ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ;

Διαλογισμός είναι η Σιωπή του Νου, της σκέψης, του κατασκευασμένου εαυτού, του ψεύτικου εγώ. Διαλογισμός δεν είναι μια κατάσταση κενού, απάθειας, αλλά μια Κατάσταση Εγρήγορσης, Πλήρους Δραστηριότητας, Ολοκληρωτικής Προσοχής, κι Αληθινής Δράσης, όπου δεν παρεμβαίνει η σκέψη για να διαστρεβλώσει αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Διαλογισμός είναι Μια Κατάσταση Συνειδητής Προσοχής και Δράσης. Κι αυτό είναι η Σιωπή του Νου.

Αυτός που είναι ταυτισμένος με την σκέψη του, το αντιλαμβάνεται αυτό (όταν το ακούει, ή επιχειρεί να το πραγματοποιήσει) σαν κενό, τίποτα, απουσία, και του φαίνεται ανεφάρμοστο ή παράλογο. Σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη. Στην πραγματικότητα, υπάρχει άγνοια και σύγχυση στην χρήση των όρων, που είναι σύμβολα πραγματικοτήτων κι όχι απλές έννοιες, νοητικές πληροφορίες. Αυτός που έχει Εμπειρία μιλά για πραγματικά γεγονότα, ενώ οι άνθρωποι μιλούν με έννοιες, για έννοιες. Για τον άνθρωπο που ταυτίζεται με την σκέψη του, σιωπή του νου σημαίνει ανυπαρξία. Όμως, στην πραγματικότητα, Σιωπή του Νου δεν σημαίνει αυτό.

Ο Άνθρωπος, η Συνείδηση, δεν είναι σκέψη. Υπάρχει συνείδηση της σκέψης. Η Συνείδηση υιοθετεί την όραση, την θέαση μέσω της σκέψης, αλλά ποτέ δεν γίνεται αυτό, σκέψη. Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο όρασης, να υιοθετήσουμε άλλη θέαση, άλλες πεποιθήσεις, άλλους στόχους, άλλες δραστηριότητες… αλλά όλα αυτά εξακολουθούν να είναι σκέψη.

Η Συνείδηση υποστηρίζει απλά όλη αυτή την δραστηριότητα της σκέψης, τις φαντασιώσεις μας. Από την άλλη μπορεί να τα απορρίψει όλα και να βλέπει χωρίς σκέψη, να βλέπει αληθινά. Μόνο όταν βλέπουμε χωρίς σκέψη βλέπουμε πραγματικά αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει, εδώ, τώρα, στον πραγματικό χρόνο. Αυτή η ζωντανή άμεση αντίληψη, είναι κάτι πολύ ευρύτερο της σκέψης, δεν είναι το αντίθετο ή η στέρηση της σκέψης.

Διαλογισμός είναι η Απελευθερωμένη Αντίληψη, η Αληθινή Όραση, στον πραγματικό χρόνο. Δεν είναι μια προσπάθεια του εγώ να ελέγξει την σκέψη, να ξεπεράσει την σκέψη, να φτάσει στην Αλήθεια, στο Θεό, μέσα από κάποια δραστηριότητα, γιατί όλες αυτές οι δράσεις είναι επίσης σκέψη. Ο Διαλογισμός είναι το τέλειωμα της σκέψης, η Αληθινή Ζωή, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει.

 Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ

Πριν χρόνια, πίστευα πως κάθε μέρα αλλάζω. Και βλέποντας πως αυτές οι αλλαγές μου με κάνουν πιο χαρούμενη και πιο αισθαντικά γεμάτη (μέσα μου), άρχισα να υιοθετώ (με θάρρος πλέον), όποια καινούρια τάση δονούταν, θέτοντας την σε εφαρμογή ακριβώς την στιγμή που έκανε εμφάνιση…

Σήμερα διαπιστώνω, πως δεν είχε να κάνει με το ότι άλλαζα τελικά... Διότι άλλαζα (νόμιζα) από τι; Γιατί διαπίστωνα πως άλλαζα, ακριβώς επειδή το σύγκρινα με κάτι που υπήρχε ήδη. Κι αυτό που υπήρχε, δεν ήταν άλλο από το οριοθετημένο και γνωστό, με το οποίο συνήθιζα να  λειτουργώ, πιστεύοντας πως αυτό και ήμουν… Άρα, στο κάθε σήμερα που ζούσα, έφερνα μαζί μου υποσυνείδητα και το κάθε μου παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς νόμιζα πως άλλαζα… Δεν ζούσα όμως κατά αυτόν τον τρόπο το κάθε σήμερα. Μετέφερα μόνο όλα όσα γνώριζα ήδη για μένα στο κάθε σήμερα μου, ξαναζώντας όμως τα ίδια πράγματα… Ξανά και ξανά. Μια επανάληψη, όλη μου η ζωή… Γι’ αυτό και έψαχνα τις αλλαγές έξω τελικά από μένα… Έψαχνα να πάρω, από έξω…

Έλα όμως που απλά τελικά ελευθερωνόμουν, κάθε φορά που «δοκίμαζα» νέα πράγματα… (Παλαιότερα όμως, δεν ήμουν σε θέση ούτε να «προσέξω» πως υπάρχει κάτι μέσα μου που δεν κουβαλά μαζί του το παρελθόν, και ούτε ήμουν σε θέση να καταλάβω όλη αυτή τη διαδικασία). Γιατί αυτό το κατά τα άλλα «γνωστό» σε μένα που «μετέφερα» σε κάθε μου παρόν, δεν ήταν τίποτε άλλο, από τους περιορισμούς και τα χαρακτηριστικά, που ο ίδιος επέτρεψα να «αποτελούν» το άτομο μου. Κι όσο αρνιόμουν να δω οτιδήποτε καινούριο μέσα μου, λειτουργούσε το παρελθόν μου μόνο του, αντί για μένα...

Στην ουσία όμως, δεν Είμαι κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που πράγματι Είμαι εννοώ... Αυτό σημαίνει πως μέσα μου έχω τα πάντα. Κάθε φέρσιμο, κάθε τάση, κάθε χρωματισμό που απλά εξαρτάται από τη δική μου βούληση επιλογής του τι εκδήλωση θα εκφράσω, πέρα από κάθε τι παγιωμένο μέσα μου.

Που όταν αυτό το παγιωμένο δεν υπάρχει, (επειδή αρνούμαι να το αναπαράγω), τότε είμαι Ελεύθερος. Ελεύθερος, να «δράσω» στη στιγμή, ανάλογα τη στιγμή. Να πειραματιστώ. Να βλέπω και να βιώνω, με μια εσωτερική οπτική τα πάντα. Και όχι έχοντας την προσοχή μου στο να είμαι συνεπής στο «χαρακτήρα», ή τη «μούρη» που έχω κουραστεί χρόνια να χτίσω για τον έξω κόσμο, θεωρώντας πως αυτή είναι που μου δίνει αξία…

Η Αξία μου, είναι όλα όσα πολύ βαθύτερα αισθάνομαι… Και κάθε μου εξωτερικό φέρσιμο, δεν είναι παρά η έκφραση όλων όσων εκδηλώνονται πυγαία… Περιορίζοντας την έκφραση αυτή σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, (όπως έκανα χρόνια πριν), εκφράζεται (και άρα στο εσωτερικό βιώνεται), ένα μόνο μικρό μέρος αυτού που υπάρχει. Αφού αυτό μόνο επιτρέπω τελικά να λειτουργώ.

Σήμερα, δεν ξέρω τι είμαι, με την έννοια του ποια χαρακτηριστικά έχει ο χαρακτήρας μου. Και δεν με ενδιαφέρει. Κάποιοι, αυτό το βλέπουν ως σταθερότητα. Για μένα, αποτελεί τον κυριότερο περιορισμό του κάθε ανθρώπου. Την φυλακή του…

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ο Πραγματικός Διαλογισμός είναι στην πραγματικότητα Εγρήγορση (awarenesss), στην χριστιανική παράδοση νήψις (nepsis), δηλαδή μια κατάσταση εσωτερικής ακινησίας, που γίνεται πλήρης προσοχή σε αυτό που συμβαίνει.

Είναι μια Δράση όπου δεν υπάρχει καμία εσωτερική δραστηριότητα, σκέψη, επεξεργασία, σχολιασμός,(mind) αλλά μόνο καθαρή επίγνωση αυτού που συμβαίνει.

Είναι μια βαθιά απόλυτη σιωπή του νου (nous, no mind), που αναδεικνύει το πραγματικό. Το βάθεμα μιας τέτοιας δράσης, το να ζούμε στην σιωπή της δραστηριότητας, αλλά ταυτόχρονα ζωντανοί και σε ετοιμότητα να συλλαμβάνουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αναδεικνύει την Πραγματική Ουσία μας που Είναι Παρουσία, Επίγνωση, ανεξάρτητα από αυτό που συμβαίνει.

Είναι ακριβώς αυτή η Ανάδειξη της Αληθινής Παρουσίας, που είναι ανεξάρτητη από τα φαινόμενα, που μέσα στις παραδόσεις καταγράφεται σαν Πνευματική Γέννηση, Άνωθεν Γέννηση (spirit).

Πρέπει να φτάσουμε σε αυτή την βαθιά εσωτερική ακινησία, στην απόλυτη νοητική σιωπή, για να νοιώσουμε την Αληθινή Ύπαρξη, ανεξάρτητα από τα φαινόμενα. Αν δεν σταματήσουμε να δραστηριοποιούμαστε έξω, δεν μπορούμε να νοιώσουμε το Έσω.

Αν δεν αποσπάσουμε την Επίγνωση από τα εξωτερικά φαινόμενα δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε στην Πραγματική Ύπαρξη (Awareness), στον Διαφωτισμό της (Enlightenment), στην Πλήρη Αφύπνιση της (Awakened), που μπορεί να οδηγήσει στο Αληθινό Είναι (BE-NESS), πέρα από την Αντίληψη. 

Πηγή: CIRCLE OF LIGHT

ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Όταν φτάσεις στην επίτευξη του να  συνειδητοποιήσεις πως ζεις, (είτε το θέλεις είτε όχι), διαρκώς με το θάνατο, τότε, στην κυριολεξία  τον αγκαλιάζεις, όπως φυσικά και τα πάντα γύρω σου. Μόνο τότε…

Τον αποδέχεσαι.

Που σημαίνει πως παύεις να τον αποφεύγεις επειδή τον τρέμεις… Και είναι και ο μοναδικός βέβαια τρόπος, να νικήσεις δια παντός τον οποιονδήποτε φόβο. Τον ξεριζώνεις στην κυριολεξία. Αυτό είναι που σε οδηγεί στη συνέχεια προς την Ελευθερία...

Και αποδέχεσαι το θάνατο, ακριβώς επειδή γνωρίζεις, ότι δεν ασκείς καμία εξουσία επάνω του.

Έτσι κι αλλιώς, (κι αυτό είναι το σημαντικότερο όλων), κάτι πολύ Ανώτερο (το οποίο και αναγνωρίζεις), αποφασίζει για τη ζωή (την κάθε διαδικασία), και το θάνατο, (διακοπή της κάθε διαδικασίας), με μια Νοημοσύνη, που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν μπορείς να πλησιάσεις…

Έτσι, πεθαίνουν διαρκώς γύρω σου (και μέσα σου), άνθρωποι, ζώα, εποχές, καταστάσεις, φιλίες και σχέσεις, περιουσίες και σπίτια, επιχειρήσεις και ότι άλλο «χτισμένο» σε αυτό τον κόσμο, συναισθήματα, κολλήματα, πεποιθήσεις, εγκλωβισμοί, κάθε είδους περιορισμός σου, σκέψεις…

Και ξέρεις πως η ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θάνατο, (και δεν αποτελεί το αντίθετο της όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι). Κι αυτό, γιατί κάθε στιγμή, όλα τα καινούρια πράγματα που έρχονται, είναι ακριβώς επειδή έχει ήδη προηγηθεί ένας θάνατος σε κάτι παλιό, που λειτουργούσε πριν την εμφάνιση του καινούριου.

