Πολλοί, (που έχουν κάπως υποψιαστεί πως υπάρχει κάτι άλλο, ας το πούμε ένας άλλος τρόπος ζωής από αυτόν που νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι), αναρωτιούνται: «Κι από πού ξεκινάς;» Από έξω, φαντάζει κάτι πολύ μεγάλο. Και είναι, μέχρι να μπεις βαθιά… Μέχρι να γίνεις Άτομο… Τώρα όμως, από πού να το πιάσεις; Τι κάνεις;
Κατ’ αρχήν,
«να θέλεις» να δεις αυτό το κάτι άλλο. Πρώτα απ’ όλα αυτό. Να θέλεις. Να
βράζεις ολόκληρος μέσα σου. Να θέλεις, να δεις… Και φυσικά, να έχεις
συνειδητοποιήσει πως με τον τρόπο που ζεις, (όπως και με τον τρόπο που ζουν
όλοι όσοι γνωρίζεις), κάτι δεν πάει καλά. Όπως, και ότι κανείς τους, (όπως κι
εσύ), ότι κι αν κάνει, δεν φτάνει να είναι ποτέ του ευχαριστημένος, πόσο μάλλον
ευτυχισμένος. Όσο για το βίωμα της ολοκλήρωσης; Αυτό, ούτε καν να το συζητάμε…
Τα παραπάνω,
αυτόματα, σε κάνουν να καταλήγεις σε ένα από τα δύο:
Ή να
«αποδεχτείς» μια τέτοια «μοίρα», και πως η ζωή πράγματι είναι για να
παιδευόμαστε, που σημαίνει, περιμένεις κάποια στιγμή βασανιστικά να φύγεις, ή,
να πιστέψεις πράγματι πως υπάρχει κάτι άλλο, που εξαρτάται από τη δική σου
απόφαση να το βρεις. Αν ισχύσει το δεύτερο, τότε, ήρθε η ώρα, για να πάρεις
έναν άλλον δρόμο. Έναν δρόμο, που θα σε κάνει «να βγεις» από το πλήθος. Έναν
δρόμο, που Ατομικά, θα χρειαστεί να αγωνιστείς γι’ αυτόν. Μια και από εδώ και
πέρα, ξεκινάς, να βρεις μόνος, και τον αληθινό λόγο που βρίσκεσαι εδώ, και την
αληθινή ζωή… Και το πόσο θα προχωρήσεις σε αυτό, πάλι από εσένα τον ίδιο θα
εξαρτηθεί…
Γιατί
υπάρχει Αληθινή Ζωή. Μόνο, που «φτάνει κάποιος σε αυτήν». Δεν του δωρίζεται...
Μια και η ύλη είναι ύλη. Το πώς αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα, είναι που θα
φέρει ως αποτέλεσμα στον φαινομενικό υλικό κόσμο το τι θα ζει. Αυτό σημαίνει,
πως το αποτέλεσμα στη ύλη, (της ζωής) που συνολικά βλέπεις στον κόσμο
γύρω σου, αντικατοπτρίζει τη συλλογική ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους σήμερα.
Όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι και στα πιο υψηλά επίπεδα…. Η ανθρωπότητα, (σαν
ένα σώμα), χρειάζεται να ζήσει πάάάάρα πολλά ακόμα για να φτάσει κάποτε σε
ωρίμανση. Να αντιληφθεί της Αξίες. Την Ισότητα. Τη Δικαιοσύνη. Να προχωρήσει
στο να τα κάνει πράξη, ώστε, να «αλλάξει» και αυτός ο κόσμος τελικά, ως τη
συνολική εικόνα του κόσμου μας.
Και πως θα
αλλάξει το οτιδήποτε σε συλλογικό επίπεδο; Μόνο όταν αλλάξει σε Ατομικό
επίπεδο, και φτάσουν οι Ατομικότητες να καλύψουν την πλειοψηφία, και κατόπιν το
σύνολο. Ξεχνάμε, πως όταν λέμε κόσμος, ή ομάδα, μιλάμε για το ότι αποτελούνται
από μεμονωμένα Άτομα.
