Αν κατανοήσουμε βαθιά, πως το
καλό ακόμα και του ενός, είναι καλό για όλους μας, τότε θα μπορέσουμε να
«νιώσουμε» πως οι άλλοι, είμαστε εμείς…
Αυτό, όταν βιωθεί βαθιά,
αναγνωρίζουμε πως στο επίπεδο της καρδιάς, της σκέψης, και φυσικά της Ψυχής,
δεν είμαστε διαχωρισμένοι…
Η αυταπάτη των χωρισμένων όμως
σωμάτων μας, (σε όλα τα βασίλεια της φύσης), μας κάνει να «νομίζουμε», πως
μόνος ο καθένας, στερώντας από άλλους θα είναι καλά… (Η δημιουργία των χιλιάδων
μικρών «εγώ», εξαιτίας της προστασίας του σώματος, προς αντιμετώπιση του φόβου
του θανάτου. Του θανάτου του σώματος, με την θεώρηση πως όταν χαθεί αυτό,
χανόμαστε κι εμείς…)
Όμως, ποτέ αρπάζοντας,
πληγώνοντας, και καταπατώντας, δεν έρχεται η γαλήνη… ΠΟΤΕ! Μέχρι όμως αυτό να
το καταλάβουμε καλά, θα αρπάζουμε, θα πληγώνουμε, θα καταπατάμε, θα απαιτούμε…
Αν ο πόνος σου είναι μεγάλος,
και είμαι στο Είναι μου, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να μην αισθάνομαι πως είναι θέμα που με
αφορά άμεσα. Και δεν μπορώ από την άλλη να ανακαλύπτω κάτι που μου φέρνει
ελευθερία, και να μην το μοιράζομαι, ώστε να γίνει γνωστό και στους
υπόλοιπους…, μια και «βρήκα» κάποιες λύσεις, με τον Ατομικό δικό μου τρόπο…
Είμαστε μαζί εδώ, όλοι μας.
Όμως ο αγώνας του καθενός μας μοναδικός. Σαν το υλικό μας σώμα, που ενώ είναι
ένα οργανισμός, αποτελείται από τρισεκατομμύρια κύτταρα! Ε. Εμείς. Ο καθένας
μας, είναι από ένα κύτταρο…
Φαντάζεστε λοιπόν ένα κύτταρο
του οργανισμού μας να ήθελε να είναι «καλύτερα» απ’ όλα τ’ άλλα, έναντι των
υπολοίπων, και κάποια άλλα ακόμα, να ακολουθούσαν τον τρόπο του; Να ο καρκίνος
του οργανισμού, να η αρρώστια όλου του σώματος, να ο θάνατος όλων μας…, μια και
όλοι, ανήκουμε μεν στο σώμα, αλλά είμαστε Αυτό που το κινεί… Γι’ αυτό «νοσεί» ο
κόσμος μας. Γι’ αυτό… Και γι' αυτό δεν ζει με
υγεία και αρτιμέλεια...
