ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΑΣ, ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ

Από το άμεσο βασίλειο στο οποίο βρισκόμαστε, (το ανθρώπινο), παίρνουμε τροφή για την άνοδο μας, από το αμέσως επόμενο, (ανώτερο). Ενώ θρέφουμε (με τη στοργή και τη γνώση μας διδάσκοντας και προετοιμάζοντας), το αμέσως προηγούμενο (κατώτερο), (που βοηθάμε να προοδεύσει, όπως σε εμάς γίνεται αυτό με το ανώτερο, που μας αναμένει να γνωρίσουμε…). Κανονικά!

Διότι αντ’ αυτού, (στην πλειοψηφία), δεν στρεφόμαστε ποτέ στο ανώτερο βασίλειο από το δικό μας, ενώ ως τροφή του υλικού μας σώματος, θανατώνουμε τους κατοίκους του κατώτερου από εμάς βασιλείου…

Γι’ αυτό «κραυγάζουμε»… Αλλά ακόμα, είναι πάρα πολύ νωρίς (απ’ ότι φαίνεται με τα γεγονότα), για να γίνει στάση ζωής κάτι τέτοιο στους ανθρώπους.

Όμως, δεν παύει αντικειμενικά η εξέλιξη, να πραγματοποιείται, μονάχα από κάτω προς τα επάνω, (από τα κατώτερα πεδία προς τα ανώτερα), και ποτέ το αντίθετο.

Μια και η εξέλιξη μας, χρειάζεται να είναι ολιστική, και καθαρτική, περιλαμβάνοντας και τη διανόηση μας, και τα συναισθήματα με τα οποία ζούμε και διαχειριζόμαστε, και με τις ανάλογες εξωτερικές πράξεις (φερσίματα) στα κατά τα άλλα «πεζά» χαρακτηριζόμενα ζητήματα. (Διατροφή, Συναναστροφή, Επικοινωνία, Διαχείριση πόρων, Ηθική, Δικαιοσύνη, Φροντίδα, Στοργή, Αλληλεγγύη, και άπειρα ακόμη…).

Εξάλλου, όταν το υπόβαθρο υπάρχει και συλλαμβάνεται, οτιδήποτε, «χρωματίζεται» από το «άρωμα» του. Αυτό, του Θεού…

ΚΑΘΟΔΙΚΗ ΦΟΡΆ ΦΩΤΙΣΜΟΥ - ΑΝΟΔΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ - ΥΓΕΙΑ

Κατά καιρούς, αισθανόμαστε κάποια βιώματα. Συνειδητοποιήσεις δηλαδή κατανόησης, που μας δίνουν, πολύ βαθύτερη οπτική, και αισθαντικότερη ζωντανή Παρουσία αυτού που Πραγματικά Είμαστε (που καμία σχέση δεν έχει με ότι νομίζουμε και μας έμαθαν να είμαστε, που φέρνει βεβαίως τη συνήθης εξωτερική τοποθέτηση που έχουμε για τα πράγματα).

Το πρώτο, (ως το βίωμα,) διαχέεται από μέσα προς τα έξω, ή αν θέλετε από ψηλά προς τα χαμηλά ενώ το δεύτερο, (η συνήθης λειτουργία του να «βλέπουμε»,) ξεκινά από έξω, (από χαμηλά), και παραμένει ως έχει, δίχως την παραμικρή πορεία, ή έστω «άγγιξη» της μέσα μας Πραγματικότητας (ή του επάνω) (που είναι πέραν των πέντε αισθήσεων).

Έτσι αντιλαμβανόμαστε, πως μόνο η ανοδική προσέγγιση εξελίσσει τη Συνείδηση μας. Η εξωτερική, ακριβώς επειδή παραμένει εντός του παρόντα (περιορισμένου) πεδίου, το μόνο που κάνει, είναι να ανακυκλώνει μονάχα και συνεχώς τον εαυτό της. (Με τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια σε κύκλους ανά διαστήματα που επαναλαμβάνονται). Μα με δίχως κάτι νέο, καινούριο, άγνωστο κατά τα άλλα, το οποίο θα μπορούσε να τη θρέψει, σαφώς ούτε μεγαλώνει (διευρύνεται), ούτε βέβαια και εξελίσσεται.

Διότι η ουσιαστικότερη μας τροφή, έρχεται μόνο από πάνω (ή από μέσα). Αυτή είναι που κατόπιν εμποτίζει, (ή θα έπρεπε κανονικά να εμποτίζει), όλες τις χαμηλότερες εκφάνσεις (εμφανίσεις) μας. Το Νου, το συναίσθημα, και φυσικά τη σωματική μας ύλη.

Η υλική τροφή λοιπόν τελικά, θρέφει, μόνο την ύλη του σάρκινου σώματος μας ώστε να μπορεί να συντηρείται, και απλά να παραμένει στη ζωή. Τίποτα βαθύτερο. Γι’ αυτό και οι άρρωστοι άνθρωποι, με την αλλαγή μόνο της διατροφής τους, (όταν δεν μεταμορφώνεται ταυτόχρονα με την αλλαγή αυτή  και όλη η εσωτερική τους φυχοσύνθεση και ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα), δεν γιατρεύονται, αλλά χειρότερα, παίρνουν και κάποιες, όχι λίγες φορές την κατιούσα… (Ανάλογα βέβαια και με το πρόγραμμα της Ψυχής τους.)

Για να μην αναφερθούμε και πάλι εδώ στο γεγονός, ότι ακόμα και αυτή, (η εξωτερική διατροφής μας) γενικότερα, και στα υποτίθεται υγιή άτομα, (ακόμα υγιή), δεν έχει και την καλύτερη ποιότητα ώστε το σώμα να καθίσταται «ανάλαφρο» και αγνό, για να μπορεί να δέχεται ανώτερες δονήσεις…

ΑΛΧΗΜΕΙΑ

Νομίζουμε πως μπορούμε να έχουμε «προσωπικά» σχέδια και ατομικές σκέψεις… Αυτό όμως είναι αδύνατον, μια και το πεδίο του νου είναι ενιαίο, και το ίδιο για όλους… Αυτό σημαίνει πως μέσα σε αυτό, ως μία τεράστια ενεργειακή δεξαμενή ιδεών, περιλαμβάνονται όλες οι σκέψεις που είναι δυνατόν να συλλάβει ποτέ ανθρώπινος νους. Έτσι, ανάλογα με το τι επιλέγουμε να είμαστε, (συχνότερα βέβαια τι «νομίζουμε» ότι είμαστε), έλκουμε και τις ανάλογες σκέψεις. Το όμοιο, «τραβά» κοντά του πάντα το όμοιο.

Ανά πάσα στιγμή λοιπόν είναι δυνατόν να συλληφθεί η οιανδήποτε σκέψη μας (από όποιον έχει ανεπτυγμένη την εν λόγω ικανότητα, -ως παράγωγο ανάπτυξης της Εσώτερης Εξελικτικής του πορείας φυσικά, και όχι ως αυτοσκοπό-), αλλά ενώ αφορά ικανότητα την οποία κατέχουμε όλοι μας, παραμένει από την πλειοψηφία ανενεργοποίουσα.

  

Κατά ανάλογο τρόπο μπορεί να συλληφθεί ότι κι αν αισθανόμαστε, μια και το πεδίο των συναισθημάτων, είναι ένα επίσης ενιαίο πεδίο.

Εδώ, είναι θεμιτό να ειπωθεί πως πρώτον, το πεδίο της ύλης είναι προερχόμενο από τα ανώτερα επίπεδα μια και η ύλη αυτών αποκρυσταλλώνεται σε συμπαγής μορφή εδώ στον εξωτερικό κόσμο που βλέπουμε και γνωρίζουμε, και δεύτερον, ότι και το πεδίο της ύλης είναι ένα ενιαίο πεδίο, μια και τα μόρια του, αποτελούν έναν ενιαίο ολοζώντανο οργανισμό, ασύλληπτο όμως για τον άνθρωπο ως προς το σκοπό και τις λειτουργίες του…

Είναι ανόητο οπότε να θεωρούμε ότι μπορούμε να κρυβόμαστε για τα «κίνητρα», το υπόβαθρο του τι συμβαίνει μέσα μας, ή το συνειδησιακό μας επίπεδο. Πολλές φορές μάλιστα είναι κάτι παραπάνω από πιθανό, (ειδικά όταν είμαστε μπερδεμένοι, και δεν έχει μπει η Αυτογνωσία στη ζωή μας για να γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα μας, αφού ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με το να δούμε βαθιά μας), να εκπέμπουμε πράγματα, που ούτε οι ίδιοι δεν έχουμε αντιληφθεί ως φωτισμένο συνειδητοποιημένο μέρος του εαυτού μας. Με λίγα λόγια η «γλώσσα» της διαισθητικής επικοινωνίας στον άνθρωπο σήμερα, δεν είναι από τις πιο δημοφιλείς, ακριβώς επειδή άλλα είναι τα ενδιαφέροντα του...

Πάμπολες όμως ικανότητες, άγνωστες κατά τα άλλα για μας, (ως χρησιμοποιούμενες και αυταπόδεικτες λειτουργίες μέσα μας) όπως η τηλεπάθεια και η συναίσθηση,  (σαν λέξεις μπορούμε να βάλουμε όποιες θέλουμε με την ίδια όμως σημασία), δεν είναι «κάπου» μακριά μας. Είναι μέσα μας. Όμως νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι από αυτές, ακριβώς επειδή απέχουμε από το να εστιάζουμε την προσοχή μας εσωτερικά, εξαιτίας της αποκλειστικής δράσης μας στο εξωτερικό μέρος του εαυτού μας. (Εμφάνιση, ηλικία, φύλο, μόρφωση, οικονομική ευμάρεια και μη, κτήσεις, που σαφώς όλα αυτά τελικά είναι που μας ταυτοποιούν, μας καθορίζουν, και ελέγχουν όλη μας τη ζωή και όχι εμείς…).

Κάποτε…., όλα τα παραπάνω, θα διδάσκονται στα σχολεία. Κάποτε… Προς το παρόν, μόνο όσοι παραμένουμε συγκεντρωμένοι στην εντός μας προσοχή, διαπιστώνουμε την ύπαρξη και αλήθεια τους μια και λειτουργούν αβίαστα, όντες επικεντρωμένοι και εργαζόμενοι, σε ένα βαθύτερο μέρος του εαυτού μας, από αυτό της εξωτερικής φαινόμενης ύπαρξης μας.

