ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ;

Λέμε:
«Θα λύσω τα προβλήματα μου, και μετά θα δω για την προσωπική μου ζωή».

«Θα ξεπληρώσω αυτά που χρωστάω, και μετά θα κάνω ένα χόμπι που ονειρεύομαι από παιδί».

«Θα μαζέψω χρήματα, για να κάνω ύστερα ένα παιδί».

«Θα κάνω τα απαραίτητα, (π.χ ανακαίνιση), και μετά θα πάω εκείνο το ταξίδι…»

«Θα ολοκληρώσω ένα έργο στη δουλειά μου, και μετά θα’ χω χρόνο για τα παιδιά μου ώστε να παίξω μαζί τους».

Και ο αγαπημένος φεύγει γιατί θαρρεί πως δεν τον αγαπάμε, το χόμπι δεν υλοποιείται ποτέ, δεν κάνουμε παιδί γιατί δεν είναι ποτέ ο χρόνος κατάλληλος, το ταξίδι μένει ως όνειρο, τα παιδιά μεγαλώνουν και εμείς δεν τα έχουμε χαρεί…
Θα, θα, θα…                                 

Ξυπνήστε… Η ζωή δεν είναι αύριο. Είναι τώρα. Αυτή τη στιγμή.

-Αγκαλιάστε αυτούς που αγαπάτε. Πέστε το. Δείξτε το. Αύριο μπορεί να μην είναι εκεί…

-Κάντε ότι αγαπάτε. ΣΗΜΕΡΑ. Είτε είναι πάζλ, είτε το να συναρμολογήσετε ένα μικρό αεροπλανάκι, είτε να ασχοληθείτε με ιστιοπλοΐα, είτε να παίζετε σαν μικρά παιδιά…..

-Κάντε ένα παιδί αν αυτό θέλετε τώρα. Όλα θα γίνουν σήμερα. Η ίδια η ζωή παρέχει ασφάλεια. Όχι το μυαλό μας ή το γεμάτο μας πορτοφόλι.

-Πηγαίνετε το ταξίδι που ονειρεύεστε επιτέλους. Το επόμενο κιόλας καλοκαίρι.

-Παίξτε με τα παιδιά σας. Ξεχάστε τις υποχρεώσεις. Ποτέ δεν τελειώνουν αυτές. ΠΟΤΕ.

-Βγείτε στη βροχή, κάντε μία τρέλα, χορέψτε, τραγουδήστε δυνατά, γελάστε με την ψυχή σας, κλάψτε για τις σκανδαλιές σας.

Ζήστε. Σήμερα. Η ζωή δεν περιμένει.
Δεν προγραμματίζει.
Δεν βάζει όρια και περιορισμούς.

Η ζωή είναι κάθε λεπτό που περνά. Είναι άμμος στα χέρια μας που ξεχειλίζει από παντού, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας.

Είναι στο κάθε ξημέρωμα, και στο κάθε σούρουπο της κάθε μέρας. Είναι στα λουλούδια, στα ποτάμια, στην ομορφιά, στον ουρανό.

Γίναμε προγραμματισμένες μηχανές. Και κατηγορούμε πως άλλοι φταίνε…
Εμείς και μόνο εμείς φταίμε.

Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, οι επιλογές μας, οι προτεραιότητες μας….

Ας γίνει προτεραιότητα μας η ζωή, η ευτυχία, η χαρά, η ικανοποίηση, το γέμισμα της ψυχής μας, και όχι η κάθε είδους φυλακή που βάζουμε ηθελημένα στην κάθε μας μέρα.
Ο χρόνος κυλά.

-Ποτέ τα χρήματα μας δεν θα είναι αρκετά.
-Ποτέ ο χρόνος δεν θα είναι όσο θα θέλαμε.
-Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι λυμένα.
-Ποτέ δεν θα σταματήσουν να τρέχουν οι καταστάσεις που μας αφορούν από μόνες τους, αν εμείς δεν πατήσουμε pause.

Είναι η μεγαλύτερη μας ψευδαίσθηση το να περιμένουμε από τα γεγονότα να ορίζουν τη ζωή μας.

Γινόμαστε άδικοι.
Πρώτα στον εαυτό μας, και κατ’ επέκταση στους ανθρώπους που ζούνε κοντά μας.


