Πίσω, δεν μπορώ πια να γυρίσω…» (να προσποιηθώ πως δεν νιώθω τη Δύναμη Ώθησης που με σπρώχνει μόνο μπροστά…)

Πως οπότε κάτι που «έχτισα» ο ίδιος, (κι έχει φτάσει να λειτουργεί μόνο του για να με προστατεύει), τώρα, που δεν το θέλω πια, θα ήταν δυνατόν να το κάνω να σταματήσει για να δω πιο καθαρά, και πιο βαθιά τι είμαι; Και τι άλλο μπορώ να κάνω; Πώς να φέρομαι; Και εδώ, σε αυτό το σημείο, παίρνει τη «Σκυτάλη» η Διερεύνηση…

Τέλος 2^ου Μέρους …