Η δειλία, η ανασφάλεια, η
ανησυχία, και κατ’ επέκταση ο πόνος, προκαλούν τα αυτά αποτελέσματα. Και πάλι,
και πάλι και πάλι. Καμία πρόοδος. Καμία αλλαγή.
Κι αυτό, γιατί αισθανόμενοι όλα
τα παράγωγα τους, αυτά ακριβώς δημιουργούμε και φέρνουμε σε έκφραση, γιατί αυτά
είναι εν τέλει που ζούμε, και ουσιαστικά περιμένουμε…
Όμως όλα τα παραπάνω, αφορούν
μόνο, ότι «δείχνει» ο φαινομενικός κόσμος. Ότι ήδη δηλαδή έχει υλοποιηθεί σαν
πραγματικότητα, όχι όμως αυτό που Είναι, ούτε και τις δυνατότητες που φέρει.
(Που είναι άπειρες…)
Η νίκη, έγκειται στο να φέρουμε
«σε έκφραση», κάτι που δεν υπάρχει ίσως για κανέναν. (Παρά μόνο για μας μέσω
της πίστης μας, και των συναισθημάτων που μας προκαλεί εσωτερικά).
Όταν οι δυνάμεις αυτές, (πίστη,
πρόθεση, αισθαντικότητα), φτάσουν ένα όριο δυναμικού, απλά, «υλοποιούνται».
Δύσκολο είναι, μόνο γιατί
αρνούμαστε πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, πόσο μάλλον να εργαστούμε μαζί
του. Κι αυτό, γιατί θα χρειαστεί να δούμε μέσα μας και να συνειδητοποιήσουμε,
όλα όσα αφορούν το ψέμα όλης μας της ζωής…
Δεν μπορούμε να εργαστούμε
εσωτερικά, αν δεν ζούμε εσωτερικά.
Όπως και δεν μπορούμε να
«υλοποιήσουμε» το οτιδήποτε, αν αφορά «κόλλημα», ή «εξάρτηση» μας από την ίδια
την ύλη.
Η ύλη, κατευθύνεται και
επεξεργάζεται μόνο από κάτι ανώτερο από την ίδια, και μόνο σαν «εργαλείο»
συνειδησιακής ανάπτυξης μας, και όχι σαν αυτοσκοπός. Νόμος. Κι αυτό, γιατί
αλλιώς πάμε αλλού…
Με οπτική την άνοδο έχουμε μόνο
άνοδο. Αλλιώς, ακόμα μεγαλύτερη πτώση…. Και άντε να περισώσουμε μετά τα χαμένα
από την αρχή, ειδικά αν γνωρίζουμε τι κάνουμε…
Χτίζουμε λοιπόν τι, και προς ποια
κατεύθυνση; Καλό είναι πάντα να θυμόμαστε τη Θεία δίκη, που δεν δύναται να
ξεγελάσει ποτέ κανείς, και που φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την
κατασκευασμένη ανθρώπινη δικαιοσύνη…
