Αν πιστέψουμε πως επειδή μάθαμε
μία τέχνη, ή καλλιεργήσαμε ένα χάρισμα, ή περνάμε με κάτι συγκεκριμένο το χρόνο
μας (για να έχουμε κάτι να κάνουμε), και αυτό θεωρούμε ότι «είμαστε», την
πατήσαμε….. Το ίδιο ισχύει και για την οποιαδήποτε εργασία μέσω της οποίας
εξασφαλίζουμε την ενέργεια του χρήματος για να συντηρούμαστε (εξωτερικά) σε
αυτόν τον κόσμο. Γιατί όπως και να το κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα εδώ….
(Τουλάχιστον προς το παρόν, ή για τους περισσότερους…..)
Όλα τα παραπάνω όμως, είναι
τελικά «τι κάνουμε». Με τι ασχολούμαστε.
Και όχι «τι είμαστε».
Γιατί αν θεωρήσουμε πως είμαστε
μόνο αυτό που κάνουμε, και με αυτό το κριτήριο βλέπουμε αν αξίζουμε ή όχι,
βράστα… Είναι αστείο και τραγικό μαζί…… Κι όμως, αυτό συμβαίνει…
Το αντικείμενο όμως με το οποίο
ασχολούμαστε, ή το εκτελούμε ως επάγγελμα, είναι μόνο «το μέσο» για να
εμφανιστούν στην πορεία μας οι κατάλληλες καταστάσεις και άνθρωποι, που θα
ενεργοποιήσουν όλα όσα χρειαζόμαστε να δούμε σαν Υπάρξεις για την πορεία μας…..
Εκεί είναι η ουσία…
Αν είμαστε στην άγνοια βέβαια,
όλα όσα μας συμβαίνουν θα τα θεωρούμε «τυχαία», όμως έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ, με
το να μας φέρουν «σε θέση» να αντικρίσουμε τον εαυτό μας για το «που» είμαστε
εσωτερικά, και «ποιοι Είμαστε».
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει
να προηγηθεί το να δούμε, που ήμασταν μέχρι τώρα. Να δούμε δηλαδή σαν θεατές τη
ζωή μας. Σαν να βλέπουμε μία ταινία να περνά από μπροστά μας, και να
αντικρίζουμε «εμάς», να κινούμαστε μέσα της. Όχι κρίνοντας αν κάναμε σωστά ή
όχι. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι μόνο να κάνουμε ένα
ταξιδάκι προς τα πίσω για να μας δούμε…
Γιατί το θέμα είναι ότι ποτέ
δεν κάτσαμε να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο. Δεν το σκεφτήκαμε; Δεν μας «ώθησε»
κάτι για να γίνει; Δεν μας το είπε κανείς;;; Μάλλον το τελευταίο….. Αυτό όμως
από μόνο του «μήπως», λέω «μήπως», μας δείχνει πως «μας έμαθαν» να κάνουμε,
ΜΟΝΟ ότι μας λένε; Και το βάφτιζαν και σωστό για να μας πείσουν. Κι απ’ ότι
φαίνεται τα κατάφεραν…
Γιατί το μόνο που κάναμε στη
ζωή μας δεν ήταν «να σκεφτόμαστε» για μας, αλλά να χρησιμοποιούμε τη σκέψη,
μονάχα στο «να λύνουμε» ότι παρουσιαζόταν μπρος μας, ή, να τρέχουμε για να
επιδιώκουμε την ασφάλεια μας σ’ έναν κόσμο, που φυσικά, εξαιτίας όλης μας της
γαλούχησης, μόνο το χρήμα θα μπορούσε να μας την προσφέρει…..
Σαν ήδη «λερωμένοι» λοιπόν του
προπατορικού αμαρτήματος, (καταγραφή στις συνειδήσεις μας), έπρεπε τα πάντα να
έχουν να κάνουν στο «να αποδείξουμε» την αξία μας. Αξία, που ποτέ δεν είχε να
κάνει με το τι ήμασταν, μα με τι κάναμε.
Κι αυτό, αν το κάναμε και «σωστά» ώστε να αποδίδει. (Τι; Πάλι χρήμα). Σε αυτά
ήταν ολοκληρωτικά η προσοχή μας.