Ας μην τους καταδικάζουμε στη δική μας φυλακή…

ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Θεωρείται και πιστεύεται από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας σήμερα πως υπάρχει μόνο η ύλη σαν ζωντανή κοινωνία και κοινότητα, και πως δεν υπάρχει άλλη νοήμων ζωή, πέραν του ορατού, φαινομενικού κόσμου. Αυτήν για χρόνια προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να ανακαλύψουν οι επιστήμονες.

Ονειροβατούν οικτρά.

Κι αυτό γιατί υπάρχει νοήμων ζωή, πέραν του κόσμου που αντιλαμβανόμαστε. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά γνωρίζει, παρακολουθεί, και ενημερώνεται για ότι έχει να κάνει με την εξέλιξη του πλανήτη. Είναι ο λεγόμενος ουρανός ή κάπως έτσι, όπως αποκαλείται από τις θρησκείες. Αφορά μία τεράστια Ιεραρχία, η οποία ορίζει και επιβλέπει, ότι συμβαίνει επάνω στον πλανήτη μας.

Υπάρχουν δύο γραμμές σε αυτήν. Εμάς μας αφορά η Λευκή Ιεραρχία του πλανήτη, και εκεί ζουν, όλοι οι Δάσκαλοι που πέρασαν ποτέ από τη γήινη ζωή. Αφορά το Χριστό, το Βούδα, τις οντότητες του Κάρματος, το Σωκράτη, το Μιχαήλ Άγγελο, και όλους όσους ξεχωριστούς ανθρώπους έζησαν ανάμεσα μας κατά τη διάρκεια των αιώνων.

Ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκει αυτό που πραγματικά είναι, μπορεί φτάνοντας σε ένα επίπεδο, να έρθει σε άμεση επαφή μαζί τους, ώστε να μπορέσει να ζήσει ευτυχισμένος, και να ολοκληρώσει την πορεία της εξέλιξης του πάνω στη Γη.

Η αφετηρία γι' αυτό, είναι η είσοδος του στην "Ατραπό της εξέλιξης", και η "φοίτηση του", στις διάφορες τάξεις που υπάρχουν, ξεκινώντας από τη δοκιμαστική Ατραπό, μπαίνοντας κατόπιν στη μαθητεία, η οποία οδηγεί, στον ουσιαστικό Δρόμο. Αυτός με τη σειρά του αποτελείται από άλλους βαθμούς εξέλιξης.

Όλα αυτά οδηγούν σε μια ζωή ηρεμίας και γαλήνης μέσα στην Αγάπη και το Φως, αφού ο άνθρωπος θα έχει εξαλείψει τον φόβο, τη διχόνοια, και τα τρωτά σημεία της προσωπικότητας του. Κι αυτό γιατί η όλη διαδικασία αφορά τον έλεγχο των κατώτερων φορέων του, που είναι το υλικό του σώμα, τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα του, και η σκέψη του, που είναι και η μεγαλύτερη αιτία της τωρινής δυστυχίας του.

Όποιος νομίζει πως έχει βάσανα, και πως αν πεθάνει θα ελευθερωθεί, είναι επίσης γελασμένος.
Γιατί για όλους η πορεία είναι να ξεπεράσουν την προσωπικότητα, και μέσω των σκαλοπατιών της εξέλιξης να ελευθερωθούν, ώστε να μην ξαναγεννηθούν σε αυτό το πεδίο με υλικό σώμα.
Μέχρι τότε, θα έρχονται και θα ξανάρχονται, μέχρι να ολοκληρώσουν την εξέλιξη.

Όλοι όσοι ζούμε εδώ το επιλέξαμε. Και αν αρνείται ο εγωισμός, το μυαλό μας, ή άλλα κολλήματα μας να το δούμε, με τον τρόπο αυτό, είναι σαν να αναιρούμε οι ίδιοι κάτι το οποίο διαλέξαμε.

Η εποχή είναι κρίσιμη. Το ανθρώπινο γένος αλλάζει φυλή. Προχωρά εξελικτικά στο επόμενο στάδιο. Αυτό σημαίνει πως δίνεται μεγάλη ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους να προχωρήσουν. Όποιοι το αρνούνται, είναι άγνωστο το πια κατάληξη θα έχουν.

