Σας έχει τύχει σίγουρα κάποια
στιγμή, το να είναι σχεδόν τα πάντα στη ζωή σας (φαινομενικά) τακτοποιημένα,
παρ’ όλα αυτά όμως να νιώθετε άδειοι.
Να μην θέλετε να δείτε κανέναν.
Να μην έχετε την όρεξη να
μιλήσετε καν.
Να νιώθετε πως δεν έχετε
διάθεση για τίποτα.
Ούτε καν για να ασχοληθείτε και
με αυτονόητα πράγματα, ή εργασίες που έχουν συσσωρευτεί, και που μόνο από σας
χρειάζεται να γίνουν.
Μία….. «μη διάθεση» για τα
πάντα…….
Αυτό που κάνουμε τότε συνήθως
είναι να κλεινόμαστε λέμε στον εαυτό μας, βλέποντας πχ μία ταινία, ή
πηγαίνοντας μία βόλτα, να προσπαθούμε να ξεχαστούμε, ώστε να βρούμε «τη χαμένη
μας διάθεση», ή, να περάσει η ώρα, ώστε αυτή η φάση κάποια στιγμή να αλλάξει
…..
Γενικότερα, έχουμε μάθει να
περνάμε το χρόνο μας ανταποκρινόμενοι σε εξωτερικά ερεθίσματα, και αν όχι
πάντα, τις περισσότερες φορές, με την απαραίτητη παρουσία ανθρώπων. Γιατί όταν
δεν είμαστε με ανθρώπους, τότε κάτι άλλο τραβά την προσοχή μας, που ενώ είμαστε
μεν μόνοι, η επικέντρωση μας είναι σε αυτό που κάνουμε, οπότε δεν το
καταλαβαίνουμε. Μαγείρεμα, πλύσιμο αυτοκινήτου, tv, δουλειές του σπιτιού και
μερεμέτια, καθαριότητα, το επάγγελμα μας κλπ
Τα «ζόρια» εμφανίζονται όταν
δεν έχουμε κάτι «να κάνουμε» (ώστε η προσοχή να πάει εκεί), και είμαστε και
μόνοι….. Και να η μελαγχολία…
Μήπως όμως τότε είναι που
πρέπει να στραφούμε λίγο παραπάνω σε μας, και όχι να προσπαθούμε αυτό όταν μας
συμβαίνει να το αποφύγουμε;
Μήπως η μελαγχολία αποτελεί μία
πύλη, που έχει τη δυνατότητα να μας οδηγήσει από τη μοναξιά που νιώθουμε, στη
μοναχικότητα που μας αξίζει;;
Γιατί αυτό ακριβώς, και είναι!
Ας παρατηρήσουμε λοιπόν λίγο:
Μοναξιά είναι λέμε όταν
νιώθουμε μόνοι.
Ναι, όμως αυτό δεν ισχύει
πολλές φορές, είτε είμαστε με παρέα, είτε κυριολεκτικά μόνοι μας; Δεν είναι
κάτι που όταν συμβαίνει μας ενοχλεί και μας πληγώνει βαθιά;
Το έχουμε ποτέ παρατηρήσει; Ή
το αφήνουμε απλά να συμβαίνει;
Μήπως; Λέω μήπως, αποφεύγουμε
κι όλας να μένουμε μόνοι μας;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ;
Μήπως, φοβόμαστε τελικά να
μένουμε μόνοι μας; Κι αυτό που αποφεύγουμε, μήπως είναι ο ίδιος ο εαυτός μας;
Κάποια στιγμή, δεν πρέπει να
δούμε τι είναι αυτό που τελικά φοβόμαστε;
Κάπου είχα διαβάσει, πως
«αποφεύγουμε κάτι, όταν δεν μας αρέσει η παρέα του».
Σοφότατο! Ας σκεφτούμε λοιπόν:
Αν μας άρεσε η παρέα μας, δεν
θα επιδιώκαμε τη μοναξιά μας;
Τότε θα λεγόταν μοναξιά; Όχι
βέβαια. Τότε, θα ήμασταν ευτυχής με τη μοναχικότητα μας……
Να η διαφορά λοιπόν.