Αν λοιπόν δεν δούμε στο σήμερα
μας όλη αυτή «την απάτη», του ποιοι
«νομίζουμε» πως είμαστε, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μπορέσουμε ποτέ να πάμε, σε
αυτό ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ…… Και γιατί ΑΠΑΤΗ; Γιατί αν δεν ήταν απάτη, με όλο
αυτό το κυνήγι και την προσπάθεια δεν μπορεί. Θα ήμασταν όλοι, ή τουλάχιστον
κάποιοι ευτυχισμένοι….. Μόνο που με τέτοια ζωή, πάντα, κάτι σε όλους μας
λείπει…... Πάντα. Γι’ αυτό και η γέννηση της απληστίας. Γιατί ποτέ «από έξω»,
δεν μπορεί να «χορτάσει» η Ψυχή μας. Χορταίνει μόνο το σώμα μας, κι αυτό πάλι
προσωρινά, μέχρι να ξαναπεινάσει…
Να κοιτάξουμε χρειάζεται λοιπόν
με τι ταυτίσαμε τον εαυτό μας. Όχι βλέποντας τις εξωτερικές συνθήκες με τις
οποίες βρεθήκαμε σε κάθε κατάσταση, αλλά ποιοι οι λόγοι μέσα μας των οποίων
πήραμε τις αποφάσεις που πήραμε, και με αυτές δηλώσαμε κατεύθυνση για τη ζωή
μας.
Με ποια κριτήρια αποφασίσαμε;
Της ανασφάλειας; Του φόβου; Με ποια; Μόνο να τα δούμε. Να τα αντικρίσουμε.
Αυτό, είναι το πρώτο βήμα.
Μετά, βάση αυτών που κάναμε
τότε, μπορούμε να διαπιστώσουμε σήμερα, σε ποια κατάσταση μας έφεραν. Να
αναγνωρίσουμε αν, και σε ποιες στιγμές νιώθουμε φυλακισμένοι, κορόιδα,
πονεμένοι, μόνοι….. Να αναγνωρίσουμε τη φυλακή μας, (αν υπάρχει). Να τη δούμε
και να την παραδεχτούμε. (Και όχι να κρυβόμαστε από αυτή). Μόνο να τη δούμε. Να
τη συνειδητοποιήσουμε.
Αυτό που μας συμβαίνει ΠΡΕΠΕΙ
να μας προάγει. Ειδάλλως, ή δεν ξέρουμε πώς να εκμεταλλευτούμε «το σκηνικό» της
ζωής μας προς αυτό το σκοπό, ή ακόμα χειρότερα, έχουμε αποδεχτεί τη μοίρα μας
για να μη χαλάσει η ζαχαρένια μας και εργαστούμε με μας. Που να τρέχουμε τώρα
με αυτογνωσίες και τέτοια ανόητα……
Γιατί ναι, είναι σκληρό να
δούμε την ευθύνη στη ζωή μας. Πολύ σκληρό. (Αν, και όταν πραγματικά το δούμε).
Καταστρέφεται ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μας. Κι αυτό, πονάει…... Γιατί δεν
θέλουμε να δούμε πως μοναδικοί υπεύθυνοι για όλα όσα τώρα «γκρινιάζουμε»,
είμαστε εμείς.
Μόνο μέσα από τη
συνειδητοποιημένη παραδοχή της ευθύνης μας, μπορούμε να ασχοληθούμε με την
αλλαγή μας. Εμείς. Όχι κάποιος άλλος για μας, έξω από μας. Κανείς δεν μπορεί να
μας σώσει. Κανείς. Αν και ναι μεν μας παραμύθιασαν, θα πρέπει να αναρωτηθούμε
το «γιατί μας βόλευε να φάμε το παραμύθι»…… Γιατί αυτό που πρέπει να δούμε,
είναι τις βαθιές αιτίες της ανταπόκρισης μας, σε όλη μας τη ζωή. Να δούμε
δηλαδή……εμάς. Ας αφήσουμε τους έξω κατά μέρος…..
Διότι τα έξω, δεν είναι παρά
μονάχα αντανακλάσεις, πάντα, μιας βαθύτερης
κατάστασης μέσα μας. Διότι όλα όσα «νιώθουμε», είναι μόνο ένα
αποτέλεσμα, αυτού που στην τελική μας ενοχλεί. Ψάχνοντας, και βρίσκοντας την
πηγή της ενόχλησης μας, διαπιστώνουμε πως ότι έχουμε κάνει, ποτέ, (ή σχεδόν
ποτέ), δεν ήταν αυτό που πραγματικά θέλαμε για μας. Η καλύτερα, δεν ξέραμε καν
τι θέλαμε… Η παιδεία μας έλειψε. Μια παιδεία, που είμαστε υποχρεωμένοι να
διδάξουμε οι ίδιοι σήμερα στον εαυτό μας…
Ακόμα κι αν κάτι ανακαλύπταμε
πως «ίσως» θέλαμε, ή έχοντας κρυφά στα όνειρα μας, ποτέ δεν του δείξαμε
εμπιστοσύνη ώστε να το θέσουμε σε εφαρμογή.
