Όταν ζητάμε από το Θεό,
πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας, είναι σαν να ακυρώνουμε τον
εαυτό μας.
Ζητάμε χρήματα, εργασία,
σύντροφο, αρμονικές σχέσεις, αρμονικό περιβάλλον, και φυσικά να διώξει
οποιαδήποτε δυσκολία μικρή η μεγάλη μας παρουσιάζεται.
Με αυτόν τον τρόπο όμως, Του
δηλώνουμε πως είμαστε ανίκανοι να κάνουμε, ή να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε,
χωρίς τη βοήθεια Του. Έτσι, θέλουμε Αυτός «να κάνει», αντί για μας......
Δεν ήρθαμε όμως γι' αυτό......
Πρώτα τα κάνουμε σαλάτα στη ζωή
με τις επιλογές μας, και στα ζόρια, θυμόμαστε πως υπάρχει, θέλοντας να «μας
ξελασπώσει».
Η ζωή μας είναι η Δημιουργία
μας!
Έχουμε όλα τα φόντα να κάνουμε
το καλύτερο, και το χειρότερο. Η επιλογή έγκειται σε μας.
Όταν «μπλέξουμε» τα πράγματα,
ΠΡΕΠΕΙ, μόνοι μας και να τα ξεμπλέξουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να
ενηλικιωθούμε. Όταν καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, σε οτιδήποτε κι αν
παρουσιαστεί.
Τίποτα δεν είναι δυνατότερο από
μας.
Αυτό, χρειάζεται να το ζήσουμε
στην πράξη, λειτουργώντας, και μαθαίνοντας τις Δυνάμεις μας, οι οποίες
βρίσκονται σε σπερματική κατάσταση μέσα μας.
Ήρθαμε, ας το πούμε, έχοντας το
Θεό σύμμαχό μας!
Έτσι, σαν υπάρξεις «κατ' εικόνα
Του», μόνο με επικοινωνία μαζί Του μπορούμε να προαχθούμε.
Η «επικοινωνία αυτή» είναι «η
προσευχή»!
Για να πραγματοποιηθεί, ώστε να
μιλήσει μέσα μας, πρέπει να καταλάβουμε πως η κατάλληλη συνεργασία με αυτόν,
είναι:
-Όταν ζητάμε Δύναμη, για να
υπερνικήσουμε τον πόνο, την κούραση, την ταλαιπωρία, τη φτώχεια, τις στερήσεις.
-Όταν ζητάμε θάρρος, αντοχή,
υπομονή, ευελιξία......
-Όταν ζητάμε βοήθεια, με τη
μορφή διαύγειας ή φώτισης.
*
-Για να καταλάβουμε,
(συνειδητοποιήσουμε) το γιατί είμαστε εδώ, ή για μια δεδομένη περίπτωση το
γιατί την περνάμε.
-Για να βρούμε λύση σε
αδιέξοδες καταστάσεις.
-Για να αντιληφθούμε τον τρόπο,
για να υπερβούμε προσωπικούς δαίμονες: Κολλήματα, πεποιθήσεις, ανασφάλειες,
φόβους, κακίες, θυμούς.
Όταν ζητάμε δηλαδή:
«ΝΑ ΜΑΣ
ΔΕΊΞΕΙ, ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΊΜΑΣΤΕ,
&
ΤΟΝ ΤΡΌΠΟ
ΓΙΑ ΝΑ
ΤΟ ΠΕΤΎΧΟΥΜΕ......»
Για όλα τα υπόλοιπα, είμαστε
εδώ, για να τα κάνουμε εμείς. Αυτό,
πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι επιτέλους!
Ο Θεός, δεν είναι «ο ευγενικός
γεράκος» που βλέπει από ψηλά, και αρέσκεται με τα βάσανα των ανθρώπων, ούτε «κάνει
χάζι», φερόμενος με εκδικητικά κίνητρα. Ας πάψουμε να Του προσάπτουμε
ανθρώπινες αδυναμίες, συνήθειες, και συμπεριφορές.
Και δεν βρίσκεται, καθόλου
μακριά…
Βρίσκεται, παντού……και κατοικεί
«Εντός μας».
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως δεν
υπάρχει, λόγω της τόσης κακίας, καταστροφών και πόνου, που επικρατεί όπου κι αν
κοιτάξουμε γύρω μας.
Κάτι όμως βασικό, όλοι τους το
ξεχνούν:
Πως «φέρουμε» μέσα μας,
δυνάμεις Του Ίδιου.