Αν λοιπόν
εσύ, εγώ, ο άλλος, ξεχωριστά δεν αλλάξουμε, υπάρχει ποτέ περίπτωση να αλλάξει
και το σύνολο; Όταν λες, «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;», και δεν κάνεις τίποτα παρά
να ακολουθείς μόνο τη μάζα, δεν έχεις πιάσει αδελφέ μου το νόημα. Η προσοχή σου
είναι οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι σε σένα. Άρα, δεν είναι ούτε στο τι
νιώθεις, ούτε στο τι θέλεις, ούτε στο τι ζητάς. Είναι, σε ότι αγωνίζεσαι, με το
τι θέλουν οι άλλοι από σένα, και όχι εσύ ο ίδιος. Γιατί όταν βρίσκεσαι σε σένα,
το πρώτο πράγμα που αναπτύσσεται μέσα σου, είναι η Ευθύνη. Η Ευθύνη που
σου λέει: «Αν συνεχίσεις να ακολουθείς τους άλλους τυφλά, εγώ, εσύ, ο κάθε
άλλος, σαν σύνολο, ποτέ δεν θα αλλάξει αυτός ο κόσμος». Αυτό, ως παράδειγμα,
για να καταλάβουμε, πως και μόνο με την αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε κάτι,
αυτόματα, αλλάζει όλη μας η κοσμοθεωρία.
Αλλάζοντας
εσύ, και όχι ακολουθώντας, κάνοντας πράγματα, που τώρα νομίζεις πως γι’ αυτά
δεν έχεις δύναμη, αυτόματα αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις πολύ καλύτερα.
Κατ’ αρχήν, βλέπεις πως τόσα χρόνια, ο ίδιος σε εμπόδιζες να μην τα κάνεις. Και
δεύτερον, στο γύρω περιβάλλον σου, κατά κάποιον τρόπο αυτό το διδάσκεις με τις
πράξεις σου, και με το ότι σε βλέπουν να νιώθεις καλύτερα, και κάνουν κι αυτοί
το ίδιο. Αρχίζουν δηλαδή, να ξεφεύγουν από το σύνολο, για όλα τα πράγματα που
ενώ δεν εγκρίνουν χρόνια τώρα, νιώθουν υποχρεωμένοι να τα κάνουν, μια και όλοι,
έτσι πρέπει πχ να φερόμαστε…
Το ότι οι
πολλοί κάνουν κάτι, δεν σημαίνει πως είναι και το σωστό. Απλά, έτσι το έμαθαν.
Η λεγόμενη κοινή γνώμη. Εσύ; Άποψη δεν έχεις εσύ; Αν θεωρείς πως δεν έχεις,
είναι γιατί ο ίδιος δεν τη διεκδικείς. Και τι κάνεις; Χρόνια ολόκληρα,
συνηγορείς και ακολουθείς, όλα όσα τελικά σε παιδεύουν, παρά σε κάνουν να
αισθάνεσαι όμορφα.
Εδώ, παίζει
βέβαια μεγάλο ρόλο το περιβάλλον. Εσύ, αρχίζεις ας το πούμε να ξυπνάς, και να
μην αισθάνεσαι καλά με όλα αυτά. Όμως, η γυναίκα σου, οι συγγενείς, οι φίλοι
σου, δεν έχουν κανέναν τέτοιο προβληματισμό. Κι αναρωτιέσαι, μήπως εσύ έχεις
πρόβλημα. Όχι φίλε μου. Πίστεψε με. Είσαι ο μόνος που δεν έχει… Όμως, ανήκεις
στους λίγους…. Κι αυτοί οι λίγοι, (εμείς), μόνοι μας, κάποτε, (ο καθένας
ξεχωριστά), τεθήκαμε να αντιμετωπίσουμε, αυτό ακριβώς που αντιμετωπίζεις κι εσύ
σήμερα.
