Στην συνειδησιακή κατάσταση της
άγνοιας, ως άνθρωποι, μαθαίνουμε, (κι έτσι ζούμε), να είμαστε «ενεργητικοί»
όσων αφορούν την εξωτερική μας ζωή, και «παθητικοί» με ότι έχει να κάνει με την
εσωτερική κατάσταση του Είναι μας. Αυτό, χρειάζεται να αλλάξει… Αλλά μόνο αν
θέλουμε, και αποφασίσουμε σοβαρά να γίνει. Γιατί, τότε μόνο γίνεται...
Χρειάζεται λοιπόν να
διαφοροποιηθεί, και η στόχευση των ενδιαφερόντων μας, και ο τρόπος
πραγματοποίησης της, και το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους
που μας περιβάλλουν, όπως, και για όλη μας τη ζωή.
Εν μέσω της άγνοιας λοιπόν, η
παθητικότητα της ψυχολογικής, αισθαντικής, και νοητικής μας θέσης, έχει να
κάνει μόνο με ότι αφορά την ανταποκρινότητα μας. Ανταποκρινόμαστε μόνο δηλαδή
στο περιβάλλον. Περιμένουμε με λίγα λόγια, όταν και εάν, «αλλάξει» κάτι από
έξω, τότε, να αισθανθούμε τελικά καλά. Περιμένουμε, τότε κάτι να αλλάξει και
μέσα μας. Αν το «ρίξουμε» στην τύχη, αυτή η παθητική μας θέση, μεταφέρεται και ως στάση, και σε όλα τα
εξωτερικά ζητήματα, (πέφτοντας την μόνιμα σ’ έναν καναπέ) τα οποία περιμένουμε
κι αυτά να αλλάξουν ως δια μαγείας. Τότε όμως, γινόμαστε τελικά αδρανείς, σε
όλα τα επίπεδα.
Κάποια στιγμή, «αποφασίζουμε»,
με τον μόνο τρόπο που μας έμαθαν, να «αντιδράσουμε», και όχι να δράσουμε,
παίρνοντας (υποτίθεται μόνο) την κατάσταση στα χέρια μας, κάνοντας «πράξεις»
εξωτερικές, ώστε όταν τις φέρουμε εις πέρας, (όπως τις έχουμε πλάσει στο μυαλό
μας), τότε τελικά να «νιώσουμε» και καλά. Αυτό όμως το καλά, δεν έρχεται τελικά
ποτέ. Γιατί πάντα κάτι «παραπάνω» ζητάμε από έξω, και ξανά τρέχουμε, και μετά
κάτι παραπάνω, και κάτι παραπάνω. Πως νομίζουμε έφτασαν κάποιοι σε αυτή τη γη
να έχουν χτίσει «αυτοκρατορίες»; Από αυτό το αδηφάγο μέσα τους «θέλω», που
τελικά, με όσα κι αν έχει, ποτέ μα ποτέ δεν νιώθει, ούτε ολοκληρωμένο, ούτε
πλήρες.
Γιατί; Γιατί η ολοκλήρωση, δεν
έρχεται έξω από εμάς. Ποτέ. Ακόμα και όλο τον πλανήτη να έχουμε «στην κατοχή»
μας, η Ψυχή μας, διψά για άλλα πράγματα, ενώ το τεράστιο κενό που δημιουργείται
μέσα μας, είναι τελικά, πως δεν έχουμε αποκτήσει, (παρά όλα τα υπόλοιπα υλικά
αποκτήματα), καμία επαφή μαζί της. Αντιθέτως, είναι απείρως μακριά από μας….
Αλλά αυτό, δεν ανήκει στη Φύση μας, ούτε στον τελικό προορισμό μας, για τον
οποίο, ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, ή ψάξαμε… Κι αυτό, δεν αλλάζει (φυσικά), μια και
με τους ίδιους τρόπους, ποτέ δεν μπορεί κανείς να φέρει άλλα αποτελέσματα.
