Δεν φοβόμαστε το σκοτάδι ως
άνθρωποι. Όχι.
Το Φως φοβόμαστε!
Κι αυτό γιατί θα «εμφανίσει»,
όλες τις ψευδαισθήσεις μας, και τα κατακριτέα (από μας) κομμάτια του Εαυτού
μας, τα οποία θα βγάλει στην επιφάνεια. Και σε μας, και στους γύρω μας
(φοβούμενοι την κριτική τους)… Όλα όσα τελικά, «δεν θα θέλαμε» να υπάρχουν μέσα
μας, αλλά υπάρχουν, αφού τα νιώθουμε…
Το ξόρκισμα τους όμως, είναι
ακριβώς το να περάσουν στο Φως. Ή αλλιώς, να στρέψουμε οι ίδιοι το Φως επάνω
τους. Τότε επέρχεται η Ελευθερία. Γιατί το Φως, πάντα κατακαίει ότι ψεύτικο…
Άρα πονάμε, κρυβόμαστε, και
ζούμε στο σκοτάδι, εξαιτίας ψεύτικων εμποδίων. Απατηλών… Γιατί το Φως, αφορά
πληροφορία, καθαρότητα, Αλήθεια…
Μας «βολεύει» το σκοτάδι όμως.
Φοβόμαστε την Αλήθεια μεν, αλλά είναι η μόνη που ελευθερώνει δε…
Μα είναι μονόδρομος τελικά...
Γιατί το Φως και η Αλήθεια, είναι αδύνατον να κάνουν όλη τη εργασία για μας από
μόνα τους. Αν οι ίδιοι «δεν βάλουμε το χεράκι μας», δεν υπάρχει περίπτωση μια
μέρα, εντελώς ξαφνικά, να εξαφανιστούν όλες οι δυσκολίες, τα προβλήματα μας, οι
λάθος καταγραφές, ο φόβος, ο πόνος...
Φαντάζει, (και είναι) όμως
σκληρό να διαπιστώσουμε, να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε σφάλματα,
μικρότητες, αυταπάτες, κλπ. Ως τώρα, ήταν τα στηρίγματα μας. Με τι θα τα
αντικαταστήσουμε; Αν τα χάσουμε, θαρρούμε θα χαθούμε και ίδιοι…
Όμως το ίδιο το Φως που τελικά
φοβόμαστε, είναι που τα ξεριζώνει. Και το μετά, (κάτι που έχουμε συνηθίσει να
κοιτάμε από πριν για να έχουμε «καβάτζες»), έρχεται ύστερα από τη θανάσιμη
(θεωρούμε) βουτιά στο κενό. Γιατί αυτή είναι η «αίσθηση» της βουτιάς στο Φως
της Αλήθειας:
«Μια βουτιά στο κενό χωρίς
εγγυήσεις».
Γνωρίζουμε μόνο, το βήμα που
ΤΩΡΑ κάνουμε. Μόνο. Αυτό όμως είναι αρκετό! Είναι το πιο Ηρωικό, και μεγάλο
βήμα, που κάνουμε ποτέ σε όλη μας τη ζωή…. Και το μεγαλύτερο δώρο, που έχουμε
τη δυνατότητα να προσφέρουμε στον Εαυτό μας…