Έχει εξελιχθεί το μεγαλύτερο μέρος των Ανώτερων επιπέδων, και η Γη έχει μείνει πίσω. Είναι λοιπόν υπό αυτή την έννοια, "θέλημα Θεού" η εξέλιξη. Γι' αυτό και η τάση των ανθρώπων να μάθουν, και να οδηγηθούν σε κάτι άλλο, πέραν των όσων γνώριζαν έως σήμερα.

Η "άλλη πλευρά", αυτό δεν θέλει να συμβεί. Κι αυτό γιατί όσο ο κόσμος παράγει την ενέργεια του φόβου, και παραμένει στάσιμος, μη προχωρώντας στην εξέλιξη ώστε να εκπέμπει άλλες δονήσεις, είναι δούλος μόνο στο να παράγει αυτή την ενέργεια, (κάτι σαν μπαταρία), και να δουλεύει ως σκλάβος για να επωμίζονται λίγοι, σε βάρος των πολλών, τον πλούτο και την τροφή αυτού του πλανήτη.
Ο μόνος εχθρός τους ανθρώπου είναι ο φόβος. Κι αυτόν προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν με κάθε μέσο.

Η εντολή όμως δόθηκε. Επιστροφή δεν υπάρχει, και ότι γίνεται περί εκφοβισμού τελευταία, είναι οι τελευταίες προσπάθειες να κρατήσουν το κλίμα ως έχει.

Έρχεται λαμπρό μέλλον. Μία "χρυσή εποχή" για όλη την ανθρωπότητα. Δεν μπορεί ακόμα να φανεί. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε να λάμψει ξανά το Φως, ονομαζόμαστε «Πολεμιστές του Φωτός»


Την Αγάπη μου, σε κάθε Μονάδα Φωτός αυτού του πλανήτη.

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΚΟΛΛΑΜΕ, ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΦΤΥΝΟΥΜΕ;

Όταν σε μία σχέση ένα άτομο «μας αγαπάει πολύ» χωρίς πρώτα εμείς να έχουμε αποδεχθεί και αγαπήσει πρώτοι τον εαυτό μας, η ίδια η σχέση μας απωθεί και νιώθουμε πως πρέπει να φύγουμε από αυτήν.

Δεν είμαστε σε θέση να «εκτιμήσουμε» αυτό το ειλικρινές πολλές φορές ενδιαφέρον, πόσο μάλλον την αγάπη.

Μα δεν κάναμε κάτι εμείς, ώστε «ο άλλος» να μας αγαπήσει. Τότε πως είναι δυνατόν να μας αγαπάει;
Παρόλα αυτά, αναγνωρίζουμε πως μας βλέπει σαν Θεό και πίνει νερό στο όνομα μας.

Δεν μπορούμε όμως να πιστέψουμε πως αυτό θα μπορούσε «να ισχύει» στ’ αλήθεια. Κάποιος «δείχνει», πως αγαπά σε μας κομμάτια, που εμείς «δεν βλέπουμε» καν ότι τα έχουμε.

Οπότε τι συμπέρασμα βγάζουμε;;
Πως δεν αγαπά τελικά εμάς με τα άπειρα ελαττώματα μας, αλλά στο πρόσωπο μας αγαπά, ουσιαστικά έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει. Γιατί οι ίδιοι, δεν ταυτιζόμαστε μέσα μας με τα χαρακτηριστικά του ατόμου που αυτός αγαπάει. Πως μπορούμε λοιπόν να το πιστέψουμε;

«Έχω εγώ όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά»; Με τίποτα.

Ξέρουμε πως γνωρίζοντας μας λοιπόν, ή ζώντας μαζί μας, κάποια στιγμή θα δει την πραγματικότητα για μας, και θα απογοητευτεί.
Και το χειρότερο; Δεν θα αντέχαμε ποτέ να μας πει κατάματα:
«Δεν είσαι τελικά αυτό που αγάπησα».

Μα αυτό εμείς το γνωρίζαμε από την αρχή, και ήρθε η ώρα να μας το πει και κατάμουτρα:
«Ότι δεν είμαστε το υπέροχο πλάσμα που μας περιέγραφε ότι ήμασταν και μας αγαπούσε.»

Αυτό εμάς όμως θα μας καταρράκωνε. Για να περισώσουμε λοιπόν, και να κουκουλώσουμε τις όποιες φοβίες και ατέλειες μας, πρέπει αυτό το άτομο να το διώξουμε από τη ζωή μας, ώστε να μην υποστούμε ποτέ αυτή την αποκάλυψη.

