Κανένα
γεγονός δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι καθετί αυτό που είναι! Είναι λάθος μας
λοιπόν το να αγωνιζόμαστε να αλλάξει το οτιδήποτε.
Ο
λόγος είναι πως ότι μας συμβαίνει στη ζωή, (από το πιο μικρό γεγονός, μέχρι και
ζητήματα που «τινάζουν» στην κυριολεξία όλη τη μέχρι τότε πορεία όλης μας της ζωής
στον αέρα), πρέπει να καταλάβουμε, πως αφορά αποτελέσματα αιτιών, που οι ίδιοι
δημιουργήσαμε σε κάποιο παρελθόν μας…
Αυτό
σημαίνει, πως δίνοντας προσοχή στο πώς να αλλάξουμε κάτι, χωρίς να εξετάζουμε
ποια είναι η κατάσταση μέσα μας που το δημιούργησε – το έλκυσε με λίγα λόγια κοντά
μας, (όπως και αν εξακολουθεί αυτή η ίδια κατάσταση να παραμένει μέσα μας), απλά
μας κάνει, να «ξεσκονίζουμε» μονάχα την επιφάνεια, χωρίς να το πλησιάζουμε καν…
Η
αλλαγή οπτικής μας όμως, όπως και η συνειδητοποίηση του τι αντιπροσωπεύει μέσα μας
και μας αγγίζει (και μας επηρεάζει) τόσο βαθιά το κάθε «προβληματικό» για εμάς
γεγονός, είναι που μπορεί τελικά και να το αλλάξει, μόνο όμως ως αποτέλεσμα της
αλλαγής της εσωτερικής μας θέσης. Είναι όπως κάθε ασθένεια. Εμφανίζεται για να
σημάνει «συναγερμό», πως κάτι δεν βλέπουμε, και δεν νιώθουμε ισορροπημένα, και
χρειάζεται να το γιατρέψουμε μέσα μας, ώστε το σώμα να επανέλθει σε ισορροπία,
δηλαδή σε υγιή κατάσταση.
Γιατί
ότι έχουμε στη ζωή μας, (ως τις καταστάσεις και τα συμβάντα που
παρουσιάζονται), δεν είναι παρά η αντανάκλαση της εσωτερικής μας ζωής. Οπότε
όσο είμαστε αυτό που είμαστε, (ότι κι αν είναι), και παραμένουμε σε αυτό,
έχουμε και την ανάλογη ζωή.
Υπάρχει
όμως εδώ, και κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας. Αρχικά, γνωρίζοντας
πως ούτε «άτυχοι» είμαστε, ούτε κάποιος μας έχει «καταραστεί», η μας «τιμωρεί»
για κάτι. Όλα αυτά, είναι αστείο να τα υποστηρίζουμε, σε ένα σύμπαν απόλυτης
Δικαιοσύνης. Ούτε όμως είμαστε σε θέση, (αν δεν έχουμε ανυψωθεί αρκετά ως
Συνειδήσεις), να γνωρίζουμε λεπτομέρειες του πως και γιατί των συμβαινομένων.
Ξεχνάμε,
ή δεν θέλουμε να έχουμε κατά νου, (για τους δικούς μας λόγους), πως υπάρχει ένα
«μάτι» που βλέπει τα πάντα, και δεν μπορεί κανείς και τίποτα , να κρυφτεί από
το βλέμμα του…
Έτσι,
υπάρχουν γεγονότα τα οποία:
Εμφανίζονται
επειδή μέσω αυτών, «πληρώνουμε» από προηγούμενους βίους. (Μεγάλο θέμα…)
Και
ακόμα, γεγονότα, ώστε μέσα από αυτά, να μας δίνεται η ευκαιρία να «περνάμε εξετάσεις»,
για να μας προβιβάζουν σε πολύ ανώτερες θέσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με
υλικές απολαβές, και εξουσία στο πεδίο, ή επάνω σε άλλους.
Γεγονός
είναι λοιπόν, πως η διευθέτηση του οτιδήποτε, πρέπει να αφορά αντικειμενική
διευθέτηση τελικά από μέρους μας, βασιζόμενη στην Ισότητα, τη Δικαιοσύνη, την Ισορροπία,
η οποία σαφώς και ξεπερνά, οποιαδήποτε προσωπικής φύσης οπτική, υπό το πρίσμα της
δικής μας ικανοποίησης και ευημερίας, ειδικά γνωρίζοντες πως αυτό
πραγματοποιείται, εις βάρος της ατμόσφαιρας, της γης, ή των άλλων πλασμάτων.