Δυναμώνοντας την προσοχή εσωτερικά, (χωρίς να είναι αυτός ο στόχος μας), αναπτύσσονται αβίαστα (όπως είπαμε), καί η τηλεπάθεια, καί η συναίσθηση, μαζί με τόσες άλλες ιδιότητες και ικανότητες μας οι οποίες ενώ υπάρχουν σε σπερματική μορφή, δεν βρίσκουν «πρόσφορο» έδαφος για να εκδηλωθούν. Κι αυτό, επειδή βρίσκεται η προσοχή μας αποκλειστικά στις αγωνίες, τις ανησυχίες και τους φόβους, που οι σκέψεις  μας παρασέρνουν να βρισκόμαστε, οπότε όλο αυτό καθιστά, αδύνατο την εκδήλωση Εσώτερων αναγνωρίσεων.  

Όμως το παραπάνω είναι νόμος: Σε όποιο επίπεδο του εαυτού μας εστιαζόμαστε, αυτό και αναπτύσσουμε εσωτερικά, και από αυτό παίρνουμε τις πληροφορίες και τα βιώματα μας. Από την άλλη, όπου κι αν εστιαζόμαστε ειδικότερα και πιο λεπτομερειακά ως το πλάνο ζωής μας και τα παρεμφερή κομμάτια του, αυτό και  «δυναμώνουμε», οπότε γίνεται και η εκδηλωμένη μας πραγματικότητα μπρος στα μάτια μας. Από το μεγαλύτερο θέλω μας, μέχρι τον ύψιστο φόβο μας, ο οποίος αφορά τον εφιάλτη που στο κάθε μας τώρα ζούμε…

Από την άλλη φυσικά «θανατώνουμε», ή απλά «αποδυναμώνουμε», οτιδήποτε δεν του παρέχουμε πια την προσοχή μας. (Δηλαδή την ενέργεια μας ώστε να ζει και να υπάρχει). Από αυτό αναγνωρίζουμε πως «η κάθε κόντρα» με οτιδήποτε, ποτέ δεν το σταματά. Απλά το πολλαπλασιάζει…. Με όλη αυτή τη διαδικασία βεβαίως, να ισχύει στα πάντα. Γιατί ως διαχειριστές ενεργειών, (που εκτός όλων των άλλων είμαστε), εισπράττουμε (και ζούμε),  πάντα αυτό που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει, ακριβώς όσο το συντηρούμε.

Η «μεταφυσική» λοιπόν, ανέκαθεν «ζει» μέσα μας. Που την ψάχνουμε; Σε βιβλία; Εμείς είναι που δεν επιλέγουμε να ζούμε μέσα της.

Και ισχύει, γιατί δίνουμε βαρύτητα μόνο στις λογικά ερμηνευμένες σκέψεις μας, στις κάθε είδους ανασφάλειες, και στο φόβο, ως μπροστάρη μας και καθοδηγητή...

Πόσα όμως διαφορετικά πράγματα θα κάναμε (αφού θα ήμασταν), αν βασιζόμασταν στη διαισθητική προσέγγιση των πάντων, και πόσα ακόμα θα βλέπαμε, και θα ζούσαμε αναπτύσσοντας τα, εν μέσω άγνωστων, αχαρτογράφητων περιοχών του Είναι μας, μια και αφήνουμε αχρησιμοποίητες, όλες τις δυνάμεις τις οποίες θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πως κατ’ ουσίαν διαφεντεύουμε…

Αλχημιστές λοιπόν Είμαστε όλοι μας. Αλχημιστές με υλικό, τον ίδιο τον εαυτό μας και τις λειτουργίες του.

Είμαστε και υπάρχουμε εδώ, (εκτός από το να αναγνωρίζουμε τι Πραγματικά Είμαστε και να εργαζόμαστε να επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε αποπερατώνοντας το έργο μας, και) για να δημιουργούμε.

Με την έννοια της δημιουργίας, να αφορά ουσιαστικά οτιδήποτε με το οποίο καταπιανόμαστε, εν όσο είμαστε εδώ (εν ζωή στην ύλη). Κάτι, που ενώ τώρα έτσι κι αλλιώς το κάνουμε, δεν είναι κάτι που συνειδητοποιούμε...

Εργαζόμαστε λοιπόν στο νοητικό επίπεδο, προσελκύοντας δυνάμεις -  ενέργειες που δημιουργούν, ανάλογες της ποιότητας των σκέψεων που έλκουμε.

Εργαζόμαστε στο συναισθηματικό πεδίο και δημιουργούμε «μορφές», που εξαρτώνται απόλυτα από την ποιότητα των συναισθημάτων μας, και αφορούν την ισορροπία ή ανισορροπία με την οποία υπάρχουμε και λειτουργούμε στη ζωή μας.

Και «φτιάχνουμε», εργαζόμενοι με τα υλικά της ύλης, και τις καθαρά εξωτερικές δημιουργίες χρησιμοποιώντας και κατευθύνοντας τα χέρια μας.

Η ικανοποίηση οποιουδήποτε τελειωμένου μας έργου, είναι ακριβώς η βαθύτερη αίσθηση ότι αυτό που έπρεπε να γίνει, έγινε με τον ορθότερο τρόπο. Αντίθετα, η κάθε δυσφορία από οποιαδήποτε προσπάθεια μας, ή, η απογοήτευση από μισοτελειωμένες μας ασχολίες, δείχνουν πως «ποτίστηκαν» από εμάς με δυσαρέσκεια, καταναγκασμό και άλλα παρόμοια παράγωγα, (μη ανάληψης της ευθύνης τους από μέρους μας), τα οποία αποδεικνύουν πως ως δημιουργοί, αποτύχαμε παταγωδώς στο κάθε εν λόγω έργο…

Τέλος, εργαζόμαστε στο Μέγα Έργο, αυτό της μετουσίωσης του Εαυτού σε αυτό που Πραγματικά Είναι, που σημαίνει εργασία με όλα τα παραπάνω να συμπορεύονται μαζί μας, με μόνο και απόλυτο καθοδηγητή, την Εσώτερη αναγνωρισμένη μας Φύση. Διαπιστώνοντας την, (εντός των πάντων), βιώνοντας την, και ζώντας ως Αυτή!

Ας στοχαστούμε οπότε επάνω στη ζωή μας. Κι ας δούμε, «τι κάνουμε». Πάντα πειραματιζόμενοι, και όχι παίρνοντας τα πάντα όσο σοβαρά και βαριά τα παίρνουμε… Δεν είναι έτσι, από τη θέση αυτού που Είμαστε, και του τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ. Ας πειραματιστούμε. Τα πάντα, είναι δυνάμεις του εαυτού μας, με εμάς, το Μέγα Αλχημιστή της ζωής μας!

Κάποτε, γράφτηκε πως Αλχημιστές, ήταν αυτοί που μετέτρεπαν οποιοδήποτε μέταλλο σε χρυσό. Πόσο τραγικά παραποιημένο… Όχι επειδή η διαδικασία αυτή είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί με τα μέταλλα, αλλά επειδή ο συμβολισμός της, έχει να κάνει με την ικανότητα μας να μετατρέπουμε (εργαζόμενοι), τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε τι; Στο ανώτερο όλων των μετάλλων:  Τον «Χρυσό», του Ηλίου μέσα μας… 

ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ. ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩ

Μέσα μας βαθιά, έχουμε πάντα την ορθή ώθηση να αλλάξουμε, να διευθετήσουμε, ή να τελειώσουμε κάτι το οποίο με τον τρόπο που «εμφανίζεται» μας προκαλεί δυσφορία.

Μιλάμε σαφώς, όχι για τη δυσφορία που μας «χαλάει», επειδή «δεν μας αρέσει» αυτό που βλέπουμε διότι «θα μας βόλευε» να ήταν αλλιώς, γιατί από αυτό θα κερδίζαμε κάτι που θεωρούμε τώρα ότι το χάνουμε. Όχι.

Μιλάμε, για τη δυσφορία που νιώθουμε για κάτι που διεξάγεται, και δεν είναι συμβατό με το Είναι μας. Δηλαδή ενώ μέσα μας έχουμε αλλάξει, και έχουμε ήδη εξετάσει και διευθετήσει τις καταστάσεις που το αφορούν, παρ’ όλα αυτά η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει μπρος μας.

Αυτό συμβαίνει, γιατί πρέπει συνειδητά να πάρουμε θέση, δηλαδή να εκφράσουμε προς τα έξω, (με τον τρόπο που μας υποδεικνύει το κάθε μας βίωμα), μια και η δυσφορία τις περισσότερες φορές, είναι ακριβώς γιατί δεν έχουμε εξωτερικεύσει, όλα όσα έχουν συνειδητοποιηθεί και αποφασιστεί ως προς αυτό που Είμαστε με αποτέλεσμα, άλλα να νιώθουμε, κι άλλα να αφήνουμε να συμβαίνουν εξωτερικά ως προς το ξεδίπλωμα της εσωτερικής μας κατάστασης.

Όμως έτσι, είμαστε ψεύτες και υποκριτές, τόσο προς τον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους, άσχετα αν οι λόγοι είναι εξαιτίας διστακτικότητας, φόβου, ή συνειδητής υποκρισίας.

Αυτά ακριβώς όμως είναι που πρέπει να υπερβούμε με την «έκθεση» - έκφραση, και ακριβώς γι’ αυτό, εξακολουθεί να εμφανίζεται ακόμα στο εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας το αυτό συμβάν.

Γιατί για να φτάσουμε να έλξουμε εξωτερικά, ότι έχει μεταμορφωθεί μέσα μας, πρέπει πρώτα να καθαρθεί «εντελώς» ότι συνδέεται με αυτό και αφορά εμπλεκόμενες ενέργειες, άτομα και καταστάσεις.