Άρα, αυτό που χρειάζεται, είναι
να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε. Ή καλύτερα, να γίνει ένας
αναπροσανατολισμός. Γιατί αυτό που κάνουμε, είναι μέσα από τα ίδια εργαλεία τα
οποία διαθέτουμε, χρησιμοποιώντας τα απλώς, κάπως αλλιώς. Έτσι μόνο, έχουμε τη
δυνατότητα τελικά να φέρουμε άλλα αποτελέσματα. Μια, και οι ίδιοι, είμαστε
πάντα πίσω, από όλα όσα χειριζόμαστε. Μα και γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν. Για να
μάθουμε το πώς να τα χρησιμοποιούμε, και να μπορέσουμε να γίνουμε δεξιοτέχνες
στη χρήση τους. Φτιάχνοντας λοιπόν με επιλογή και απόφαση, όσα η Ψυχή μας, μας
ζητά. Και όχι το μυαλό μας, ή το σώμα μας, ή τα απωθημένα μας. Αυτά, δεν
χορταίνουν ποτέ…
Επειδή όμως ο
αναπροσανατολισμός αυτός που χρειάζεται να γίνει, (ενώ είναι απλός στη
λειτουργία του), πολύπλοκος για να εξηγηθεί, ας προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε
μία συνειρμική σειρά επεξήγησης της όλης διαδικασίας.
Ακολουθήστε…
Δεδομένο: Φτιάχνουμε έξω,
(μέχρι τώρα), και αλλάζει το μέσα ως αποτέλεσμα. Αλλά ήδη είπαμε, πως ενώ αυτό
φαίνεται να ισχύει, ποτέ δεν «γεμίζουμε» πραγματικά, και ποτέ δεν νιώθουμε
ολοκληρωμένοι. Άρα, το αλλάζουμε σε: «Φτιάχνουμε μέσα, και αλλάζει το έξω
(τελικά), ως αποτέλεσμα. Τι λέμε; Την ίδια λειτουργία λέμε. Όμως, αλλάζοντας το
πεδίο στο οποίο θα διεξαχθεί η εργασία μας. Οπότε:
Τι σημαίνει αλλάζουμε
μέσα;
Πως;
Ποια δύναμη το κάνει;
Τι άλλη εργασία
πραγματοποιούμε, ώστε αυτά που θέλουμε από έξω, να έρθουν μόνα τους, (ή έτσι να
φαίνεται);
Και γιατί τότε θα είμαστε
ολοκληρωμένοι;
Ας απαντήσουμε λοιπόν.
Αλλάζουμε μέσα, σημαίνει πως
αρχίζουμε και εργαζόμαστε με εμάς τους ίδιους. Αυτό προϋποθέτει, το να πάψουμε
να είμαστε (εσωτερικά) παθητικοί, περιμένοντας από έξω, και να γίνουμε
ενεργητικοί. Να επικεντρωθούμε αποκλειστικά σε μας. Να «ξεχάσουμε» οτιδήποτε
υπάρχει έξω από εμάς. Φίλους, οικογένεια, ερωτικό σύντροφο, χρήμα, δουλειά,
αποκτήματα. Να προσφέρουμε την πολυτέλεια στον εαυτό μας, να μας δείξει, τι
λύσεις θα βρίσκαμε, ή τι θα κάναμε και πως θα ζούσαμε, αν βρισκόμασταν σε ένα μέρος
μακριά, που όλους τους παραπάνω, θα μας ήταν αδύνατο να τους έχουμε κοντά μας.
