Έχει κανένα νόημα το ότι ήρθαμε
εδώ; (Στη Γη το συγκεκριμένο διάστημα που ζει ο καθένας).
Όχι φυσικά.
Μαθαίνουμε από παιδιά να
σκύβουμε το κεφάλι, να «αναγκαζόμαστε» να δουλεύουμε, (να είμαστε «δούλοι»),
και όχι να «εργαζόμαστε», (να «παράγουμε έργο»), να κυνηγάμε «με το κιάλι» την
κατανόηση, την καλοσύνη, τη στοργή, την αγάπη….
Όλα μα όλα δείχνουν, πως «κάτι»
δεν πάει καλά……
Και τι κάνουμε;
Τίποτα.
Μια και μας έκαναν να
πιστέψουμε πως «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», παρακαλάμε (να βολευτούμε)
όλοι στο δημόσιο, (για να είμαστε «καλυμμένοι» ως προς την ασφάλεια και
σιγουριά του χρήματος, παντρευόμαστε χωρίς να υπολογίζουμε αν πραγματικά θα
είμαστε πλήρης με το άτομο που θα μοιραστούμε τη ζωή μας, (άρα υποχρεωτικά και
τα πάντα), μια και δεν υφίσταται βέβαια η πληρότητα στις σχέσεις, (κανείς δεν
είναι απόλυτα καλά έτσι κι αλλιώς με έναν άλλον), έτσι κοιτάμε το γάμο σαν «συναλλαγή» με έναν που «μπορούμε
να ανεχτούμε» ώστε να κάνουμε παιδιά, (αλλιώς πως;), γιατί τότε ολοκληρωνόμαστε
ως άνθρωποι……
Φτάνουμε λοιπόν γέροι, (αφού
μια ζωή βέβαια ξεπληρώναμε ένα σπίτι για να μένουμε και καλά, γεμίζοντας με
άχρηστα συνήθως πράγματα εξαιτίας των επιθυμιών μας), πληγωμένοι,
απογοητευμένοι, να κοιτάμε τα εγγόνια μας, (γιατί η αλυσίδα συνεχίζεται και
τώρα τα παιδιά μας είναι αυτά που «τρέχουν» και παιδεύονται), και να «τρέμουμε»
για τη μέρα που θα πεθάνουμε, γιατί κάθε μέρα που περνάει, τόσο και
κοντοζυγώνει…
Και λέμε, αυτό είναι. Τι να
κάνουμε;
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Να το ψάξουμε φίλε μου.
Τουλάχιστον, όσο (λέμε, ότι) ακόμα ζούμε…..
Να πούμε, ωραία. Αυτό είναι ο
κόσμος. Εγώ, που είμαι σε όλο αυτό;
Τι θέλω;
Τι έχει αξία για μένα;
Γιατί έχω δεχτεί όλη αυτή τη
ζωή έτσι, με τον τρόπο που μου επιβλήθηκε με όλα όσα «βρήκα» ήδη εδώ όταν
γεννήθηκα;
Και καλά όταν ήμουν μωρό. Με
παραμυθιάζανε ότι θέλανε, οι «έμπειροι» από τη ζωή (γονείς, παιδαγωγοί,
επιστήμονες, πολιτικοί, κοινωνία….)
Τώρα; Γιατί εξακολουθώ να το
δέχομαι όλο αυτό τώρα;
Κι αν ήταν μια εκπαίδευση, (και
βγήκα άριστος μαθητής της), αλλά δεν με κάνει να αισθάνομαι καλά, γιατί
εξακολουθώ να είμαι επιμελής σε μαθήματα που με κάνανε δυστυχή; Ναι, είναι προς
τιμήν μου που ήμουν καλός εκπαιδευόμενος γιατί ακολούθησα τα πάντα κατά γράμμα,
όμως αν όλα αυτά ήταν σωστά, γιατί πονάω…..σήμερα;
Και θα πούμε, εντάξει. Κι αν το
ψάξω έτσι όλο αυτό τι θα γίνει; Θα αλλάξει ο κόσμος;
Όοοοοχι. Ο κόσμος δεν αλλάζει
έτσι απλά.
Αυτό όμως που μπορεί να
αλλάξει, είναι ο τρόπος που Εγώ βλέπω τον κόσμο.
-Να μην δέχομαι ότι δεν με
τιμά. (Για να νιώσω τι θα πει τιμώ τον εαυτό μου).
-Να μην πιστεύω ό,τι, δεν είναι
δική μου πίστη. (Για να μπορέσω να βρω τι πιστεύω τελικά).
-Να μην «ακολουθώ» όλα αυτά που
κάνουν όλοι οι άλλοι αν δεν τα θέλω. (Ώστε να μην απορώ γιατί όλο αυτό «το
βάρος» του να κάνω πράγματα που δεν θέλω, είναι ο βασικότερος λόγος που
δημιουργεί όλες τις ασθένειες που έχω στο σώμα μου).
