Τα πάντα έχουν ειπωθεί στους ανθρώπους ανά τους αιώνες. Τα πάντα. Όμως οι
άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν, ποτέ δεν ακούν…πραγματικά…
Ακούν, (ή
διαβάζουν), μόνο με τη λογική……. Και προσαρμόζουν, (φέρνοντας στα δικά τους
μικρά μέτρα), ότι θα μπορούσε να τους ήταν χρήσιμο, για «να ανοίξει» λίγο η
διαμελισμένη, και οριοθετημένη θέση από την οποία βλέπουν…
Κι έτσι,
αυτοί που ακούν, (αλλά όχι από άλλους), μα από μέσα τους την Αλήθεια, την λένε,
όχι (πια) για να την ακούσουν οι ίδιοι, ούτε να την επιβεβαιώσουν αποκτώντας
περισσότερο «κοινό», αλλά για να γίνει γνωστή σε όλους…
Ειδικά σε
όσους ψάχνουν, να ακούσουν…Αλήθειες. (Πράγματα, αντίθετα της λήθης...) Γιατί
από εκεί «θα κρατηθούν» αρχικά, για να μπορέσουν στη συνέχεια να κοιτάξουν
μέσα, στον ίδιο τον Εαυτό τους…
Τα πολλά
λόγια κουράζουν. Και τα με την λογική μόνο δοσμένα λόγια, μπορεί μεν να
παρασέρνουν, να νανουρίζουν, και να γλυκαίνουν τα αυτιά, μα δεν κάνουν κάτι
παραπάνω…
Τα βιωμένα
λόγια όμως, από ανθρώπους που έζησαν όσα καταθέτουν, είναι τα πραγματικά λόγια
που «αγγίζουν», και φέρνουν αλλαγές…
Γιατί τα λόγια
αυτά, μιλούν στις καρδιές. Ή καλύτερα, αυτοί που τα διαβάζουν, τα νιώθουν σαν
δικά τους λόγια. Σαν να τους μιλά η δική τους καρδιά… Σαν;;;;;
Διότι αυτά
που αποδίδονται από τον τόπο, (αν μπορεί έτσι να ειπωθεί για λόγους
κατανόησης), που είμαστε όλοι μας ενωμένοι, κάνουν τους ανθρώπους:
1ον «Να επιβεβαιώνουν» την Πίστη
μέσα τους, σε αυτά που ήδη τους βγαίνουν, ή θεωρούν ορθά από πάντα…, λόγω όμως
«του σκηνικού» της ζωής τους τα κρύβουν, ή τα κουκουλώνουν…, μια και γύρω τους,
οι περισσότεροι βλέπουν άλλα…
2ον Αυτά που «αχνά» διακρίνουν οι ίδιοι,
να διαπιστώνουν, πως και κάποιοι άλλοι τα αντιλαμβάνονται, και τα
πολλαπλασιάζουν κι όλας, ή τα προχωράνε ακόμα πιο πέρα…, άρα… όντως υπάρχουν…
Είμαστε όλοι
μαζί. Και αντιλαμβανόμαστε αυτή την εσωτερική μας συνάντηση, (στην αρχή),
όταν διαπιστώνουμε και στην ύλη, γνώριμες, ίδιες Αξίες και πιστεύω δικά μας,
και σε άλλους ανθρώπους..., ενός όμως άλλου κόσμου. Εκτός ύλης…
Για
κάποιους, αυτή η επιβεβαιωμένη Αλήθεια είναι ήδη η βιωμένη πραγματικότητα τους.
Είναι Ζωή τους. Σε όλες τους τις εκφράσεις. Που γι’ αυτούς, δεν χρειάζεται να
πραγματοποιηθεί καμία συνάντηση στο υλικό πεδίο, γιατί έτσι κι αλλιώς, δεν
αισθάνονται διαχωρισμένοι με τους άλλους. Ζουν μέσα τους. Με όλους μαζί... Όπου
κι αν είναι, ότι κι αν κάνουν.
Γιατί ένωση
στην ύλη δεν υφίσταται. Όσο κι αν προσπαθούμε γι’ αυτό και κάνουμε σενάρια σαν
άνθρωποι… Παρέες, δεσμούς, γάμους, ομάδες… Όλα γίνονται, χάριν της θύμησης της
εσωτερικής αδιαίρετης ενότητας, ή, προς την έκφραση της, (ξεδίπλωμα) και στον
κόσμο της ύλης. Συμμετέχοντας όμως, και με τις πέντε αισθήσεις του σώματος...
Η μόνη ένωση
στο υλικό πεδίο που μπορεί να θεωρηθεί πιο κοντά στην εσωτερική ένωση όλων μας,
είναι η ένωση των σωμάτων κατά την πράξη του έρωτα, που όμως είναι η
συνάντηση των σωμάτων απλά ένας βατήρας, για να γίνει αισθητή η εσωτερικότητα.
(Και πάλι).