Να ψάξουμε να βρούμε, και να χτίσουμε ενδιαφέροντα, και μια ζωή, στην οποία θα
είμαστε ευχαριστημένοι, μέσα από αυτά που κάνουμε οι ίδιοι, επικεντρωμένοι
όμως, μέσα σε μας. Σε αυτό «το κάτι άλλο» που λένε πολλοί. Να το αναζητήσουμε
οι ίδιοι. Να το «σκάψουμε». Να γίνουμε ενεργητικοί κατά πρώτον, όσων αφορά
αυτό. Που βρίσκεται; Ποια η αίσθηση του; Να φάμε χρόνο με αυτό. Όχι να μείνουμε
μόνοι, και να σκεφτόμαστε όλα όσα περιμένουν τη διευθέτηση μας στην καθημερινή
μας ζωή. Και φυσικά, χωρίς να σκεφτόμαστε το παρελθόν, ή οτιδήποτε άλλο, δεν
είναι μπροστά μας εκείνη τη στιγμή. Και βάζουμε στη μέρα μας οποιουδήποτε
είδους καλλιτεχνία, η οποία επίσης θα αφορά εσωτερικές καθαρά καταστάσεις. Το
γράψιμο, μια τέχνη, έναν περίπατος, το διάβασμα. Να κοιτάξουμε, να «γεμίσουμε»
τη ζωή μας, μόνο με ότι αφορά εμάς. Σαν…να είμαστε ο μόνος κάτοικος του
Ατομικού μας πλανήτη.
Γιατί, τι μας κάνει να θέλουμε
«επαφή» με άλλους; Η μη ασχολία με τον εαυτό μας. Η θεώρηση ανεπάρκειας μας.
Γιατί ποτέ δεν απολαύσαμε την παρέα του εαυτού μας. Γιατί «οι άλλοι» πάντα μας
προσδιόριζαν. Ποτέ δεν αυτοπροσδιορίσαμε τον Εαυτό μας. Την υπόσταση μας εδώ.
Αυτό ακριβώς όμως είναι που χρειάζεται να βρούμε μέσα μας, να το δούμε, να το
παραδεχτούμε, και να κάνουμε μια λίστα, για όλα όσα πιστεύουμε για μας. Αν
αντέξουμε να καταγράψουμε αυτή τη λίστα με απόλυτη ειλικρίνεια, χρειάζεται,
(ακριβώς εκείνη τη στιγμή που θα την έχουμε ολοκληρώσει και θα την έχουμε
μπροστά μας), να αντιμετωπίσουμε την δεδομένη κατάκριση που θα έχουμε απέναντι
στον εαυτό μας. Και ναι, αυτό είμαστε μέχρι τώρα. Αυτό, (για να ξέρουμε), θέλει
κότσια από τη μια, και πονάει πολύ από την άλλη…. Όμως, η συνειδητοποίηση της
ανεπάρκειας μας, είναι ακριβώς η στιγμή για να καταλάβουμε, πως και μόνο η
παραδοχή του τι είμαστε μέχρι τώρα, μας κάνει να βλέπουμε καθαρά, ότι αυτό που
είμαστε δεν μας αρέσει, κι αυτός ήταν και ο λόγος που αποφεύγαμε τελικά την
προσωπική παρέα μας. Αλλά είναι και η στιγμή για να καταλάβουμε, (ακόμα και με
τη λογική), πως ποτέ, δεν μπορούμε κάτι να το αλλάξουμε, αν πρώτα δεν το δούμε.
Και κατά δεύτερο, δεν το παραδεχτούμε ότι το έχουμε. Όμως, μόνο τότε, είναι και
η μαγική ώρα που μπορούμε να το αλλάξουμε. Αν δεν το δούμε, τι να αλλάξουμε; Κατ’
αρχήν, αν δεν το δούμε, δεν έχουμε ιδέα από πού να το πιάσουμε, και τι είναι
αυτό που πρέπει να αλλάξει. Και φυσικά, να γνωρίζουμε από πριν, πως ο καθένας
μας μπορεί, αν θέλει, να αλλάξει το οτιδήποτε στον εαυτό του…
Γιατί αυτή η ανοησία που ακούω
από πολλούς: «αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, τι να κάνω», είναι από τις
μεγαλύτερες παρανοήσεις με τις οποίες έχει εμποτιστεί η συνείδηση του ανθρώπου σήμερα. Γιατί και μόνο που το
λέει, αποδεικνύει πως παραδέχεται ότι είναι έρμαιο παρορμήσεων, τάσεων, ορέξεων,
και πως τελικά, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί, και όχι ότι δεν μπορεί...
