Αν
φοβόμαστε το θάνατο του χτες μας, το αύριο μας, δεν γεννιέται ποτέ. Γιατί έτσι,
βαδίζουμε ουσιαστικά προς τα πίσω, όταν προσπαθούμε δηλαδή, κρατώντας τα χέρια μας
σταθερά στη ροή μιας πηγής, πεισματικά να θεωρούμε, πως το ίδιο πάντα νερό, κυλά
ανάμεσα από τα δάχτυλα μας… Είναι όταν, φαινόμενα στη ζωή μας, (γιατί όλα
τέτοια είναι), ενώ έκαναν την μία και μοναδική τους πρεμιέρα (εμφανιζόμενα),
εξακολουθούμε να τα επαναλαμβάνουμε, ξεγελασμένοι πως υπάρχουν (και) τώρα στο παρόν
μας... Κι αυτό (ως λειτουργία), υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή μας…
Όμως,
ακριβώς επειδή τα πάντα αλλάζουν, (κι αυτό συνεχώς), τίποτα δεν είναι σήμερα αληθινό,
(που έχει την προέλευση του από το παρελθόν), το οποίο συντηρούμε ως «αυτούσιο»
σήμερα, εξαιτίας των σεναρίων που παίζουν στο μυαλό μας (και πιστεύουμε) για το
τι ισχύει. Δεν είναι όμως άλλο αυτό που πιστεύουμε, από «σκηνές» ενός έργου,
στο οποίο έχει προ πολλού πέσει η αυλαία…
Ας
δούμε όμως, το έργο, που σήμερα προβάλλεται! Κι αυτό, στα πάντα στη ζωή μας. Ακόμα
κι αν, όλοι οι γύρω μας πιστεύουν, (όπως κι εμείς μέχρι πρότινος), πως το κάθε
τι από το παρελθόν, υπάρχει ακόμα και σήμερα. Τουλάχιστον εμείς, ας βγούμε από
αυτό. Ο καθένας μας…
Ότι
υπάρχει σήμερα, (ακόμα και προερχόμενο από το παρελθόν), δεν είναι αυτό που
ήταν. Ίσως, να είναι απλά μία συνέχεια από κάτι άλλο παλιό. Αυτό ναι. (Αφήστε
που μπορεί να έχει εκλείψει και εντελώς). Η ουσία όμως είναι ότι σήμερα, δεν
έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν γεννήθηκε. Πρέπει, να ζούμε με αυτό που
είναι τώρα, και όχι με το «τι ήταν».
Αυτό
που ήταν, δεν είναι πια. Αυτό που ήταν, σήμερα, είναι νεκρό. Και ζωντανό, είναι
αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή μέσα μας, και μπρος μας. (Που αφορά ουσιαστικά
ένα ενιαίο πεδίο…). Μία είναι η Ροή…
Αν
όμως μέσα μας, αυτό που συμβαίνει, φαντάζει διαφορετικό, σε σχέση με αυτό που
διεξάγεται έξω, (γιατί «φαίνονται να είναι» διαφορετικά), ισχύει:
-είτε
γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά κάποια πράγματα «εξωτερικά», εμείς, ακόμα κρατάμε και συντηρούμε, (εξαιτίας της «μνήμης»
του παρελθόντος) μία ονειρική θέση ως προς αυτό που τώρα διεξάγεται, (και το
οποίο δεν βλέπουμε καν), εθελοτυφλώντας, και σαφώς υποφέροντας, γιατί «αλλιώς»
θα «μας βόλευε» να είναι…
-είτε,
γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά «μέσα μας» κάποια πράγματα ως προς «τον τρόπο»
που τα βλέπουμε, (βαδίζουμε δηλαδή με την Ορθή Εσωτερική Ροή), όλος ο κόσμος
γύρω μας, (αποτελούμενος από «τους άλλους» θεωρούμε) ανθρώπους, μας κάνει να
νιώθουμε, πως ζούμε «στη ζώνη του λυκόφως». Και αναρωτιόμαστε: «Δεν μπορεί να μη
βλέπουν». «Δεν μπορεί να πιστεύουν και να δρουν με τόσο παραλογισμό». «Τόση Σύγκρουση».
«Τόση Βία» Κι όμως!
Ισχύει,
γιατί ακριβώς πιστεύουν (όπως εμείς παλαιότερα), πως το παρελθόν που ζουν,
είναι το παρόν τους… Έτσι, (θεωρούμε), πως μας «δυσκολεύουν» (ή και μας
επηρεάζουν κι όλας), διότει «μας εμποδίζουν»
στο «να ζούμε» στην πράξη, όλα όσα ανακαλύπτουμε (τα οποία αντικρίζουμε και
βιώνουμε) μέσα μας σχετικά με τη Ροή, την Αλλαγή, τη φαινομενικότητα, την
παροδικότητα στα πάντα, τη Γαλήνη της Ύπαρξης στο Βάθος…
Σαφώς,
υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, που έχει να κάνει με το αγκάλιασμα του έξω με
το μέσα, (αναγνωρίζοντας την ταυτοποίηση μεταξύ τους ως Ενιαίου «Πεδίου») στην
οποία, (διότι είναι θεμιτό να την περιγράφουμε), «αισθανόμαστε» την Εσωτερική Ροή
της Ζωής, (που Είμαστε,) κάθε στιγμή, βιώνουμε πως είμαστε σε κάθε τώρα ολοκαίνουριοι
(«καθαροί» από παρελθόν, παγιωμένες σκέψεις, πεποιθήσεις, πιστεύω, έννοιες, ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά κλπ).
