Το Ιδρυτικό Κείμενο της
Θεοσοφικής Εταιρείας, συντάχθηκε κι εγκρίθηκε στην Νέα Υόρκη, 30 Οκτωβρίου του
1875, από τους Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, Συντ/χη Χένρι Στηλ Όλκοττ, Γουίλιαμ
Τζατζ, κι άλλα 13 πρόσωπα..., και θεωρήθηκε επίσημος οργανισμός στις 17
Νοεμβρίου του 1875, μετά την εναρκτήρια ομιλία του Όλκοττ…
Εξαρχής η Εταιρεία οργανώθηκε
σε τρεις Κύκλους: Έναν Εξωτερικό, ένα Μεσωτερικό, κι έναν Εσωτερικό…, που
σχετίζονταν άμεσα με τους Σκοπούς της Εταιρείας.
Το Καταστατικό της Εταιρείας,
πήρε την τελική μορφή του το 1896, κι εκεί διατυπώθηκαν οι Τρεις Σκοποί της
Εταιρείας με ξεκάθαρο τρόπο:
1. Σχηματισμός ενός πυρήνα
Παγκόσμιας Αδελφότητας της ανθρωπότητας, χωρίς διάκριση φυλής, θρησκείας,
φύλου, κοινωνικής τάξης και χρώματος.
2. Ενθάρρυνση της συγκριτικής
μελέτης των θρησκειών, της φιλοσοφίας και της επιστήμης.
3. Έρευνα των ανερμήνευτων
νόμων της Φύσης, και των κρυμμένων δυνάμεων του ανθρώπου.
Έτσι η Θεοσοφική Εταιρεία στην
τελική μορφή της, είχε ένα Εξωτερικό Τμήμα με Πρακτικό Στόχο την Αδελφότητα των
Ανθρώπων, κι ένα Εξωτερικό Θεωρητικό με Εργασίες πάνω στην Θρησκεία και τα
θρησκεύματα, την Φιλοσοφία, και την Αυτογνωσία, που γίνονταν στις Θεοσοφικές
Στοές…, και ένα Εσωτερικό Τμήμα, όπου οι Θεόσοφοι Εργάζονταν μέσω των Πέντε
Μυήσεων για την Πραγμάτωση της Ύστατης Πραγματικότητας…
Στις Θεοσοφικές Στοές, υπήρχε εξαρχής
Πλήρης Ελευθερία στην Έρευνα και στην Μελέτη των θρησκειών.
Η Συγκριτική Μελέτη των
θρησκειών ήταν πάντα Αντικειμενική, και δεν προχώρησε ποτέ σε βάρβαρο
συγκρητισμό, σε αυθαίρετη σύνθεση διαφόρων παραδόσεων…
Η Ουσία όλων των θρησκειών
αναζητήθηκε στον υπέρτατο στόχο τους, δηλαδή στην Προσέγγιση (Βίωση,
Πραγμάτωση) της Υπέρτατης Πραγματικότητας, κι όχι σε διανοητικές περιγραφές της
Πραγματικότητας, ή σε εξωτερικές εκφράσεις και δραστηριότητες.
Έτσι η Αλήθεια, (η Βιωματική
Αλήθεια), θεωρήθηκε σαν η Ουσία της Θρησκείας, σαν η Αληθινή Θρησκεία:
«Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη
της Αλήθειας».
Με αυτό το «πνεύμα» μελετώνται
οι θρησκείες… Βεδάντα, Βουδισμός, Ζαϊνισμός, Ταοϊσμός, Κομφουκιανισμός,
Ζωροαστρισμός, Ελληνική Φιλοσοφία, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός, Βαχάϊ, κλπ.
Βεβαίως, στους Κόλπους της
Θεοσοφικής Εταιρείας, διατυπώνονται «προσωπικές απόψεις» για τις θρησκείες,
αλλά αυτά δεν αποτελούν επίσημη θέση της Εταιρείας, (γιατί δεν υπάρχει επίσημη
θέση), αλλά μόνο «προσωπικές απόψεις».