Γνωρίζουμε οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα τι «πρέπει» να γίνει, και ποιο είναι το κομμάτι που μας αναλογεί. Πράττουμε όμως ανάλογα, ή ο φόβος της αλλαγής, το να μην χαλάσουμε πάγια βολέματα, ή συνήθειες ετών που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς, δεν μας επιτρέπουν  να προβούμε σε άλλου είδους στάσεις, πέραν των δοκιμασμένων εκφράσεων του γνωστού, περιορισμένου, και προβλέψιμου εαυτού του παρελθόντος μας, που τελικά κατά αυτόν τον τρόπο, εξακολουθούμε να λειτουργούμε, παρ’ όλο που θα θέλαμε και είχε «φύγει από πάνω κι από μέσα μας»;

Μα και μόνο που αλλάξαμε μέσα μας, είναι αδύνατον έξω, να εκφράζουμε κάτι άλλο. Αποτελέσματα όσο δεν εκφραζόμαστε λοιπόν όπως πρέπει; Επιδείνωση της αρχικής δυσφορίας μεταμορφωμένης σε βάρος, απογοήτευση, ανισορροπία, γέννηση ήπιας μέχρι και βαριάς κατάθλιψης, με τελικό στάδιο βέβαια, την εμφάνιση κάποιας ασθένειας και στο σώμα.

Γιατί έτσι εμφανίζονται οι ασθένειες (όταν δεν αφορούν καρμικά χρέη) που είναι δημιουργημένες καθαρά από τη δική μας στάση στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς λοιπόν δεν πρέπει να αφήνουμε να διεξάγονται τέτοιου είδους συγκρούσεις μέσα μας. Χρειάζεται ακριβώς κατά τον εντοπισμό τους  (εν τη γενέσει τους λοιπόν) να διευθετούμε το θέμα με ειλικρίνεια και καθαρότητα, ώστε να μην επιτρέπουμε τη δημιουργία όλων των δυσάρεστων προαναφερθέντων αποτελεσμάτων.

Γιατί μέχρι να φτάσει να αλλάξει κάτι εξωτερικά 380 μοίρες σε σχέση με συνήθειες και στάσεις του παρελθόντος μας, ώστε να έλκουμε πλέον κάτι εντελώς νέο στη ζωή μας, πρώτα θα χρειαστεί να δυναμώσουμε, διεκδικώντας την ελευθερία της έκφρασης μας, μη διστάζοντας να απαιτούμε από τον εαυτό μας, όσα η Αξιοπρέπεια μας απαιτεί, ώστε ποτέ να μη νιώθουμε ότι προδίδουμε τον εαυτό μας. Ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε στη ζωή…

Γιατί άλλο είναι να γίνεται ασύνειδα, κι άλλο ενώ γνωρίζουμε, να εξακολουθούμε να πράττουμε, τα αντίθετα αυτών που η Φύση μας καλεί. Αυτή, είναι και η πραγματική αμαρτία προς τη Θεότητα….

ΕΞΩ ΑΠ’ ΟΛΑ & ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ

Κανένα γεγονός δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι καθετί αυτό που είναι! Είναι λάθος μας λοιπόν το να αγωνιζόμαστε να αλλάξει το οτιδήποτε.

Ο λόγος είναι πως ότι μας συμβαίνει στη ζωή, (από το πιο μικρό γεγονός, μέχρι και ζητήματα που «τινάζουν» στην κυριολεξία όλη τη μέχρι τότε πορεία όλης μας της ζωής στον αέρα), πρέπει να καταλάβουμε, πως αφορά αποτελέσματα αιτιών, που οι ίδιοι δημιουργήσαμε σε κάποιο παρελθόν μας…

Αυτό σημαίνει, πως δίνοντας προσοχή στο πώς να αλλάξουμε κάτι, χωρίς να εξετάζουμε ποια είναι η κατάσταση μέσα μας που το δημιούργησε – το έλκυσε με λίγα λόγια κοντά μας, (όπως και αν εξακολουθεί αυτή η ίδια κατάσταση να παραμένει μέσα μας), απλά μας κάνει, να «ξεσκονίζουμε» μονάχα την επιφάνεια, χωρίς να το πλησιάζουμε καν…

Η αλλαγή οπτικής μας όμως, όπως και η συνειδητοποίηση του τι αντιπροσωπεύει μέσα μας και μας αγγίζει (και μας επηρεάζει) τόσο βαθιά το κάθε «προβληματικό» για εμάς γεγονός, είναι που μπορεί τελικά και να το αλλάξει, μόνο όμως ως αποτέλεσμα της αλλαγής της εσωτερικής μας θέσης. Είναι όπως κάθε ασθένεια. Εμφανίζεται για να σημάνει «συναγερμό», πως κάτι δεν βλέπουμε, και δεν νιώθουμε ισορροπημένα, και χρειάζεται να το γιατρέψουμε μέσα μας, ώστε το σώμα να επανέλθει σε ισορροπία, δηλαδή σε υγιή κατάσταση.

Γιατί ότι έχουμε στη ζωή μας, (ως τις καταστάσεις και τα συμβάντα που παρουσιάζονται), δεν είναι παρά η αντανάκλαση της εσωτερικής μας ζωής. Οπότε όσο είμαστε αυτό που είμαστε, (ότι κι αν είναι), και παραμένουμε σε αυτό, έχουμε και την ανάλογη ζωή.

Υπάρχει όμως εδώ, και κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας. Αρχικά, γνωρίζοντας πως ούτε «άτυχοι» είμαστε, ούτε κάποιος μας έχει «καταραστεί», η μας «τιμωρεί» για κάτι. Όλα αυτά, είναι αστείο να τα υποστηρίζουμε, σε ένα σύμπαν απόλυτης Δικαιοσύνης. Ούτε όμως είμαστε σε θέση, (αν δεν έχουμε ανυψωθεί αρκετά ως Συνειδήσεις), να γνωρίζουμε λεπτομέρειες του πως και γιατί των συμβαινομένων.

Ξεχνάμε, ή δεν θέλουμε να έχουμε κατά νου, (για τους δικούς μας λόγους), πως υπάρχει ένα «μάτι» που βλέπει τα πάντα, και δεν μπορεί κανείς και τίποτα , να κρυφτεί από το βλέμμα του…

Έτσι, υπάρχουν γεγονότα τα οποία:

Εμφανίζονται επειδή μέσω αυτών, «πληρώνουμε» από προηγούμενους βίους. (Μεγάλο θέμα…)

Και ακόμα, γεγονότα, ώστε μέσα από αυτά, να μας δίνεται η ευκαιρία να «περνάμε εξετάσεις», για να μας προβιβάζουν σε πολύ ανώτερες θέσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με υλικές απολαβές, και εξουσία στο πεδίο, ή επάνω σε άλλους.

Γεγονός είναι λοιπόν, πως η διευθέτηση του οτιδήποτε, πρέπει να αφορά αντικειμενική διευθέτηση τελικά από μέρους μας, βασιζόμενη στην Ισότητα, τη Δικαιοσύνη, την Ισορροπία, η οποία σαφώς και ξεπερνά, οποιαδήποτε προσωπικής φύσης οπτική, υπό το πρίσμα της δικής μας ικανοποίησης και ευημερίας, ειδικά γνωρίζοντες πως αυτό πραγματοποιείται, εις βάρος της ατμόσφαιρας, της γης, ή των άλλων πλασμάτων.

Δεν είναι λοιπόν τόσο απλό, το να «αλλάξουμε» ότι «δεν μας αρέσει» σε ότι συμβαίνει. Γιατί το να μας «αρέσουν» τα πράγματα ως έχουν, και να καταφέρνει να μας ικανοποιεί το καθετί, έχει να κάνει με την ολοκληρωτική μας αλλαγή. Δεν αφορά οπότε την αλλαγή στο εξωτερικό μέρος της ζωής μας, αλλά μιας ριζοσπαστικής μεταμόρφωσης της Συνείδησης, μέσω της υπέρβασης και διευθέτησης, (επαναφοράς της Ισορροπίας), όλων των δυνάμεων που μας εμποδίζουν, από το να Είμαστε, και να φερόμαστε, ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, (η Ενιαία Συνείδηση που αναγνωρίζει τον Εαυτό της, και δρα ανάλογα στην κάθε δεδομένη περίπτωση), και όχι ως αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε (ένας απλός άνθρωπος, ξεκομμένος από τα πάντα, με μια δική του αποκλειστικά προσωπική ζωή έχοντας κτήσεις).

Αρχικά λοιπόν, ξεκινάμε από το να «στρώσουμε» μια ζωή, (ίσως γάμο, εργασία, ένα σπίτι ως τον ατομικό χώρο μας), γιατί αυτά ακριβώς βιώνονται ως εμπειρία μας, για το τι «μπορούμε» πρώτα απ’ όλα να «αναλάβουμε» τον εαυτό μας, βλέποντας και εκδηλώνοντας ικανότητες μας, που αν δεν έρχονταν σε έκφραση λόγω αναγκαιότητας περιστάσεων, στην προσπάθεια μας να «χτίσουμε» μια εξωτερική ζωή, δεν θα μπορούσαμε να τα αντικρίσουμε.

Μια και όλοι μας, αντιμετωπίζουμε σχέσεις με το άλλο φύλλο, (και με άλλους ανθρώπους), κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας στις μεταξύ μας επαφές, υπερβαίνουμε δισταγμούς και ανασφάλειες ώστε να «χτίσουμε» εργασία, και «φτιάχνουμε» ένα χώρο, ως το «βασίλειο της άνεσης μας», του προσωπικού χώρου που ζούμε, και αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας, για να μπορούμε να μεταφερόμαστε πλέον προς τα έξω, στην κοινωνία των ανθρώπων. Που για μας, δεν είναι παρά ένας μεγαλύτερος κύκλος εμβέλειας, από αυτόν του προσωπικού χώρου μας, που καλύπτει κυρίως η ακτινοβολίας μας.

 Κι ενώ εδώ ξεκινούν όλα, για τους περισσότερους ανθρώπους, τελειώνουν όλα. Δηλαδή, μπαίνουν σε μία ρουτίνα, επικεντρώνονται σε αυτή τη χτισμένη ζωή, και αφοσιώνονται στις δουλειές, το μεγάλωμα παιδιών, τη συντήρηση του σπιτιού, κάποια χόμπι, και άντε, ίσως, διακοπές το καλοκαιράκι, υποτίθεται για ξεκούραση… Η αίσθηση της βαθιάς κούρασης όμως στον άνθρωπο, είναι καθαρά ψυχολογική, και ποτέ σωματική. Σωματικά, ξεκουράζεται κάποιος και μόνο με τον καθημερινό ύπνο. Η κούραση της ανίας όμως είναι αυτή, που δεν έχει κανένα μα κανένα γιατρικό στην ύλη...