Οπότε, αυτοί που είναι
μοναχικοί και δεν αισθάνονται μοναξιά, τι κάνουν τέλος πάντων και είναι τόσο
καλά;;
Κατ’ αρχήν, «δεν αποφεύγουν»
τον εαυτό τους.
Δεν τον κρίνουν, ούτε τον
ζορίζουν να ακολουθεί πρότυπα.
Φαίνονται «φευγάτοι» εξωτερικά,
μα οι ίδιοι, είναι πραγματικά ήρεμοι.
Δεν προσδιορίζονται από τις
παρέες τους, ούτε επηρεάζονται από αυτές.
Ξέρουν, ότι ο καθένας είναι ότι
είναι για τον εαυτό του, και έχουν ψάξει και δει, τι συμβαίνει μέσα τους.
Απολαμβάνουν το να ασχολούνται
με το τι θέλουν για να είναι καλά. Κι αυτό, δεν έχει να κάνει με τίποτα
εξωτερικό. Απολαμβάνουν τον ήλιο, το φαγητό, τα πράγματα που κάνουν μόνοι.
Είναι εκεί. Παρόντες.
Νιώθουν ευγνωμοσύνη με όλα όσα
έχουν ήδη, και συνήθως, δεν ζουν στο αύριο.
Όπως τους ταξιδεύει η θάλασσα,
τους ταξιδεύει ένα βιβλίο, και η κάθε τους ασχολία.
Βρίσκονται μέσα τους
παρατηρώντας τις αισθήσεις τους σε ότι κι αν ζουν.
Αυτά όμως, αφού στράφηκαν προς
τον εαυτό τους και έπαψαν να αποφεύγουν αυτά που τους βγαίνουν.
Και τι είναι αυτά;; Η αλήθεια
για τους ίδιους.
Πως μπορούμε να απολαύσουμε την
παρέα του εαυτού μας, όταν έχουμε χρόνια τώρα στήσει τον εαυτό μας απέναντι ως
«δικαστές», ή «κριτές»;
Για ότι δεν έκανε; Για λάθη που
προκάλεσε;
Όταν του επιβάλουμε τι «να
θέλει», και τι να «πρέπει» να κάνει, ώστε να είναι σωστός για «τους γύρω» και
την κοινωνία;
Συνήθως στη μοναξιά μας,
πιάνουμε όλα τα προβλήματα που έχουμε, τα ανακυκλώνουμε, και φτάνουμε να
νιώθουμε μόνοι και απογοητευμένοι για την άδικη ζωή γενικότερα. Και τότε
ακριβώς, είναι η ανάγκη για φυγή….
.
Όμως, μένοντας μόνοι, πρέπει να
καταλάβουμε, πως οι επιλογές είναι άπειρες. Και δεν είναι ο μονόδρομος που
έχουμε συνηθίσει. Το να ασχολούμαστε δηλαδή με το παρελθόν, και όλα «τα άσχημα
της ζωής μας».
Το κάθε μας πρόβλημα,
κουβαλώντας το στο κάθε μας τώρα, χάνουμε, οτιδήποτε άλλο βρίσκεται μπροστά μας
εκείνη τη στιγμή. Οτιδήποτε.
Μα η ζωή, στο τώρα μας φέρνει
τα πάντα, και ποτέ στο αύριο.
Κυνηγώντας κάτι που δεν είναι
εδώ, βρισκόμαστε σε ένα τρέξιμο και κυνήγι φαντασμάτων. Κι αυτά τα φαντάσματα,
έχουν καθορίσει όλη μας τη ζωή τόσο, που έχουμε πάψει τελικά να ζούμε…….
Εμείς οι ίδιοι όμως το έχουμε
κάνει αυτό.
-Χρειάζεται, πραγματικά να
καταλάβουμε, πως κανείς έξω από εμάς, δεν μπορεί να μας δώσει τίποτα.
