Απειλή, δεν νιώθουμε για κάτι
που φοβόμαστε πως «θά» έρθει. Νιώθουμε για κάτι που ακριβώς επειδή το
φοβόμαστε, το έχουμε χτίσει στην ψυχοσύνθεση
μας, και το ζούμε μέσα μας….ήδη… Οπότε, μένει μόνο να «εμφανιστεί» και
έξω. Μην απορούμε όμως ή δείχνουμε «ψεύτικη έκπληξη» όταν «έρθει» τελικά στην
καθημερινότητα μας… (Γιατί στην ουσία υποσυνείδητα το περιμέναμε…, για να μην
πω το προκαλέσαμε…)
Το έχουμε χιλιοπεί:
«Έλκουμε και φέρνουμε σε
εμφάνιση,
αυτό που φοβόμαστε,
και αυτό που με «Απόλυτη
Σιγουριά», το Θέλουμε πολύ».
Τι από τα δύο ζει ο καθένας
μας; Γιατί αυτό έχει να κάνει με το τι βιώνουμε: Την κόλαση…, ή τον
παράδεισο... Πρώτα μέσα, (σαν το μέλλον που εργαζόμαστε με αυτό, αλλά το
φτιάχνουμε στο τώρα μας), και μετά έξω, (στο κάθε τι που έρχεται στο παρόν
μας), το οποίο περνά και γίνεται παρελθόν.
Τώρα, «έξω», είναι κάτι άλλο,
μα μέσα μας, «τώρα», «ζούμε» την αλλαγή (ενεργειακά και αισθαντικά), που
«θέλουμε» να εμφανιστεί «έξω», σαν ένα επόμενο μας τώρα, (στη διαδοχή του
χρόνου, με την έννοια των συμβαινομένων), οπότε είναι ήδη στο δρόμο και
έρχεται… Αυτό που μετρά λοιπόν, είναι τι έχουμε μέσα μας, (ΠΑΝΤΑ) άσχετα από το
εξωτερικό σκηνικό, κάθε στιγμή του «τώρα»…
Είναι τόσο βαθύ αυτό, που αν το
συνειδητοποιήσουμε, (ΟΛΟΙ), τότε θα αντιληφθούμε πραγματικά, πως δεν αλλάζει
ΠΟΤΕ κάτι στο περιβάλλον για να σκεφτούμε, (διανοητικά), για να γίνουμε,
(σωματικά), και να νιώσουμε, (συναισθηματικά),
τελικά (ας πούμε) καλά. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ το θέμα παθητικά, αλλά
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ. «Σκεφτόμαστε», «ζούμε», και «νιώθουμε» καλά, και ΕΤΣΙ
μεταμορφώνεται και το περιβάλλον μας ανάλογα… Όπως όλα τα πράγματα που μάθαμε
σε αυτόν τον κόσμο, και αυτό, λειτουργεί ανάποδα…
