Η συνειδητοποίηση, της συνεχούς ταύτισης (και ποτέ
αποκοπής) μας με την Πηγή, είναι το
μυστικό της βιώζουσας ταύτης κατάστασης ως την θέση, (και στάση) μας Εσωτερικά,
προς τα πάντα. (Και μέσα μας, και στον κόσμο που μας περιβάλει).
Γιατί πράγματι, δεν χωριστήκαμε ποτέ από την Πηγή,
αλλά προστέθηκαν στη Συνείδηση (που είμαστε) περιττά κατανοήματα, τα οποία και
τώρα χρειάζεται να αποβάλουμε, ώστε να Είμαστε ως Επίγνωση αυτό που πάντα
Είμαστε (ανέκαθεν), μη χάνοντας ποτέ ξανά, (τη σύνδεση μας, και) τις Βαθύτατες Αισθήσεις
που το επιβεβαιώνουν (και το αποδεικνύουν), σε κάθε αντιληπτική μας (και μη)
φάση.
Τα διαστρεβλωμένα κατανοήματα, προέκυψαν – και προκύπτουν
– εξαιτίας της φύσης του παρόντος πεδίου,
ως έντονου – και βαρύτατου – επηρεασμού των ώσεων του επάνω μας, το οποίο «πιέζει»
αποκλειστικά προς εξωτερίκευσή, μη αφήνοντας μας την απαραίτητη ενέργεια για στροφή
της προσοχής μας εντός. (Εσωτερίκευση).
Γιατί βρισκόμενοι στο τρισδιάστατο παρόντα πεδίο, (ως
ένοικοι του) ζούμε, εντός ενός σάρκινου
σώματος, που ενώ αυτό είναι ο τρόπος βέβαια για να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ ως Παρουσία, και να αλληλεπιδρούμε
με τα πάντα γύρω, παρ’ όλα αυτά, είναι και η αιτία που βιώνουμε (εξαιτίας του,)
εμπειρίες τέτοιες όπως η κίνηση, η
ύπαρξη μορφών – διαφορετικών μεταξύ τους -, η στερεοποίηση σε ύλη, το φαινόμενο
της σταθερότητας στα πάντα, ο χρόνος, (ως ακολουθία συνέχειας και ανάπτυξης), ο
χώρος κλπ.
Και που είναι το πρόβλημα; Ότι αντί να είμαστε
μάρτυρες όλων αυτών, εκφράζοντας τις Εσωτερικές αναγνωρισμένες μας Ποιότητες,
και ζώντας με αυτές, εμείς, έχουμε αναγάγει σε αδύνατη την «παράκαμψη» τους, (απόλυτα
ταυτισμένοι με τις εμπειρίες μας, ως την ταυτότητα μας, και μη έχοντας ως Βάση μας καθαρά το Εσωτερικό), «παραπλανημένοι»,
(ακούσια και εκούσια), εξαιτίας της δυναμικότητας τους, αναχαιτίζοντας την
Αλήθεια για εμάς και την Αληθινή Φύση μας από τη μια, και εγκλωβίζοντας μας στις
δονήσεις του σώματος από την άλλη. Έτσι, χωμένοι βαθιά στο πεδίο της ύλης, που
σε συνδυασμό με τις ερμηνείες που δίνουμε από την αναλυτική σκέψη του μυαλού μας,
ζούμε μία ψεύτικη ζωή, σε έναν ψεύτικο κόσμο, που πιστεύουμε (μονάχα) ως
αληθινό.
Βιώνουμε όμως το Είμαι, (αν το αποφασίζουμε), εργαζόμενοι,
στο να μην προστίθεται τίποτα, (επάνω) στην κάθε αστραπιαία καθαρή Επίγνωση (της
Αληθινής Φύση μας) η οποία υπάρχει, πριν την κάθε προσθήκη που λαβαίνει χώρα, λόγω
των ταυτίσεων μας για την ερμηνεία του κόσμου μέσω των πέντε σωματικών μας αισθήσεων.
Κάθε τι που συλλαμβάνουμε, προέρχεται από αυτό που
Είμαστε. Κάθε τι. Και είναι αστραπιαίο!
Και κάθε τι όμως, που (ταυτιζόμενοι μαζί του),
νομίζουμε ότι είμαστε, πάλι είμαστε, (εξαιτίας του γεγονότος ότι γινόμαστε αυτό,
μια και ως αυτό ζούμε, πιστεύοντας το εαυτό μας), ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουμε
την προσθήκη του, «επάνω» στον καθαρό Εαυτό μας.
Γιατί; Γιατί δεν δίνουμε προσοχή μέσα μας, μα
μονάχα στα εξωτερικά φαινόμενα που το μόνο που κάνουν, είναι να υπάρχουν για
κάποιο σκοπό, που όταν ολοκληρώνεται αυτός ο σκοπός χάνονται, (πεθαίνουν), ενώ
εμείς, (ως αυτό που Είμαστε) μονάχα παραμένουμε ανέπαφοι. Αυτό, αν βέβαια παύουμε
να ταυτιζόμαστε με τα φαινόμενα που όταν χάνονται, έχουμε την ψευδαίσθηση πως χανόμαστε
κι εμείς, μη αναγνωρίζοντας το Βάθος της Αλήθειας που είμαστε, αφού δεν τη
Ζούμε σε κάθε μας ανάσα.
Η Παρουσία όμως είναι εδώ. Εμείς Είμαστε αυτή η
Παρουσία, όταν ταυτιζόμενοι με την Καθαρότητα που υπάρχει εγγενείς μέσα μας, δύναται
να αναγνωρίζεται και να Βιώνεται, η καθαυτή ένωση μας μαζί της.
Ένας Θεατής, που κοιτά, στα πάντα
τον Εαυτό Του!
Ένα υλικό στη Βάση του, (Άυλο), που
διαπερνά τα πάντα!
Μία Νοημοσύνη, που κραυγάζει της Αλήθεια!
Μία Καρδιά που πάλλεται…
Η Καρδιά του Σύμπαντος!