Αλλιώς, η ζωή σου βαλτώνει. Κι αυτό, το ξέρεις πολύ καλά πια…

Όπως ξέρεις και πως η (εξωτερική) ηρεμία και ασφάλεια που οι άνθρωποι συνήθως επιδιώκουν, (προσπαθώντας συνεχώς να φτιάξουν κάτι, ή να κρατήσουν με απεγνωσμένες προσπάθειες ότι ήδη «νομίζουν» πως κατέχουν), δεν είναι ζωή… Ούτε θάνατος όμως είναι… Είναι βαλτώδης καταστάσεις που τους κάνουν να χάνουν την οποιαδήποτε σπιρτάδα... Ακριβώς επειδή πάντα δημιουργούνται «παράσιτα», εκεί που τίποτα «δεν κινείται»… Παράσιτα, συνώνυμα με την ανυπαρξία… Η αρχή της κόλασης…

Αποδεχόμενος λοιπόν τον θάνατο, βλέπεις, πως κάθε τι που πεθαίνει, (που ακόμα κι αν αφορά εσένα τον ίδιο και δεν το θανατώνεις όπως θα έπρεπε), η ίδια η ζωή θα στο πάρει με το στανιό…

Κι αυτό, ακριβώς επειδή ολοκλήρωσε τον κύκλο του (αλλά εσύ δεν θέλεις να το αποδεχτείς...) Γιατί τίποτα δεν πεθαίνει, αν δεν έχει έρθει η ώρα του… (Ακόμα κι αν εσύ δεν το βλέπεις…)

Και τι αναγνωρίζεις εκεί; (Σε κάθε θάνατο κατάστασης, ανθρώπου κλπ). Γιατί έχεις τότε μια ευκαιρία: Έχεις, την ευκαιρία να κοιτάξεις βαθιά σου. Να δεις την προσκόλληση σου. Να δεις τι ακριβώς πονάει μέσα σου. Και να δεις, που είσαι εσύ, όπως και Ποιος Είσαι…

Μια και όσο δεν αποδέχεσαι τον θάνατο (στα πάντα), τόσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να πονά και να ξαναπονά, χωρίς να ψάχνεις μέσα σου, και χωρίς να κατανοείς (ακόμα) μια Νομοτέλεια που σε ξεπερνά… Η Φύση, προχωρά συνεχώς. Εσύ;;;

Γιατί αν κάτι δεν πεθάνει, δεν θα δημιουργηθεί κάτι ολοκαίνουριο. Απλά, θα ανακυκλώνει τον εαυτό του μέσα στα πάσης φύσεως «ζιζάνια». Αυτό δεν κάνουμε στον εαυτό μας, στις συνήθειες μας, στις σχέσεις, στην κοινωνία, την πολιτική αιώνες τώρα από φόβο;;;

Αποδέχεσαι το θάνατο λοιπόν, και ως δείκτης, μπορεί και σου δείχνει κατά κάποιον τρόπο που να κινηθείς… Αν νιώθεις κενός και δυστυχής οπότε (από οπουδήποτε), δες τι πρέπει να θανατώσεις.  Μη «σέρνεις» τα πράγματα και αναλώνεσαι, όταν βλέπεις πως δεν ρέουν. Βρες τη δύναμη, και δώσε ένα τέλος (θανάτωσε) μόνος σου ότι σε απομυζεί… Μόνος σου. Κι αυτό, γιατί η ζωή στο επόμενο σταυροδρόμι, σου’ χει ήδη κλεισμένο κάποιο ραντεβού θανάτου…

Οπότε, (μια και τα πάντα είναι μοναδικά στην εμφάνιση τους, αγκαλιά με την παροδικότητα), δεν μπορείς να μην χαίρεσαι το κάθε τι.

Δεν μπορείς να μην ευγνωμονείς για τις στιγμές που σου χαρίζονται.

Δεν μπορείς να μην αγαπάς με όλη σου τη Δύναμη…

Και φυσικά. Δεν μπορείς να μη στραφείς εκεί, που τίποτα δεν θα σε πληγώσει ποτέ ξανά εξαιτίας της απώλειας…

Εκεί, που θα βρεις Αυτό που δεν αλλοιώνεται.

Που δεν το ξεφτίζει ο χρόνος, και δεν μπορεί να το αγγίξει ο πόνος.

Που δεν μεταβάλλεται από τα φαινόμενα, και δεν το διαστρεβλώνουν τα μυαλά των ανθρώπων...

Που Είναι Αυτό που Πραγματικά υπάρχει, και δεν δύναται ο θάνατος να το προσεγγίσει…

Το βρίσκεις, και μένεις εκεί, κι από εκεί πορεύεσαι...

Με το εκεί, να γίνεσαι εδώ, και παντού… 

3. Η Χωρίς Σκέψη Κατάσταση.

3^ο Μέρος (Από 3)

Διεξάγεται, όταν  βρίσκομαι συνήθως εντελώς μόνος. Χωρίς την παρουσία ανθρώπων, που ίσως χρειαστεί να επικοινωνήσω «εξωτερικά» μαζί τους. Ειδάλλως, αν παρευρίσκονται, και είναι εφικτή η «Εσωτερική Επαφή» εκατέρωθεν,  η επικοινωνία διεξάγεται, ακριβώς μέσα σε αυτή τη «Γεμάτη Σιωπή»…

Είναι δυνατή, μόνο εφ’ όσων έχω καταφέρει να «σιωπώ» εντελώς την οποιαδήποτε μορφή σκέψης. Βοηθά πολύ, η επαφή με τον κόσμο, (όχι των ανθρώπων και των κοινωνιών τους αλλά) ως την καθαρή Φύση γύρω μου. Στο βουνό, στη θάλασσα, στα καιρικά φαινόμενα, στα θαύματα της ζωής, αλλά πιο γενικά, σε απόλυτα ισορροπημένα περιβάλλοντα.

Είναι μία κατάσταση στην οποία μπαίνω, και με ακολουθεί κατά βούληση, (αν και όχι πάντα), αλλά και μία κατάσταση που «προκύπτει», όταν είναι «στρωμένο» το έδαφος γι’ αυτήν. Όπως ήδη ειπώθηκε, όταν βρίσκομαι εν γαλήνη μέσα μου, χωρίς σκέψεις, και με ισορροπία καί στο εξωτερικό περιβάλλον.

Ίσως, είναι μία κατάσταση στην οποία, οι άνθρωποι που έχουν πλήρως ελευθερωθεί, να βρίσκονται μόνιμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, οπότε και δεν μεταβάλλεται γι’ αυτούς, εξαιτίας της ανισορροπίας αυτού του κόσμου της κοινωνίας των ανθρώπων… Θαρρώ πως Αυτοί, έχουν τόσο δυναμώσει, που «ενεργούν» (Εσωτερικά) ακριβώς επάνω σε αυτήν την εξωτερική ανισσόροπα, παραμένοντες οι ίδιοι αμετακίνητοι…

Η κατάσταση αυτή πάντως, όπως πολύ πιθανό να έγινε ήδη αντιληπτό, είναι καθαρά Ατομική. Αυτό σημαίνει, πως δεν αναγνωρίζεται εύκολα «εξωτερικά» από τον κάθε αδαή... Είναι η κατάσταση της Βίωσης του Εαυτού. Λόγια σε αυτό, δεν χωράνε… Εκπέμπεται όμως.

- Σε ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι, βαθιά χωμένοι και απαγκιστρωμένοι από την ύλη, προκαλεί «ενόχληση» Ίσως γιατί τους ξυπνά», αυτό που δεν είναι οι ίδιοι  και σαφώς ασυνείδητα, τους βγαίνει είτε να «πολεμήσουν» τέτοια άτομα, (που αποτελούν γι’ αυτούς απειλή), ή απλά να τα αποφεύγουν συστηματικά.

- Σε ανθρώπους που έχουν μπει στο Δρόμο προκαλεί «έλξη». Αυτό, γιατί και οι ίδιοι θέλουν να κατευθυνθούν προς αυτήν την κατάσταση. (Η Εσωτερική Ώθηση που έχει γεννηθεί μέσα τους βλέπετε). Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που εξαιτίας της Ενέργειας αυτής της κατάστασης, «έλκονται» από τέτοια άτομα αρχικά, γιατί «νομίζουν», πως μπορούν «να πάρουν» μένοντας κοντά τους, (από την ακτινοβολία της Αύρας τους), τις ποιότητες που αυτά διαθέτουν.

Λίγο, ή πολύ αργότερα όμως, (ανάλογα το βάθος που προσεγγίζουν), ανακαλύπτουν, πως κανείς δεν μπορεί να τους δώσει το οτιδήποτε. Κουράγιο, ανάπτυξη των Δυνάμεων μέσα μας, Εμποτισμό της Αυτοεκτίμησης μας, Καθάρισμα ανοιχτών λογαριασμών του παρελθόντος, και Επιμελή Εργασία με τον Εαυτό μας, είναι και αυτά που πρέπει να ενεργοποιήσουμε μόνοι μας, με δική μας Βούληση, ώστε να «μάθουμε» να τα λειτουργούμε. Μια τέτοια κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει κάποια Άτομα, είναι απλώς είτε για να «θυμίζουν», είτε για να μας «δείχνουν» έμπρακτα, πως οι Ανώτερες Ποιότητες όντως υπάρχουν και λειτουργούν, άρα μπορούμε και οι ίδιοι να στραφούμε προς αυτές.

- Σε ανθρώπους που λίγο ή πολύ έχουν προσεγγίσει (αισθανθεί, άρα και βιώσει) μια τέτοια κατάσταση, ανάμεσα τους, «γεννάται» κοινή, (και από τις δύο πλευρές) αποδοχή, λόγω Αναγνώρισης Ομοιοστασίας, της Γνώριμης  Πορείας. Αναγνώριση της «Πραγματικής Οικογένειας» όπως προαναφέρθηκε. Η ανταλλαγή ανάμεσα τους, γίνεται μία υπέροχη Ανάδυση της Κοινής Καθαρής Ουσίας, που διοχετεύεται και προσφέρεται, δίχως εμπόδια, δίχως αναστολές, δίχως φραγμούς και κολλήματα. Βαθιά Αγάπη γεννάται, ξεχειλίζει, και εκφράζεται προς πάσα κατεύθυνση. Ομοιοκραδασμός, που πάλλεται και δυναμώνει πολλαπλασιαστικά...

Η κατάσταση της Σιωπής, είναι ακριβώς η κατάσταση εκείνη η οποία, οδηγεί, και σε ακόμα βαθύτερες καταστάσεις. Είναι οι καταστάσεις του Βαθύτερου Πραγματικού Διαλογισμού. (Και όχι του Διαλογισμού που είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο ως Διαλογισμός). Εκεί, η Συνείδηση, (μια και ξεφεύγει ακόμα και από την οπτική πλευρά αυτού του κόσμου που παύει να υφίσταται), προχωρά πολύ πολύ πιο πέρα… Η τουλάχιστον, ενυπάρχει αυτή η δυνατότητα….