Και ποια η
συνέχεια; (Είπαμε όμως. Αν το θέλεις πολύ…) Να αρχίζεις να διαβάζεις, άρθρα και
βιβλία, με ότι σε τραβά γι’ αυτά τα ζητήματα. Εδώ βέβαια, υπάρχουν (οι πρώτες),
παγίδες (στο δρόμο που αποφάσισες να βαδίσεις). Θα σου συνιστούσα να στραφείς
σε γραπτά που μιλούν για τον άνθρωπο. Για το χαρακτήρα του. Για το τι είναι
Ψυχή. Όπως, και για το τι μπορείς να κάνεις για να χαλαρώνεις, και να αρχίσεις
να κοιτάς μέσα σου. Και όχι να πιάσεις γραπτά περί εξωγήινων και συνομωσιών,
όχι για κανέναν άλλον λόγο, (άσχετα αν και τι ισχύει από αυτά), αλλά θα χάσεις
χρόνο. Μια, και για να βγάλεις συμπεράσματα για τα θέματα που ανέφερα, χρειάζεται
πρώτα, να κάνεις άλλα, αναγκαία βήματα. Γιατί; Γιατί προς το παρόν, δεν θα σε
εξυπηρετήσουν σε τίποτα. Το μόνο που θα κάνουν, θα είναι να σου προσθέσουν
προβλήματα, παρά να σε κάνουν να αντιμετωπίσεις τα ήδη υπάρχοντα, που αφορούν,
εσένα κατ’ αρχήν και το άμεσο περιβάλλον σου. Μια και αυτά, αφορούν έναν ακόμα
μεγαλύτερο κύκλο γύρω από σένα. Άρα, δεν απαιτούν, (προς το παρόν) την προσοχή
σου. Είναι σαν να είσαι άρρωστος εσύ, κι αντί να κοιτάξεις πώς να γιατρευτείς
για να μπορέσεις κατ’ αρχήν να βγεις έξω από το σπίτι, να σε ενδιαφέρει η
αρρώστια γνωστών σου, χιλιόμετρα μακριά από σένα. Για να γιατρέψεις άλλους
όμως, ή να αρχίζουν να σε απασχολούν, δεν χρειάζεται πρώτα να κοιτάξεις άμεσα
τη δική σου υγεία;
Διάβασε
λοιπόν. Μάθε. Κι με ότι διαβάζεις, κοίτα, τι γίνεται σε σένα. Ισχύουν όσα σου
γίνονται γνωστά από αυτά που διαβάζεις; Κι αν ναι, σε ποιο βαθμό; Μόνο
αναγνωρίζοντας πράγματα που ποτέ κανένας δεν σου είπε, ούτε στο σχολείο, ούτε
στην οικογένεια, ούτε στο περιβάλλον σου, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις, πως δεν
είσαι τρελός για όσα δεν σου αρέσουν γύρω σου, και πως υπάρχουν άνθρωποι, (που
πριν από σένα), έχοντας ακριβώς τους ίδιους προβληματισμούς), ναι, βρήκαν τον
τρόπο, να αλλάξει ριζικά, και το περιβάλλον τους, και ο τρόπος τους, και όλη
τους η ζωή.
Όμως, όλο
αυτό, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Μια και η ζωή του καθένα μας,
είναι το αποτέλεσμα της δικής του εσωτερικής κατάστασης. Και μια και
(υποχρεωτικά) θα αρχίζεις να αλλάζεις μέσα σου, (αφού εισχωρούν στην αντίληψη
σου νέα δεδομένα από αυτά που διαβάζεις), αυτό σημαίνει, πως θα αρχίσεις,
(πειραματιζόμενος στη ζωή σου με αυτά), σιγά σιγά, να ανακαλύπτεις, και να
κατανοείς, εντελώς αλλιώς εσένα, τις σχέσεις σου, και όλο το περιβάλλον στο
οποίο ζεις… Δηλαδή, κάνοντας πράξη κάποια ζητήματα που ταυτίζονται με όλα όσα
νιώθεις και ο ίδιος, (που αναφέρονται σε ότι μελετάς), θα διαπιστώνεις πχ, καί
γιατί έχεις κοντά σου τους συγκεκριμένους ανθρώπους που έχεις, καί γιατί πήρες
τις αποφάσεις που πήρες στη ζωή σου, καί ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες για
τα πράγματα που ο ίδιος δεν είσαι ευχαριστημένος σήμερα, όπως και το γιατί.
Αυτό, διερωτώμενος, και έχοντας την προσοχή σε σένα, σε ότι κι αν σου
συμβαίνει, και όχι έξω από σένα πια…
Θα αρχίσουν
όμως να αλλάζουν και οι καταστάσεις. Να αλλάζουν οι άνθρωποι. Να μπαίνουν στη
ζωή σου, ακόμα και νέα πρόσωπα. Γιατί; Γιατί αλλάζοντας εσύ, αλλάζει το
εξωτερικό περιβάλλον. Και δεν γίνεται ανάποδα, όπως λανθασμένα πιστεύουμε.