Γιατί αυτή η παραδοχή μιας τέτοιας αδυναμίας, δεν είναι στοιχείο ανθρώπινο….
Αγωνίστηκαν κάποιοι πολύ για να πιστέψουμε πως «δεν μπορούμε» να κάνουμε πολλά
πράγματα, και είναι πράγματι λυπηρό, το ότι πραγματικά τα έχουν καταφέρει…
Και τι διαλέγουμε; (Για να
συνεχίσουμε την περιγραφή μας). Ότι θέλουμε. Διαλέγουμε να πειραματιστούμε. Να
αποφασίσουμε πως θα προσπαθήσουμε (αρχικά), να φερθούμε με έναν άλλον τρόπο,
γνωρίζοντας, πως παράδειγμα, ο θυμός μας δεν θα ξαναβγεί, η ανυπομονησία μας θα
πάψει να υφίσταται, η ζήλεια είναι σκλαβιά και θα αποφευχθεί, η απάτη δεν μας
τιμά. Γιατί από ποιον θα γίνουν όλα αυτά; Μα φυσικά από μας. Όμως, το ότι θα
προσπαθήσουμε, είναι μόνο ένα ξεγέλασμα του μυαλού μας, (μια και ακόμα δεν
έχουμε τον έλεγχο του, και λέει τα δικά του), όμως η προσπάθεια στην πράξη,
φέρνει πάντα αποτελέσματα, τα οποία καταγράφονται μέσα μας σαν νίκες.
Και τελικά, διαπιστώνουμε με
έκπληξη, πως, (για τα παραδείγματα μας), με εργασία, εστίαση, και επιμονή, ο
θυμός καταλαγιάζει, η ζήλια γίνεται άχρηστη, και η απάτη, δεν υπάρχει πια σαν
τάση… Άλλοι χρειάζονται, για όλη αυτή τη διαδικασία ώστε να φτάσει να επιτύχει
μια ζωή. Άλλοι, λίγα χρόνια. Και ελάχιστοι, πολύ λιγότερο…. Γιατί; Γιατί δεν
έχει να κάνει με το χρόνο. Ο χρόνος είναι σχετικός. Έχει να κάνει με τη Θέληση
που έχει ο καθένας μας να βγει πάνω από αυτά που λειτουργεί, που τελικά δεν
είναι ο ίδιος… Αυτό φυσικά, αν τις στιγμές της ηθελημένης απομόνωσης του,
αναγνώρισε μέσα του, μία εντελώς διαφορετική ποιότητα, (από αυτό που ήξερε, ή
νόμιζε πως είναι). Που ενώ πάντα του μιλούσε, απέφευγε συστηματικά να της δώσει
δύναμη, γιατί θεωρούσε πως ο έξω κόσμος, αν βγει με αυτήν (την νέα γι’ αυτόν
ποιότητα) και λειτουργήσει, θα τον φάνε. Πόσο κουτό…. Γιατί είναι ανάποδα: Αυτή
η ποιότητα, είναι η φωνή της Ψυχής μας, που επειδή περιλαμβάνει μόνο θετικές
τάσεις, μας δημιουργείται η εντύπωση πως δεν μπορούμε (λειτουργώντας την), να
αντεπεξέλθουμε στις εξωτερικές επιθέσεις. Γιατί αυτό νιώθουμε πως είναι αυτός ο
κόσμος. Ένας κόσμος μάχης και επιθέσεων, που προσπαθούμε συνεχώς να
αναχαιτίσουμε.
