ΤΟ «ΕΞΩ», ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΕΡΟΣ «ΤΟΥ ΜΕΣΑ»

Αν φωτίσουμε (εσωτερικά) με τη δημιουργική μας ενέργεια κάτι που (εξωτερικά μόνο) δεν υπάρχει, τότε λέμε «το δημιουργούμε» μια και το  εμφανίζουμε. Αν όμως υπάρχει ήδη στο τρισδιάστατο πεδίο, τότε απλά «το έλκουμε» προς εμάς.

«Μέσα», υπάρχουν τα πάντα. Έξω, μόνο ένα απειροελάχιστο μέρος των πάντων, γιατί αν «όλα» ήταν έξω, τότε δεν θα βιώναμε σε τίποτα (αν και φαινομενικά), την ξεχωριστότητα, (ή χωριστικότητα) ώστε να μπορούσαμε να δούμε το κάθε τι μεμονωμένα.  Αυτό σημαίνει πως θα ζούσαμε μόνο την ένωση όλων των μερών… (Ίσως, ο λόγος δημιουργίας του τρισδιάστατου συμπαγή υλικού κόσμου;;;;;)

Η ουσία είναι να αντιληφθούμε (και να ζήσουμε), ότι η φαινομενική (μόνο) χωριστικότητα, υπάρχει για την βιωματική κατανόηση του κάθε μέρους, όπως και την αποδοχή της απαραιτότητας όλων όσων έχουμε δημιουργήσει, (ως τα μέρη) που αποτελούν το Όλο. Αυτά που έχουμε δημιουργήσει όμως είναι αυτά που οι ίδιοι «διαλέξαμε» (από τα πάντα), κι έκαναν στην ύλη την εμφάνιση τους.

Και τι κάνουμε; «Κρίνουμε» τις όποιες δημιουργίες μας ως μη αποδεκτές,  επειδή «δεν μας αρέσουν», και δεν «μας βολεύει» να παραδεχτούμε την ευθύνη μας, γιατί τότε θα πρέπει να σοβαρευτούμε…

Και είναι μεν όλα τα μέρη, (σε όλους τους χώρους όλων των εποχών), αυτά που κάνουν το Όλο, αλλά και αυτά, μόνο ως κομμάτι του Όλου, εμφανιζόμενο ως υλικός, τρισδιάστατος κόσμος… Όπως πάνω, έτσι και κάτω…

Άρα, όχι μόνο υπάρχουν τα πάντα και είναι ενωμένα, αλλά μπορούμε διαλέγοντας, αυτό να «δημιουργήσουμε» και να «έλξουμε», όποτε και να το βιώσουμε (ζώντας το). Αυτό φυσικά, μόνο όταν ταυτιστούμε με τα παραπάνω και πιστέψουμε πως έτσι ακριβώς είναι, και πράξουμε τα ανάλογα… Όλα όσα μας εμποδίζουν να πιστέψουμε όμως, είναι και όλα όσα πολεμάμε, γιατί για μας, ισχύουν άλλα πιστεύω… Οπότε, τα άλλα ζούμε… «Δημιουργούμε», μέσα στη Δημιουργία, ενώ ήρθαμε αρχικά να τη δούμε, κι όχι να την ελέγξουμε ή να κάνουμε τα δικά μας…