Όλη η παραπάνω όμως διαδικασία, ενώ την κάνουμε εμείς, δεν μπορούμε να την αναγνωρίζουμε. Δεν αναρωτιόμαστε ποτέ για τις λειτουργίες μας. Και πώς να μπορέσουμε να το κάνουμε όταν η προσοχή μας είναι στον άλλον, και όχι στον εαυτό μας;

Έτσι, διώχνουμε αυτόν που λέει «πως μας αγαπάει», και διαλέγουμε «κάποια δύσκολη περίπτωση» (έτσι φαντάζει στα μάτια μας), ούτως ώστε, όταν «καταφέρουμε» αυτό το άτομο να έρθει κοντά μας, θα το «έχουμε πετύχει» με όλα τα καλά στοιχεία που έχουμε αναγνωρίσει στον εαυτό μας, και μέσω αυτών τον προσεγγίσαμε.

Αυτός είναι ο στόχος.
Ένας στόχος όμως που σπάνια γίνεται εφικτός, γιατί αυτή η απεγνωσμένη μας ανάγκη για παραδοχή, εκπέμπεται και εκλαμβάνεται από τον άλλον σαν «σίγουρη περίπτωση», και «πάντα διαθέσιμη». Το «παράδοση άνευ όρων», κάνει μπαμ από μακριά.

Η προσπάθεια προσέγγισης συνεχίζεται, μέχρι να «κουραστούμε», και νικημένοι, καταρρακωμένοι και πληγωμένοι, να αποφασίσουμε τελικά να φύγουμε από αυτήν την κατάσταση, νιώθοντας την «ήττα», στα μύχια της ύπαρξης μας.

Δεν μας επιβεβαίωσε την ανάγκη μας πως «τα καλά» που βρήκαμε πως έχουμε μέσα μας,  είναι όντως  σπουδαία, και άξια αγάπης και προσοχής.

Φεύγουμε καταρρακωμένοι, μέχρι να βρούμε «την επόμενη δύσκολη περίπτωση», για να μπει σε λειτουργία πάλι «η ίδια μηχανή», που ανεξέλεγκτα λειτουργεί μέσα μας, ενώ εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε για άλλη μια φορά πουθενά…….

Στην ουσία είμαστε ανασφαλείς. Νιώθουμε ατελής, εγκαταλειμμένοι, και τόσο, μα τόσο μόνοι…..

Για να αποδεχθεί κάποιος άνθρωπος όλα τα καλά μας στοιχεία, θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να έχουμε αποδεχθεί πρώτα τον εαυτό μας. Να τον έχουμε αγαπήσει, και με τα τρωτά, και με τα όμορφα στοιχεία του. Γιατί ο συνδυασμός και των δύο μας έχει κάνει να είμαστε η ολότητα μας.

Αν ο οποιοσδήποτε θα μας αγαπήσει, θέλουμε να το κάνει μετά από επίδειξη δική μας για το τι φέρουμε, αυτό δεν είναι αρχή σχέσης η εμπιστοσύνη, αλλά μία συναλλαγή της λαχαναγοράς. Σαν να δείχνουμε την πραμάτεια μας, «για να μας αγοράσουν»

Τόσο υποτιμάμε τον εαυτό μας. Παρακαλάμε για την αγάπη. Παρακαλάμε για την αποδοχή. Παρακαλάμε για την προσοχή.

Αν δεν αγαπήσουμε, αποδεχθούμε, και δώσουμε την αμέριστη προσοχή στον εαυτό μας, κανείς δεν θα το κάνει ποτέ για μας.

Μα και να το κάνει, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το αναγνωρίσουμε αν πρώτοι δεν το έχουμε κάνει εμείς για μας.

Η Αγάπη για έναν άλλον άνθρωπο είναι άλλο πράγμα…..

Η Αγάπη είναι ομορφιά, μοίρασμα, αποδοχή, παράδοση. Είναι εμπιστοσύνη, είναι έκθεση, είναι μη φόβος.

Είναι βουτιά. Μία βουτιά στο άγνωστο χωρίς καμία απολύτως εγγύηση για τίποτα.

Δεν είναι συναλλαγή, δεν είναι συμφωνία. Δεν εμπεριέχει καμία σιγουριά.

