Όταν
συνειδητοποιούμε πως «κάτι δεν πάει καλά» με τον (κατά τα άλλα «ορθό») τρόπο
που μας ανέθρεψαν, (η οικογένεια, η κοινωνία και γενικότερα το σύστημα,) πρέπει
αρχικά να «αναλάβουμε» οι ίδιοι τον εαυτό μας, με την έννοια του να «ξηλώσουμε»,
οτιδήποτε «μας φόρτωσαν» να πιστεύουμε, να κάνουμε, να είμαστε… Γιατί έτσι κι
αλλιώς, και τέλεια να ακολουθούμε τις αυτές οδηγίες, δεν είναι ποτέ αρκετό στο
να νιώθουμε ασφαλής, ή ευτυχής...
Κατά
αυτόν τον τρόπο λοιπόν, πραγματοποιούμε την πρώτη συνειδησιακή επανάσταση του
εαυτού μας, προς (τον στρεβλό εαυτό μας και) το σύστημα, είναι να αναλάβουμε τη
ζωή μας, και να στραφούμε στο να «φτιάξουμε» (αγωνιζόμενοι), τη ζωή που οι
ίδιοι τελικά αντιλαμβανόμαστε πως θέλουμε. (Που σαφώς έρχεται σε σύγκρουση με
ότι μέχρι τώρα μας «προγραμμάτισαν…» να είμαστε, και να κάνουμε).
Αναλαμβάνοντας
όμως τον εαυτό μας, δεν το κάνουμε «για να κυριαρχήσουμε» στην ύλη, (και αυτό
το σημείο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, και άξιο της προσοχής μας), αλλά για να
δυναμώσουμε, και να συνειδητοποιήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα…
Παραμένοντες
όμως «στο κάνω», δίνοντας όλη μας την ενέργεια σε αυτό, (κι εδώ είναι η
ευαισθησία που αναφέρθηκε παραπάνω), οι επιθυμίες και η δίψα για εξουσία
αυξάνονται, (τις περισσότερες φορές με πολύ ύπουλο και παραπλανητικό τρόπο από
το «εγώ» μας, που μέχρι τώρα κυβερνά), έτσι, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος εγκλωβισμού
μας εδώ, και αποκλειστικής ταύτισης της προσοχής μας, μόνο με τα εξωτερικά
ζητήματα, κάτι, που σαφώς μας απομακρύνει από το να δίνουμε όλη μας την ενέργεια και προσοχή, στον πραγματικό λόγο
για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ, που δεν είναι άλλος από την «Εσωτερίκευση»! Έτσι,
χρειάζεται να υπερβούμε, ακόμα και το ότι έχουμε την ικανότητα, (και τις Δυνάμεις)
«να κάνουμε ότι «θέλουμε» στην ύλη…
Κι
αυτό, γιατί υπάρχει ένα ακόμα (επόμενο) στάδιο (που αφορά την δεύτερη μεγάλη
μας επανάσταση και την πιο ουσιαστική), αποκλειστικά σε ότι θεωρούσαμε,
(νομίζοντας) πως είναι η ευτυχία μας…. Σε αυτό το στάδιο, συνειδητοποιούμε, πως
ουσιαστικά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, για «τα δώρα» που η ζωή φέρνει έτσι
κι αλλιώς μπροστά μας. Εμείς απλώς, δηλώνουμε την «πρόθεση», κι αν είναι να
συμβεί κάτι, συμβαίνει. Όχι όμως πως εμείς είμαστε αυτοί που καταφέραμε αυτό
που συνέβη, ή εμείς το κάναμε...
Διότι,
χρειαζόμαστε «όλες μας τις Δυνάμεις», για να καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από «τα
δεσμά» που μας δένουν «σε ύλη», ενώ η καταγωγή μας, δεν έχει να κάνει ούτε με
την ύλη, ούτε και με καμία βέβαια μορφή…
Υπάρχει
λοιπόν, μία μεγαλύτερη Δύναμη από αυτή που ορίζουμε ως (τον γνωστό) εαυτό μας, που
«αναλαμβάνει» τη ζωή μας στο εξωτερικό πεδίο, (όσο έχουμε ένα υλικό σώμα), ώστε
να είμαστε αποσπασμένοι, με την προσοχή μας μη στρεφόμενη σε αυτά, για να
ασχοληθούμε, αποκλειστικά με την Εσωτερική μας πρόοδο…
Να
γιατί ο κόσμος μας είναι αντίθετος προς την εξέλιξη μας: Γιατί ενώ ο Θεός, (η Δύναμη
του Σύμπαντος, η Μία Ενέργεια που υπάρχει παντού, ο Ένας, όπως θέλετε πείτε
το), δίνει όλες τις προϋποθέσεις σε αυτόν τον κόσμο ώστε να είναι «λυμένες»
(από ότι παρέχει η φύση), όλες οι εξωτερικές ανάγκες του σώματος μας, εμείς, οι
άνθρωποι, φτιάχνουμε νόμους, στιβαζόμαστε σε πόλεις και διαμερίσματα σαν μέσα
σε σπιρτόκουτα, και επάνω ο ένας στον άλλον, στερούμε πράγματα μεταξύ μας, σκοτώνουμε
ο ένας τον άλλον, διαπληκτιζόμαστε καθημερινά, (για «πράγματα» που δεν είναι
καν δικά μας), έχουμε γενικότερα διαφορές (νομίζουμε), δρώντας ουσιαστικά (οι ανόητοι), εναντίον του ίδιου
του εαυτού μας και της προόδου μας.