Γιατί το «τακτοποίημα» του πρακτικού μέρους της ζωής, δεν είναι η ολική μας ζωή, αν δεν συμπληρωθεί, με μια εσωτερικότερη προσέγγιση. Έτσι, για να νιώθουμε πως προχωράμε, (και πράγματι προχωράμε), Συνειδησιακά, έχοντας ως βάση μια χτισμένη ζωή, είναι αναγκαίο το Εσωτερικό μας ταξίδι. Μία προσέγγιση της ζωής, και ανακάλυψης, της δικής μας θέσης στο χώρο που ζούμε.

Πως είμαστε; Που είμαστε; Ποιοι είμαστε; Πως λειτουργούμε; Γιατί λειτουργούμε όπως λειτουργούμε; Τι μας γαληνεύει, και τι μας απομακρύνει από αυτή τη Γαλήνη; Που οφείλονται οι συγκρούσεις, και οι δυσαρέσκειες μέσα μας; Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι μόνο ικανές, να μας μεταφέρουν, σε μία Αυτοσυνείδητη προσέγγιση του Εαυτού μας, όπως και του κόσμου μέσα στον οποίο (αρχικά), συνειδητοποιούμε πως υπάρχουμε και ζούμε. Και όλο αυτό ως ταξίδι, μας μεταφέρει, στην βίωση (αν πάμε αρκετά βαθιά,) μιας αναντίρρητης Πραγματικότητας: Πως το έξω, δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με το μέσα για μας.

Διότι το έξω, επειδή ακριβώς κατοικούμε (προσωρινά μόνο) σε ένα υλικό σώμα, (το οποίο και μας επιτρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας κάτοικο του παρόντα πεδίου), δεν αφορά τίποτε άλλο, παρά το «σκηνικό» του σώματος μας, αλλά ουδεμία σχέση έχει με την αληθινή κατοικία μας. Είναι απλά ο φορέας έκφρασης μας εδώ. Στο κάθε τι του «φαίνεσται».

Η αληθινή όμως κατοικία μας, (την οποία βιώνουμε και ζούμε, διότι δεν αφορά «χώρο»), είναι κάτι πολύ ευρύτερο του υλικού κόσμου, γι’ αυτό και μπορεί να περιέχει τον υλικό κόσμο μέσα της. Είμαστε λοιπόν εδώ, αλλά όχι μόνο εδώ…

Το να θεωρούμε ως άνθρωποι την μόνη μας πραγματικότητα εντός του πεδίου της ύλης, αυτό είναι και η κύρια πηγή όλων των προβλημάτων μας σήμερα ως ανθρωπότητα. Γιατί δεν βιώνουμε τίποτε άλλο, παρά μόνο την υλική ύπαρξη μας.

Αγκαλιάζουμε λοιπόν (κατά την Εσωτερική αναζήτηση μας), τον εμφανιζόμενο εαυτό μας εδώ, γνωρίζοντας πως είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι αυτού που Είμαστε, επιλύοντας βεβαίως υπό το πρίσμα της βίωσης μια Ανώτερης μας Συνειδησιακής μετατοπιζόμενης Θέσης βίωσης, όλες τις διαστρεβλώσεις μας από την γέννηση μας εδώ, μέχρι τώρα, (την παρούσα μας ηλικία), χωρίς να μας ταυτοποιεί όμως, και να μας περιορίζει ως την μοναδική μας ταυτότητα.

Με όλη αυτή την παρακαταθήκη, και ανάλογα το επίπεδο επίτευξης της Ελευθερίας μας ως Υπάρξεις, εκφραζόμαστε, σε κάθε περιορισμένη στιγμή της ζωής μας, φωτίζοντας με αυτή μας την Ελευθερία, ότι κι αν αγγίζουμε.

Αγκαλιάζοντας λοιπόν αρχικά τον εαυτό μας, και βγαίνοντας στον κόσμο των ανθρώπων, ανακαλύπτουμε πως η αγκαλιά μας προς αυτούς, είναι ανάλογη του βάθους άγγιξης της Εσωτερικότητας μας. Και όσο πιο πολύ διευρύνεται αυτή η αγκαλιά εξωτερικά, τόσο εσωτερικά, βαθαίνουμε όλο και περισσότερο.

Γι’ αυτό ακριβώς και δεν έχει διαφορά το έξω από το μέσα. Γιατί όπως είμαστε εντός, εκφραζόμαστε και προς τα έξω, όπως και με τον τρόπο που βλέπουμε μέσα μας τα πράγματα, εμφανίζονται και ανάλογα στη ζωή μας.

Έτσι σκαλοπατιστά, το αγκάλιασμα μας, καλύπτει αρχικά (εμάς, ως αυτό που πιστεύαμε πως είμαστε μέχρι πρότινος), το περιβάλλον μας αμέσως στη συνέχεια, την πόλη, την χώρα μας, όλη τη γη, το ηλιακό σύστημα, μέχρι, όλη την «κτιστή» δημιουργία…

Οπότε, κοιτάμε λοιπόν ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, διευθετώντας τα της ύλης, με την ποιότητα της Αληθινής μας υπόστασης, (δίχως την οποιαδήποτε ταυτοποίηση), μη ξεγελούμενοι βεβαίως ποτέ ξανά, πως το μόνο που υπάρχει, είναι ότι βλέπουμε, μυρίζουμε, αγγίζουμε, ακούμε και γευόμαστε…

 Γιατί όλα μα όλα γίνονται και υπάρχουν, ακριβώς ως το σκηνικό εδώ, για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι την εδώ λειτουργία, όντες οι Μάρτυρες! Γνωρίζοντες όμως πως δεν είναι ο «χώρος» στον οποίο ανήκουμε.

Με αυτήν την οπτική, αλλάζουν τα πάντα για μας. Καί ως τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις, καί ως προς  το τι βλέπουμε μέσα από τα συμβάντα, (γιατί κοιτάμε την ουσία τους, και όχι το κάθε φαινόμενο), καί ως προς τη βίωση, πάμπολλων περισσότερων πραγμάτων για μας, εντελώς έξω από τα περιορισμένα όρια (σε όλους τους τομείς) της συνήθης ιδιοσυγκρασίας της ανθρώπινης φύσης που αφορά ιδέες, πραγματώσεις, δυνατότητες, διευθετήσεις, αισθήσεις…

Έχουμε ένα σώμα λοιπόν, και δεν είμαστε αυτό το σώμα. Γιατί να θέλουμε οπότε να αλλάξουμε το οτιδήποτε; Αφού ότι μα ότι κι αν έρθει στη ζωή μας, είναι ειδικά για μας. Έτσι, το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να το διευθετήσουμε, ακριβώς όπως αρμόζει στη φύση μας με την περίσταση.

Έτσι, πως μπορεί αυτή η φύση, να περιορίσει τον εαυτό της (όταν πλέον γνωρίζει); Οπότε όποιος περιορισμός υπάρχει, έχει να κάνει μόνο με τις περιορισμένες δυνατότητες του υλικού σώματος. Εμείς, Είμαστε ήδη… Δίχως τίποτα λιγότερο, όπως και τίποτα περισσότερο.

Είναι τόσα αυτά που δεν βιώνουμε για τον Εαυτό μας, εξαιτίας των περιορισμών που οι ίδιοι θέτουμε… Και είναι τόσα άπειρα αυτά που υπάρχουν έξω… Πέραν… Ακόμα, κι από όλον τον χτιστό κόσμο που γνωρίζουμε. Γιατί ότι γνωρίζουμε, μόνο αυτόν αφορά, και είναι και η αρχή του κάθε μας περιορισμού.

Η πορεία μας λοιπόν, αφορά το έξω απ’ όλα… Να δούμε, να λειτουργήσουμε ως η φύση μας, και κατόπιν, να επιστρέψουμε εκεί, που ανήκουμε Πραγματικά.

Αν αυτό λοιπόν που συζητάμε, νιώθουμε να μας «ξενίζει», είναι ακριβώς γιατί είμαστε μόνο ταυτισμένοι, με ότι τελικά «δεν είμαστε», κι αυτή είναι και η φυλακή μας, την οποία δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε…

Αν αναγνωρίζουμε βαθιά μας, πως έχει βάση, (μας το επιβεβαιώνει η βίωση του μέσα μας), τότε, ήδη βαδίζουμε προς αυτή την κατεύθυνση…

Και αν είναι η Άμεσα Πραγματικότητα μας, τότε, τελειοποιούμε μέρα με τη μέρα, τον Αληθινό μας σκοπό στη ζωή, και στην ύλη…

ΚΑΘΑΡΣΗ

Όταν τα πράγματα τα βλέπουμε εντός του πεδίου τούτου, κόσμου, κοινωνικού περίγυρου κλπ, υποχρεωτικά είμαστε ταυτισμένοι με κάποιον «ρόλο», (κάθε φορά,) όπως, και με την θέση την οποία η εξωτερική ζωή «του φαίνεσται» μας έχει καθηλώσει.

Κατά αυτόν τον τρόπο, δεν πάμε ούτε πολύ μακριά λοιπόν και σαφώς, ούτε και πολύ βαθιά… Καμία οπότε Εσωτερική πρόοδος… Μόνο τέλμα…

Αν όμως ένα από τα δύο αλλάξει, (είτε δηλαδή σπάσει ο οποιοσδήποτε «ρόλος» τον οποίο έχουμε πιστέψει και ταυτιστεί, είτε η «θέση» από την οποία βλέπουμε,) τότε, αλλάζει (γιατί ακολουθεί αυτόματα) και το άλλο. Όπως και να’ χει μάλιστα, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: Κερδίζουμε σε Ελευθερία  άρα, είμαστε πλέον εκτός (υπαρχόντων ως τώρα) ορίων, εκτός δεδομένων, εκτός του παρελθόντος…

Και αλλάζει ένα από τα δύο, όταν δυναμώνουμε την προσοχή (προσήλωση μας), στην αλλαγή που επιλέχθηκε, (ενσυνείδητα), (με επαναλαμβανόμενη, μη αποσπασμένη την προσοχή μας από αυτή), καθώς εμφανίζεται αυτή η αλλαγή πλέον, ως η νέα μας πραγματικότητα στη ζωή. (Την οποία οι ίδιοι θέσαμε σε εφαρμογή). Ως δηλαδή καινούριες (πρωτοαναγνωριζόμενες) εσωτερικές τάσεις ακολουθιών, παραινέσεις διαφορετικών μέχρι τώρα χειρισμών των καταστάσεων από εμάς, ως εκλάμψεις συνειδητοποιήσεων, ως συλλήψεις διευρυνόμενων ιδεών και σύνθεσης των καταστάσεων (σε πιο ουσιαστικά βάθη κατανόησης).