Δεν
είναι λοιπόν τόσο απλό, το να «αλλάξουμε» ότι «δεν μας αρέσει» σε ότι
συμβαίνει. Γιατί το να μας «αρέσουν» τα πράγματα ως έχουν, και να καταφέρνει να
μας ικανοποιεί το καθετί, έχει να κάνει με την ολοκληρωτική μας αλλαγή. Δεν
αφορά οπότε την αλλαγή στο εξωτερικό μέρος της ζωής μας, αλλά μιας ριζοσπαστικής
μεταμόρφωσης της Συνείδησης, μέσω της υπέρβασης και διευθέτησης, (επαναφοράς της
Ισορροπίας), όλων των δυνάμεων που μας εμποδίζουν, από το να Είμαστε, και να
φερόμαστε, ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, (η Ενιαία Συνείδηση που αναγνωρίζει
τον Εαυτό της, και δρα ανάλογα στην κάθε δεδομένη περίπτωση), και όχι ως αυτό
που νομίζουμε ότι είμαστε (ένας απλός άνθρωπος, ξεκομμένος από τα πάντα, με μια
δική του αποκλειστικά προσωπική ζωή έχοντας κτήσεις).
Αρχικά
λοιπόν, ξεκινάμε από το να «στρώσουμε» μια ζωή, (ίσως γάμο, εργασία, ένα σπίτι
ως τον ατομικό χώρο μας), γιατί αυτά ακριβώς βιώνονται ως εμπειρία μας, για το
τι «μπορούμε» πρώτα απ’ όλα να «αναλάβουμε» τον εαυτό μας, βλέποντας και εκδηλώνοντας
ικανότητες μας, που αν δεν έρχονταν σε έκφραση λόγω αναγκαιότητας περιστάσεων,
στην προσπάθεια μας να «χτίσουμε» μια εξωτερική ζωή, δεν θα μπορούσαμε να τα
αντικρίσουμε.
Μια
και όλοι μας, αντιμετωπίζουμε σχέσεις με το άλλο φύλλο, (και με άλλους ανθρώπους),
κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας στις μεταξύ μας επαφές,
υπερβαίνουμε δισταγμούς και ανασφάλειες ώστε να «χτίσουμε» εργασία, και «φτιάχνουμε»
ένα χώρο, ως το «βασίλειο της άνεσης μας», του προσωπικού χώρου που ζούμε, και
αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας, για να μπορούμε να μεταφερόμαστε πλέον προς τα
έξω, στην κοινωνία των ανθρώπων. Που για μας, δεν είναι παρά ένας μεγαλύτερος κύκλος
εμβέλειας, από αυτόν του προσωπικού χώρου μας, που καλύπτει κυρίως η
ακτινοβολίας μας.
Κι ενώ εδώ ξεκινούν όλα, για τους περισσότερους
ανθρώπους, τελειώνουν όλα. Δηλαδή, μπαίνουν σε μία ρουτίνα, επικεντρώνονται σε
αυτή τη χτισμένη ζωή, και αφοσιώνονται στις δουλειές, το μεγάλωμα παιδιών, τη
συντήρηση του σπιτιού, κάποια χόμπι, και άντε, ίσως, διακοπές το καλοκαιράκι, υποτίθεται
για ξεκούραση… Η αίσθηση της βαθιάς κούρασης όμως στον άνθρωπο, είναι καθαρά
ψυχολογική, και ποτέ σωματική. Σωματικά, ξεκουράζεται κάποιος και μόνο με τον
καθημερινό ύπνο. Η κούραση της ανίας όμως είναι αυτή, που δεν έχει κανένα μα
κανένα γιατρικό στην ύλη...
Γιατί
το «τακτοποίημα» του πρακτικού μέρους της ζωής, δεν είναι η ολική μας ζωή, αν
δεν συμπληρωθεί, με μια εσωτερικότερη προσέγγιση. Έτσι, για να νιώθουμε πως
προχωράμε, (και πράγματι προχωράμε), Συνειδησιακά, έχοντας ως βάση μια χτισμένη
ζωή, είναι αναγκαίο το Εσωτερικό μας ταξίδι. Μία προσέγγιση της ζωής, και
ανακάλυψης, της δικής μας θέσης στο χώρο που ζούμε.