Αυτό σημαίνει πως έχουμε
ικανότητες, να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο κακό, όπως και το απέραντα καλό. Να
φτιάξουμε μια Γη παράδεισο, ή κυριολεκτικά την κόλαση. Ο Θεός (θεωρητικά, ή για
καλύτερη κατανόηση, μια και δεν είναι επί της παρούσης), δημιούργησε τον
πλανήτη και τα σώματα μας, μα όλη η ιστορία μας, και η κατάσταση στον κόσμο,
είναι δικό μας δημιούργημα.
Μας έχει αφήσει την ελευθερία,
και την υπευθυνότητα στη ζωή μας. Αν «το δημιούργημα μας», δεν μας αρέσει, αυτό
δεν πάει να πει, πως δεν είμαστε εμείς, οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα όσα οι ίδιοι
φτιάξαμε, και τώρα κατακρίνουμε σαν να τα έκανε άλλος…
Όμως σαν ανθρωπότητα τελικά,
μπορούμε να διαπιστώσουμε, πως σε σχέση με την εξέλιξη, την υπευθυνότητα μας,
και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν, βρισκόμαστε σε νηπιακή κατάσταση. Παρά
τα επιτεύγματα, τις επιστήμες, τη μόρφωση, και το σοβαροφανή υποκριτικό τρόπο
μας για τα πάντα.
Για το χάλι του πλανήτη σε όλα
τα επίπεδα, όταν λέμε πως απευθυνόμαστε προς Αυτόν, όταν προσευχόμαστε, «κλαιγόμαστε»
και ζητάνε από το μπαμπά, να μας «ξελασπώσει» έτσι όπως τα έχουμε κάνει…
Αυτή είναι η πραγματικότητα,
και αυτό ακριβώς χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε.
Πως είμαστε παιδιά, σε ότι
αφορά την πνευματική εξέλιξη. Η ηλικία, μας κάνει «μεγάλους» μόνο στην
εξωτερική εμφάνιση. Οι ρυτίδες, δεν είναι ένδειξη «εσωτερικής ωρίμανσης». Γι' αυτό η επιστροφή στην αθωότητα μας, είναι
ένα πολύ μεγάλο κλειδί, για την αρχή της αυτογνωσίας μας. Η αποδοχή της
μικρότητας μας.
Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας
χρειάζεται λοιπόν. Ατομικά όμως. Ατομικά, ώστε κάποτε, να γίνει σε συλλογικό
επίπεδο, εξαιτίας του ξυπνήματος όλων των Ατομικοτήτων.
Η Πνευματική εξέλιξη, γίνεται
Ατομικά, γιατί ο καθένας μας μόνος του, είναι απαραίτητο «να αποκαταστήσει»,
την επικοινωνία μαζί Του. Το λεγόμενο «θέλημα Του», ως θέλημα κό του καθενός.
Γιατί μόνο τότε επέρχεται η ηρεμία, και ευτυχία μας στη ζωή, και τότε, έχουμε
τη δυνατότητα, να μπορέσουν να μας γίνουν γνωστοί, και οι λόγοι της
αναγκαιότητας της παρουσίας μας εδώ εξ’ αρχής. «Το Σχέδιο».
Τα πράγματα, είναι πολύ πιο
σοβαρά, και πολύ πιο μεγάλα, από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Και όχι να είναι
η προσοχή «στα χρέη μας», στο αν έχουμε αυτοκίνητο ή όχι, και το πόσα σπίτια
κατέχουμε, και φέρουν το όνομα μας. Αστεία πράγματα…
Αργά, αλλά σταθερά, η
κατάσταση, έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει για κάποιους. Είναι οι αγγελιοφόροι….
Αυτοί που κάνουν γνωστό στους ανθρώπους, και τους «υποψιάζουν», για το πώς έχουν
τα πράγματα. Γι’ αυτό και η εξάπλωση τα τελευταία χρόνια της αναγκαιότητας της
Αυτογνωσίας.
Η
Προσευχή, ή ο Διαλογισμός,
είναι η
Επαφή, και επικοινωνία,
μαζί
Του λοιπόν.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Όποιος
καταλάβει και ακολουθήσει, αλλάζει, και αρχίζει να αντιλαμβάνεται το τι
γίνεται. Για τους υπόλοιπους, θα υπάρχουν πολλά - πολλά χρόνια ακόμα
παιδέματος, απογοήτευσης, και πόνου. Ο καθένας όμως, όπως ειπώθηκε, είναι
υπεύθυνος για τον ίδιο, είτε «αναλάβει» τη ζωή του, είτε όχι, και εξακολουθήσει
να βασανίζεται.
Τα πάντα έτσι κι αλλιώς
προχωράνε, βάση του Θεϊκού Σχεδίου…