-Να ζητώ δικαιοσύνη στο
περιβάλλον μου, και γι’ αυτό να την δίνω σε όλες μου τις συναλλαγές.
-Να αναζητώ στοργή, γιατί την
προσφέρω απλόχερα. (Οπότε όποιον και να χάσω από τη ζωή μου, δεν θα μου τη
στερήσει, γιατί σίγουρα θα βρω κάποιον άλλον που την έχει ανάγκη να του τη
δωρίσω, για να τη ζήσω…)
-Να είμαι τίμιος, γνωρίζοντας
πως εκεί έξω, η τιμιότητα δεν υπάρχει. (Ακόμα…)
-Μα πάνω απ’ όλα, να είμαι καλά
με ΕΜΕΝΑ.
Γιατί μου μάθανε να γίνω, (και
είμαι τελικά), όλα όσα κατηγορώ. Και γι’ αυτό δεν είμαι καλά. Κι όχι επειδή ο
κόσμος δεν είναι εντάξει.
«ΤΣΑΤΙΖΟΜΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΝΑ
ΕΙΜΑΙ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΙΣΩ».
Αυτό πρέπει να αναγνωρίσω μέσα
μου. Εμένα κατηγορώ, και όχι τους άλλους. Εμένα που με πρόδωσα…
Τότε όμως, ακολουθώντας τον
δικό μου δρόμο, (και όχι τον δικό τους, όλων τους), ο κόσμος «μέσα μου» θα
αλλάξει. Θα γνωρίζω πως διαφέρω. Πως δεν είμαι ένα με όλα όσα κατηγορώ, και
τότε θα πάψω να τα κατηγορώ……….. Πως δεν είμαι εκεί πια…..γιατί είδα κάτι
άλλο…….
Και με όλα αυτά, αρχίζει να
γίνεται κάτι πραγματικά μαγικό: Αλλάζει (εκτός από το πώς βλέπω πια τον κόσμο
γύρω μου), και ο κοντινός περίγυρος του κόσμου μου έξω από μένα.
Πως γίνεται; Γίνεται.
Κι αυτό, γιατί όλος ο κόσμος
αντι-δρά επειδή πιστεύει αυτό, που πίστευα κι εγώ πριν…. Πως όλα εδώ είναι
άδικα, άσκοπα και μάταια. Όμως, από τους ανθρώπους δεν είναι που γίνονται έτσι;
Οι άνθρωποι δεν αποτελούν τον κόσμο;
Όταν λοιπόν οι δικοί μου
άνθρωποι, αρχίζουν και βλέπουν τις νέες ποιότητες που υποστηρίζω και ζω,
νιώθουν πως μπορούν, (τουλάχιστον μαζί μου), να βγάζουν την καλή πλευρά τους.
Αυτή που οι ίδιοι πρόδωσαν γιατί αναγκάζονταν να είναι κι αυτοί, ότι έβλεπαν
έξω ότι ισχύει….
-Κάποιοι απ’ αυτούς, θα χαθούν
από τη ζωή μου, γιατί δεν θα τους τραβά όλο αυτό, μια και δεν είναι έτοιμοι να
το δουν….. Δεν είναι έτοιμοι να αντικρίσουν το ψέμα, και θέλουν (σ’ ένα
υποσυνείδητο μέρος τους), ακόμα να παιδεύονται στο ψέμα…
-Κάποιοι άλλοι, θα κλειστούν
στον εαυτό τους, και θα νομίζουν πως μ’ αγάπησαν πολύ, και πως είμαι ένας
σπάνιος άνθρωπος, κι αυτό γιατί «τον καλό εαυτό τους», δεν θα έχουν τα κότσια
(ακόμα), να τον ζήσουν με τον δικό τους περίγυρο, αλλά μόνο μαζί μου. Όταν είμαστε
παρέα, θα τους κάνει να νιώθουν υπέροχα. Γι’ αυτό θα νομίζουν πως «εγώ» τους
δίνω κάτι, ενώ θα είναι μόνο ένας αντικατοπτρισμός αυτών που βλέπουν σε μένα,
τα οποία φυσικά οι ίδιοι έχουν….. Δηλαδή βλέπουν τον Εαυτό τους…..
-Κάποιοι όμως, όλο αυτό, θα το
κάνουν και με τη δική τους ζωή, και τον δικό τους κόσμο. Της οικογένειας, των
φίλων κλπ, όταν θα δουν μέσα τους και θα νιώσουν έτοιμοι. Και πράγματι θα είναι
έτοιμοι να ζήσουν το Μεγαλείο τους….. Την ξεχωριστότητα τους. Να ορίζουν πια
μόνοι τους τη ζωή τους, κατευθυνόμενοι μόνο από τον Εαυτό τους…
Έτσι αλλάζει ο κόσμος
αγαπημένε. Ή, κάπως έτσι…