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτές είναι τρεις, (εντοπιζόμενες) απαραίτητες (κατ’ εμέ) Εργασίες, με τις οποίες μπορούμε να καταπιαστούμε, (όπως διαπίστωσα), για την πρόοδο μας. Όπως ειπώθηκε αρχικά, (και επαναλαμβάνεται και τώρα), οι τρεις αυτές Εργασίες στην ουσία αποτελούν Τρία Εσώτερα Πεδία, που φυσικά βρίσκονται μέσα μας. Και υπάρχουν ταυτόχρονα, που σημαίνει πως δεν είναι διαχωρισμένα μεταξύ τους. Τα διακρίνουμε ξεχωριστά το ένα από το άλλο, μόνο για να εργαστούμε λοιπόν μαζί τους ώστε να τα προσεγγίσουμε, να εισέλθουμε σε αυτά, να τα κατανοήσουμε, και να τα αφομοιώσουμε, (αναγνωρίζοντας τα), ως μέρη, ή καταστάσεις, (εκφάνσεις, ή αντανακλάσεις αν θέλετε), αυτού που Πραγματικά Είμαστε. Μόνο γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν ο ξεχωρισμός τους στο παρόν άρθρο.

Έτσι,

Από κάτω (χαμηλά), ανεβαίνοντας επάνω (κάθε φορά ψηλότερα), αμέσως στη συνέχεια περιγράφεται με τη σειρά, σε τι βοηθούμαστε με την κάθε μία από αυτές τις Εργασίες όταν τις εκτελούμε, οι οποίες και πρέπει να φτάσουν να είναι ένα με εμάς, κι αυτό, σε καθημερινή βάση:

- Με την Ενεργητική Ανάδυση κατ’ αρχήν, διεισδύουμε στο Πεδίο της Γνώσης του Εαυτού. (Κατά τις διαπιστώσεις μου, αφορά το Ανώτερο Νοητικό Πεδίο). Σε αυτό, έχουμε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε και να πάρουμε απαντήσεις. Απαντήσεις αρχικά σε εσωτερικότερα μέρη του εαυτού από την προφανή, εξωτερική θεώρηση της κάθε τωρινής μας κατάσταση, και όσο περνά ο καιρός και εξοικειωνόμαστε στη διερεύνηση εργαζόμενοι, να προχωράμε όλο και βαθύτερα...

- Με την Παρατήρηση, επιτυγχάνεται, το επίπεδο του Ανώτερου Εαυτού (που συνηθίζεται να λέγεται). Που με αυτήν, (την Παρατήρηση), συνδυαζόμενη με την Ενεργητική Ανάδυση μπορούμε να  βοηθηθούμε, στο να αναγνωρίσουμε τον «φθαρτό» εαυτό μας. Τον φθαρτό εαυτό μας και πάλι αρχικά. «Βιώνουμε» λοιπόν και στην πράξη, ότι «εισπράξαμε» από την Ενεργητική Ανάδυση (ως πληροφορία). Αυτό, αν ξεκινήσαμε με την Ενεργητική Ανάδυση. Αν ξεκινήσαμε αντίθετα πρώτα από εδώ, από την Παρατήρηση, βιώνουμε καταστάσεις μέσω αυτής, και κατόπιν μπορούμε με την Ενεργητική Ανάδυση να εμβαθύνουμε, και με την Παρατήρηση και πάλι να βιώσουμε αυτά στα οποία εμβαθύναμε.

Με όσα κατεγράφησαν προκύπτει λοιπόν το συμπέρασμα πως η Παρατήρηση, και η Ενεργητική Ανάδυση, είναι απαραίτητ0, συνεργαζόμενα να διεξάγονται. Έτσι, λειτουργούν οπότε εναλλάξ. Κι αυτό, γιατί αν παρατηρούμε χωρίς την Ενεργητική Ανάδυση μας λείπουν οι πληροφορίες, οπότε εξαιρούμε τον εαυτό μας από τη θεληματική μας Δράση, όσων αφορούν την εμβάθυνση μας στις  αιτίες, και από την άλλη αν Ενδοσκοπούμε χωρίς την παρατήρηση, (συνήθως), υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρούμε πως βρισκόμαστε πολύ ψηλά συνειδησιακά, μόνο και μόνο επειδή συλλαμβάνουμε τη Γνώση. (Ακόμα κι αν οι συλλήψεις μας είναι για ανώτερα ζητήματα και καταστάσεις). Κι αυτό, γιατί σαφώς λείπει η Βίωση «της Θέσης» μιας Ανώτερης, Διαυγέστερης, και Πραγματικότερης κατάστασης αυτού που Είμαστε, από το εγωκεντρικό και διαχωριστικό «εγώ» (των ορίων και των περιορισμών). Εξάλλου η διερεύνηση, μπορεί άνετα να διεξάγεται, ακόμα και από την κατάσταση ενός «εγώ» περιορισμένο, ενώ με την παρατήρηση, το «εγώ» μοιραία, (αν παρατηρούμε ορθά) εκλείπει. Αν δεν βιώνουμε όμως όλα όσα συλλαμβάνουμε, τότε η Γνώση μας δεν είναι παρά μονάχα Διανοητική, που σημαίνει πως δεν έχει γίνει μεταφορά της Συνείδησης μας ολικά, αλλά ότι απλά «έχουμε βρει ένα παραθυράκι» μόνο, μέσα από το οποίο μπορούν και εισχωρούν οι πληροφορίες και αποτυπώνονται στο Νου μας. Σαν απόδειξη; Τόσοι και τόσοι επιστήμονες συνέλαβαν εκπληκτικές καινοτομίες, όμως δεν ελευθερώθηκαν από τη Σκλαβιά του Πεδίου, ούτε δεν αφιερώθηκαν στην Εξέλιξη.

Στη συνέχεια, (αφού ανακαλύψουμε τον φθαρτό εαυτό μας) με την Παρατήρηση και την Αποστασιοποίηση που προσφέρει, γίνεται δυνατό για μας, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε (βιώνοντας), τον κάθε εγκλωβισμό μας, ακόμα και βαθύτερα. (Πέραν της αρχικής Άγνοιας μας ως συνηθισμένοι άνθρωποι μη γνωρίζοντες). Τώρα, γίνεται οπότε εφικτό να αναγνωρίσουμε,  κυρίως πως αν παραμείνουμε εγκλωβισμένοι, και δεν κάνουμε κάτι να υπερβούμε, (ακόμα και τις θεωρητικά ανώτερες καταστάσεις που προσεγγίσαμε, και τις χαρακτηρίζουμε ανώτερες επειδή τις συγκρίνουμε με το χαμηλό Συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο παραμένει η πληθώρα των ανθρώπων σήμερα), θα παραμείνουμε Δέσμιοι επ’ άπειρο…

Σπουδαιότατο όμως βοήθημα γίνεται η Παρατήρηση, ως προς την απόλυτη αποστασιοποίηση μας σε σχέση με τα συνήθη πεδία λειτουργίας μας, και όπως είπαμε εξαιτίας της «μη συμμετοχής μας» πια, (με την έννοια της μη ενεργειακής ταύτισης μαζί τους), που μας φέρνει στο να νιώθουμε, να βιώνουμε, να βρισκόμαστε και να ζούμε, αυτό που βαθύτερα Πραγματικά Είμαστε. Η θέση αυτή, (όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε μαζί της), είναι και «το εισιτήριο μας» προς το Δρόμο για την Απελευθέρωση.

- Τέλος, η χωρίς Σκέψη Κατάσταση, είναι η Ένωση μας, στον Ωκεανό της Ουσίας. (Δεν έχω λόγια να το περιγράψω διαφορετικά). Οπότε με την Χωρίς Σκέψη Κατάσταση, βοηθούμαστε από το να πάρουμε μια πολύ «μικρή γεύση» αυτού που Είμαστε, και (πάλι) με την όσο περισσότερο παραμονή μας, να επέλθει το άνοιγμα του Δρόμου προς την Ένωση, Αφομοίωση, και τελική μας πια Απελευθέρωση.

Να τα τρία πεδία, να τα τρία σκαλοπάτια, να ο Ενιαίος Εαυτός μας. Το Πεδίο της Γνώσης Αρχικά, η «Γνωριμία» με την Ανώτερη Ουσία αυτού που Είμαστε στη συνέχεια, και ο προορισμός, η Πλήρης Ένωση με την Ουσία…

Οι περισπασμοί πολλοί. Και η ύλη, είναι κυρίαρχη στο πεδίο της. Εμείς όμως, δεν καταγόμαστε από την ύλη, αλλά από τον Ουρανό… Είμαστε περαστικοί εδώ, που όμως κολλήσαμε… Για να ξεκολλήσουμε λοιπόν, χρειάζεται να στραφούμε στην καταγωγή μας. Δεν είναι όμως τα πράγματα ξεκάθαρα και γνωστά από τη θέαση που κατέχουμε, ώστε να επιλέξουμε, πριν ακόμα δούμε που πάμε.

Κι αυτό, διότι η Πραγματική μας Φύση, «δεν χωρά» στην ύλη ώστε να φαίνεται ανοιχτά εδώ και να τη δούμε (γιατί δεν είναι απ’ την ύλη όπως είπαμε, και δεν ανήκει καν στον φαινόμενο κόσμο). Πρέπει λοιπόν εμείς, από εδώ, να «μεταφερθούμε» εκεί, και από εκεί, (παραμένοντες εδώ), να βλέπουμε. Τότε το εκεί, (κατά κάποιον τρόπο) «έρχεται» και γίνεται εδώ, μια και καλύπτουμε πλέον Συνειδησιακά, όλο το φάσμα των επιπέδων από εκεί, μέχρι εδώ, ως Ένα Ενιαίο Σύνολο.

Αυτό όμως, δεν είναι κάτι που πραγματοποιείται αυτόματα, διότι αν γινόταν αυτόματα, θα αφορούσε ένα «άλμα» το οποίο θα εκτελούσαμε. Αν επρόκειτο  για άλμα όμως, θα περιείχε «κενά» η Συνείδηση από εδώ για εκεί. Και κενό, (άδειο), με την καθ’ αυτή έννοια του όρου, δεν υπάρχει πουθενά στο Σύμπαν, μια και όλα είναι Ένα, και συλλαμβάνονται με μία συνέχεια (από την Αντίληψη). Απλά στο ύστατο σημείο Αντίληψης ενός πεδίο, στην ανώτερη του οκτάβα δηλαδή, αλλάζει το αυτό πεδίο, και λέμε πως μεταφερόμαστε (χαρακτηριζόμενο όμως μόνο λεκτικά), στο αμέσως επόμενο του που θεωρείται και ανώτερο, επειδή όμως μόνο είναι λεπτότερης υφής. Στο ύστατο μόνο όμως σημείο Αντίληψης είπαμε. (Αυτό, με την έννοια του να έχουμε ολοκληρωμένη Βίωση όλης της διαδρομής ειδάλλως, δεν θα πρόκειται για κεκτημένη κατάσταση, αλλά μόνο για αναλαμπές ανώτερων καταστάσεων. Η εδραίωση πραγματοποιείται όμως, μόνο με ζώσα διαδικασία όλων των διαβαθμίσεων). Γι’ αυτό, χρειάζεται να «διασχίσουμε» όλα τα ενδιάμεσα στάδια ως την πορεία προς εκεί.