Όμως, αν αναγνωρίσουμε πως δεν
αφήνουμε να βγει η στάση της Ψυχής μας προς τα έξω, εξαιτίας των δικών μας
φόβων και ανασφαλειών, και όχι εξαιτίας της ανεπάρκειας της ίδιας, και
διαπιστώσουμε πως η μάχη, είναι καθαρά μέσα μας, τότε, αλλάζουν εντελώς τα
πράγματα. Γιατί κανείς δεν μας εμποδίζει. Κανείς. Δεν μπορεί να το κάνει. Ακόμα
κι αν μας λένε όχι, ή κάνε αυτό, ή να πιστεύεις εκείνο, αυτός που αποφασίζει
πόσο σοβαρά θα πάρουμε όλα αυτά, και τι θα ακολουθήσουμε τελικά, είμαστε μόνο
εμείς, και κανένας άλλος. Εμείς συνηγορούμε να ζούμε ως σκλάβοι και να νιώθουμε
ως τέτοιοι. Ο αναπροσανατολισμός μας λοιπόν αφορά, την επανεκτίμηση του ίδιου
του εαυτού μας. Άρα, την αλλαγή της γνώμης, που οι ίδιοι έχουμε τελικά για μας.
Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε
«ενεργητικοί» λοιπόν μέσα μας. (Και παύουμε να είμαστε παθητικοί, έχοντας την
προσοχή μας στις εξωτερικές αλλαγές). Γιατί στραφήκαμε εμείς προς τα εκεί. Προς
τα μέσα. Όμως, παθητικοί, (για να το προχωρήσουμε λίγο), στο ακόμα πιο βαθιά.
Γιατί, έχοντας ανοιχτά μάτια και αυτιά εσωτερικά, τότε μόνο εντοπίζουμε την
Ψυχή μας, και ανοίγουμε τη δυνατότητα
ένωσης μαζί της. Αφουγκραζόμενοι παθητικά, εσωτερικά, αντιλαμβανόμαστε τι
πραγματικά χρειαζόμαστε. Άρα, η προσοχή μας από έξω, μεταφέρεται μέσα μας. Μας
ενδιαφέρει η γνώμη του εαυτού μας για μας, και όχι των άλλων. Κερδίζοντας την
εκτίμηση του εαυτού μας, αν κατόπιν στραφούμε προς τα έξω, τότε θα
διαπιστώσουμε με έκπληξη, πως ναι, αρχίζουν και να μας σέβονται κι αυτοί, όπως
και αρχίζουν να μας βλέπουν εντελώς διαφορετικά. Γιατί; Γιατί αυτό που
νιώθουμε, «βγαίνει» προς τα έξω, και αυτό ακριβώς είναι που συλλαμβάνουν οι
άλλοι για το τι είμαστε, μια και αυτό πιστεύουμε, γιατί το ζούμε. Όσο πιστεύαμε
άσχημα για μας, δεν υπήρχε περίπτωση και οι άνθρωποι γύρω μας, να αναγνώριζαν
την αξία, την ομορφιά, την καλοσύνη μας… Η Δύναμη αυτού που είμαστε το κάνει
όλο αυτό. Άρα, εμείς οι ίδιοι, μόνο, γινόμενοι «ενεργητικοί», ως προς τον ίδιο
τον Εαυτό μας.
Και ερχόμαστε στο έξω. Πως
μπορούμε να μην είμαστε ενεργητικοί έξω; Και τι θα κάνουμε; Δεν θα κάνουμε; Θα
περιμένουμε μόνο; Πως είναι δυνατόν; Κι όμως, είναι. Έχοντας ανακτήσει τις
χαμένες, (ή κρυμμένες) πτυχές του Εαυτού μας που μας κάνουν να ζούμε καλά, μη
έχοντας ανάγκη ούτε έναν άνθρωπο για να αναδείξει την αξία μας, ως προς τον
εαυτό μας ώστε να μας πείσουμε γι’ αυτό, (μια και ήδη γνωρίζουμε πως η Αξία μας
αφορά το πόσο βαθιά έχουμε προχωρήσει στην γεφύρωση με τον Εαυτό μας), δεν μας
αγγίζει κανενός «η γνώμη», μια και απλά, είναι ακριβώς αυτό: Μια γνώμη. Και όχι
ότι πραγματικά Είμαστε που αυτό, οι ίδιοι το γνωρίζουμε πια.