Περιμένοντας δηλαδή να αλλάξει κάτι εξωτερικά, ώστε να νιώσουμε καλύτερα, είναι
κάτι, που δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει. Κι αν γίνει, είναι μόνο προσωρινό,
μια και όταν βρεθούμε μόνοι, πάλι το κενό μέσα μας, παραμένει, ακόμα
μεγαλύτερο…
Όταν οπότε,
συνειδητοποιήσεις πως το «κάθε μάθημα» που είχες στη ζωή μέχρι τώρα, (από τον
γάμο, την εργασία, τους φίλους κλπ), το πήρες, (δηλαδή αντιλήφθηκες ποιος
ήσουν, και βρήκες τα αληθινά σου κίνητρα τα οποία σου είναι ποια ξεκάθαρα),
τότε, είσαι έτοιμος πια να πας, στο κάθε επόμενο μάθημα. Κοιτάζοντας όμως ποιος
είσαι, και τι θέλεις πραγματικά τώρα πια. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή είναι που η
ζωή, θα σου φέρει καινούρια πράγματα, και όχι νωρίτερα… Ισχύει βέβαια πολλές
φορές και κάτι άλλο: Επειδή έχεις αλλάξει εσωτερικά, (δίχως να διαβάσεις πχ, το
οτιδήποτε, και άρα, μη αναγνωρίζοντας το πως «έχεις προκαλέσει την αλλαγή σου»,
και ποια αλλαγή), θα εμφανίζονται αλλαγές έξω, αλλά αυτό θα ισχύει, επειδή δεν
ήσουν σε θέση να παρατηρήσεις τι έχει γίνει μέσα σου. Σε τέτοιες στιγμές, τις
αλλαγές, τις αποδίδεις λανθασμένα στην τύχη, ή στους άλλους…
Με τον
καιρό, μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά σε σένα, (αν συνεχίσεις τη μελέτη, και
συνεχίζεις να κάνεις πράξη όλα όσα ανακαλύπτεις από αυτήν), θα έρθει ο καιρός,
που θα γνωρίσεις σίγουρα και νέους ανθρώπους στη ζωή σου, (η μπορεί και να
αλλάξει εντελώς ο κύκλος των ανθρώπων που θα ζεις μαζί τους). Γιατί; Γιατί εσύ
προχώρησες. Ενώ οι φίλοι σου πχ που ήσασταν μαζί από παιδιά, ποτέ δεν
αναρωτήθηκαν για πιο εσωτερικά ζητήματα, και έχουν παραμείνει εκεί που ήταν
πάντα. Και κάποιες στιγμές, θα νιώσεις θλίψη. Γιατί δεν είναι πως δεν τους
αγαπάς, ή δεν νοιάζεσαι γι’ αυτούς, αλλά, δεν έχεις πια τίποτα κοινό μαζί τους,
που να σας συνδέει, ώστε να παραμείνετε μαζί…
Υπάρχουν
φυσικά άνθρωποι, που τον κύκλο τους, δεν τον αλλάζουν ποτέ, όμως αυτό γίνεται,
είτε, (όπως είπαμε), επειδή κανείς τους (όπως πχ εσύ), συνειδησιακά δεν άλλαξε
στο παραμικρό, είτε, επειδή η αλλαγή τους, γίνεται από κοινού, οπότε δεν
επέρχεται ποτέ απομάκρυνση. Αν όμως νιώσεις, πως δεν σε καλύπτουν οι άνθρωποι
τους οποίους γνωρίζεις και έχεις κοντά σου μια ζωή, λυπάμαι που θα σου το πω,
αλλά είναι καιρός να τους αφήσεις πίσω. Μια και αν παραμείνεις, καταδικάζεις
τον εαυτό σου, γιατί η οποιαδήποτε σχέση σας, το ποιο πιθανό είναι, πως έχει
ολοκληρώσει τον σκοπό της εδώ και καιρό. Που σημαίνει, πως τίποτα ποια δεν υπάρχει
που να μάθει ο ένας από τον άλλον, μέσω της συναναστροφής σας.