Αν μπει η σιγουριά και η ασφάλεια στη μέση γίνεται δεσμά. Τόσο άσχημα δεσμά, που καταλήγουμε να μισούμε αυτόν που κάποτε αγαπήσαμε, γιατί έχουμε στερηθεί το ύψιστο ιδανικό της ύπαρξης μας: «Την ελευθερία μας.»
 
Όμως στις παραπάνω ιστορίες που περιγράφηκαν, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να το αναγνωρίσουμε, γιατί με τον τρόπο που οι ίδιοι φερόμαστε στον εαυτό μας είμαστε «δέσμιοι» έτσι κι αλλιώς από κούνια.

Τα δεσμά είναι η δεύτερη φύση μας.

Γι’ αυτό και τα ζητάμε να μας τα βάλει και κάποιος άλλος. Γιατί είναι μία πραγματικότητα την οποία έχουμε τόσο συνηθίσει, που δεν γνωρίζουμε καν τι θα πει να είσαι ελεύθερος, πόσο μάλλον το να αγαπάς.

ΤΟ ΣΟΦΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της «τριπλής διύλισης».

«- Τριπλή διύλιση;»
ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.
Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

-Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.
Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.
Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, (συνέχισε ο Σωκράτης), μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.
Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.
Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;

- Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;


Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;

Όσο ανταποκρίνομαι στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μου, συμμετέχω μεν, αλλά τις περισσότερες φορές σε καταστάσεις και πράγματα που με μπλέκουν, χωρίς ουσιαστικά να με αφορούν ή να με ενδιαφέρουν καν…

Οπότε;; Ποια η λύση; Χρόόόνια, με απασχολούσε όλο αυτό το μπέρδεμα, μέχρι τη στιγμή μιας υπέροχης συνειδητοποίησης μου η οποία άλλαξε τα πάντα…

Αυτή η συνειδητοποίηση έχει να κάνει με αλλαγή στάσης όλης μου της κατάστασης λειτουργίας σε όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μου, άρα και με την επιλογή από την πλευρά της ευτυχίας ή δυστυχίας μου.

Έχει να κάνει με το να πάψω να ανταποκρίνομαι σε ερεθίσματα. Αποφασίζω να μην ανταποκρίνομαι. Και τι κάνω; Απλά, ενεργώ.

Το να «ενεργώ» αφορά το να «δρω» στα πράγματα, κι όχι να «αντιδρώ», από δράσεις οποιουδήποτε άλλου έξω από μένα. Είτε είναι οι γονείς, ο σύντροφος, τα αδέρφια, οι συγγενείς, οι φίλοι, το κράτος, η θρησκεία, η κοινωνία, η ηθική…

Αυτό σημαίνει βέβαια την απόλυτη αποκοπή μου από τον οποιονδήποτε επηρεασμό.

Σημαίνει επίσης βαθιά αυτογνωσία, με το να σταθώ απλά στις μοναχικές στιγμές μου, (τις οποίες αναζητώ οπωσδήποτε κατά τη διάρκεια της ημέρας, και τις θεωρώ απαραίτητες).

Η «επαφή» με μένα. Κι αυτό γιατί κατάλαβα, ότι αν, το χρόνο που ξοδεύω να διαμαρτύρομαι και να γκρινιάζω στους άλλους, να προσπαθώ να δικαιολογούμαι, να αγωνίζομαι να διορθώνω λάθη τους που με επηρεάζουν άμεσα ψυχολογικά, νοητικά, και συναισθηματικά, τον ξοδέψω στο να κάνω μία ειλικρινή «κουβεντούλα» μέσα μου, κερδίζω πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ.

Ανακαλύπτω λοιπόν, ψάχνοντας τι θέλω. Όχι εξωτερικά. Θέλω δηλ ένα αυτοκίνητο. Αυτό είναι η επιφάνεια. Στην «κουβεντούλα» με τον εαυτό μου μόνο μπορώ να βρω, ποια είναι η ουσία που με ωθεί για να «νομίζω πως θέλω» ένα αυτοκίνητο. Γιατί τα πάντα τα εξωτερικά, είναι απλά μία αντανάκλαση πολύ πιο εσωτερικών πραγμάτων, που αφορούν μόνο το εσωτερικό μου, και τη σχέση μου εμένα με μένα. Και το ίδιο ισχύει και για όλες τις επαφές και τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Κάτι «μου καλύπτουν», ή σε κάτι, «με βοηθούν».