Κατά αυτόν τον τρόπο, ξεκινάμε από τη Γνώση, (αρχικά Διερευνώντας χαμηλά, σε σχέση με το τι μας συμβαίνει, και αργότερα βαθαίνοντας), 1^ο σκαλοπάτι,

για να αποστασιοποιηθούμε στη συνέχεια με την παρατήρηση, και να βρεθούμε στη θέση Αυτού που βλέπει μέσα μας ότι είμαστε μέχρι τώρα, καθώς και όλη μας την πορεία, 2^ο σκαλοπάτι, (εξακολουθώντας βέβαια να εργαζόμαστε στο 1^ο),

και κατόπιν ωριμάζοντας, φτάνουμε να βιώνουμε κατά την παρατήρηση στιγμές Σιωπής, (ως ορθή ωρίμανση της παρατήρησης), εισερχόμενοι σε αυτή τη Σιωπή στο 3^ο σκαλοπάτι, διότι μέσω αυτής της Σιωπής, κατευθυνόμαστε τελικά πέραν…

Όταν η προσοχή της Συνείδησης είναι επικεντρωμένη, και δίνει την Ενέργεια της στη συνήθης κίνηση αυτού του κόσμου, (μέσω της ταύτισης με την ύλη, τα συναισθήματα και την αναλυτική, κατακερματισμένη σκέψη), την κάνει να παραμένει και σε αυτόν τον κόσμο. Όταν όμως βαθμιαία μειώνει την προσοχή της στα «γνωστά περιβάλλοντα», και κατευθύνεται στο Άγνωστο, τότε, «Σχίζει» όλα τα εμπόδια στο διάβα της, (γιατί όλη της η Ενέργεια δίνεται πλέον στην «μετακίνηση» της ίδιας, και όχι στο περιεχόμενο της), και τότε μόνο είναι που καταφέρνει με την συνεχή και ασταμάτητη εμπότιση της Ενέργειας της, να σπάσει κάποια στιγμή το φράγμα αυτού του κόσμου, και να μεταφερθεί πέραν… Αυτός είναι και ο σοβαρότερος λόγος που οι άσκοπες κινήσεις του σώματος, οι συνεχείς σκέψεις, και τα βαριά συναισθήματα, αποτελούν απώλειες για τον άνθρωπο, ενώ αυτό που χρειάζεται είναι όλη την Ενέργεια του να τη συσσωρεύσει εντός του, ώστε να την κατευθύνει γι’ αυτήν  την Ανώτερη Ιερή Εργασία.

Όλο αυτό, διότι πέραν βρίσκεται η Ελευθερία, όπως και άλλοι κόσμοι, και  άλλες καταστάσεις. Σε μία άλλη κίνηση, που καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της κίνησης όπως την γνωρίζουμε, όπως βέβαια, και σε άλλους «χρόνους». Που επίσης δεν αφορούν τον «χρόνο» όπως τον αντιλαμβανόμαστε, μια για μας υπάρχει μόνο ο μετρήσιμος γραμμικός χρόνος, ή το λεγόμενο άχρονο, αλλά μόνο ως θεωρία. 

Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο η Γη. Ούτε μόνο ο υλικός κόσμος. Ούτε καν μόνο ο αόρατος κόσμος των μορφών. Υπάρχουν, άπειροι κόσμοι, οι οποίο γίνονται προσβάσιμοι, με την «έξοδο» μας από εδώ…

Η εργασία με τον Εαυτό λοιπόν, στον Εαυτό, ως Εαυτός (καταλήγοντας), δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντίθετα, είναι επίπονη, (ίσως) χρονοβόρα, χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αφιέρωση, και σιδερένια Θέληση, ώστε να ξεπεραστούν, όλα τα εμπόδια που οι ίδιοι επιτρέψαμε να μπουν στο Δρόμο μας. Αυτά όμως τα ίδια εμπόδια, είναι και ο τρόπος, ώστε χρησιμοποιώντας τα σωστά, μπορούν και γίνονται για μας «εργαλεία», μέσω των οποίων βρίσκουμε το «Μίτο της Αριάδνης», και την έξοδο μας από το «Λαβύρινθο του Μινώταυρου». Σοφή η Μυθολογία μας!

Μένει, να ενεργοποιήσουμε την Εντός μας λοιπόν, Άνωθεν Ώθηση, (Φωνή), και να την ακολουθήσουμε, Παραδομένοι στις ώσεις της.

Όποιος θεωρεί πως ήρθε γι’ αυτό και ταχθεί, είναι ήδη Έξω…

Όποιος το σκέφτεται και αμφιταλαντεύεται, θα παραμείνει στη σκέψη του…

Όποιος δεν μπορεί ούτε καν να το διανοηθεί, είναι ακόμα πολύ πολύ μακριά…

Όμως «Αν δεν ψάξεις, δεν θα βρεις». Όπως και «για να σου ανοίξουν, πρέπει να χτυπήσεις την κατάλληλη πόρτα…»

Το Φως, ας μας Φωτίζει όλους μας!

Γένοιτο!

2. Η Ενεργητική Ανάδυση

2^ο Μέρος (Από 3)

Διεξάγεται, κάθε φορά που χρειάζεται να δω – βρω, ποια είναι η Αλήθεια μέσα μου για καταστάσεις, θέματα, έννοιες, δεδομένα, άσχετα του πως έχουν παγιωθεί από ότι βρήκα να ισχύει από το σύστημα, από τους άλλους ανθρώπους και τις γνώμες, ή τις γνώσεις τους κλπ

Μεγαλώνοντας σε αυτόν τον κόσμο, μας έμαθαν σε τι να πιστεύουμε, τι να θεωρούμε σωστό, ποια να είναι η Ηθική μας, ακόμα και το ποιοι να Είμαστε… Η άνοδος μας όμως, (αν θέλουμε να βρούμε πράγματι την Αλήθεια για μας), εξαρτάται απόλυτα, πρώτα από το να διερευνήσουμε τι πιστεύουμε εμείς Ατομικά για τα πάντα.  Να εξετάσουμε τι «θεωρούμε» μέχρι τώρα ότι είμαστε, αν είμαστε ευχαριστημένοι και πλήρης με αυτό, αν είμαστε ευτυχισμένοι, όπως, και το να βρούμε, τι άλλο είμαστε, ανεπηρέαστοι από τα δεδομένα που μας φόρτωσαν να θεωρούμε δικά μας. Το ίδιο ισχύει, (όχι μόνο για το τι είμαστε), αλλά και για το τι είναι ο κόσμος (που βέβαια αποτελούμε ακέραιο κομμάτι του).

Αυτό σημαίνει πως μπορούμε, (θεωρώ), διερευνώντας μέσα μας, (ο καθένας από μας), να προχωρήσουμε, στις δυνατότητες του ανθρώπου, στο ποια είναι η πραγματική Ηθική, το Ήθος, η Ελευθερία, η Αγάπη, και βρίσκοντας τα όλα αυτά, να τα αφομοιώσουμε, και να τα ζήσουμε. Να βρούμε την Ουσία του Νου, (έχοντας τη δική μας λειτουργία ως σημείο αναφοράς και πειραματισμού), τη λειτουργία του Πραγματικού Ανθρώπου, (μια και δεν είναι ο άνθρωπος που βλέπω γύρω μου ο Πραγματικός Άνθρωπος), όπως, και το τι ικανότητες υπάρχουν, (αν υπάρχουν) εν δυνάμη μέσα μας, όπως και το ποιες είναι αυτές.

Πως πραγματοποιείται λοιπόν η Ενεργητική Ανάδυση; (Πάντα κατά την κατάθεση μου).

Ξεκινώντας από «λογικές» απορίες – ερωτήσεις μέσα μου, που να αφορούν όμως σαφώς, εμένα και μόνο. Δεν εξετάζω ποτέ το τι κάνουν οι άλλοι. Το τι κάνουν, έρχεται ως συμπέρασμα (συνήθως), όταν εξετάζω πως κάτω από τις καταστάσεις που περνάνε ας πούμε κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, (σε όποια φάση κι αν βρίσκονται), αν ήμουν ο ίδιος στη θέση τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φερόμουν, ή, στον ίδιο ακριβώς εγκλωβισμό και δυστυχία θα βρισκόμουν. Υπό αυτήν την έννοια, πως μπορώ να κρίνω τον οποιονδήποτε, και πώς να πάρω ως δεδομένο κάτι από οποιονδήποτε άλλον; Διερευνώντας εμένα και μόνο εμένα όμως, ότι συμπεράσματα τελικά κι αν βγάζω, ισχύουν τελικά καθολικά, κι αυτό γιατί αφορούν όπως είπαμε, (κάτω από τις κάθε συγκεκριμένες συνθήκες), λειτουργίες, όλου του ανθρώπινου είδους.

Θέτοντας οπότε ερωτήματα, (εμβαθύνοντας) και ενσωματώνοντας όλο μου το Είναι σε αυτές τις ερωτήσεις, (με την επανάληψη και την επιμονή), καταφέρνω τι; Να ενεργοποιήσω μέσα μου, πολύ βαθύτερα στρώματα του (γνωστού ως τώρα) εαυτού μου, πέραν δηλαδή από την επιφανειακότητα του συνειδητού κόσμου που ισχύει για μένα. Πολλές φορές, (βαθαίνοντας όπως είπαμε), οι ερωτήσεις μου, (που αρχικά ξεκινούν από το να είναι λογικές – επιφανειακές), φέρνουν στο προσκήνιο – ενεργοποιούν, άλλες ερωτήσεις.

Αυτό ισχύει για τρεις κυρίως λόγους:

1^ον, γιατί σημαίνει πως οι ερωτήσεις ισχύουν, δηλαδή πως γίνονται κατάφαση σε ένα βαθύτερο μέρος μου, δηλαδή ότι αυτό που ρωτάω τελικά συμβαίνει,

2^ον, ότι θέτοντας επόμενες ερωτήσεις, «βλέπω», τι λόγια χρησιμοποιώ, και «ενεργοποιώ» πράγματα που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι ισχύουν για μένα, αλλά που τώρα μπορώ να τα αντικρίζω, (όπως πολλές φορές μένω άφωνη και λέω: «Τι είπα τώρα;»), και

3^ον, ότι οι απαντήσεις, δεν είναι τόσο στην καθ’ αυτήν ερώτηση που τελικά τίθεται, αλλά «κρύβονται», μέσα στις επόμενες ερωτήσεις που «αναδύονται».

Αυτό σημαίνει, πως είτε αυτά που βιώνω, «έρχονται» αισθανόμενα πίσω από τις ερωτήσεις, (βιώνοντας τα), είτε είναι το έναυσμα, ώστε να προσανατολιστώ σε «αποκαλύψεις» για μένα, που θα πάρουν πλέον τη μορφή ισχύουσας κατάφασης, που θα με οδηγήσουν σε διαπιστώσεις.

Άλλες φορές, οι ερωτήσεις, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ισχύει. Όμως κι αυτό με οδηγεί προς μία άλλη κατεύθυνση, διότι απορρίπτονται με την άρνηση κάποια δεδομένα, αυτά των ισχυουσών ερωτήσεων που τέθηκαν. Με άλλα λόγια, η κάθε επόμενη ερώτηση, έχει αναιρέσει ότι ισχύει η κάθε προηγούμενη. Όπως και να ‘χει λοιπόν, οι ερωτήσεις, δονούν μέσα μου κατεύθυνση.

Όταν εξετάζεται προς διερεύνηση κάτι, διασχίζεται – καταγράφεται, μία πορεία. Αυτή η πορεία, σαφώς και καταλήγει σε διάφορες στάσεις, όπως πολλές φορές, ακόμα και σε προορισμό. Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς ψάχνω από την αρχή. Κι αυτό, ισχύει κάθε φορά. Υπάρχει απλά ένα αρχικό δεδομένο, ερώτηση προς διερεύνηση, χωρίς αυτό καθ’ αυτό να είναι το ερώτημα. Γνωρίζω μόνο, πως πρέπει να το ψάξω. Όταν τελικά με το «ψάξιμο» βρίσκω, τότε είμαι απόλυτα βέβαιος πως αυτό που παρουσιάστηκε, που ανακάλυψα, ήταν και το ζητούμενο. Ζητούμενο, ως μία κατάσταση που «έπρεπε» να αντικρίσω. Να βρω.

Οι απαντήσεις στην κάθε διερεύνηση μου, έχουν πολύ-επίπεδη, και πολύπλευρη κατάληξη. Κι αυτό, γιατί τις περισσότερες φορές, «γιατρεύουν» τον εαυτό μου και τον αλλάζουν, ακόμα και ολικά.