Έτσι,
βλέπουμε στην εξωτερική μας ζωή, (και διακρίνουμε) συχνά – πυκνά, (στο φυσικό
τρισδιάστατο πεδίο), την ομαλότητα με την οποία διεξάγονται και καταλήγουν οι
υποθέσεις στη ζωή μας, κι αυτό, ως την εκδήλωση (όπως και το εύρος) της Εσωτερικής
μας Θέσης, την οποία και έχουμε κατακτήσει.
Βλέπουμε,
τη Μαγεία με την οποία εναλλάσσονται οι καταστάσεις που μας αναλογούν, (όπως κι
αν διεξάγονται, κι ότι έκβαση κι αν έχουν, είτε λύνονται εύκολα δηλαδή, είτε λύνονται λιγότερο
εύκολα – και πάντα να λύνονται, δηλαδή να διευθετούνται, που σημαίνει πως μεταμορφώνονται,
αλλάζουν - όλα τα πρακτικά ζητήματα της ζωής
μας), και ανάλογα, (μη επηρεαζόμενοι όμως Εσωτερικά στο ελάχιστο από αυτά,
γιατί η θέση μας είναι Σταθεροποιημένη στη Βάση Αυτού που Είμαστε, μια και
γνωρίζουμε πως δεν έχει καμία σχέση με το υλικό σώμα στο οποίο «κατοικούμε»
μονάχα προσωρινά), διευθετούμε στην κάθε στιγμή, (με μικρές «τακτοποιούσες»
κινήσεις), κάθε κατάσταση που παρουσιάζεται…
Δηλαδή,
(εισπράττουμε Εσωτερική, Σιωπηλή Καθοδήγηση ανά πάσα στιγμή), τι «χρειάζεται»
να «δεχόμαστε» για την πρόοδο μας, (ως Ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση), και να
το θέτουμε σε εφαρμογή, και τι είναι «αναγκαίο» να απορρίπτουμε, γιατί μας βάζει
σε περιπέτειες (άλλων, που δεν είναι για μας…) Το θέμα, είναι να ζούμε «τις περιπέτειες
που αναλογούν σε εμάς, τον καθένα μας»…). Θυμάστε τον Ηρακλή, και την επιλογή
του ανάμεσα στο Δρόμο της Αρετής, και της Κακίας; Κάτι τέτοιο, συμβαίνει κάθε
στιγμή στην υλική ζωή μας…
Έτσι,
ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη, ανισορροπία, δυστυχία και πόνο, εμείς,
(ζώντας ανάμεσα στον κόσμο, ως ένα κύτταρο, που συνειδητοποιεί πως όλοι μαζί
ανήκουμε σε Έναν και μόνο οργανισμό), βιώνουμε Ενότητα, και όχι τη δυστυχία στη
γη αυτή, αναγνωρίζοντας, πως δεν είναι (ακόμα) σε θέση οι άνθρωποι να «δουν»,
τη διαστρεβλωμένη τους θέση ως Συνειδήσεις, μη ρέοντας με το Ρεύμα της Ζωής, το
οποίο βέβαια αγνοούν...
Καθώς,
μια και ζούνε οι άνθρωποι στο παρελθόν, και θέλουν «να αλλάξουν» τα αποτελέσματα
που οι ίδιοι δημιουργούν (στο βαθμό που τους αναλογεί μια και τα συντηρούν),
απλά είμαστε ένας θεατής «στο θέατρο του παραλόγου», χωρίς να το συντηρούμε, (ή
να το δυναμώνουμε) συμμετέχοντας, (ακόμα κι αν «σε εξωτερικό πρακτικό επίπεδο» μας
επηρεάζουν, στο βαθμό που χρειάζεται να διεκπεραιώνουμε καταστάσεις, που αλλιώς
δεν θα μας παρουσιάζονταν... Εσωτερικά, είναι η πορεία μας τέτοια βλέπετε, αυτή του Πυροσβέστη, ή, αυτού
που δυναμώνει τον αντίθετο πόλο, απ’ αυτόν της ανισορροπίας, ο οποίος επικρατεί
(στον κόσμο) τώρα…
Αλλά
βιώνουμε οι ίδιοι Ειρήνη. Βιώνουμε (Είμαστε) Αλήθεια! Ακόμα κι αν, κανένας απ’
όλους όσους βλέπουμε ή γνωρίζουμε, δεν μπορεί…