Η «Επίσημη Αντίληψη για την
Πραγματικότητα» της Θεοσοφικής Εταιρείας, πηγάζει από το Έργο της Μπλαβάτσκυ,
το οποίο θα έπρεπε «κάποιοι» να προσεγγίζουν με σεβασμό και προσοχή….
Στηρίζεται κυρίως στην Βεδαντική Αντίληψη. Χρησιμοποιεί Όρους της Ελληνικής
Φιλοσοφίας, κι αναφέρεται και σε Βουδιστικές Αντιλήψεις, καθώς και στην
Καμπαλιστική Κοσμοθεώρηση… Σε τελευταία ανάλυση, η Πραγματικότητα που
επιχειρείται να «περιγραφεί», είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, κι όλες οι
θρησκείες για Αυτή την Πραγματικότητα μιλούν, και λίγο πολύ έχουν παρόμοιες
προσεγγίσεις.
Υπάρχει ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΕΙΑ
ΑΡΧΗ, ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΟΛΩΝ, από την Οποία τα Πάντα Προέρχονται, και στην Οποία Όλα θα
Επιστρέψουν στο τέλος του μεγάλου κύκλου της ύπαρξης.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, Είναι
Ταυτόχρονα και ΜΗΔΕΝ και ΕΙΝΑΙ, κι η ΕΜΜΕΣΗ ΑΙΤΙΑ της Δημιουργίας και της
εξέλιξης.
Από ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΙΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ,
Πηγάζει ο ΛΟΓΟΣ που Αποτελεί την Πηγή της Αντικειμενικής κι Υποκειμενικής
Εξέλιξης.
Ο ΛΟΓΟΣ, σε Τρία Επίπεδα
Εκδήλωσης, Αποτελεί την Μετάβαση από το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.
Γίνεται αναφορά σε ΤΡΕΙΣ
ΛΟΓΟΥΣ, (που αναγνωρίζονται κι έχουν ιδιαίτερες ιδιότητες), αλλά σε Αυτό το
Πεδίο Εκδήλωσης, Υπάρχει και Βιώνεται Ενότητα της Ύπαρξης, και δεν
πραγματοποιείται διαχωρισμός ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ - ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ.
Είναι Ακριβώς στο Κατώτερο
Πεδίο Ύπαρξης, το ΜΑΝΑΣ, το Νοητικό, όπου η Δημιουργία Ακολουθεί πλέον δυο
ξέχωρους αλλά συσχετιζόμενους δρόμους… Τον Δρόμο της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, που
λειτουργεί σαν Πλαίσιο, σαν Χώρος Ύπαρξης, όλων των υποκειμενικών όντων…, και
τον Δρόμο της ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, του ατομικού πυρήνος κάθε όντος, που
εκδηλώνεται με κάποιο φορέα στο αντικειμενικό πεδίο.
Το ΜΑΝΑΣ, επειδή ακριβώς
αποτελεί μια Μετάβαση, μια Πύλη προς την Ενότητα, (Άνω), και προς την
Πολλαπλότητα, (Κάτω), έχει μια διπλή όψη, κι έτσι διακρίνεται Ανώτερο Μάνας, (ο
Αληθινός νοητικός πυρήνας του όντος), και Κατώτερο Μάνας, η πρόσκαιρη
προσωπικότητα, το εγώ, που χτίζεται από εμπειρίες, μνήμες και σκέψη…
Το ΜΑΝΑΣ Δημιουργεί
Αντικειμενικά, σε ένα κατώτερο επίπεδο εκδήλωσης, τον Χώρο του ΚΑΜΑ, της
Ψυχικής ροπής και Δύναμης…
Το ΚΑΜΑ, θα δημιουργήσει με την
σειρά του, τον Χώρο της Παγκόσμιας Ενέργειας, ΠΡΑΝΑ…
Εκδηλώσεις της Παγκόσμιας
Ενέργειας είναι ο Κόσμος των Μορφών, ΡΟΥΠΑ.
Αυτό που περιγράψαμε είναι η
Δημιουργία, η Εξέλιξη, στην Αντικειμενική Όψη της.
Όλες Αυτές οι Όψεις της Ύπαρξης
Υπάρχουν στον ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ, αλλά σε διαφορετική «συχνότητα εκδήλωσης». Οι Ανώτερες
Όψεις Αποτελούν Εσωτερικές Δυνάμεις του Κατώτερου Φορέα.