Έτσι νιώθω, πως προχωράω συνειδησιακά, κι έτσι παύω να κινδυνεύω να «βαλτώσω» (όπως παλαιότερα) σε ζωή που δεν οδηγεί πουθενά, και παραμένει σ’ έναν φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων, γνωστών, υπαρξιακών καταστάσεων. Αντίθετα μέσω της Ενεργητικής Ανάδυσης, «νέο ρεύμα Ζωής», κάθε φορά άγνωστο με πλημμυρίζει, και μου προσφέρει Φως και Ζωή... Σημαίνει οπότε, πως με τη Διερεύνηση μέσα μου, κατά αυτόν τον τρόπο Ενεργητικά και κατά Βούληση, καταφέρνω να ανοίγω τον «Ασκό του Αιόλου», και να ρίχνω Φως σε υπαρκτές για μένα καταστάσεις, οι οποίες εν τέλη, (όπως ήδη αναφέρθηκε) ισχύουν και σε καθολικό επίπεδο.

Τι διαπιστώνω λοιπόν; Ότι από πάντα, είχα κλεισμένη εν δυνάμη μέσα μου τη δυνατότητα (και ικανότητα), να εισχωρήσω σε βάθος εξέταση της φύσης μου. Και μπορώ, να το κάνω για οτιδήποτε. Χρησιμοποιώντας το οπότε, πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να με «παρασύρει», να με «κατευθύνει» ή να με κάνει με δόλο να «ακολουθήσω» το οτιδήποτε, όταν ο ίδιος θα έχω ξεκαθαρίσει το τι συμβαίνει μέσα μου; Να η Εξωτερική Ελευθερία κερδισμένη λοιπόν….

Εδώ, διαπιστώνονται βέβαια και κάποιες άλλοι παράμετροι:

1^ον. Οι διαπιστώσεις μου, είναι κοινές με όλους όσους διερευνούν κατά τον ίδιο τρόπο, ψάχνοντας δηλαδή εις βάθος τον εαυτό τους,

2^ον. Με κάνουν να νιώθω τέτοιοι άνθρωποι όταν είμαι μαζί τους, (ή στην επαφή μας, πραγματικά ή και νοητά), να νιώθω την Πραγματική «συγγένεια» που έχουμε ως Άνθρωποι μεταξύ μας, μέσω Μίας και μόνο Κοινής Πηγής.

3^ον. Τη διαπίστωση, πως η Εσωτερικότητα είναι αυτή που μας ενώνει τελικά, και όχι η οικογενειακή συγγένεια, οι ρίζες, το χρώμα της επιδερμίδας, η εμφάνιση, ή τα εξωτερικά ενδιαφέροντα. Κατ’ ουσίαν όλα αυτά, δεν είναι παρά υποκρισία ανάμεσα  στους ανθρώπους, και ποτέ δεν υφίσταται πραγματικό εσωτερικό άγγιγμα. Με τον εξωτερικό τρόπο, οι άνθρωποι απλά, ανέχονται λίγο ή πολύ ο ένας τον κάθε άλλον, κι αυτό το βαφτίζουν στοιχειώδη «ευγένεια»…

Το υπέροχο βέβαια με την «Ενεργητική Ανάδυση», είναι πως τελικά, αρχικά επικοινωνώ, (και στη συνέχεια ενώνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ, με το μέρος του Εαυτού μου (που με περιλαμβάνει), από το οποίο προκύπτουν και οι απαντήσεις. Διότι με την επανάληψη, η Ενεργειακή επαφή με αυτό το Βαθύτατο Εσωτερικό κομμάτι μου αλλάζει, μεταλλάζει μεταμορφώνει, όλη τη «δομή» του Εαυτού μου. Γίνομαι όπως λέμε «Άλλος Άνθρωπος» με μία συνέχεια χωρίς τέλος.

Χρειάζεται να σημειωθεί, πως η εξέταση μου, μπορεί να προχωρήσει (ήδη όπως απλά ειπώθηκε πρωτύτερα), ακόμα και σε βαθιά νοήματα και έννοιες, και φτάνει όπως λέμε να γίνει «επιστημονική», διεισδύοντας στα ανώτερα στρώματα του Νου, αυτά της Γνώσης που περιλαμβάνει τα πάντα αυτού του κόσμου.

Κι όσο περνάει ο καιρός εμπλουτίζομαι, διευρύνομαι, πλαταίνω κι ελευθερώνομαι. Πολλές φορές, είναι τέτοιες οι συνειδητοποιήσεις, που δεν μπορεί ακόμα και ο Νους να τις εξηγήσει, να τις «κατεβάσει» στο πεδίο του. Τότε, απλά βιώνω….

Συνεχίζεται…

ΑΡΧΙΚΟ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - 1. Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

1ο Μέρος (Από 3)

Η Εξέλιξη, η Αυτογνωσία, ο Εσωτερισμός, όπως κι αν το πούμε, ώστε να είναι αυτό που «δονεί» κατάλληλα το Είναι μας, ώστε να μιλάμε για το ίδιο πράγμα, δεν είναι κάτι που διεξάγεται «μαγικά», και άξαφνα μία μέρα μας κάνει (από μόνο του) να ανακαλύψουμε την Ουσία του Είναι μας… Αντίθετα, είναι κάτι που απαιτεί Πλήρη Αφοσίωση, Αφιέρωση, Μοναδικό και Ύστατο Στόχο μας στη Ζωή. Αυτό σημαίνει, καθημερινή (ολοκληρωμένη κάθε φορά και σε κάθε στιγμή της μέρας) Εργασία, τόση, που να Αισθανόμαστε απόλυτα εκπληρωμένοι ως Άνθρωποι, ταυτισμένοι  με το Πραγματικό Πεπρωμένο μας, όσο ακόμα περπατάμε επάνω σε αυτή τη Γη…

Τρεις, είναι οι Απαραίτητες Εργασίες ως Ατομική μου Κατάθεση για το Σκοπό αυτό, οι οποίες κατά τη συνέχεια, αναλύονται όπως ακριβώς βιώνονται:

1. Η Παρατήρηση

2. Η Ενεργητική Ανάδυση

3. Η Χωρίς Σκέψη Κατάσταση

Χρειάζεται εδώ να σημειωθεί, πως οι τρεις αυτές Εργασίες αποτελούν κατ’ ουσίαν, Τρία Εσώτερα Πεδία μέσα μας. Υπάρχουν λοιπόν ταυτόχρονα, και δεν είναι φυσικά διαχωρισμένα μεταξύ τους. Τα διακρίνουμε ξεχωριστά το ένα από το άλλο, (ενώ υπάρχουν ενωμένα, και λειτουργούν ταυτόχρονα), μόνο για να εργαστούμε μαζί τους, ώστε να τα προσεγγίσουμε, να εισέλθουμε σε αυτά, να τα κατανοήσουμε, και να τα αφομοιώσουμε, (αναγνωρίζοντας τα), ως μέρη, ή καταστάσεις, ή εκφάνσεις, ή αντανακλάσεις αν θέλετε, αυτού που Πραγματικά Είμαστε. Μόνο γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν ο ξεχωρισμός τους στο παρόν άρθρο. Ξεκινάμε λοιπόν:

1. Η Παρατήρηση

Διεξάγεται, (ή είναι απαραίτητο να διεξάγεται), κάθε στιγμή της μέρας.

Με την παρατήρηση, κατ’ αρχήν, δεν είμαι ταυτοποιημένος, (ταυτισμένος) με τίποτα. Άρα, με κανένα χαρακτηριστικό. Διαπιστώνεται εδώ, πως εξαιτίας της παρατήρησης που πλέον έχει ωριμάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, (και εξαιτίας σαφώς της επαναλαμβανόμενης, και πάγιας πια λειτουργίας της), δεν υπάρχει ένα «εγώ», το οποίο να λειτουργεί μέσα μου, μια και δεν είμαι διαχωρισμένος ο ίδιος, άρα, δεν είμαι διαχωρισμένος κι από τίποτα αυτού του κόσμου. (θα εξηγηθούν τα Στάδια της παρατήρησης παρακάτω…)

Μέσω της ώριμης παρατήρησης, δεν έχω λοιπόν μέσα μου όρια, (εμπόδια), με τα οποία, (ιδιαίτερα) υποσυνείδητα, να είμαι φυλακισμένος εξαιτίας τους, και φυσικά σε συνειδητό επίπεδο, μπορώ να αναγνωρίζω ανά πάσα στιγμή, πως βρίσκομαι στη «θέση μου», μη εμπλεκόμενος σε τίποτα αυτού του κόσμου. (Τι σημαίνει Υποσυνείδητα, Ασυνείδητα, και Συνειδητά, θα διευκρινιστούν στη συνέχεια…) Άρα, (μπορώ και) είμαι, αποστασιοποιημένος από τα πάντα. (Ή, γνωρίζω τον τρόπο να είμαι… Κι αν δεν είμαι, γίνομαι…)

Η παρατήρηση ωφελεί, όχι μόνο στο γεγονός ότι είμαι Ελεύθερος από όλα τα δεδομένα του κόσμου των κοινωνιών που έχουν δημιουργηθεί από τους ανθρώπους με τους ασυνάρτητους νόμους τους, αλλά με βοηθά επίσης:

1^ον Να παραμένω Παρατηρητής, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Αυτό είναι βασικό, γιατί με ότι εργάζεται κανείς ή τον απασχολεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, με λίγα λόγια με ότι γεμίζει τη μέρα του, με το ίδιος ακριβώς αντικείμενο, θα καταπιάνεται η Συνείδηση του και όταν κοιμάται.

2^ον Με διευκολύνει υπερβολικά η παρατήρηση καί κατά το Διαλογισμό, διότι ως «έτοιμος» ο Νους να εργάζεται «χωρίς περιεχόμενο», ανοίγεται ο δρόμος της υπέρβασης, και εισχώρησης σε πεδία, πολύ εσωτερικότερα και ευρύτερα από το παρόν πεδίο, τα οποία πεδία αφορούν «πέραν» του Νου καταστάσεις, και άρα, πέραν του «χτισμένου» κόσμου όπως τον γνωρίζουμε.

Και είναι βασική η Εγρήγορση, ο Ύπνος, και ο Διαλογισμός, διότι όταν ενωθούν, κι αυτό πραγματοποιείται όταν εργαζόμαστε σε όλα κατά τον ίδιο τρόπο, (ουσιαστικά Υποσυνείδητο, Συνειδητό, και Υπερσυνείδητο) γίνονται Ένα πεδίο Συνείδησης, που τα συμπεριλαμβάνει όλα.

Οι φάσεις της παρατήρησης, έχουν ως εξής:

1^η Φάση. (Αρχική)

Αρχίζω, αφού έχω συνειδητοποιήσει πως λειτουργώ περιορισμένος, (εν μέσω ενός περιορισμένου κόσμου), λειτουργώντας ως ένα «εγώ» διαχωρισμένο από τα πάντα, να παρατηρώ από αυτό το «εγώ» γύρω μου. (Όχι ακόμα τον εαυτό μου).

Η φάση αυτή, συνήθως κρατά μεγάλο χρόνο, γιατί εξετάζω ταυτόχρονα με την παρατήρηση γύρω μου, και τη ζωή μου, μέσα σε αυτόν τον κόσμο που ζω, επικοινωνώ και συναλλάσσομαι.

Προσπαθώ να δω, σε τι κατάσταση βρίσκεται η ζωή μου. Κοιτώ οπότε, τι έχει αξία για  μένα, τι επιδιώκω, με τι ικανοποιούμαι, με τι είμαι ταυτισμένος, ποιοι οι στόχοι μου (αν υπάρχουν στόχοι) κλπ.

