ΣΕ ΑΦΟΡΑ, ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!

Ο καθένας, θα αντιληφθεί μόνος του αυτό που του συμβαίνει.

Το θέμα με τις διαφωνίες όσων έχουν (ας πούμε), προχωρήσει, ποτέ μου δεν το κατάλαβα, ούτως ή άλλος.

Είναι σύστημα πάντως να βλέπουμε και να βγάζουμε στη φόρα «τα λερωμένα» (υποτίθεται), των άλλων, κι αυτό να μας ηδονίζει.

Η ουσία, είναι, να αντιλαμβάνεται ο ένας τον άλλον. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται όλοι, (και ο καθένας χωριστά), να μπαίνουν στο σύμπαν του άλλου, ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν το βάθος του, και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, κι όχι να τον ακυρώνουν, προτάσσοντας το δικό τους σαν το μόνο σωστό.

Έτσι μαθαίνεις από τους άλλους, (παίρνοντας το ταξίδι τους σαν δικό σου), και τους μαθαίνεις τα πράγματα, όταν τους ταξιδεύεις στο δικό σου ταξίδι, ασχέτως επιπέδου του καθενός.

Κάθε ένας, είναι ένα σύμπαν από μόνος του, και υπέροχες οι λειτουργίες του, όπου κι αν βρίσκεται.

Μια είσαι μπροστάρης στην άμαξα, και μια ακολουθείς, όταν μπροστάρης στο δρόμο γίνεται κάποιος άλλος.
Αυτό, ονομάζεται συνεργασία.

Όλο το παραπάνω καλό είναι να συμβαίνει ακόμα περισσότερο, όταν, (και εάν), υπάρχει κάποιος από την παρέα, ομάδα, συνάντηση, που πραγματικά είναι ένας πολύ προχωρημένος άνθρωπος.

Γιατί στην κουβέντα, όσο περισσότερο μπαίνεις βαθιά μέσα σου, τόσο θα σου βγαίνουν στην επιφάνεια συνειδητοποιήσεις από ψηλά, οι οποίες θα είναι αδιαμφισβήτητες, γιατί όλοι θα έχεις καταφέρει να είναι παρέα σου στο ταξίδι.


Αν δεν καταφέρεις να τους ταξιδέψεις, μάλλον κάτι δεν έχεις κάνει καλά……., ή, απευθύνεσαι σε ανθρώπους που δεν είναι σε θέση, (ακόμα), να αντιληφθούν τα όσα καταθέτεις.

Όλα αυτά, δεν γίνονται όμως με ζόρι.

Αν πατήσεις τον κάλο κάποιου θα πονέσει, μα δεν θα γιατρευτεί. Θα γιατρευτεί, μόνο όταν μόνος του θελήσει να τον δει, να τον παραδεχτεί, και να τον αποδεχτεί, ώστε να κάνει στη συνέχεια δουλειά μέσα του, για να καταφέρει να τον γιατρέψει.

Οπότε, δεν σε αφορά ο κάλος του άλλου. Αυτό που χρειάζεται να σε απασχολεί, είναι τι έκανες ο ίδιος σε κάτι «προβληματικό» που είχες, και να του πεις τη θεραπεία γι’ αυτό.

Αν θελήσει να την ακολουθήσει, έχει καλώς. Δεν είσαι υπεύθυνος για τις επιλογές κανενός. Υπεύθυνος είσαι μόνο, ως προς αυτά που δίνεις, και λόγο, μόνο στον εαυτό σου.

Αυτό γίνεται με «αγάπη», και απόλυτη «ελευθερία», την οποία δίνεις απλόχερα σε όλους όσους έχεις δίπλα σου, γιατί και τα δύο, τα έχεις πρώτα ο ίδιος.

Αν κάτι τώρα ξεπεράσει ο άλλος, και επειδή έχεις αντιληφθεί το θέμα του, επιλέξεις να τον κατευθύνεις να δει και κάτι παραπάνω , για να συνεχίσει να το ξεκαθαρίζει περισσότερο, έγκειται στη διάκριση σου. Έτσι γίνεται.

Άσε τους άλλους…


Για σένα, μπορείς μόνο να μιλάς, και είναι το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρος. Κι αυτό πάλι, μόνο στο βαθμό που έχεις γνωρίσει τον εαυτό σου…