Τα Όντα που Προέρχονται από την
ΑΡΧΗ, κι Εκδηλώνονται Καταρχήν Μέσα στον ΛΟΓΟ, χωρίς να «διαχωρίζονται»,
αποκόπτονται στους Κατώτερους Κόσμους, και βιώνουν μια ξεχωριστή ατομική
ύπαρξη, πράγμα που είναι βέβαια μια ψευδαίσθηση…, γιατί τίποτα δεν μπορεί να
υπάρξει ανεξάρτητα από το ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ.
Στην Κατάσταση του ΠΡΩΤΟΥ
ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ. Στην πραγματικότητα ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
και ΑΤΜΑ, είναι η ίδια Απόλυτη Αδιαφοροποίητη Κατάσταση, όπου δεν υπάρχει
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.
Στην Κατάσταση του ΔΕΥΤΕΡΟΥ
ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ -
ΜΠΟΥΝΤΙ «Ταυτίζονται»… Υπάρχει μια «Διαφοροποίηση» από την Ανώτερη Κατάσταση,
αλλά πρέπει κάποιος να το Βιώσει για να το νοιώσει…
Στην Κατάσταση του ΤΡΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΥ, τα όντα βιώνουν την Ύπαρξη σαν ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ. Σε Αυτή την
Κατάσταση, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ, Υπάρχουν Μέσα στην
Ενότητα της Ύπαρξης. Υπάρχουν ταυτόχρονα, αλλά δεν «διαχωρίζονται»…
Όταν τα όντα Περνούν την Πύλη
του ΜΑΝΑΣ, προς την Πολλαπλότητα, τότε η «Ανώτερη Οντότητα» εκδηλώνεται σε ένα
προσωρινό σχηματισμό του «Κατώτερου Μάνας»…
Στην Συνέχεια, στην Πορεία προς
τα Κάτω, η «Νέα Σύνθεση της Ανώτερης Οντότητας» εκδηλώνεται μέσα στο «Κάμα
Ρούπα».
Τέλος η «Νέα Νέα Σύνθεση της
Ανώτερης Οντότητας», απομονώνοντας ένα μέρος της Παγκόσμιας Ενέργειας, Πράνα,
εκδηλώνεται μέσα στο «Ρούπα».
Στην πραγματικότητα, όλες αυτές
οι «Δυνάμεις», «Σώματα», εκδηλώνονται στον ίδιο χώρο με το σώμα και μέσα στο
σώμα… Το πώς συμβαίνει ακριβώς, μόνο ένας «δάσκαλος» μπορεί και πρέπει να το
εξηγήσει…
Βεβαίως οι Πνευματικές
Δυνάμεις, υπερβαίνουν το χώρο και το σώμα, κι απλά «παρίστανται» κι
υποστηρίζουν («αγκαλιάζοντάς» το), το σώμα… Το «σημείο επαφής» με το σώμα,
είναι το «ανώτερο κέντρο», ο «ανώτερος εγκέφαλος. Το «Κατώτερο Μάνας»
εκδηλώνεται στον πρόσθιο διανοητικό εγκέφαλο. Το «Κάμα Ρούπα» εκδηλώνεται σαν ο
«συναισθηματικός κόσμος» μας, στην θέση της καρδιάς… Το ίδιο το «Ρούπα»
εκδηλώνεται στην βάση του σώματος και στις βιολογικές δραστηριότητες.
.
Ο Άνθρωπος, έτσι όπως
περιγράφεται από την Θεοσοφική Αντίληψη, Εμπεριέχει Μέσα στην ΦΥΣΗ του, την
ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ, σαν κάτι ΕΓΓΕΝΕΣ, καθώς και τον Προορισμό του… Να Αποκτήσει
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και να ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ στην ΠΗΓΗ του, στο ΑΠΟΛΥΤΟ.