Πως βιώνεται όμως όλο αυτό; Ή,
πως γίνεται η αρχή για να βιωθεί τελικά;
Όταν πάρουμε την προσοχή από το
τι κάνουν οι άλλοι, και την μετατοπίσουμε σε μας. Αυτό που λέμε, να πάει η
προσοχή, μέσα μας. Αυτό που λέμε, αντίληψη, αισθαντικής, βιωματικής,
συναίσθησης…
Γιατί μέσα μας είναι που
συναντάμε όλους τους άλλους. Όχι έξω. Έξω, είναι τα είδωλα, και οι προβολές,
(υλικά σώματα), ώστε να βιώνουμε ένα κομματάκι ο καθένας κάθε φορά από όλα όσα
υπάρχουν, εξαιτίας των διαφορετικών καταστάσεων και σεναρίων μας στη ζωή…
Για να μπορέσουμε όμως να
αντιληφθούμε τα θέματα των άλλων γύρω μας, πρέπει να «τα περάσουμε» μέσα μας,
σαν δικά μας, χωρίς να ταυτιζόμαστε όμως με αυτά, αλλά και με τον ίδιο τρόπο να
αντιμετωπίζουμε τα ήδη δικά μας, όμως χωρίς να μας καταρρακώνουν όπως συνήθως
γίνεται. Χωρίς να γινόμαστε ένα με αυτά…
Ερχόμαστε με λίγα λόγια πιο
κοντά στων άλλων τα προβλήματα, και απομακρυνόμαστε λίγο πιο μακριά από τα δικά
μας. Γιατί και τα δύο τα προσεγγίζουμε λάθος, μια και με τα δικά μας χανόμαστε
και γινόμαστε ράκος, και για των άλλων δεν δίνουμε δεκάρα…
Όμως τα προβλήματα του κάθε
ένα, όπως και η αντίληψη του γι’ αυτά, και η αντιμετώπιση ακόμα, δεν είναι μόνο
του ίδιου, αλλά πολλών ανθρώπων που έχουν να κάνουν ακριβώς με τα ίδια.
Αποτελούν «ομάδα» στα εσωτερικά πεδία. Κι αυτή η ομάδα, αλληλεπιδρά.
Γιατρεύεται η νοσεί τόσο, όσο και τα μέλη που την αποτελούν. Κι αυτό ισχύει για
τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα…
Γι’ αυτό λέμε ότι δεν είμαστε
μόνοι, και γι’ αυτό και η κάθε μας «στάση», επηρεάζει, η ραδιοβολεί και άλλους…
Ξεπερνώντας λοιπόν ένας κάτι, «ποτίζει» με το φάρμακο που βρήκε και τους
υπόλοιπους της ομάδας στην οποία ανήκει… Όταν μείνουν λιγοστοί να την ποτίζουν
αρνητικά, υποχρεωτικά, «θα επηρεαστούν θετικά», και θα ξεπεράσουν τη μαυρίλα
του προβλήματος τους, οπότε αυτό θα σβήσει…. Θα απορροφηθεί, γιατί δεν θρέφεται
πια αρκετά…
Έτσι λειτουργεί το θέμα
εσωτερικά. Ή μάλλον, ΕΤΣΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ. Απλά δεν γνωρίζουμε πως η λειτουργία
είναι καθαρά εσωτερική, και «δεν φαίνεται» με τα μάτια….
Αν δεν «πάμε εμείς» μέσα μας σε
αυτά με τα οποία «θέλουμε» να εργαστούμε,
δεν θα μπορούμε να βιώσουμε τίποτα, ούτε να προχωρήσουμε σε τίποτα. Εσωτερικά, και φυσικά και στην εξωτερική μας
ζωή, σαν αποτέλεσμα της κάθε αλλαγής, συνειδητοποίησης μας. Αυτός είναι και ο
λόγος του διαχωρισμού. Η «μη εσωτερική οπτική μας».
Και αυτό που χρειάζεται να
γίνει;
Να «μάθουμε» να βλέπουμε το
ένα, και το άλλο, και το άλλο, (πρώτα μέσα μας, και μετά και των άλλων, μια και
τα έχουμε κι εμείς), και να μπορούμε κατόπιν «να τα συνθέτουμε», στο ενιαίο
σύνολο, που έτσι κι αλλιώς είναι…Είμαστε…
Από την άλλη, ο κάθε
πρωτοπόρος, φανταστείτε με τι «μπολιάζει» ολικά το σώμα που νοσεί… Προχωρά,
εξελίσσεται ο ίδιος, μα «θρέφει», και όλους τους υπόλοιπους ανοίγοντας τους
Δρόμους... Κι αυτό, ώστε και οι ίδιοι, (με απόφαση τους), να πάρουν κάποια
στιγμή «τη σκυτάλη» της δικής τους Ατομικής συνέχειας, κι αυτό σαν ντόμινο
επεκτείνεται…