Περνάω πολύ χρόνο σε ψάξιμο του εαυτού μου σε αυτή τη φάση οπότε. Όλο αυτό, με οδηγεί στο να καταφέρω, όχι να αποφεύγω τους εγκλωβισμούς μου, (όπως έκανα συνήθως παλαιότερα γιατί με φόβιζε το να δω αυτούς τους εγκλωβισμούς και να τους αντιμετωπίσω), αλλά να τους αντικρίσω εδώ, κατάματα μπροστά μου, ώστε να πάψω να τους αρνούμαι. Να τους αναγνωρίσω και να τους παραδεχτώ, ως υπαρκτούς μέσα μου. Αυτό κυρίως να παραδεχτώ. Να δω με λίγα λόγια, όλο «το εύρος» της σκλαβιάς μου, ώστε να πάρω στη συνέχεια απόφαση να κάνω κάτι για να βγω από αυτή. Άρα, στην πρώτη φάση της παρατήρησης, δεν παρατηρώ ουσιαστικά εμένα (ακόμα), γιατί χρειάζεται να διερευνήσω το τι γίνεται αντικειμενικά στη ζωή μου.

2^η Φάση Παρατήρησης.

Αρχίζω ως «εγώ», (αυτό που ξέρω ότι είμαι μέχρι τώρα, που παρατηρεί ήδη το περιβάλλον), να παρατηρώ κι εμένα τώρα. Πως, και πότε λειτουργώ, (χωρίς να το θέλω, με όλους τους παλιούς συνήθεις τρόπους, εγκλωβισμούς μου), ως άτομο αυτόματα, και φυσικά καθ’ όλα προβλέψιμα.

Εδώ, κοιτάζω και εξετάζω, όταν βρίσκομαι μόνος, (αλλιώς δύσκολα να επικεντρωθώ από τους περισπασμούς), να ανακαλύψω, την πηγή αυτών των τρόπων αντίδρασης, συμπεριφοράς μου, που «από συνήθεια» μου βγαίνουν (ακόμα κι όταν δεν το θέλω όπως είπαμε).

Η φάση αυτή, είναι από τις δυσκολότερες. Κι αυτό, γιατί «σκαλίζοντας» βαθιά μου, τα περισσότερα, (αν όχι όλα) όσα ανακαλύπτω, δεν μου αρέσουν καθόλου μα καθόλου… Μπορεί ακόμα κατά αυτή τη φάση, να με θεωρήσω το πιο ιδιοτελή, το πιο σκληρό, το πιο άκαρδο και κακό άτομο στον κόσμο.

Το θαύμα βέβαια αυτού του σταδίου, είναι πως η εις βάθος αναγνώριση, και βίωση των αιτιών της κάθε σύγκρουσης, ανισορροπίας, ή δυστυχίας μέσα μου, (μέσω της  παραδοχής μου), μου προσφέρει αυτό που ονομάζεται «κατανόηση». Ταυτόχρονα λοιπόν κατανοώ, και βλέπω τι έκανα, αναγνωρίζοντας, πως έτσι ακριβώς έπρεπε να διεξαχθούν τα πάντα στη ζωή μου (και στην κάθε συμπεριφορά και απόφαση μου) μέχρι τώρα, ώστε να βρεθώ, ακριβώς εδώ που βρίσκομαι τώρα.

Όμως ήδη, αρχίζω (αν εργαστώ επιμελώς και σωστά σε αυτή τη φάση), να βλέπω «καθαρά» εμένα πια. Αντικειμενικά. Και διαπιστώνω, πως ποτέ μέχρι τώρα δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου. Πάντα έκρυβα και κουκούλωνα, όλα όσα θα μπορούσαν να με δυσαρεστήσουν για το άτομο μου. Όμως, τώρα αυτό σημαίνει, (μια και τα αναγνωρίζω, τα βλέπω και τα παραδέχομαι), πως από το «εγώ», που νόμιζα πως ήμουν, άρχισα να αποστασιοποιούμαι… Αναγνωρίζω, πως ήταν απλά ένα «πλαστό» κομμάτι μου, που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω μόνο για προστασία, και πως δεν έχει καμία σχέση με τις ποιότητες που αρχίζω να βλέπω πως υπάρχουν πιο βαθιά μου, και αφορούν, ένα πολύ πιο οικείο, και αληθινό μέρος ως Εαυτό μου.

3^η Φάση Παρατήρησης.

Αποστασιοποιούμαι από εδώ και πέρα από το «εγώ» λοιπόν σημαίνει, πως στην τρίτη, και τελική φάση της παρατήρησης στην οποία μπαίνω, έχω αρχίσει να λειτουργώ, από αυτό το άλλο, βαθύτερο μέρος μέσα μου. Σαν, (;) να έχει γίνει μία μετατόπιση της Συνείδησης. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με κάποιον διαφορετικό τρόπο. Από το μικρό λοιπόν, και περιορισμένο «εγώ», (που ήμουν, μόνο επειδή ξεγελάστηκα πως ήμουν), λειτουργώ, ως κάτι πολύ πιο ελεύθερο, κι ευρύτερο τώρα. Βρίσκεται «έξω» από τα πάντα, και βλέπει, ενώ ότι κι αν είναι αυτό που βλέπει, εμπεριέχεται μέσα του. Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι και περιορισμένο. Έτσι, από αυτή τη θέαση πια ζω στον κόσμο, είμαι ενωμένος με τα πάντα αυτού του κόσμου, όχι όμως περιορισμένος σε κάτι (όπως παλαιότερα λειτουργώντας ως το μικρό «εγώ») αυτού του κόσμου.

Η παρατήρηση εδώ, πραγματοποιείται, χωρίς την οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους μου, εξαιτίας αυτού που παρατηρώ. (Δεν καθορίζομαι λοιπόν, ούτε επηρεάζομαι από το κάθε αντικείμενο της παρατήρησης μου). Κι ας περιλαμβάνει αυτή η παρατήρηση τα φαινόμενα (της φύσης), τα συμβαίνοντα, (που δημιουργούνται από την ανισόρροπη λειτουργία των ανθρώπων που αναγνωρίζω καθαρά), τα ανεξήγητα φαινόμενα (από αόρατους για τα φυσικά μάτια κόσμους αλλά που συλλαμβάνονται, και δεν τα χωρά η λογική), τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, (είτε συνειδητές, είτε ασυνείδητες, είτε υποσυνείδητες).

Το ίδιος βάρος όμως ακριβώς για μένα, έχει η παρατήρηση, και με ότι έχει να κάνει ακόμα και για τις δικές μου κινήσεις. (Γιατί τελικά, η παρατήρηση δεν είναι τίποτε άλλο από το να βλέπω την κάθε κίνηση που διεξάγεται, σε κάθε της μορφή σε αυτόν τον κόσμο). Παρατηρώ με το ίδιο βάρος λοιπόν και τις κινήσεις μου, είτε είναι αυτές των σκέψεων που «αναδύονται» εντός μου, είτε των  συναισθημάτων που «συλλαμβάνω», είτε είναι κινήσεις του υλικού μου σώματος όταν μετακινείται, ή εργάζεται καταπιανόμενο με εξωτερική ύλη, (όπως μέσω της χρησιμοποίησης κάποιων εργαλείων). Παρ’ ότι διεξάγεται η παρατήρηση όλων αυτών, εξαιτίας τους, δεν ερεθίζεται η παραπέρα εμπλοκή μου, λόγω της εμφάνισης τους, παρουσίας τους.

Αναφέρθηκε λίγο παραπάνω, πως παρατηρούνται ακόμα και οι σκέψεις που «αναδύονται», και τα  συναισθήματα που «συλλαμβάνονται». Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι συνήθως. Και γιατί οι μεν σκέψεις να «αναδύονται», και τα δε συναισθήματα να «συλλαμβάνονται»;

Γιατί ότι αναδύεται, θεωρούμε πως είναι δικό μας, κι ότι συλλαμβάνουμε, ότι έχει άλλη, εξωτερική πηγή. Έχουμε λοιπόν την εντύπωση, πως οι σκέψεις είναι αυτό που θέλουμε και πρέπει, και γι’ αυτό τις πιστεύουμε, ενώ για τα συναισθήματα μας, ευθύνονται οι άλλοι…

Τα συναισθήματα όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από ενέργειες τις οποίες συλλαμβάνουμε και υπάρχουν στο χώρο. Πιο χώρο όμως; Γιατί οι ενέργειες αυτές, βρίσκονται μεν στο χώρο που βρισκόμαστε με το σώμα, αλλά υπάρχει και ένας αόρατος  χώρος που λειτουργούμε, ο οποίος δεν έχει να κάνει με χώρο υλικό, αλλά είναι ο συνήθης χώρος λειτουργίας μας, τον οποίο «φέρνουμε μαζί μας», όπου κι αν βρισκόμαστε. Τα συναισθήματα, αποτελούν απλά έναν «χρωματισμό» οπότε. Αυτόν, που εμείς οι ίδιοι, (όπως και οι άλλοι άνθρωποι), έχουμε δώσει στις  ενέργειες. Είτε πρόκειται για φοβίες, κολλήματα, δυσάρεστα κι ευχάριστα συμβάντα που μας κρατούν δέσμιους, είτε ενέργειες ρευμάτων που κυκλοφορούν γύρω από τους άλλους ανθρώπους, ενέργειες από άλλα πεδία, ενέργειες σε συγκεκριμένους τόπους που υπάρχει έντονη συσσώρευση, (τόποι λατρείας, τόποι μαχών, περιοχές εμποτισμένες από Διαλογισμούς) κλπ.

Από την άλλη οι Σκέψεις, είναι επίσης ενέργειες, που όμως «μεταφράζουν», είτε τη σύλληψη των συναισθημάτων, είτε τα διάφορα φαινόμενα, (αλλά και πάλι ανάλογα με τα μόνιμα αποθηκευμένα πχ φοβικά συναισθήματα μας). Οι σκέψεις λοιπόν, απλά ερμηνεύουν. Δεν αφορά όμως η ερμηνεία αυτή και την αλήθεια αυτού που ερμηνεύει. Απλά η ερμηνεία των σκέψεων, έχει να κάνει, με πιθανότητες. Αυτή είναι η δουλειά της σκέψης. Ο κατακερματισμός, η ανάλυση, οι επιλογές κλπ

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί εδώ, είναι ότι μέσω της σκέψης, μπορεί να γίνεται και η Εσωτερική Διερεύνηση, (που θα αναλυθεί παρακάτω), μια και η σκέψη, θα προτάσσει μπρος μας πληροφορίες. Ανάλογα, σε ποιο πεδίο θα την κατευθύνουμε όμως για να μας πληροφορήσει. Μπορεί να κατευθυνθεί στα φαινόμενα οπότε, ή ακόμα και στα βαθύτερα στρώματα του εαυτού μας. Αυτός όμως που θα πάρει την τελική Απόφαση για το τι είναι αληθινό, και τι ψεύτικο, απ’ όλα όσα θα «σερβίρει» η σκέψη, σαφώς και δεν μπορεί να είναι το «εγώ» του ανθρώπου. Αυτό, πιστεύει πάντα αυτό που έχει μάθει να πιστεύει από  συνήθεια, ότι του φαίνεται το πιο λογικό, ότι νομίζει το πιο προφανές, ή αυτό που έχει «καλά επιχειρήματα».

Την τελική απόφαση, θα την πάρει κάτι βαθύτερο από το «εγώ» λοιπόν. Αλλά για να είναι σίγουρος ο άνθρωπος γι’ αυτό, θα πρέπει, να έχει γίνει ο ίδιος αυτό το βαθύτερο. (Τότε θα μπορεί να βιώνει την αλήθεια, άσχετα με το τι θα επικαλείται η λογική, ή η πλειονότητα των ανθρώπινων μυαλών που γι’ αυτόν, ίσως να έχει άδικο ή να ψεύδεται, και να μην το γνωρίζει κι όλας). Τότε, όταν κατευθυντής της Αλήθειας θα είναι το Εσωτερικό, η σκέψη, απλά θα είναι η γέφυρα, ή ο μεσάζοντας για συνειδητοποιήσεις, που σημαίνει, πως δεν θα παίρνεται κατά γράμμα.

Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος, που με εργασία έχει αφυπνίσει αυτό το βαθύτερο κομμάτι μέσα του, και έχει ταυτιστεί μαζί του, τα συναισθήματα και οι σκέψεις, αρχίζουν να λειτουργούν αντίθετα. Δηλαδή βιώνει, να «αναδύονται» τα συναισθήματα, και να  «συλλαμβάνονται» οι σκέψεις. Γιατί ο ίδιος δηλώνει κατεύθυνση.

Και τι γίνεται; Εξαιτίας της επιμελούς παρατήρησης, (που διεξάγεται χωρίς εκλογή χαρακτηρισμού, διαλογή, η προτάσσοντας γνώμες, χαρακτηρισμούς, στρατόπεδα, άρα είναι ξεκάθαρα αντικειμενική, και αποστασιοποιημένη), αναπτύσσεται η Επίγνωση, όλων όσων συμβαίνουν, και καλύπτουν το εύρος της παρατήρησης του. Τότε, (ενεργοποιώντας όπως είπαμε βαθύτερες εκφάνσεις του εαυτού του), αρχίζουν να αναγνωρίζονται χρωματισμένες ενέργειες, πολύ πιο λεπτής υφής, από αυτές των συναισθημάτων. Ο άνθρωπος τότε, βασίζεται σε αυτές, μια και έχει διαπιστώσει πως οι σκέψεις που αναδύονταν από μέσα του, ανέκαθεν, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να του δίνουν πληροφορίες και τρόπους, ώστε να τρέξει να καλύψει εξωτερικά, όλες τις ελλειμματικότατες που μέσω των  συναισθημάτων ενεργοποιούνταν από το περιβάλλον, και φυσικά ήταν αυτές που μόνιμα σαν «πληγή» είχε μέσα του. Ελλειμματικότατες όπως συναισθήματα φόβου, ανεπάρκειας, ανασφάλειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης κλπ. Που επειδή δεν μπορούσε να τα δει και να τα παραδεχτεί, γι’ αυτό και βάσιζε τη ζωή του στην κάθε σκέψη, που θα του έλεγε πώς να τα αποφύγει. Και γι’ αυτό έτρεχε όλη του ζωή. Πως λοιπόν όταν όλα αυτά τα γνωρίζει, να βασιστεί και να πιστεύει το τι του λέει η κάθε σκέψη; Πώς να την εμπιστευτεί;

Γι’ αυτό και για τον άνθρωπο που «ψάχνει» το τι πραγματικά συμβαίνει στον ίδιο, και έχει αντικρίσει την αλήθεια για τον εαυτό του, (άρα, έχει γνωρίσει τι ήθελε παλαιοτέρα να αποφύγει, που τώρα βλέπει ξεκάθαρα), ανεβαίνει επίπεδο όσων αφορά τα συναισθήματα του. Επειδή λοιπόν έχει κατανοήσει, γεννιούνται εντός του άλλες, «αισθήσεις», πέραν των πέντε αισθήσεων που παλαιότερα καθόριζαν τη ζωή του. Με αυτές είναι που χρησιμοποιεί πλέον τη σκέψη, (αν και όχι πάντα, γιατί τα βαθιά βιωμένα συμβάντα, αδυνατούν να «κατέβουν» στη σκέψη), ώστε να τα προσεγγίσει στην κατανόηση. Πλέον ο άνθρωπος σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργεί λέμε με «την Καρδιά» ως βάση μέσα του, και όχι πια με το μυαλό του. Μια καρδιά όμως, με Ανώτερης Υφής Συναισθήματα, που ονομάζονται όμως ακόμα έτσι, λόγω έλλειψης καταλληλότερης λέξης, ικανής να τα περιγράψει. Τότε, οδηγός του ανθρώπου, δεν είναι το μυαλό του. «Χρησιμοποιεί» οπότε το μυαλό κατά βούληση, βάση των Εσωτερικών πλέον «Ωθήσεων» και παραινέσεων της Καρδιάς.

Εδώ, είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν τα παρακάτω, προς πληρέστερη κατανόηση:

1^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Συνειδητά.

Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή «ΠΟΥ» βρίσκεται Εσωτερικά, πως λειτουργεί, γιατί λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο, και δεν ζητά να πιαστεί από τίποτα, έξω από τον Εαυτό του. (Κι αυτό, γιατί βασίζεται μόνο στον Εαυτό του, καθοδηγούμενος από κάτι Ανώτερο μέσα του). Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι γίνεται εντός του. Είναι ο άνθρωπος, που έχει αρχίσει να έχει επαφή, και να ακολουθεί λοιπόν ωθήσεις, που προέρχονται από το Υπερσυνείδητο, άσχετα το βαθμό επαφής του με αυτό. Η ουσία είναι, πως έχει αρχίσει να αναγνωρίζει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πάντα νόμιζε, και χρόνο με το χρόνο, (θέλοντας και μη), προχωρά προς Αυτό. Αν θα το κάνει με πόνο, ή με δική του συνειδητή απόφαση και εργασία, (οπότε γλιτώνει και χρόνο άσκοπης  ταλαιπωρίας) έγκειται στον ίδιο…

2^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Υποσυνείδητα.

Κάτι μέσα του τον ωθεί να δρα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς όμως ο ίδιος, να έχει ιδέα αυτής της ώθησης που υποβόσκει μέσα του, παρ’ όλο που αυτή τον κατευθύνει να δρα. Υποσυνείδητα, λειτουργεί όμως, είτε αυτή η ώθηση είναι καθαρά υλική, (προερχόμενη από το υποσυνείδητο), άρα προσκόλλησης, ταύτισης, που τον καθιστά φυλακισμένο, είτε είναι μία Ανώτερη ώθηση (από το Υπερσυνείδητο, αλλά μια και δεν έχει επίγνωση της, παραμένει υποσυνείδητη ώθηση), η οποία τον κατευθύνει να τινάξει όλους τους περιορισμούς του και να στραφεί στο Εσωτερικό του, γιατί απλά «ήρθε» η ώρα του. Ο άνθρωπος όμως, δεν αναγνωρίζει, ούτε το ένα, ούτε το άλλο όπως είπαμε. Γι’ αυτό και ενώ λειτουργεί, λέμε ότι λειτουργεί Υποσυνείδητα.

3^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Ασυνείδητα.

Εδώ, είναι ο άνθρωπος, που εκτός του ότι όταν δρα από ωθήσεις κατώτερες, (υποσυνείδητες), ή και ανώτερες, (Υπερσυνείδητες), προστίθενται σε αυτές, και κινήσεις του, που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το Ανώτερο πεδίο, ούτε με το κατώτερο. Λειτουργεί λοιπόν, (εκτός από αυτά τα δύο), και χωρίς καμία ώθηση, και είναι αυτό που λέμε, πως πάει «όπου φυσάει ο άνεμος». Τότε, ουσιαστικά ο ίδιος, δεν είναι πουθενά. Κάνει, μόνο για να κάνει. Απλά για να κινηθεί, χωρίς κανέναν απολύτως προορισμό. Σκοτώνει μόνο που λέμε την ώρα του.

^4ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Υπερσυνείδητα.

Είναι ο Ελεύθερος Άνθρωπος, αυτός, που έχει άμεση πρόσβαση στο Εσωτερικό του, και είναι ο Πραγματικός Εαυτός του. Αυτός ο άνθρωπος, έχει υπερβεί τον παρόντα κόσμο των περιορισμών και της πλάνης… 

Συνεχίζεται...

ΝΟΥΣ. Ο ΓΝΩΣΤΟΣ – ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ, & ΠΙΣΤΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

Έχει δυο μέρες τώρα, που αναρωτιέμαι για το Νου. Τι εκπληκτικό εργαλείο! Όμως τώρα, καθώς γράφω, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι ακόμα κεντραρισμένη, ώστε να γράψω για το τι γίνεται βαθιά μέσα μου. Ας κοιτάξω λοιπόν να καταγράψω τη διαδικασία του κεντραρίσματος, όπως και τι ακριβώς εννοώ με αυτό:

Ας ξεκινήσω από το δεύτερο. Κεντράρισμα, εννοώ την απόλυτη «ταύτιση» με αυτό το οποίο έχω σκοπό μαζί του να ασχοληθώ, ώστε να εμβαθύνω σε αυτό, και να το κατανοήσω, πέρα από την στάνταρτ, επιφανειακή και καθιερωμένη θεώρηση που έχουμε όλοι μας (ως άνθρωποι) γι’ αυτό, ώστε να μπορέσω, να το «κάνω δικό μου» τόσο, που η ταύτιση του μαζί μου, να εμπλουτίσει τη γνώση μου γι’ αυτό, αλλά με μια Ατομική Βιωμένη Γνώση, που βγαίνει, ακριβώς κατά την ώρα της διερεύνησης που κάνω, η οποία περιέχει αποκαλύψεις, συνειδητοποιήσεις και αλήθειες, που δεν μπορεί κάποιος να εισπράξει, παρά μόνο μέσω της δικής του εξερεύνησης.

Κι ας πάω στο πρώτο τώρα, που αφορά το πώς κεντραρίζομαι με το αντικείμενο της έρευνας μου. Κατ’ αρχήν, φροντίζω να είμαι συγκεντρωμένη σε μένα, (μόνη), άσχετα αν γύρω μου υπάρχουν ή όχι άλλα άτομα. Συνήθως, για να μπορέσω να εργαστώ καλύτερα, βάζω κάποια απαλή μουσική, γιατί η χαλάρωση είναι απαραίτητη. Έτσι, όλη μου η προσοχή, δίδεται και επικεντρώνεται, σε αυτό που θέλω να μελετήσω. Κατόπιν, το φέρνω μέσα μου, και κοιτάζω, να «το αισθανθώ». Με λίγα λόγια να έρθω «σε μία σύνδεση μαζί του». Αυτή η σύνδεση, επιτυγχάνεται, όταν κατά κάποιον τρόπο νιώθω, πως το έχει «αρπάξει» η «δαγκάνα» της προσοχής μου. Και τότε ξεκινάω:

Το θέμα μου σήμερα όπως αναφέρθηκε ήδη, είναι ο Νους. Ο Νους, είναι το αντικείμενο λοιπόν της έρευνας μου. Και τι είναι Νους; (Μια και πως θα ξεκινήσω, αν δεν διεξάγω κάποια ερωτήματα, ώστε από τη βάση στην οποία βρίσκομαι, με κάποιον τρόπο να προχωρήσω; Μόνο με ερωτήματα).

Ξεχνάω λοιπόν, οτιδήποτε έχω διαβάσει, μου έχουν πει, ή γνωρίζω ήδη για το Νου, (για το Νου επί της παρούσης, ενώ την ίδια σχεδόν διαδικασία διεξάγω με οτιδήποτε «καταπιαστώ»), που σημαίνει, πως τώρα, αυτή τη στιγμή κοιτώ να εξετάσω το Νου, χωρίς, (σε καμία περίπτωση να θεωρώ) ότι γνωρίζω οτιδήποτε γι’ αυτόν.