Τα βιωμένα
λόγια, δεν είναι για να ομορφαίνουν την ασχήμια στην οποία ζούμε. Ούτε για να
μας διασκεδάζουν και να ξεχνάμε, ούτε για να δίνουν χάπι σε ετοιμοθάνατους…
Είναι για να
κατανοηθεί, πως η ασχήμια υπάρχει, όσο αυτήν αναγνωρίζουμε. Όσο βρισκόμαστε οι
ίδιοι κοντά της και της δίνουμε την πολυτέλεια της παρέας μας… Με αυτήν την
έννοια, η ασχήμια, (μια και είναι επιλογή), δεν υπήρξε ποτέ. Είναι δημιούργημα…
Δημιούργημα δικό μας…
Σαν
εξωτερική ασχήμια, κατανοείται, όταν δεν έχουμε αναγνωρίσει την ομορφιά μέσα
μας, και μια και η προσοχή μας είναι μόνο στον εξωτερικό κόσμο, πιστεύουμε πως
δεν υπάρχει σωτηρία… Όταν όμως βιωθεί, επειδή γίνει αισθητή η ομορφιά της
ένωσης της καρδιάς, τίποτα του εξωτερικού κόσμου δεν μπορεί να την αλλοιώσει.
Ούτε καν να την πλησιάσει. Κάθε τι ακάθαρτο, ή σκοτεινό, δεν βρίσκει θέση,
γιατί ή καίγεται, ή φωτίζεται. Όταν δεν υπάρχουν σκιές, δεν υπάρχει και μέρος
για να κρύψει κανείς το ψέμα του… Είναι γυμνός
Γιατί η
Αλήθεια, ποτέ δεν υποκρύφθηκε από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν
από αυτήν. Έψαξαν για γωνιές, σε έναν κόσμο που δεν είχε ευθείες, παρά μόνο
καμπύλες… Και έτσι, δημιούργησαν τις ευθείες, τις γωνίες…, και τα μυστικά…
Το μόνο
μυστικό όμως τελικά, είμαστε οι ίδιοι, το οποίο (εμείς), υποκρύψαμε, (και
εξακολουθούμε) από τον εαυτό μας. (Γιατί βολευόμαστε νομίζουμε, σε πολύ
λιγότερα από αυτά που πραγματικά μας αξίζουν). Γιατί δεν βλέπουμε τι πραγματικά
Είμαστε. Που όταν μας αποκαλυφθεί, (αναγνωρίζοντας τι δεν είμαστε), δεν υπάρχει
τίποτα που να μην μπορούμε πια να δούμε…
Το ψέμα κι
την αλήθεια όπως τα θεωρούμε οι περισσότεροι άνθρωποι (που δεν κοιτάμε ποτέ
μέσα μας), δεν είναι άλλο από σενάρια. Παραμύθια. Γιατί όσο (και αν), ψάχνουμε
την αλήθεια, αυτό σημαίνει πως αποδεχόμαστε ότι τώρα, βρισκόμαστε (και ζούμε)
στο ψέμα. Η αναγνώριση του ψέματος μας όμως, είναι που αυτόματα κάνει την
αλήθεια εφικτή, και όχι το κυνήγι της αλήθειας……
Γιατί η
Αλήθεια είναι μία. Και απλά αποκαλύπτεται…. Μόνη της. Όταν το ψέμα κατανοηθεί
και ξηλωθεί. Γιατί η Αλήθεια, αποτελεί απλά, «άλλη θέαση». Σημαίνει πως αν
περάσουμε την πόρτα της, δεν τίθεται θέμα ψέματος πια… Για τίποτα…
Άρα κάθε
αλήθεια στον κόσμο των ανθρώπων, (όσο κι αν μιλούν γι’ αυτήν), δεν είναι παρά
μία απόδοση, ενός ακόμα ψέματος.
Τα πάντα
είναι δικά μας σενάρια, και δικές μας θεωρήσεις. Τα πάντα.
Η τυφλότητα
μας έγκειται στο ότι το ψέμα το αποφεύγουμε από τους άλλους, αλλά όχι από εμάς
τους ίδιους….
Αυτό
σημαίνει εν κατακλείδι, πως ότι κι αν αποδώσει ένα γραπτό πραγματικής γεύσης
Αλήθειας, αυτοί που είναι εκεί, στην Αλήθεια (ή θέλουν) να τη δουν, θα τη δουν…
Αυτοί που ακόμα βολεύονται στα ψέματα τους, δεν θα δουν τίποτα…, μια και τίποτα
δεν υπάρχει δικό τους μέσα της, που να τους αφορά…
Έτσι, τέτοια
γραπτά τελικά, ενώ λένε τα πάντα, δεν γράφουν, απολύτως τίποτα! Γιατί ποτέ δεν
παίρνουμε από αυτό που διαβάζουμε. Παίρνουμε μόνο από την πηγή μέσα μας,
(εφόσον κοιτάμε από εκεί το κάθε γραπτό, μια και είμαστε, ή πηγαίνουμε προς τα
εκεί).
Τα γραπτά
της Αλήθειας, (της Πραγματικότητας), όπως και τα αντίστοιχα λόγια λοιπόν, (στην
ουσία), φέρουν μέσα τους μία Ενέργεια. Την Ενέργεια αυτή έχει ανάγκη ο
κόσμος σήμερα. Γιατί αποτυπώνονται πράγματα, που δεν δύναται να συλλάβει, (για
να γευτεί), εξαιτίας της προπαγάνδας, και της πλύσης εγκεφάλου που έχει
υποστεί, και εξακολουθεί να υφίσταται…..
Λέμε λοιπόν,
ότι κι αν λέμε, (ή γράφουμε), μέχρι να πάψουμε να λέμε…. Μέχρι......,
τίποτα να μην είναι ανάγκη να πρέπει να ειπωθεί…