Όμως για να γίνει μόνιμη αυτή η νέα Συνειδησιακή κατάσταση, (θεώρηση των πραγμάτων από εμάς), είναι αναγκαίο να φτάσει στο ανώτερο όριο της. Αυτό  πραγματοποιείται, από την πάγια ακολουθία της από εμάς τόσο, ώστε να φτάσει να γίνει συνήθεια, δηλαδή να λειτουργεί, δίχως την παραμικρή δική μας «ενθύμηση» (και επαναφορά σε αυτήν, κάθε φορά που υποκύπτουμε στην παλιά κατάσταση). Χωρίς επομένως να χρειάζεται από ένα σημείο και μετά να θέσουμε την προσοχή μας σε αυτήν, η κατάσταση, εξακολουθεί να παραμένει και να λειτουργεί μέσα μας, σαν…., από μόνη της.

Στη συνέχεια όμως, παραμένοντες στην αλλαγμένη μας πια θέση, (συνήθειας), αισθανόμαστε (μοιραία) κάποια στιγμή σταμάτημα, ή κόλλημα. Αναγνωρίζεται, όταν νιώθουμε πως δεν  προχωράμε. Σαν, να μην πηγαίνουμε πουθενά. Και έτσι είναι. Όσες εξωτερικές ενέργειες κι αν κάνουμε προσπαθώντας αυτό που νιώθουμε να αλλάξει.

Τότε, δεν συμβαίνει τίποτε άλλο, παρά ήρθε η ώρα, η προσοχή μας πλέον να φύγει και από αυτή την κατάσταση και να μετατοπιστεί, (ηθελημένα), σε ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο. Ώστε τελικά, αυτό το επίπεδο, (επαναλαμβανόμενο και πάλι), να γίνει πλέον κάποια στιγμή η συνήθεια μας, (όπως η προηγούμενη που περιγράφηκε ως την αρχική αλλαγή συνείδησης), για να φτάσουμε και σε αυτό να βιώσουμε το τέλμα, μια και μόνο τότε θα μπορούμε και πάλι, να πάμε ακόμα πιο πέρα άρα, σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Με αυτό, (ως διαδικασία), να μην έχει τέλος…

Το θέμα όμως με τους ανθρώπους, είναι πως όταν φτάνουν σε κάποιο κομβικό σημείο Εσωτερικά που αναγνωρίζεται ως σταμάτημα, (το τέλμα όπως είπαμε,  επειδή ακριβώς έχει  κατακτηθεί το συγκεκριμένο επίπεδο), αντί να το χρησιμοποιούν ως «βατήρα» για να πάνε «ψηλότερα», (ή βαθύτερα, που είναι το ίδιο και το αυτό,) «κολλάνε» στο σταμάτημα, με δυο πολύ βασικά αποτελέσματα:

1. Να παραμένουν ως έχει, (μη κάνοντας ουσιαστικά τίποτα), κρατώντας ιδέες (παλιές), πεποιθήσεις, όρια, εξωτερικές πεθαμένες λειτουργίες κλπ, που τους βαραίνουν μεν, και τους κάνουν να νιώθουν εγκλωβισμένοι, καταπιεσμένοι και ανήμποροι, να αποδέχονται την «άδικη» δυστυχισμένη τους μοίρα, για την οποία βέβαια οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι δε. (Μια και κρατούν πράγματα παγιωμένα και νεκρά).

Και,

2. Να αντιδρούν σε κινήσεις, λόγια, και στάσεις άλλων, που οι ίδιοι τους έχουν παραχωρήσει δικαιώματα για αποφάσεις που αφορούν το μέλλον και τη ζωή τους, περιμένοντας κάτι, κάποτε να αλλάξει εξωτερικά, (από αυτούς που οι ίδιοι τώρα κατηγορούν), ώστε να νιώσουν κάποτε καλά…. Χωρίς αυτό βέβαια να έρχεται ποτέ… (Μη δυνάμενοι να δρουν, στην ίδια τους τη ζωή, έξω από τα κληρονομούμενα δεδομένα…).

Κάθε «σταμάτημα» μας, δεν είναι ποτέ ούτε τέλμα, ούτε πισωγύρισμα όπως (πολλοί) νομίζουμε όμως. Αντίθετα, είναι ένα απαραίτητο στάδιο, και αφορά την «ένδειξη», ώστε να θανατώσουμε μέσα μας όλα τα δεδομένα που μας πνίγουν,  για να εισέρθουμε κατόπιν σε επόμενη, αναβαθμισμένη από την κάθε προηγούμενη κατάσταση. Αν δεν πάψει το παλιό, το νέο, δεν γεννιέται ποτέ. Κατά αυτόν ακριβώς τον τρόπο, είναι που υφίσταται η Συνειδησιακή Εξέλιξη του ανθρώπου, με όλο ένα και μεγαλύτερες διευρύνσεις στην Αντίληψη του.

Το θέμα (γενικότερα) όμως είναι πως ότι περιγράφηκε, έχει να κάνει με τη συνεχή μάχη στο εδώ πεδίο ή αλλιώς, τη μάχη της Ύλης, με το Πνεύμα. Με εμάς (τη Συνείδηση) ανάμεσα... Μέχρι… Μέχρι να διευρυνθούμε τόσο πολύ που η ύλη, σε τίποτα να «μην χωρά» την Πραγματικότητα της κατανόησης μας.

Εντοπίζονται, δύο δύσκολα στρατηγικά σημεία εδώ:

Το ένα, είναι όταν εν μέσω τέλματος δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει διέξοδος από αυτό, που έχει να κάνει με την αλλαγή μέσα μας σε όλα τα επίπεδα (αναβάθμιση).

Και το άλλο, όταν ενώ έχουμε επιλέξει την αλλαγή, βιώνουμε καταστάσεις κατρακυλίσματος, παρά ανύψωσης.

Στο πρώτο, (όπως ήδη ειπώθηκε,) παραμένουμε ως έχει, ευελπιστώντας για διαφορετικά αποτελέσματα στη ζωή μας, παραμένοντες στις ίδιες θέσεις, κάτι που δεν γίνεται βέβαια, ούτε ποτέ πρόκειται να γίνει, μια και με τα ίδια πράγματα - δεδομένα, δεν μπορούν να εμφανιστούν άλλου είδους  αποτελέσματα.

Στο δεύτερο, χρειάζεται να περάσουμε (συνειδητά), από όλα τα σκοτάδια (της δικής μας καθαρά ψυχοσυνθετικής δημιουργημένης αντίληψης,) αντικρίζοντας τα με θάρρος, (παρόλο που πονάνε), γιατί μόνο έτσι μπορεί να εμφανιστεί το Φως. Το Φως, το οποίο βέβαια δεν σημαίνει πως τότε έρχεται σε εμάς, μια και πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Το θέμα είναι, πως η δική μας άγνοια όπως και οι διαστρεβλώσεις μας, ήταν που το εμπόδιζαν να φανεί (και να βιωθεί).

Η κάθε αναβαθμισμένη θέση την οποία επιτυγχάνουμε οπότε έχει στάδια, σκοτάδια, διευθετήσεις, συνειδητοποιήσεις, κατανοήσεις, αποδοχή, και χιλιάδες άλλα παράγωγα, που είναι απόλυτα αναγκαίο να βιωθούν, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για Εσωτερική μεταμόρφωση.  Γιατί έτσι «καθαροί», δυνάμεθα να μετατοπιζόμαστε (ως Συνείδηση), σε όλο και πιο ευρείες τάξεις φασμάτων του Φωτός. Έτσι επέρχεται πρόοδος.

Η Υπέρβαση οπότε, έρχεται πάντα με κόπο. Όχι επειδή αυτό είναι απαραίτητο, αλλά επειδή η κάθε Υπέρβαση, είναι απόλυτα εξαρτώμενη από το εύρος των δικών μας αντιστάσεων, όπως, και από το βάθος της διαστρέβλωσης μας, το οποίο λειτουργούμενο ως τέτοιο κατά το παρελθόν, έχει τώρα φέρει μαζί του το «βάρος», (Εσωτερικά), των ανάλογων διαστρεβλωμένων εξωτερικών πράξεων (κάρμα), που έχουν καταγραφεί στην Ενιαία Συνείδηση...

Επομένως, Κάθαρση είναι αυτό που επέρχεται τελικά, κάθε φορά που αναβαθμιζόμαστε. Μία κάθαρση, (σε ανυψούμενες δονήσεις), που είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να «σηκώσουμε» τελικά το Φως του Εαυτού μας το οποίο τώρα, αναγνωρίζουμε ως το σκοτάδι μέσα μας. Το Άγνωστο. Γι’ αυτό ακριβώς όμως και όταν το Άγνωστο γίνεται γνωστό, κανένα σκοτάδι δεν μας τρομάζει γιατί πλέον, δεν το κουβαλά πια, καμία διαστρέβλωση μέσα μας.

Τα πράγματα, είναι πάρα πολύ απλά. Καί για το τι Είμαστε, καί για το ποια είναι η Πραγματικότητα. Η πολυπλοκότητα στα πάντα στη ζωή μας, (εξαιτίας της υπερανάλυσης μέσω της σκέψης), είναι που όλα τα βλέπει σαν προβλήματα και προσπαθεί να τα λύσει, και μετά δημιουργεί άλλα προβλήματα για να λύσει τα προηγούμενα, με αποτέλεσμα, να χάνεται, κάθε αρχική μικρή διαστρέβλωση, υπάρχουσα στο σήμερα μας γιγαντωμένη και τρομακτική. Με αυτό να ισχύει και σε ατομικό, και σε συλλογικό επίπεδο. Μια και το γενικό, αποτελείται από τα μέρη…

Η επιστροφή στην απλότητα λοιπόν είναι η λύση κι αυτό, ως την εξάλειψη, όλων των περιττών συσσωρεύσεων στην ύπαρξη μας. Όλων. Συσσωρεύσεων, που μας καθιστούν ανάξιους να χειριστούμε τη ζωή, και τον (εμφανιζόμενο) εαυτό μας ως ύλη.