Τότε, και μόνο τότε μπορώ πλέον να δρω. Και μόνο. 
Και τότε, κανείς ποτέ ξανά δεν μπορεί να με πληγώσει, να με προσβάλει, να με αποθαρρύνει, να μου χαλάσει το οποιοδήποτε όνειρο μου μικρό, ή και τεράστιο.

Δρω για να βρω λοιπόν. Τη αγάπη, τη ζωή, την ουσία στην καθημερινότητα που ήρθα να βιώσω σε αυτόν τον κόσμο. Τον κόσμο της πλάνης και των δακρύων.

Οπότε: Αν ποτέ αντιδράσω από εδώ και πέρα, θα ξέρω στα μύχια της ύπαρξης μου πως «έφυγα» από αυτό που είμαι και θέλω, και απλά θα χρειαστώ πάλι λίγο χρόνο μόνη, να συγκροτήσω πάλι το είναι μου. Που δεν είναι τίποτε άλλο, από την συμφιλίωση της προσωπικότητας μου (του προσωπείου μου εδώ), με την ψυχή μου, (αυτό που πραγματικά είμαι και θέλω).

Τα πάντα, μα τα πάντα λοιπόν ξεκινούν μόνο από μένα. Και τότε δρω, κι όχι απλά «επιβιώνω». Έτσι παίρνω στα χέρια μου τη δύναμη μου, και είμαι αυτάρκης, πλήρης, και βαθιά ειλικρινής με τον εαυτό μου, και με όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη.

Την αγάπη μου σε όλους σας.

ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ;

Για τι πράγμα αξίζει να πολεμάς;
Και γιατί να αγωνίζεσαι;;
Και για πιο πράγμα αξίζει να στερηθείς; Και τελικά τι στερείσαι;;

Σου κόψαν το μισθό, δεν τρως κρέας κάθε μέρα, και δεν μπορείς να πας στα Τζάμπο;;
Αυτά είναι δηλαδή τα προβλήματα στη ζωή σου;

Να σου πω τα αληθινά σου προβλήματα;;;

-Δεν έχεις καμία επαφή με τα παιδιά σου.
-Δεν ξέρεις τι αγαπούν, με τι χαίρονται, και ποια είναι τα όνειρα τους.
-Δεν συζητάς τίποτε άλλο με τη γυναίκα σου παρά μόνο τα λεφτά και το πρόγραμμα των παιδιών.
-Αν έχεις κάποια σχέση δεν έχεις καμία ουσιαστική επικοινωνία. Το πολύ πολύ να βλέπετε μαζί τηλεόραση, και να κάνετε κρεβάτι κάθε Σαββατόβραδο…
-Τους φίλους σου τους θέλεις γιατί νιώθεις άσχημα μόνος, επειδή δεν αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
-Δεν ξέρεις τίποτα για σένα. Ποιος πραγματικά είσαι. Τι είσαι. Γιατί είσαι εδώ…
-Δεν έχεις ηρεμία μέσα σου.
-Η ζωή είναι ένας καταναγκασμός.
-Δεν πιστεύεις στη χαρά, την καλοσύνη, παρά μόνο στη νίκη του ισχυρότερου. Που στη σημερινή κοινωνία που ζούμε είναι το χρήμα. Όποιος έχει πιο πολλά, είναι και καλύτερος σε όλα.
Ναι…..συμφωνώ. Επιφανειακά καλύτερος, αλλά με μία άδεια καρδιά σκληρή σαν πέτρα.

Και πες μου έναν με πολλά λεφτά που έζησε καλά, είχε ψυχική ηρεμία, και ήταν ευτυχής.
Αυτό από μόνο του δεν σου λέει τίποτα;;;

Αυτά λοιπόν είναι κάποια από τα προβλήματα σου, κι όχι ο μισθός που κόπηκε. Αυτό θέλουν να πιστεύεις για να έχεις έναν μόνο Θεό: Το χρήμα.

Έλα όμως που για να έχεις το χρήμα δίνεις κομμάτι κομμάτι κάθε μέρα από την ψυχή σου...
Την χαρά σου, την αγνότητα σου, την καλοσύνη σου, την αλήθεια σου…

Πουλιέσαι άνθρωπε…

Μπορείς, αν αύριο ξημερώσει και δεν έχεις τίποτα, να κοιτάξεις τον ουρανό και να νιώσεις ευτυχής;;;
Εκεί να φτάσεις, για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι.