Και ρωτάω λοιπόν. (Γιατί μέσω αποριών, και ερωτημάτων θα μπορέσω να ψάξω όπως κατέγραψα ήδη). Τι είναι ο Νους; Είναι, (αυτή τη στιγμή που το συλλαμβάνω), ο φορέας, μέσω του οποίου, μπορώ να αντιλαμβάνομαι, το πώς έχουν τα πράγματα γύρω μου κατ’ αρχήν. Άρα τι μου παρέχει ο Νους; Πληροφορίες. Είναι λοιπόν σαν ένας μεταφραστής, που με ενημερώνει για τα πάντα. Είπα μεταφραστής; Μου μεταφράζει δηλαδή κάτι που υπάρχει, όπως υπάρχει; Αν υπάρχει το οτιδήποτε, γιατί πρέπει να μου το μεταφράσει; Και ποιος είναι ο Νους, ποιο είναι αυτό που θα μου μεταφράσει ο Νους, και σε ποιον θα το μεταφράσει; Δηλαδή ποιος είμαι εγώ; Διαπιστώνω, πως παρουσιάζονται εδώ τρία στοιχεία. Αυτό που υπάρχει, η μετάφραση του από το Νου, και εγώ, που θα εισπράξω τη μετάφραση. Άρα, αυτό που Είμαι, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Νου, ούτε με αυτό το οποίο θα μεταφράσει. Σημαίνει, πως είμαι έξω κι από τα δύο. Μμμμ. Εδώ, κολλάνε και όλα όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, πως αυτό που είμαστε, βρίσκεται πέραν αυτού του κόσμου, όπως και πέρα από το Νου. Μια χαρά… (Εδώ, χρησιμοποιώ, ή θυμάμαι όλα όσα ξέρω με την έννοια, ότι βλέπω πως επιβεβαιώνω ατομικά, ότι έχω δει ότι ισχύει και αλλού. Σε άλλη φάση, ίσως, ακόμα και να απορρίψω κάποια πράγματα που έχω ακούσει από άλλους. Στο παρόν όμως ζήτημα, βλέπω πως συμπίπτουμε). Καλή βάση για να συνεχίσω, το γεγονός πως αυτό που Είμαι, είναι πέρα από το Νου.

Και αυτό που Είμαι οπότε, μπορεί και κοιτά και το Νου, και τα πάντα γύρω του. Ποιος ο λόγος όμως ο Νους, να μεταφράζει; Είναι δυνατόν, αυτό που Είμαι, να εισπράττει το πώς έχουν τα πάντα, χωρίς την μεσολάβηση του Νου; Μα αυτός είναι ο σκοπός… Ναι…

Άρα, το όλο πρόβλημα του ανθρώπου, είναι πως η ανεξέλεγκτη μεσολάβηση του Νου, αντί να τον φέρνει κοντά σε αυτό που Είναι, γίνεται εμπόδιο, όταν «πιστεύει» τυφλά αυτά που ο Νους θα του μεταφέρει στη μετάφραση. Μήπως ο Νους, δεν είναι για να του «μεταφράζει» αυτά που υπάρχουν γύρω, αλλά να μεταφράζει, αυτά που προέρχονται από αυτό που Είναι; Δηλαδή. Ο άνθρωπος συνήθως, περιμένει από το Νου να του εξηγήσει τι γίνεται, κι αυτό που Είναι ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να το συνειδητοποιήσει, ακριβώς γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος, έχει αφήσει το Νου να του υπαγορεύει, οτιδήποτε συλλαμβάνει, κι αυτός να τα θεωρεί ισχύοντα και δεδομένα. Δεν ευθύνεται ο Νους όμως για την κάθε  «διαστρέβλωση» που προκύπτει, αλλά η άγνοια του ίδιου του ανθρώπου.

Αν όμως από την άλλη, λέω αν, με την προσοχή του ο άνθρωπος (όχι στο τι «θα του πει» ο Νους παίρνοντας το σαν δεδομένο, αλλά) στην μετάφραση πάλι του Νου ως μεσολαβητή, ακολουθώντας  όμως ωθήσεις αμφισβητήσεων των πάντων, ο άνθρωπος, αρχίζει να εισπράττει με έναν άλλον τρόπο, το πώς έχουν τα πράγματα;

Ο Νους, είναι διαμορφωμένος από το περιβάλλον, δίνοντας του την εξουσία, να θεωρούμε πρέπον και δεδομένα όσα μας είπαν. Κι αν του Νου η διαδικασία, είναι ακριβώς για να «ψάξουμε» την ουσία των πραγμάτων, αυτό δεν θα σημαίνει πως όλη η διαδικασία μεταστρέφεται κάπου αλλού; Παύουμε δηλαδή να ανακυκλώνουμε δεδομένα, και να κοιτάμε εξωτερικά να επιδιώκουμε πράγματα, και στρεφόμαστε στο να εξετάσουμε τις λειτουργίες μας, όταν αυτές παρουσιάζονται, αναρωτόμενοι, πιο το βάθος των καταστάσεων.

Τότε, διαπιστώνεται, πως ενώ ερεθίζεται ο Νους με (αρχικά) λογικές ερωτήσεις, στη συνέχεια, «οι απαντήσεις» που εισπράττονται, δεν προέρχονται από συσσώρευση γνώσεων, και από οτιδήποτε γνωστό. Διαπιστώνεται, πως «φυτρώνουν» στην κυριολεξία οι διαπιστώσεις, από……..το πουθενά. Ή καλύτερα, «γεννιούνται», ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

Που ήταν πριν από την προσέγγισή μας αυτές οι απαντήσεις; Μα γίνονται γνωστά, άγνωστα δεδομένα. Αυτό σημαίνει, πως έρχονται από το πουθενά; Αισθάνομαι, πως έρχονται από κάπου πολύ βαθιά μου. Δεν είναι κάτι που «θυμάμαι». Είναι κάτι φρέσκο. Ζωντανό. Είναι από μια πηγή, που μόνο στο παρόν λειτουργεί. Που δεν έχει παρελθόν, γι’ αυτό και δεν μπορεί να έχει μνήμη. Κι επειδή ακριβώς είναι ολοζώντανη, γι’ αυτό ρέει, ακριβώς όταν «ερεθιστεί» να ρέει. Γιατί αυτό κάνει. Ρέει, ζωή…

Ο Νους λοιπόν, είναι εργαλείο, όταν κανείς μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως τέτοιο. Ειδάλλως, πέφτει στην παγίδα ο ίδιος να γίνεται εργαλείο του Νου, και να εκτελεί σε πράξη, τις συσσωρεύσεις που έχουν προηγηθεί μέσα του, και κρατιούνται, (συνειδητά ή ασυνείδητα) στη μνήμη.

Στην περίπτωση λοιπόν που ο Νους χρησιμοποιείται ως εργαλείο, κάτι άλλο μέσα μου, παίρνει τα ηνία. Εγώ, εκτελώ απλά τις τάσεις αυτού του άλλου, όταν αμφισβητώ τα πάντα, όταν δεν μπορώ να χωρέσει πουθενά, όταν δεν αρέσκομαι στην κάθε ασφάλεια και βόλεψη, που τα εξωτερικά δεδομένα μου παρέχουν. Μια και η ώθηση αυτού, είναι που έχει διαπιστωθεί μέσα μου, πως τίποτα αυτού του κόσμου δεν είναι σε θέση να μου παρέχει την οποιαδήποτε ασφάλεια. Ασφάλεια στο συναίσθημα μου ναι, στο σώμα μου ναι. Σε αυτό που αισθάνομαι ότι Είμαι όμως, καμία ασφάλεια δεν υπάρχει.

Αυτό που είμαι λοιπόν «χρησιμοποιεί» το Νου, αλλά αυτό σημαίνει πως τον βλέπει τον Νου. Βλέπει τις κινήσεις του. Το περιεχόμενο του. Βλέπει τα τερτίπια του. Τα σενάρια του. Τα δεδομένα του. Γιατί ο Νους, πότε μπορεί να λειτουργήσει; Όταν του δώσω δεδομένα. Κανόνες. Αν δεν του δώσω κανένα δεδομένο για τίποτα, δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει.

Κι αυτό, γιατί είναι σαν ένας υπολογιστής. Θα του δώσω τον τρόπο να δουλέψει, και το μόνο που θα κάνει, είναι να ακολουθήσει κατά γράμμα αυτές τις εντολές. Δεν θα ξεφύγει, ούτε ίντζα. Αυτό είναι πως ο κάθε άνθρωπος έχει βάλει μόνος του τα όρια της φυλακής του.

Δεν ευθύνεται λοιπόν ο Νους. Με ότι τον προγραμματίσει κανείς, αυτό και θα κάνει. Μη δίνοντας του όμως κανένα δεδομένο, τότε, μεταφέρει απλά, ότι συλλαμβάνει. Καθαρά. Άρα, ο Νους τότε τι; Παύει να υπάρχει; Δεν παύει να υπάρχει, στερείται όμως περιεχομένου. Τότε όμως είναι που γίνεται καθρέφτης, αυτών που πραγματικά υπάρχουν. Καμία παραποίηση. Καμία διαστρέβλωση. Τίποτα να αγγίζεται σε προσωπικό επίπεδο. Ποιο προσωπικό επίπεδο; Όταν, ούτε καν για τον ίδιο μου τον εαυτό δεν του έχω δώσει δεδομένα, τι να υπερασπιστεί; Κι από τι να με προστατεύσει, όταν αισθάνομαι πως δεν απειλούμαι;

Οι ωθήσεις οπότε του Εαυτού μου, όταν στραφεί η προσοχή του Νου σε αυτές, γίνονται γνωστές, ή προσεγγίζονται, ώστε να κατορθώσω να καταλάβω τι; Που, και πώς να κατευθυνθώ. Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς σχέδια και προγραμματισμούς. Συλλαμβάνω λοιπόν κάτι από τον εξωτερικό κόσμο. Δεν το γνωρίζω. Το κοιτάω. Το εξετάζω. Δεν του δίνω (με τις παραινέσεις του Νου), κανένα απολύτως χαρακτηριστικό. Συλλαμβάνεται μπρος μου ακριβώς όπως είναι. Καθαρά. Δεν δημιουργώ σχέση, άρα και εξάρτηση μαζί του. Έχω ανοίξει τότε τι; Μία δίοδο. Μια δίοδο, να εισπράξω από μέσα μου, (όχι χρησιμοποιώντας αυτόν τον κόσμο που υποτίθεται ότι γνωρίζω), το τι είναι αυτό που βλέπω. Και οι πληροφορίες, (αν το θελήσω), έρχονται ατόφιες.

Αν αισθανθώ κάποια δυσαρμονία, ξεκινώ με απορίες και ερωτήσεις, να διερευνήσω την αιτία της κάθε δυσαρέσκειας μου, άρα δυσαρμονίας μου. Και τι βρίσκω; Πάντα βρίσκω μια δική μου διαστρέβλωση (με την οποία έχω παρασυρθεί από κάποια «κρυφή» εγγραφή που έχει υπάρξει στον υποσυνείδητο Νου). Εξετάζοντας, εντοπίζεται η διαστρέβλωση, και επανέρχομαι στην ισορροπία. Γιατί, η φύση μου, είναι η ισορροπία. Πως θα μπορέσω να εξετάσω βαθύτερα αυτό που Είμαι, αν πρώτα, δεν καθαρίσω εντελώς τη δυσαρμονία, από όλες τις λάθος μέχρι τώρα μεσολαβήσεις του Νου, που με κρατούν δέσμιο; Κι αυτό, γιατί ως μεσολαβητής υπάρχει ο Νους σε αυτόν τον κόσμο. Στον κόσμο όμως που το Είναι μου, βρίσκεται ως Εαυτός, στον Εαυτό, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το Νου. Το νιώθω. Το βιώνω... Είναι πέρα… Για να πάω λοιπόν πέρα, χρειάζεται σαφώς να ξεκαθαρίσω, όλες τις «εκκρεμότητες» εδώ. Και εκκρεμότητες, είναι όλα όσα αφορούν τη λειτουργία του Νου. Να που και πάλι βρίσκω δίκιο, αυτή τη φορά για όλα όσα λέγονται, για την Υπέρβαση του Νου…