Πως
είμαστε; Που είμαστε; Ποιοι είμαστε; Πως λειτουργούμε; Γιατί λειτουργούμε όπως λειτουργούμε;
Τι μας γαληνεύει, και τι μας απομακρύνει από αυτή τη Γαλήνη; Που οφείλονται οι συγκρούσεις,
και οι δυσαρέσκειες μέσα μας; Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι μόνο ικανές, να μας
μεταφέρουν, σε μία Αυτοσυνείδητη προσέγγιση του Εαυτού μας, όπως και του κόσμου
μέσα στον οποίο (αρχικά), συνειδητοποιούμε πως υπάρχουμε και ζούμε. Και όλο
αυτό ως ταξίδι, μας μεταφέρει, στην βίωση (αν πάμε αρκετά βαθιά,) μιας αναντίρρητης
Πραγματικότητας: Πως το έξω, δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με το μέσα για μας.
Διότι
το έξω, επειδή ακριβώς κατοικούμε (προσωρινά μόνο) σε ένα υλικό σώμα, (το οποίο
και μας επιτρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας κάτοικο του παρόντα πεδίου), δεν
αφορά τίποτε άλλο, παρά το «σκηνικό» του σώματος μας, αλλά ουδεμία σχέση έχει
με την αληθινή κατοικία μας. Είναι απλά ο φορέας έκφρασης μας εδώ. Στο κάθε τι
του «φαίνεσται».
Η
αληθινή όμως κατοικία μας, (την οποία βιώνουμε και ζούμε, διότι δεν αφορά «χώρο»),
είναι κάτι πολύ ευρύτερο του υλικού κόσμου, γι’ αυτό και μπορεί να περιέχει τον
υλικό κόσμο μέσα της. Είμαστε λοιπόν εδώ, αλλά όχι μόνο εδώ…
Το
να θεωρούμε ως άνθρωποι την μόνη μας πραγματικότητα εντός του πεδίου της ύλης,
αυτό είναι και η κύρια πηγή όλων των προβλημάτων μας σήμερα ως ανθρωπότητα.
Γιατί δεν βιώνουμε τίποτε άλλο, παρά μόνο την υλική ύπαρξη μας.
Αγκαλιάζουμε
λοιπόν (κατά την Εσωτερική αναζήτηση μας), τον εμφανιζόμενο εαυτό μας εδώ,
γνωρίζοντας πως είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι αυτού που Είμαστε, επιλύοντας
βεβαίως υπό το πρίσμα της βίωσης μια Ανώτερης μας Συνειδησιακής μετατοπιζόμενης
Θέσης βίωσης, όλες τις διαστρεβλώσεις μας από την γέννηση μας εδώ, μέχρι τώρα,
(την παρούσα μας ηλικία), χωρίς να μας ταυτοποιεί όμως, και να μας περιορίζει ως
την μοναδική μας ταυτότητα.
Με
όλη αυτή την παρακαταθήκη, και ανάλογα το επίπεδο επίτευξης της Ελευθερίας μας ως
Υπάρξεις, εκφραζόμαστε, σε κάθε περιορισμένη στιγμή της ζωής μας, φωτίζοντας με
αυτή μας την Ελευθερία, ότι κι αν αγγίζουμε.
Αγκαλιάζοντας
λοιπόν αρχικά τον εαυτό μας, και βγαίνοντας στον κόσμο των ανθρώπων, ανακαλύπτουμε
πως η αγκαλιά μας προς αυτούς, είναι ανάλογη του βάθους άγγιξης της Εσωτερικότητας
μας. Και όσο πιο πολύ διευρύνεται αυτή η αγκαλιά εξωτερικά, τόσο εσωτερικά,
βαθαίνουμε όλο και περισσότερο.
Γι’
αυτό ακριβώς και δεν έχει διαφορά το έξω από το μέσα. Γιατί όπως είμαστε εντός,
εκφραζόμαστε και προς τα έξω, όπως και με τον τρόπο που βλέπουμε μέσα μας τα
πράγματα, εμφανίζονται και ανάλογα στη ζωή μας.