Και γιατί
στην αναζήτηση που αναφέρθηκε ξεκινάς από το διάβασμα; Γιατί ταξιδεύεις με
αυτό. Γιατί ακολουθείς κάποιον, σε ένα ταξίδι του να δεις τα πράγματα,
διαφορετικά απ’ ότι τα βλέπεις ο ίδιος. (Ή τα έβλεπες μέχρι τώρα). Και σε τι
μπορεί να σε βοηθήσει; Στο να αναγνωρίσεις κι άλλα πράγματα. Στο να «ερεθίσεις»
ιδέες, οράματα, καταστάσεις, που μόνος, δεν θα μπορούσες να τα δεις ποτέ. Κι
αυτό, γιατί η ίδια η ύλη, δεν βοηθά σε κάτι τέτοιο από μόνη της… Τοποθετώντας
όμως μέσα σου αυτά που σου γίνονται γνωστά, είναι που έχεις τη δυνατότητα να
κοιτάξεις το κατά πόσο ταιριάζουν σε σένα, και σε ποιο βαθμό. Γι’ αυτό λέμε,
διαβάζοντας, να μην παίρνουμε ποτέ κατά γράμμα αυτά που διαβάζουμε. Ούτε και να
τα ακολουθούμε τυφλά. Διαβάζοντας, να προσπαθούμε απλά, να διεγείρουμε μέσα μας
καταστάσεις, ώστε να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε, ΕΜΕΙΣ που είμαστε σε όλα όσα
γράφονται. Γι’ αυτό και είναι αναγκαίο, να κρατάμε, μόνο όσα μας εξυπηρετούν.
Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας, να βρει τη δική του θέση. Γιατί όλη η γαλούχηση του
κόσμου μας σήμερα, δεν μας ενθαρρύνει ΣΤΗ ΔΙΚΗ μας άποψη, αλλά κάνει ακριβώς το
αντίθετο: Μας ορίζει τι να πιστεύουμε, τι να κάνουμε, τι να νιώθουμε, πώς να
ζούμε. Γι’ αυτό όμως ακριβώς έχουμε καταντήσει να ζούμε σαν ρομπότ…
Το ότι
ξεκινάς έναν τέτοιο δρόμο, κυριολεκτικά σε βάζει σε μία εντελώς διαφορετική
κατάσταση. Κατ΄ αρχήν σου ενεργοποιεί πράγματα. Γι’ αυτό η γνώση είναι Δύναμη.
Και γι’ αυτό και είναι απαραίτητη στην αρχή. Μόνο ανακαλύπτοντας τη γνώση,
μπορείς να ενεργοποιήσεις το ποιος Πραγματικά Είσαι, ώστε (αργότερα), να είσαι
σε θέση (ανακαλύπτοντας πια μέσα σου τις απαντήσεις), ποια γνώση ισχύει, (η
οποία διανέμεται παντού), και ποια είναι απάτη…
Η γνώση
λοιπόν, είναι χρησιμοποιήσιμη. Με τη γνώση, ο άνθρωπος είναι σε θέση να
ξυπνήσει. Να μάθει. Να γνωρίσει. Να κάνει. Να δει. Και στη συνέχεια, (πολύ
αργότερα βέβαια), να μπορέσει, ότι κι αν έμαθε από αυτήν, τελικά να το
απορρίψει. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Γιατί αν δεν το απορρίψει, δεν θα βρει
πραγματικά αυτό για το οποίο αγωνίζεται. Αυτό, που πραγματικά τελικά ΕΙΝΑΙ ο
ίδιος. Μια και αυτό που Είναι, είναι πέρα από τη γνώση, πέρα από τους ανθρώπους,
πέρα από το οτιδήποτε...
Γιατί
κρατώντας στεγανά, δεν θα είσαι ποτέ Εσύ. Θα Είσαι αυτό που διάβασες. Ή, αυτό
που σου είπαν οι άλλοι να είσαι... Όμως, «η γνωριμία σου» με αυτό που
πραγματικά Είσαι, είναι, (και πρέπει να είναι), ο μοναδικός σου στόχος. Γιατί
αυτό είναι το μόνο που αξίζει σε αυτή τη ζωή, και γι’ αυτό ακριβώς είμαστε εδώ…
Από σένα, από μένα, από τον καθένα εξαρτάται. Ατομικά όμως…