Η αποταύτιση λοιπόν από την ύλη, (και ως ύλη), αποκαθιστά την τάξη, που έχει διαρραγεί κατά τη διάρκεια των αιώνων, και επαναφέρει την ισορροπία μέσα μας, όπως και στο περιβάλλον, το οποίο και αντανακλά, την εις την πράξη Αληθινή μας ταυτότητα.

ΜΑΓΕΙΑ

Η Πραγματική Επαφή και Επικοινωνία, είναι καθαρά Εσωτερική, και δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό.

Ούτε για να την «απολαμβάνουμε» ούτε για να τη «συνειδητοποιούμε», ούτε για να την «αισθανόμαστε» μια και τη ζούμε «τώρα». Δεν περιμένουμε να....,τη ζήσουμε σε λεπτά, σε ώρες, σε μέρες, (σε κάποιον δηλαδή μελλοντικό χρόνο), ούτε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Και είναι βασικό να πούμε, πως βρίσκεται πάνω από τα ανθρώπινα καθημερινά συναισθήματα (τα οποία βέβαια και υπερβαίνει).

Εξωτερικές αποδείξεις λοιπόν γι' αυτήν, χρειάζεται μόνο το εγώ, (ως εγωκεντρισμός,) μια και το εγώ είναι που ζει παρασιτικά, μη έχοντας ουδεμία Πίστη στον Εαυτό του, όντας διαχωρισμένο, ανασφαλές, και με διάχυτη τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, όπως και την επιβολή του προς το περιβάλλον, με τα οποία βέβαια και χαρακτηρίζεται.

Η Πραγματική Επαφή και Επικοινωνία είναι βουβή μεν, μα κραυγάζει δε. Κι αυτό που κραυγάζει, είναι μόνο η Ενότητα της.

Και σαφώς ισχύει το ίδιο ως προς τον Εαυτό, τους άλλους, και τα πάντα γύρω μας. Είμαστε, ήδη Ενωμένοι...

Σε ανθρώπινο επίπεδο λοιπόν στερείται λόγων, διότι τα λόγια, χρειάζονται ουσιαστικά, μόνο όταν η επαφή είναι αδύνατον να συνειδητοποιηθεί…

Γιατί σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, τα λόγια χρειάζονται, προς περιγραφή Εσωτερικών Καθαρά Βιωμάτων για «μοίρασμα», μέσα από το πρίσμα της Ατομικότητας του καθένα μας,

και σε ένα ακόμα πιο επιφανειακό επίπεδο, για καθαρά λειτουργικά και πρακτικά ζητήματα. (Εκβάθυνση μηχανημάτων).

Για οτιδήποτε άλλο, τα λόγια είναι περιττά, και άχρηστα... Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι κάνουμε… Η Πραγματική Κοινωνία μεταξύ μας οπότε είναι πασιφανές πλέον, πως σε καμία περίπτωση δεν γίνεται με τα λόγια...

Έτσι, (χωρίς τη φυσική παρουσία) το βίωμα, μία βαθιά συναισθανόμενη σκέψη, (και όλο και κατεβαίνοντας, με σημείο αναφοράς τη φυσική, υλική μας παρουσία,) ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά, είναι η ζώσες της καταστάσεις, όπως, και οι φυσικές εκφράσεις της. Υπάρχει όμως ως συνειδητοποιούσα Αλήθεια μέσα μας, ήδη.

Ειδάλλως, ψάχνουμε να ενωθούμε με το χρήμα, την κτίση, της εξουσία, μέσω του σεξ κλπ, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα δώρα της ολοκλήρωσης.. Τζάμπα κόπος. Η Πραγματική ολοκλήρωση, έρχεται μόνο μέσω της Εσωτερικής Βιώζουσας Ένωσης...

Νιώθοντας, (και πραγματοποιώντας Ατομικά ο καθένας μας) λοιπόν, αυτή την Ένωση, είναι και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί, καί επιτυγχάνεται η συνειδητοποίηση της Πραγματικότητας της από τη μια, (επειδή ακριβώς μας αποδεικνύεται,

 με αντίστοιχες καθαρά Εσωτερικές αισθήσεις τις οποίες «φέρει» μαζί της), ενώ από την άλλη, διαχέεται και προς το περιβάλλον, ως η Δημιουργία μας προς τα έξω. Μια Δημιουργία μας, που αφορά την εκμάθηση Συνένωσης, (προς Ατομική πραγματοποίηση) των άλλων, όλων όσων δηλαδή την αγνοούν.

Γεννημένη έτσι μέσα τους (ως τον σπόρο που αναπτύχθηκε, σε όσους βρίσκεται  πρόσφορο το έδαφος) την αναπαράγουν, (στο βαθμό της δικής τους συνειδητοποίησης), οπότε καί τη διαχέουν κι αυτοί με τη σειρά τους στο περιβάλλον, και μεταμορφώνονται και οι ίδιοι όλο και πιο πολύ, (όπως και η ζωή και οι επιλογές τους), (εξαιτίας της «ραδιοβολίας της»), γινόμενοι Εαυτός...

Μαγεία… Η Μαγεία της Ζωής.

Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

Η συνειδητοποίηση, της συνεχούς ταύτισης (και ποτέ αποκοπής) μας με  την Πηγή, είναι το μυστικό της βιώζουσας ταύτης κατάστασης ως την θέση, (και στάση) μας Εσωτερικά, προς τα πάντα. (Και μέσα μας, και στον κόσμο που μας περιβάλει).

Γιατί πράγματι, δεν χωριστήκαμε ποτέ από την Πηγή, αλλά προστέθηκαν στη Συνείδηση (που είμαστε) περιττά κατανοήματα, τα οποία και τώρα χρειάζεται να αποβάλουμε, ώστε να Είμαστε ως Επίγνωση αυτό που πάντα Είμαστε (ανέκαθεν), μη χάνοντας ποτέ ξανά, (τη σύνδεση μας, και) τις Βαθύτατες Αισθήσεις που το επιβεβαιώνουν (και το αποδεικνύουν), σε κάθε αντιληπτική μας (και μη) φάση.

Τα διαστρεβλωμένα κατανοήματα, προέκυψαν – και προκύπτουν –  εξαιτίας της φύσης του παρόντος πεδίου, ως έντονου – και βαρύτατου – επηρεασμού των ώσεων του επάνω μας, το οποίο «πιέζει» αποκλειστικά προς εξωτερίκευσή, μη αφήνοντας μας την απαραίτητη ενέργεια για στροφή της προσοχής μας εντός. (Εσωτερίκευση).

Γιατί βρισκόμενοι στο τρισδιάστατο παρόντα πεδίο, (ως ένοικοι του) ζούμε,  εντός ενός σάρκινου σώματος, που ενώ αυτό είναι ο τρόπος βέβαια για να μπορούμε να  βρισκόμαστε εδώ ως Παρουσία, και να αλληλεπιδρούμε με τα πάντα γύρω, παρ’ όλα αυτά, είναι και η αιτία που βιώνουμε (εξαιτίας του,)  εμπειρίες τέτοιες όπως η κίνηση, η ύπαρξη μορφών – διαφορετικών μεταξύ τους -, η στερεοποίηση σε ύλη, το φαινόμενο της σταθερότητας στα πάντα, ο χρόνος, (ως ακολουθία συνέχειας και ανάπτυξης), ο χώρος κλπ.

Και που είναι το πρόβλημα; Ότι αντί να είμαστε μάρτυρες όλων αυτών, εκφράζοντας τις Εσωτερικές αναγνωρισμένες μας Ποιότητες, και ζώντας με αυτές, εμείς, έχουμε αναγάγει σε αδύνατη την «παράκαμψη» τους, (απόλυτα ταυτισμένοι με τις εμπειρίες μας, ως την ταυτότητα μας, και μη έχοντας ως  Βάση μας καθαρά το Εσωτερικό), «παραπλανημένοι», (ακούσια και εκούσια), εξαιτίας της δυναμικότητας τους, αναχαιτίζοντας την Αλήθεια για εμάς και την Αληθινή Φύση μας από τη μια, και εγκλωβίζοντας μας στις δονήσεις του σώματος από την άλλη. Έτσι, χωμένοι βαθιά στο πεδίο της ύλης, που σε συνδυασμό με τις ερμηνείες που δίνουμε από την αναλυτική σκέψη του μυαλού μας, ζούμε μία ψεύτικη ζωή, σε έναν ψεύτικο κόσμο, που πιστεύουμε (μονάχα) ως αληθινό.

Βιώνουμε όμως το Είμαι, (αν το αποφασίζουμε), εργαζόμενοι, στο να μην προστίθεται τίποτα, (επάνω) στην κάθε αστραπιαία καθαρή Επίγνωση (της Αληθινής Φύση μας) η οποία υπάρχει, πριν την κάθε προσθήκη που λαβαίνει χώρα, λόγω των ταυτίσεων μας για την ερμηνεία του κόσμου μέσω των πέντε σωματικών μας αισθήσεων.

Κάθε τι που συλλαμβάνουμε, προέρχεται από αυτό που Είμαστε. Κάθε τι. Και  είναι αστραπιαίο!

Και κάθε τι όμως, που (ταυτιζόμενοι μαζί του), νομίζουμε ότι είμαστε, πάλι είμαστε, (εξαιτίας του γεγονότος ότι γινόμαστε αυτό, μια και ως αυτό ζούμε, πιστεύοντας το εαυτό μας), ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζουμε την προσθήκη του, «επάνω» στον καθαρό Εαυτό μας.