-Πως είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι
για το τι κάνουμε, πως είμαστε, τι θέλουμε, πως βλέπουμε τον εαυτό μας, που
θέλουμε να φτάσουμε……
Το μόνο που κάνουν οι άλλοι,
είναι να μας προστατεύουν, (να κρυβόμαστε), από το να μείνουμε μόνοι, ή, να μας
ενεργοποιούν πράγματα να κάνουμε, επειδή δεν τα τολμάμε μόνοι μας. Αρεσκόμαστε
στο «να έχουμε κοινό», γιατί ζητάμε απεγνωσμένα «να μας εγκρίνουν», όλοι οι
άνθρωποι, και ειδικά, οι δικοί μας άνθρωποι.
Πως όμως έχουμε μια τέτοια
απαίτηση, όταν μέσα μας, οι ίδιοι, μόνο κατηγορούμε τον εαυτό μας;;;
Θέλουμε να μας εγκρίνουν οι
άλλοι, για να μας πείσουν, να εγκρίνουμε εμάς τους ίδιους. Να μας αγαπήσουν
δηλαδή, ώστε μετά, να αγαπήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας…
Μα, ότι κι αν κάνουμε «με
παρέα», ποτέ δεν θα νιώθουμε τα ίδια με όλους τους άλλους έτσι κι αλλιώς, γιατί
τα πάντα, μόνο προσωπικά μπορούμε να τα βιώσουμε.
Είτε με παρέα λοιπόν είτε
μόνοι, ότι κι αν βιώνουμε, δεν επηρεάζεται από τους άλλους, παρά μόνο αν εμείς
οι ίδιοι είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτούς, και όχι στο τι γίνεται μέσα μας.
Επίσης ξέρουμε ότι η
μοναχικότητα είναι επιλογή.
Οπότε τι γίνεται;
Βασικό όπως στα πάντα έτσι κι
εδώ, είναι να αντιληφθούμε, πως «είμαστε μόνοι»,
έτσι κι αλλιώς. Τότε, όταν
πραγματικά το βιώνουμε αυτό, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία, δεν μας
ενοχλεί καθόλου, (είτε έχουμε άτομα κοντά μας, είτε όχι).
Γιατί ακόμα και να έχουμε, απλά
θα ξεδιπλώσουμε σε αυτούς, τον «πλούτο» που βρήκαμε μέσα μας τις ώρες της
μοναχικότητας μας.
Γιατί όπως έχει ειπωθεί:
«Τίποτα δεν μπορείς να δώσεις, αν δεν το έχεις βρει, και δεν το έχεις προσφέρει
πρώτα, στον ίδιο τον εαυτό σου».
Και οι αξίες μας; Ποιες είναι
οι αξίες μας;
Χιλιάδες. Εκατομμύρια είναι τα
πράγματα που μπορούμε να βρούμε μέσα μας. Τη θέση μας σε όλα αυτά.. Και πάνω
απ’ όλα, ποιοι επιλέγουμε να είμαστε.
Τότε μοιραζόμαστε.
Όταν απολαμβάνουμε την
μοναχικότητα μας, και προσφέρουμε στους ανθρώπους την αλήθεια, που έχουμε
αναγνωρίσει…
Αλλιώς; Ρίχνουμε μόνο ευθύνες,
και ζητάμε πάντα από τους άλλους να μας δώσουν, ότι οι ίδιοι δεν έχουμε βρει
μέσα μας.
Μόνο δύο μοναχικοί άνθρωποι,
μπορούν, να επικοινωνήσουν βαθιά ο ένας
με τον άλλον. Αλλιώς, μιλάμε για εξάρτηση σχέσης, και κατάλυση ελευθερίας.
Ας ανοίξουμε την καρδιάς μας
στον εαυτό μας. Κι ας αντικρίσουμε τους «δαίμονες», που έχουμε επιτρέψει να μας
στερούν τη ζωή. Γιατί το μόνο που θα βρούμε κοιτώντας μέσα μας, είναι ότι
έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει.
Αν δεν βρούμε ποτέ το θάρρος
γι’ αυτή τη συνάντηση, μην περιμένουμε ποτέ, να ευτυχίσουμε σε αυτόν, και στον
άλλον κόσμο…