Έχοντας μία τέτοια εσωτερική
λοιπόν στάση, (θέση), αυτό που κάνουμε έξω, είναι ότι απλά λειτουργούμε. Ή
μάλλον, στρέφουμε την προσοχή μας, εκεί που έχουμε την έλξη, ή την ώθηση, ή την
διαλογή μέσω της Ψυχής μας, και κυριολεκτικά, «έρχονται σε μας από μόνα τους,
όλα όσα είναι για μας». Διότι το «παθητικό» προς τον εξωτερικό κόσμο, έχοντας
πρώτα πραγματοποιήσει μία «ενεργητική εσωτερική στάση», αφορά την ορθή μας θέση
ως Δημιουργού πια της ζωής μας. Γινόμαστε οι «μαγνήτες», που έλκουμε, ότι
πραγματικά χρειαζόμαστε και είναι για μας, και όχι ότι νομίζουμε. (Όπως κάναμε
παλαιότερα). Υλοποιούμε οπότε πια εκ των έσω, ότι είναι να έρθει σε εμάς από
έξω, και όχι το ανάποδο. Ποτέ το ανάποδο. Το ανάποδο είναι παίδεμα, κόλλημα
στην ύλη, εξαρτήσεις, πόνος, απογοήτευση, και άπειρο εσωτερικό κενό. Κι αυτό,
γιατί δεν είναι το φυσιολογικό.
Και η ολοκλήρωση; Η ολοκλήρωση
έρχεται από το χτίσιμο του εαυτού μας. Και όχι από τον αριθμό των χτισμένων με
τούβλα σπιτιών, που έχουμε στην κατοχή μας. Γιατί φεύγοντας από αυτόν τον
κόσμο, τον εαυτό μας θα πάρουμε μαζί μας μόνο, και κανένα δημιουργούμενο υλικό
κατασκεύασμα το οποίο φτιάξαμε με κόπο και ιδρώτα. «Ενεργητικοί» εξωτερικά,
γινόμαστε μόνο για αλλαγή κατεύθυνσης, διορθωτικών κινήσεων, ή αποκοπής
καταστάσεων και πραγμάτων, των οποίων η εξυπηρέτηση, παύει να είναι συμβατή με
την πορεία μας ως προς την εξέλιξη του εαυτού μας.
Αυτό εν τέλει που είναι
αναγκαίο να κάνουμε, είναι να εξοικειωθούμε και να εκπαιδευτούμε, ως προς το
πότε εργαζόμαστε ενεργητικά, και πότε παθητικά, όπως και πως. Να μία όμορφη
εργασία που ανήκει στην λίστα αυτών για τα οποία, πραγματικά βρισκόμαστε εδώ…
Αναλαμβάνουμε και ελέγχουμε οπότε, μόνο τον εαυτό μας σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε
τους άλλους, ούτε τα πράγματα, όπως και τίποτα έξω από εμάς. Αυτό, χρειάζεται
να το καταλάβουμε καλά, γιατί αλλιώς, ποτέ δεν θα πάψει το παίδεμα στη ζωή μας,
που οι ίδιοι προκαλούμε στον εαυτό μας. Είμαστε δημιουργοί. Αυτό είμαστε. Τι
όμως δημιουργούμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στο πως νιώθουμε για μας, και στο πως
ζούμε λοιπόν… Ο καθένας μας…