Αν στο Εξωτερικό Θεωρητικό
Τμήμα γίνεται η Προετοιμασία του Ανθρώπου, για να Γνωρίσει «Τι Είναι», το
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ, γίνεται στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ, με τις ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ…
ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ! Γιατί Πέντε; Κι
όχι Μία; ή Τρεις; ή Επτά;… Επειδή οι ΜΥΗΣΕΙΣ Σχετίζονται με τις ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ
ΔΥΝΑΜΕΙΣ του Ανθρώπου, με τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ του Ανθρώπου…
Βεβαίως είναι φανερό, (κι αυτό
γίνεται σε όλες τις Παραδόσεις), ότι για να Προχωρήσει κάποιος στο Πνευματικό
Μονοπάτι, πρέπει να απαρνηθεί τον εξωτερικό κόσμο και τις εξωτερικές
επιδιώξεις…, για να μπορέσει να «Οικοδομήσει», τον Εσωτερικό Εαυτό του, να Φτάσει
στην ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, και στην ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ.
Οι Παλιοί Θεόσοφοι, Συσχέτιζαν
την Α’ ΜΥΗΣΗ με τον έλεγχο, την διαχείριση και την υπέρβαση του «Κάμα Ρούπα».
Η Β’ ΜΥΗΣΗ, είχε σαν Έργο τον
έλεγχο - υπέρβαση του «Κατώτερου Μάνας», της σκέψης… Μπορούν να χρησιμοποιηθούν
διάφορες πρακτικές δράσεις, αλλά ο στόχος είναι να «βρεθούμε» πέραν της σκέψης,
ουσιαστικά, και φυσικά, κι όχι μέσα από πειθαρχία ή εξαναγκασμό.
Η Γ’ ΜΥΗΣΗ, Αποτελεί την
Ενεργοποίηση του ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΜΑΝΑΣ, μια Κατάσταση Ενότητας της Ύπαρξης, όπου Όλα
Υπάρχουν Ενωμένα… Η Κατάσταση Αυτή, όταν απομονωνόμαστε από τον εξωτερικό
κόσμο, σε δράση Διαλογισμού, ταυτίζεται ουσιαστικά με τον ΤΡΙΤΟ ΛΟΓΟ (το ΑΤΜΑ -
ΜΠΟΥΝΤΙ - ΜΑΝΑΣ)…
Η Δ’ ΜΥΗΣΗ είναι, η Εμπειρία,
σε δράση Διαλογισμού, του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ - ΜΠΟΥΝΤΙ).
Η Ε’ ΜΥΗΣΗ είναι η Υπέρτατη
Εμπειρία, μέσα στη Δημιουργία, του ΠΡΩΤΟΥ ΛΟΓΟΥ (το ΑΤΜΑ), μια Κατάσταση που
Καθρεφτίζει το ΑΠΟΛΥΤΟ.
Πέρα από Εμπειρίες και ΜΥΗΣΕΙΣ,
ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΑΣΣΥΛΗΠΤΗ ΑΡΧΗ, το ΑΠΟΛΥΤΟ, που δεν μπορεί να είναι Εμπειρία, γιατί
ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΑΙΩΝΙΑ, ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ…
Ίσως κάποιοι Θεόσοφοι,
ακολουθούν μια άλλη θεώρηση και περιγραφή…, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια…
Όλες Αυτές οι Καταστάσεις
Βιώνονται μέσα στον Διαλογισμό… Το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΣΑΜΑΝΤΙ είναι η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ…
Ο «Αποχωρισμός από το Ρούπα»,
κι η Βίωση των Εσωτερικών Πεδίων, αποτελεί αντικείμενο ενός ΑΛΛΟΥ ΕΡΓΟΥ μέσα
στην ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ του Ανθρώπου…. κι εδώ δεν είναι ο χώρος, να αναφερθούμε
σε αυτά…
(Προσωπικά, «ήρθα» σε επαφή με
την Θεοσοφική Εταιρεία πριν 39 χρόνια, όταν πρόεδρός της ήταν ο Κωστής
Μελισσαρόπουλος, με τον οποίο – και με πολλούς άλλους – είχα ατέλειωτες
συζητήσεις… οι όποιες πληροφορίες μου, προέρχονται εκ των «έσω»…)
Κωνσταντίνος Προκοπίου
Πηγή:
http://wholemind8.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html?spref=fb#.VAMArMV_tRI