Γιατί; Γιατί δεν δίνουμε προσοχή μέσα μας, μα μονάχα στα εξωτερικά φαινόμενα που το μόνο που κάνουν, είναι να υπάρχουν για κάποιο σκοπό, που όταν ολοκληρώνεται αυτός ο σκοπός χάνονται, (πεθαίνουν), ενώ εμείς, (ως αυτό που Είμαστε) μονάχα παραμένουμε ανέπαφοι. Αυτό, αν βέβαια παύουμε να ταυτιζόμαστε με τα φαινόμενα που όταν χάνονται, έχουμε την ψευδαίσθηση πως χανόμαστε κι εμείς, μη αναγνωρίζοντας το Βάθος της Αλήθειας που είμαστε, αφού δεν τη Ζούμε σε κάθε μας ανάσα.

Η Παρουσία όμως είναι εδώ. Εμείς Είμαστε αυτή η Παρουσία, όταν ταυτιζόμενοι με την Καθαρότητα που υπάρχει εγγενείς μέσα μας, δύναται να αναγνωρίζεται και να Βιώνεται, η καθαυτή ένωση μας μαζί της.

Ένας Θεατής, που κοιτά, στα πάντα τον Εαυτό Του!

Ένα υλικό στη Βάση του, (Άυλο), που διαπερνά τα πάντα!

Μία Νοημοσύνη, που κραυγάζει της Αλήθεια!

Μία Καρδιά που πάλλεται…

Η Καρδιά του Σύμπαντος!

Η ΘΕΣΗ – ΩΣ ΡΕΥΜΑ ΖΩΗΣ

Αν φοβόμαστε το θάνατο του χτες μας, το αύριο μας, δεν γεννιέται ποτέ. Γιατί έτσι, βαδίζουμε ουσιαστικά προς τα πίσω, όταν προσπαθούμε δηλαδή, κρατώντας τα χέρια μας σταθερά στη ροή μιας πηγής, πεισματικά να θεωρούμε, πως το ίδιο πάντα νερό, κυλά ανάμεσα από τα δάχτυλα μας… Είναι όταν, φαινόμενα στη ζωή μας, (γιατί όλα τέτοια είναι), ενώ έκαναν την μία και μοναδική τους πρεμιέρα (εμφανιζόμενα), εξακολουθούμε να τα επαναλαμβάνουμε, ξεγελασμένοι πως υπάρχουν (και) τώρα στο παρόν μας... Κι αυτό (ως λειτουργία), υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή μας…

Όμως, ακριβώς επειδή τα πάντα αλλάζουν, (κι αυτό συνεχώς), τίποτα δεν είναι σήμερα αληθινό, (που έχει την προέλευση του από το παρελθόν), το οποίο συντηρούμε ως «αυτούσιο» σήμερα, εξαιτίας των σεναρίων που παίζουν στο μυαλό μας (και πιστεύουμε) για το τι ισχύει. Δεν είναι όμως άλλο αυτό που πιστεύουμε, από «σκηνές» ενός έργου, στο οποίο έχει προ πολλού πέσει η αυλαία…

Ας δούμε όμως, το έργο, που σήμερα προβάλλεται! Κι αυτό, στα πάντα στη ζωή μας. Ακόμα κι αν, όλοι οι γύρω μας πιστεύουν, (όπως κι εμείς μέχρι πρότινος), πως το κάθε τι από το παρελθόν, υπάρχει ακόμα και σήμερα. Τουλάχιστον εμείς, ας βγούμε από αυτό. Ο καθένας μας…

Ότι υπάρχει σήμερα, (ακόμα και προερχόμενο από το παρελθόν), δεν είναι αυτό που ήταν. Ίσως, να είναι απλά μία συνέχεια από κάτι άλλο παλιό. Αυτό ναι. (Αφήστε που μπορεί να έχει εκλείψει και εντελώς). Η ουσία όμως είναι ότι σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν γεννήθηκε. Πρέπει, να ζούμε με αυτό που είναι τώρα, και όχι με το «τι ήταν».

Αυτό που ήταν, δεν είναι πια. Αυτό που ήταν, σήμερα, είναι νεκρό. Και ζωντανό, είναι αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή μέσα μας, και μπρος μας. (Που αφορά ουσιαστικά ένα ενιαίο πεδίο…). Μία είναι η Ροή…

Αν όμως μέσα μας, αυτό που συμβαίνει, φαντάζει διαφορετικό, σε σχέση με αυτό που διεξάγεται έξω, (γιατί «φαίνονται να είναι» διαφορετικά), ισχύει:

-είτε γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά κάποια πράγματα «εξωτερικά», εμείς, ακόμα  κρατάμε και συντηρούμε, (εξαιτίας της «μνήμης» του παρελθόντος) μία ονειρική θέση ως προς αυτό που τώρα διεξάγεται, (και το οποίο δεν βλέπουμε καν), εθελοτυφλώντας, και σαφώς υποφέροντας, γιατί «αλλιώς» θα «μας βόλευε» να είναι…

-είτε, γιατί ενώ έχουν αλλάξει ριζικά «μέσα μας» κάποια πράγματα ως προς «τον τρόπο» που τα βλέπουμε, (βαδίζουμε δηλαδή με την Ορθή Εσωτερική Ροή), όλος ο κόσμος γύρω μας, (αποτελούμενος από «τους άλλους» θεωρούμε) ανθρώπους, μας κάνει να νιώθουμε, πως ζούμε «στη ζώνη του λυκόφως». Και αναρωτιόμαστε: «Δεν μπορεί να μη βλέπουν». «Δεν μπορεί να πιστεύουν και να δρουν με τόσο παραλογισμό». «Τόση Σύγκρουση». «Τόση Βία» Κι όμως!

Ισχύει, γιατί ακριβώς πιστεύουν (όπως εμείς παλαιότερα), πως το παρελθόν που ζουν, είναι το παρόν τους… Έτσι, (θεωρούμε), πως μας «δυσκολεύουν» (ή και μας επηρεάζουν κι όλας), διότει «μας  εμποδίζουν» στο «να ζούμε» στην πράξη, όλα όσα ανακαλύπτουμε (τα οποία αντικρίζουμε και βιώνουμε) μέσα μας σχετικά με τη Ροή, την Αλλαγή, τη φαινομενικότητα, την παροδικότητα στα πάντα, τη Γαλήνη της Ύπαρξης στο Βάθος…

Σαφώς, υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, που έχει να κάνει με το αγκάλιασμα του έξω με το μέσα, (αναγνωρίζοντας την ταυτοποίηση μεταξύ τους ως Ενιαίου «Πεδίου») στην οποία, (διότι είναι θεμιτό να την περιγράφουμε), «αισθανόμαστε» την Εσωτερική Ροή της Ζωής, (που Είμαστε,) κάθε στιγμή, βιώνουμε πως είμαστε σε κάθε τώρα ολοκαίνουριοι («καθαροί» από παρελθόν, παγιωμένες σκέψεις, πεποιθήσεις, πιστεύω, έννοιες, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κλπ).

Έτσι, βλέπουμε στην εξωτερική μας ζωή, (και διακρίνουμε) συχνά – πυκνά, (στο φυσικό τρισδιάστατο πεδίο), την ομαλότητα με την οποία διεξάγονται και καταλήγουν οι υποθέσεις στη ζωή μας, κι αυτό, ως την εκδήλωση (όπως και το εύρος) της Εσωτερικής μας Θέσης, την οποία και έχουμε κατακτήσει.

Βλέπουμε, τη Μαγεία με την οποία εναλλάσσονται οι καταστάσεις που μας αναλογούν, (όπως κι αν διεξάγονται, κι ότι έκβαση κι αν έχουν, είτε  λύνονται εύκολα δηλαδή, είτε λύνονται λιγότερο εύκολα – και πάντα να λύνονται, δηλαδή να διευθετούνται, που σημαίνει πως μεταμορφώνονται, αλλάζουν -  όλα τα πρακτικά ζητήματα της ζωής μας), και ανάλογα, (μη επηρεαζόμενοι όμως Εσωτερικά στο ελάχιστο από αυτά, γιατί η θέση μας είναι Σταθεροποιημένη στη Βάση Αυτού που Είμαστε, μια και γνωρίζουμε πως δεν έχει καμία σχέση με το υλικό σώμα στο οποίο «κατοικούμε» μονάχα προσωρινά), διευθετούμε στην κάθε στιγμή, (με μικρές «τακτοποιούσες» κινήσεις), κάθε κατάσταση που παρουσιάζεται…

Δηλαδή, (εισπράττουμε Εσωτερική, Σιωπηλή Καθοδήγηση ανά πάσα στιγμή), τι «χρειάζεται» να «δεχόμαστε» για την πρόοδο μας, (ως Ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση), και να το θέτουμε σε εφαρμογή, και τι είναι «αναγκαίο» να απορρίπτουμε, γιατί μας βάζει σε περιπέτειες (άλλων, που δεν είναι για μας…) Το θέμα, είναι να ζούμε «τις περιπέτειες που αναλογούν σε εμάς, τον καθένα μας»…). Θυμάστε τον Ηρακλή, και την επιλογή του ανάμεσα στο Δρόμο της Αρετής, και της Κακίας; Κάτι τέτοιο, συμβαίνει κάθε στιγμή στην υλική ζωή μας…

Έτσι, ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη, ανισορροπία, δυστυχία και πόνο, εμείς, (ζώντας ανάμεσα στον κόσμο, ως ένα κύτταρο, που συνειδητοποιεί πως όλοι μαζί ανήκουμε σε Έναν και μόνο οργανισμό), βιώνουμε Ενότητα, και όχι τη δυστυχία στη γη αυτή, αναγνωρίζοντας, πως δεν είναι (ακόμα) σε θέση οι άνθρωποι να «δουν», τη διαστρεβλωμένη τους θέση ως Συνειδήσεις, μη ρέοντας με το Ρεύμα της Ζωής, το οποίο βέβαια  αγνοούν...