Ο κόσμος αυτός, είναι ο κόσμος των δακρύων.
Ο κόσμος του Αγώνα, κι ο κόσμος της Μεγάλης Πλάνης.


Αν δεν βγεις από αυτή την πλάνη, δεν θα μάθεις ποτέ την αλήθεια για τίποτα…

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Πολλοί ρωτούν για «τους πολεμιστές του Φωτός».

Φαντάζουν τα ποστ σενάρια επιστημονικής φαντασίας, ή παραμύθια για παιδάκια, ή για κάποιους, άχρηστες ονειροπολήσεις…

Άχρηστα είναι τα ψέματα.
Οι παράλογες ανθρώπινες αξίες.
Τα ανεκπλήρωτα  όνειρα που είναι ένα βόλεμα για να έχουμε λόγους να γκρινιάζουμε για να μας φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς τους ίδιους.

Άχρηστα είναι όλα όσα ζούμε σε μια ζωή κουκουλώνοντας τα πάντα μέσα σε αυτήν, ωθούμενοι να κριτικάρουμε, να διαστρεβλώνουμε, να κατηγορούμε, & να κρίνουμε ως ψέματα, όλα όσα δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι είναι πραγματικότητα για κάποιους.

Άχρηστες είναι οι μάσκες που βάζουμε για να «παίρνουμε» μόνο από τους άλλους, χωρίς ποτέ να χαρίζουμε ούτε καν ένα μας χαμόγελο.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας υπηρετεί.

Γεννηθήκαμε για να υπηρετούμε τον εαυτό μας, & μόνο !!!

Άχρηστη είναι η υποκρισία, οι κουτοπονηριές, οι εγωισμοί….., χωρίς να μπορούμε να δούμε πως σε αχρηστία έχουμε θέσει οι ίδιοι όλο μας το είναι.

Οι πολεμιστές του Φωτός είναι ένα ιδανικό.

Ιδανικό Ανθρωπιάς με άλφα κεφαλαίο.

Ιδανικό ελευθερίας, αυτάρκειας, μεγαλοσύνης, ομορφιάς.

Πολεμιστές του Φωτός είναι όλοι όσοι «πολεμάνε» μέσα τους «αυτό που δεν είναι».

Είναι αυτοί που η αυτογνωσία είναι ταυτισμένη με το είναι τους & εκφράζεται στο κάθε λεπτό της ημέρας τους. Είναι η ίδια τους η ανάσα.

Πολεμιστές είναι όλοι όσοι «γνωρίζουν», πως ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν αλλάζουμε ως άνθρωποι ατομικά. Αυτό ζουν, αυτό μεταφέρουν, αυτό είναι…..

Πολεμιστές του Φωτός είναι οι ανυπότακτοι.
Οι άνθρωποι που γνωρίζουν πως ο καθένας μας βιώνοντας την μοναδικότητα του, βρίσκει την ευτυχία.
«Φέρουν» το Φως. Την αλήθεια.

Δεν αφήνουν τις υποθέσεις μέσα τους, & γύρω τους να μένουν στο σκοτάδι.

Ξεκαθαρίζουν τα «μπερδέματα» ακόμα από τη γέννηση τους.

Κόβουν γέφυρες ψευτιάς & παρανοήσεων.

Γνωρίζουν & κάνουν πράξη τις ανώτερες αξίες, & μόνο.

Πολεμούν τους «δικούς τους δαίμονες».
Δεν εναποθέτουν ποτέ στους άλλους θέματα που τους αφορούν, & γνωρίζουν πως οι δουλειές τους μόνο από τους ίδιους πρέπει να γίνουν.

Είναι πολεμιστές γιατί κόβουν όλα τα:
- πρέπει
- ίσως
- θα
- δεν γίνεται
- νομίζω
- θα έπρεπε
- ελπίζω……

& τα αντικαθιστούν με:
-θέλω
-ακριβώς έτσι
- τώρα
- τα πάντα γίνονται
- γνωρίζω
- είναι ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι
- ξέρω


Οι πολεμιστές του Φωτός τέλος, δεν γεννιούνται σαν τέτοιοι αλλά «αποφασίζουν» να γίνουν…