Γι’
αυτό και είναι και «ζόρι» η εξέλιξη για όλους όσους Σοβαρά, και Αποκλειστικά
έχουν αφιερωθεί στην Πνευματικότητα. Γιατί ενώ όλα «βαίνουν καλώς», οι άλλοι
άνθρωποι (και η κοινωνία), τους δημιουργούν τέτοια εμπόδια, (που ενώ δεν έχουν ουσιαστικά
δημιουργηθεί από τους ίδιους,) αναγκάζονται να τα επωμίζονται. Το λεγόμενο «συλλογικό
Κάρμα». Αυτό όμως είναι που πρέπει τελικά να υπερβαίνουν, και να «καίνε» με την
παρουσία τους εντός του κόσμου, ώστε να μην στέκεται τίποτα εμπόδιο στην
πρόοδο, και το Έργο το δικό τους, όπως και όλων όσων, ασπάζονται κοντά τους, τις
ίδιες Εσωτερικές Αξίες που αναγνωρίζουν μέσα τους (ή που επηρεάζονται ,και καταφέρνουν
να βρίσκουν κι αυτοί το Δρόμο τους).
Για
να επανέλθουμε, ότι έχει να κάνει με αυτά που «θέλουμε» στη ζωή μας, όσο πιο
στενά ερχόμαστε «σε άμεση επαφή», (με την Εσωτερική Δύναμη του Παντός), τόσο
συνειδητοποιούμε δύο κυρίως πράγματα:
1ον,
ότι αυτά που «χρειαζόμαστε» στην εξωτερική μας ζωή άμεσα, είναι πολύ απλά
πράγματα, και τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες γιατί ίσως τα φέρνει ακόμα ο
χρόνος…) τα έχουμε ήδη, και
2ον,
τα θέλω τα δικά μας, (γενικότερα, και όχι μόνο όσα αφορούν την επιβίωση του
σώματος μας), και το θέλημα αυτής της Δύναμης, «ταυτίζονται», που σημαίνει πως πράττουμε
ανάλογα. Έτσι, γινόμαστε «το χέρι Του», «ο λόγος Του», «οι Σκέψεις Του» κλπ, στο υλικό πεδίο…
Ειδάλλως,
ένα «εγώ» είναι που εξουσιάζει, (μέσα μας), (όταν θέλουμε να «πραγματοποιήσουμε»
Εργασίες, Κτήσεις, Σχέδια, Πραγματώσεις, Πνευματικές Επιτεύξεις, Πνευματικές
Εμπειρίες κλπ), και «νομίζουμε» πως θέλουμε διάφορα, (αναρίθμητα, άχρηστα κατ’
ουσίαν τελικά πράγματα,) ενώ δεν τα
χρειαζόμαστε πραγματικά. Κι αυτό, γιατί πάντα, (και είναι κάτι που σαν άνθρωποι
το ξεχνάμε), έχουμε ήδη κάθε στιγμή στη ζωή μας, (από αυτή τη Δύναμη), όλα όσα
Πραγματικά Χρειαζόμαστε, που σαφώς δεν έχουν να κάνουν με όσα «νομίζουμε» πως
χρειαζόμαστε και επιθυμούμε…
Διότι
όσο «κυνηγάμε», άλλα από αυτά που έχουμε ήδη, (μη δυνάμενοι να επικοινωνούμε με
τη Δύναμη που είμαστε, εξαιτίας της εξωτερίκευσης μας), ή, όσο δεν
αντιλαμβανόμαστε «τα σημάδια» καλυτέρευσης της ζωής μας, (εξαιτίας των άπειρων
σεναρίων του μυαλού μας στο ψεύδος), αυτά τα δυο, μας θέτουν «αντίθετους»
τελικά ως προς το θέλημα Του, (που στο βάθος, συμβαδίζει όπως είπαμε με το
θέλημα του Πραγματικού μας Είναι), όσο κι αν «θεωρούμε» πως Τον υπηρετούμε…. (Επειδή
ίσως πάμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, κάνοντας το «καθήκον» μας….)
Το
μόνο που κάνουμε, (γενικότερα), είναι να ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, (και σαφώς
διαστρεβλωμένα), όλα όσα αντιλαμβανόμαστε. Και να πως δημιουργείται και το
Κάρμα μας…. Πάντα μα πάντα έχουμε αυτά που μας αναλογούν. Και αυτό, πραγματικά είναι
Δικαιοσύνη, γιατί, δεν μπορεί να το αγγίζει ανθρώπινο χέρι, όπως διαστρεβλωμένα
(πάλι) «νομίζουμε» ως άνθρωποι…