Εκτός αυτού, μπορεί να ήμασταν παιδιά, οπότε τα πάντα γύρω μας, έκοψαν
από τότε τα φτερά μας….. Έτσι, μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, στο σύστημα…….
Δράμα λοιπόν η προηγούμενη ζωή
μας. Όχι εξωτερικά. Μιλώ για τη γαλήνη μας, την αγάπη μας, την ικανοποίηση του
εαυτού μας, την ομορφιά…… Όμως, αυτό το δράμα, δεν παύει να είναι «η μόνη
περιουσία» που έχουμε για τη σωτηρία μας. Η μόνη. Να δούμε. Να δούμε τα πιστεύω
μας. Τα ψεύτικα σενάρια μας. Να αντικρύσουμε τελικά πως τίποτα έξω από μας δεν
νιώθουμε πως είναι εντάξει, γιατί ποτέ δεν ήμασταν οι ίδιοι εντάξει απέναντι
στον εαυτό μας……. Να ξυπνήσουμε. Πράγμα που εξαρτάται αποκλειστικά από μας.
Κάθε μας ζωή, μας δίνει αυτή την ευκαιρία, κι αυτό το δικαίωμα. Κάθε μας ζωή.
Να δούμε…. Αυτή αγαπητοί μου είναι η Ελεύθερη Βούληση……
Ο λόγος όμως, που σπάνια ένας
άνθρωπος ξυπνάει από το λήθαργο της άγνοιας σε ηλικία κάτω των 30 με 35, είναι
γιατί, είναι απαραίτητο να κάνει τα λάθη του στη ζωή. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ. Λάθη, με την
έννοια των «ιδανικών λαθών» για τον ίδιο, ώστε να «εργαστεί» όταν θα
ξυπνήσει….. Να βρει τις αιτίες της ανταπόκρισης του στο κάθε λάθος. Γιατί μόνο
μέσα από το λάθος, έχουμε τη δυνατότητα να δούμε την αλήθεια για μας σε αυτόν
τον κόσμο. Να έχουμε μια παρακαταθήκη, ώστε να αποφασίσουμε κατόπιν συνειδητά
για τη θέση μας.
Διότι ένας άνθρωπος ήδη
«Γνώστης» σε αυτό τον κόσμο, γεννιέται μόνο για έναν Μεγάλο συγκεκριμένο Σκοπό,
τον οποίο πρέπει να επιτελέσει. Ο Σκοπός είναι αυτός που τον καθοδηγεί για το
τι πρέπει, (και ήρθε) να κάνει. Διότι ένας
τέλειος άνθρωπος, πραγματικά δεν έχει καμία θέση σε αυτόν τον κόσμο, μια
και δεν μπορεί να κάνει τη σύγκριση μέσα του της διαδρομής «από την άγνοια στη
Γνώση…..
Αυτά, για μια πολύ καλή αρχή.
Γιατί όταν καθαριστεί κατά το μεγαλύτερο μέρος μέσα μας το «λάθος» παρελθόν
μας, είναι εφικτή στη συνέχεια η γνωριμία μας, με την πραγματικότητα του Εαυτού
μας, ως αναμενόμενο πλέον αποτέλεσμα…. Γινόμαστε οι ίδιοι η Αιτία στη ζωή μας,
παύοντας να δουλεύουμε ασυνείδητα, μόνο στα αποτελέσματα….
Η συνέχεια, είναι πολύ πιο
εκπληκτική και ουσιαστική, από οτιδήποτε κι αν έχουμε ποτέ σκεφτεί στη ζωή μας
για το τι σημαίνει να είμαστε ευτυχής, πλήρης, και να θέτουμε γνήσιους
υπερβατικούς στόχους, που μας κάνουν να νιώθουμε συγκλονισμένοι, και να μένουμε
έκθαμβοι με τη Μεγαλοσύνη, και την Ιερότητα αυτού που Είμαστε…