Καθώς, μια και ζούνε οι άνθρωποι στο παρελθόν, και θέλουν «να αλλάξουν» τα αποτελέσματα που οι ίδιοι δημιουργούν (στο βαθμό που τους αναλογεί μια και τα συντηρούν), απλά είμαστε ένας θεατής «στο θέατρο του παραλόγου», χωρίς να το συντηρούμε, (ή να το δυναμώνουμε) συμμετέχοντας, (ακόμα κι αν «σε εξωτερικό πρακτικό επίπεδο» μας επηρεάζουν, στο βαθμό που χρειάζεται να διεκπεραιώνουμε καταστάσεις, που αλλιώς δεν θα μας παρουσιάζονταν... Εσωτερικά, είναι η πορεία μας  τέτοια βλέπετε, αυτή του Πυροσβέστη, ή, αυτού που δυναμώνει τον αντίθετο πόλο, απ’ αυτόν της ανισορροπίας, ο οποίος επικρατεί (στον κόσμο) τώρα…

Αλλά βιώνουμε οι ίδιοι Ειρήνη. Βιώνουμε (Είμαστε) Αλήθεια! Ακόμα κι αν, κανένας απ’ όλους όσους βλέπουμε ή γνωρίζουμε, δεν μπορεί…

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ!

Όταν συνειδητοποιούμε πως «κάτι δεν πάει καλά» με τον (κατά τα άλλα «ορθό») τρόπο που μας ανέθρεψαν, (η οικογένεια, η κοινωνία και γενικότερα το σύστημα,) πρέπει αρχικά να «αναλάβουμε» οι ίδιοι τον εαυτό μας, με την έννοια του να «ξηλώσουμε», οτιδήποτε «μας φόρτωσαν» να πιστεύουμε, να κάνουμε, να είμαστε… Γιατί έτσι κι αλλιώς, και τέλεια να ακολουθούμε τις αυτές οδηγίες, δεν είναι ποτέ αρκετό στο να νιώθουμε ασφαλής, ή ευτυχής...

Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, πραγματοποιούμε την πρώτη συνειδησιακή επανάσταση του εαυτού μας, προς (τον στρεβλό εαυτό μας και) το σύστημα, είναι να αναλάβουμε τη ζωή μας, και να στραφούμε στο να «φτιάξουμε» (αγωνιζόμενοι), τη ζωή που οι ίδιοι τελικά αντιλαμβανόμαστε πως θέλουμε. (Που σαφώς έρχεται σε σύγκρουση με ότι μέχρι τώρα μας «προγραμμάτισαν…» να είμαστε, και να κάνουμε).

Αναλαμβάνοντας όμως τον εαυτό μας, δεν το κάνουμε «για να κυριαρχήσουμε» στην ύλη, (και αυτό το σημείο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, και άξιο της προσοχής μας), αλλά για να δυναμώσουμε, και να συνειδητοποιήσουμε πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα…

Παραμένοντες όμως «στο κάνω», δίνοντας όλη μας την ενέργεια σε αυτό, (κι εδώ είναι η ευαισθησία που αναφέρθηκε παραπάνω), οι επιθυμίες και η δίψα για εξουσία αυξάνονται, (τις περισσότερες φορές με πολύ ύπουλο και παραπλανητικό τρόπο από το «εγώ» μας, που μέχρι τώρα κυβερνά), έτσι, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος εγκλωβισμού μας εδώ, και αποκλειστικής ταύτισης της προσοχής μας, μόνο με τα εξωτερικά ζητήματα, κάτι, που σαφώς μας απομακρύνει από το να δίνουμε όλη μας  την ενέργεια και προσοχή, στον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ, που δεν είναι άλλος από την «Εσωτερίκευση»! Έτσι, χρειάζεται να υπερβούμε, ακόμα και το ότι έχουμε την ικανότητα, (και τις Δυνάμεις) «να κάνουμε ότι «θέλουμε» στην ύλη…

Κι αυτό, γιατί υπάρχει ένα ακόμα (επόμενο) στάδιο (που αφορά την δεύτερη μεγάλη μας επανάσταση και την πιο ουσιαστική), αποκλειστικά σε ότι θεωρούσαμε, (νομίζοντας) πως είναι η ευτυχία μας…. Σε αυτό το στάδιο, συνειδητοποιούμε, πως ουσιαστικά, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, για «τα δώρα» που η ζωή φέρνει έτσι κι αλλιώς μπροστά μας. Εμείς απλώς, δηλώνουμε την «πρόθεση», κι αν είναι να συμβεί κάτι, συμβαίνει. Όχι όμως πως εμείς είμαστε αυτοί που καταφέραμε αυτό που συνέβη, ή εμείς το κάναμε...

Διότι, χρειαζόμαστε «όλες μας τις Δυνάμεις», για να καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από «τα δεσμά» που μας δένουν «σε ύλη», ενώ η καταγωγή μας, δεν έχει να κάνει ούτε με την ύλη, ούτε και με καμία βέβαια μορφή…

Υπάρχει λοιπόν, μία μεγαλύτερη Δύναμη από αυτή που ορίζουμε ως (τον γνωστό) εαυτό μας, που «αναλαμβάνει» τη ζωή μας στο εξωτερικό πεδίο, (όσο έχουμε ένα υλικό σώμα), ώστε να είμαστε αποσπασμένοι, με την προσοχή μας μη στρεφόμενη σε αυτά, για να ασχοληθούμε, αποκλειστικά με την Εσωτερική μας πρόοδο…

Να γιατί ο κόσμος μας είναι αντίθετος προς την εξέλιξη μας: Γιατί ενώ ο Θεός, (η Δύναμη του Σύμπαντος, η Μία Ενέργεια που υπάρχει παντού, ο Ένας, όπως θέλετε πείτε το), δίνει όλες τις προϋποθέσεις σε αυτόν τον κόσμο ώστε να είναι «λυμένες» (από ότι παρέχει η φύση), όλες οι εξωτερικές ανάγκες του σώματος μας, εμείς, οι άνθρωποι, φτιάχνουμε νόμους, στιβαζόμαστε σε πόλεις και διαμερίσματα σαν μέσα σε σπιρτόκουτα, και επάνω ο ένας στον άλλον, στερούμε πράγματα μεταξύ μας, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, διαπληκτιζόμαστε καθημερινά, (για «πράγματα» που δεν είναι καν δικά μας), έχουμε γενικότερα διαφορές (νομίζουμε), δρώντας  ουσιαστικά (οι ανόητοι), εναντίον του ίδιου του εαυτού μας και της προόδου μας.

Γι’ αυτό και είναι και «ζόρι» η εξέλιξη για όλους όσους Σοβαρά, και Αποκλειστικά έχουν αφιερωθεί στην Πνευματικότητα. Γιατί ενώ όλα «βαίνουν καλώς», οι άλλοι άνθρωποι (και η κοινωνία), τους δημιουργούν τέτοια εμπόδια, (που ενώ δεν έχουν ουσιαστικά δημιουργηθεί από τους ίδιους,) αναγκάζονται να τα επωμίζονται. Το λεγόμενο «συλλογικό Κάρμα». Αυτό όμως είναι που πρέπει τελικά να υπερβαίνουν, και να «καίνε» με την παρουσία τους εντός του κόσμου, ώστε να μην στέκεται τίποτα εμπόδιο στην πρόοδο, και το Έργο το δικό τους, όπως και όλων όσων, ασπάζονται κοντά τους, τις ίδιες Εσωτερικές Αξίες που αναγνωρίζουν μέσα τους (ή που επηρεάζονται ,και καταφέρνουν να βρίσκουν κι αυτοί το Δρόμο τους).

Για να επανέλθουμε, ότι έχει να κάνει με αυτά που «θέλουμε» στη ζωή μας, όσο πιο στενά ερχόμαστε «σε άμεση επαφή», (με την Εσωτερική Δύναμη του Παντός), τόσο συνειδητοποιούμε δύο κυρίως πράγματα:

1^ον, ότι αυτά που «χρειαζόμαστε» στην εξωτερική μας ζωή άμεσα, είναι πολύ απλά πράγματα, και τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες γιατί ίσως τα φέρνει ακόμα ο χρόνος…) τα έχουμε ήδη, και

2^ον, τα θέλω τα δικά μας, (γενικότερα, και όχι μόνο όσα αφορούν την επιβίωση του σώματος μας), και το θέλημα αυτής της Δύναμης, «ταυτίζονται», που σημαίνει πως πράττουμε ανάλογα. Έτσι, γινόμαστε «το χέρι Του», «ο λόγος Του», «οι Σκέψεις Του» κλπ,  στο υλικό πεδίο…

Ειδάλλως, ένα «εγώ» είναι που εξουσιάζει, (μέσα μας), (όταν θέλουμε να «πραγματοποιήσουμε» Εργασίες, Κτήσεις, Σχέδια, Πραγματώσεις, Πνευματικές Επιτεύξεις, Πνευματικές Εμπειρίες κλπ), και «νομίζουμε» πως θέλουμε διάφορα, (αναρίθμητα, άχρηστα κατ’ ουσίαν τελικά πράγματα,) ενώ  δεν τα χρειαζόμαστε πραγματικά. Κι αυτό, γιατί πάντα, (και είναι κάτι που σαν άνθρωποι το ξεχνάμε), έχουμε ήδη κάθε στιγμή στη ζωή μας, (από αυτή τη Δύναμη), όλα όσα Πραγματικά Χρειαζόμαστε, που σαφώς δεν έχουν να κάνουν με όσα «νομίζουμε» πως χρειαζόμαστε και επιθυμούμε…

Διότι όσο «κυνηγάμε», άλλα από αυτά που έχουμε ήδη, (μη δυνάμενοι να επικοινωνούμε με τη Δύναμη που είμαστε, εξαιτίας της εξωτερίκευσης μας), ή, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε «τα σημάδια» καλυτέρευσης της ζωής μας, (εξαιτίας των άπειρων σεναρίων του μυαλού μας στο ψεύδος), αυτά τα δυο, μας θέτουν «αντίθετους» τελικά ως προς το θέλημα Του, (που στο βάθος, συμβαδίζει όπως είπαμε με το θέλημα του Πραγματικού μας Είναι), όσο κι αν «θεωρούμε» πως Τον υπηρετούμε…. (Επειδή ίσως πάμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, κάνοντας το «καθήκον» μας….)

Το μόνο που κάνουμε, (γενικότερα), είναι να ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, (και σαφώς διαστρεβλωμένα), όλα όσα αντιλαμβανόμαστε. Και να πως δημιουργείται και το Κάρμα μας…. Πάντα μα πάντα έχουμε αυτά που μας αναλογούν. Και αυτό, πραγματικά είναι Δικαιοσύνη, γιατί, δεν μπορεί να το αγγίζει ανθρώπινο χέρι, όπως διαστρεβλωμένα (πάλι) «νομίζουμε» ως άνθρωποι…