Έτσι
σκαλοπατιστά, το αγκάλιασμα μας, καλύπτει αρχικά (εμάς, ως αυτό που πιστεύαμε
πως είμαστε μέχρι πρότινος), το περιβάλλον μας αμέσως στη συνέχεια, την πόλη,
την χώρα μας, όλη τη γη, το ηλιακό σύστημα, μέχρι, όλη την «κτιστή» δημιουργία…
Οπότε,
κοιτάμε λοιπόν ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, διευθετώντας τα της ύλης, με την
ποιότητα της Αληθινής μας υπόστασης, (δίχως την οποιαδήποτε ταυτοποίηση), μη ξεγελούμενοι
βεβαίως ποτέ ξανά, πως το μόνο που υπάρχει, είναι ότι βλέπουμε, μυρίζουμε,
αγγίζουμε, ακούμε και γευόμαστε…
Γιατί όλα μα όλα γίνονται και υπάρχουν,
ακριβώς ως το σκηνικό εδώ, για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι την εδώ
λειτουργία, όντες οι Μάρτυρες! Γνωρίζοντες όμως πως δεν είναι ο «χώρος» στον
οποίο ανήκουμε.
Με
αυτήν την οπτική, αλλάζουν τα πάντα για μας. Καί ως τον τρόπο που
αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις, καί ως προς το τι βλέπουμε μέσα από τα συμβάντα, (γιατί
κοιτάμε την ουσία τους, και όχι το κάθε φαινόμενο), καί ως προς τη βίωση, πάμπολλων
περισσότερων πραγμάτων για μας, εντελώς έξω από τα περιορισμένα όρια (σε όλους τους
τομείς) της συνήθης ιδιοσυγκρασίας της ανθρώπινης φύσης που αφορά ιδέες, πραγματώσεις,
δυνατότητες, διευθετήσεις, αισθήσεις…
Έχουμε
ένα σώμα λοιπόν, και δεν είμαστε αυτό το σώμα. Γιατί να θέλουμε οπότε να
αλλάξουμε το οτιδήποτε; Αφού ότι μα ότι κι αν έρθει στη ζωή μας, είναι ειδικά
για μας. Έτσι, το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να το διευθετήσουμε,
ακριβώς όπως αρμόζει στη φύση μας με την περίσταση.
Έτσι,
πως μπορεί αυτή η φύση, να περιορίσει τον εαυτό της (όταν πλέον γνωρίζει);
Οπότε όποιος περιορισμός υπάρχει, έχει να κάνει μόνο με τις περιορισμένες
δυνατότητες του υλικού σώματος. Εμείς, Είμαστε ήδη… Δίχως τίποτα λιγότερο, όπως
και τίποτα περισσότερο.
Είναι
τόσα αυτά που δεν βιώνουμε για τον Εαυτό μας, εξαιτίας των περιορισμών που οι
ίδιοι θέτουμε… Και είναι τόσα άπειρα αυτά που υπάρχουν έξω… Πέραν… Ακόμα, κι από
όλον τον χτιστό κόσμο που γνωρίζουμε. Γιατί ότι γνωρίζουμε, μόνο αυτόν αφορά,
και είναι και η αρχή του κάθε μας περιορισμού.
Η
πορεία μας λοιπόν, αφορά το έξω απ’ όλα… Να δούμε, να λειτουργήσουμε ως η φύση μας,
και κατόπιν, να επιστρέψουμε εκεί, που ανήκουμε Πραγματικά.
Αν
αυτό λοιπόν που συζητάμε, νιώθουμε να μας «ξενίζει», είναι ακριβώς γιατί
είμαστε μόνο ταυτισμένοι, με ότι τελικά «δεν είμαστε», κι αυτή είναι και η
φυλακή μας, την οποία δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε…
Αν
αναγνωρίζουμε βαθιά μας, πως έχει βάση, (μας το επιβεβαιώνει η βίωση του μέσα μας),
τότε, ήδη βαδίζουμε προς αυτή την κατεύθυνση…
Και
αν είναι η Άμεσα Πραγματικότητα μας, τότε, τελειοποιούμε μέρα με τη μέρα, τον Αληθινό
μας σκοπό στη ζωή, και στην ύλη…
